Gisteren was het Koninginnedag. 30 april. Elk jaar een extra vrije dag en dit jaar viel die vrije dag op een maandag, dus hoera, een lang weekend. De mei-vakantie erachteraan, dus Rianne kon uitkijken naar een ruime week opgescheept zitten met twee kindjes en haar mannetje. Rianne, dat ben ik dus, keek er niet echt naar uit. Niet dat ik niet van mijn gezin houd. Oh nee, verre van. Mijn Rolf is de liefste en meest sexy man die ik ken en mijn beide dochters zijn engeltjes. Maar een hele week met die drie....
Nou ja, het was niet anders. Rolf had al een hele lijst dingen gemaakt, die hij wilde doen in het huis en in de tuin en er waren ook nog een paar uitjes gepland en de laatste twee dagen zouden de meiden bij mijn ouders gaan logeren en voor die dagen had Rolf ook al een paar plannetjes <wink, wink>. Nou oke, toegegeven, die dagen keek ik wel naar uit. En dit jaar zouden mijn dochters voor het eerst op Koninginnedag op de rommelmarkt hun oude speelgoed gaan verkopen.
“Misschien kunnen we dan zelf ook wat spullen meenemen,” had Rolf gezegd, “Onze kasten puilen ook uit van zaken die we niet meer gebruiken. Elke cent die we ervoor vangen is beter dan dat ze geld liggen te kosten in de kast.”
De dag voor Koninginnedag was ik dus bezig met spullen in dozen te doen, ruzies tussen de meisjes te beslechten over welke poppen wel en welke spelletjes er niet mee zouden gaan naar de markt en aan het eind van de dag plofte ik afgepeigerd in bed.
“Geen idee hoe ik het morgen allemaal in de stad krijg,” pufte ik. Rolf haalde zijn schouders op.
“Gewoon, achterin de auto.”
“Je mag de stad niet in met de auto morgen, schat,” zei ik geduldig.
“Maakt niet uit,” zei mijn geliefde echtgenoot, “Ik breng je zover als we kunnen en ik help gewoon sjouwen.”
Hij had al vroeg in de plannenmakerij aangegeven, niet mee te gaan. Het gaf hem de gelegenheid op een dagje alleen thuis, zodat hij herrie kon maken met zijn boormachine en kon gaan wandelen met de hond. Het was dus mama en de meiden op de Vrijmarkt. Gelukkig beloofde het een aardige dag te worden qua weer, want de hele dag met twee meiden van 6 en 8 in de regen, wachtend op mensen die niet zouden komen, was mijn persoonlijke idee van hel.
De volgende ochtend brak inderdaad zonnig en met blauwe lucht aan, dus ik hees de dames in hun zomerse oranje kleding, gleed zelf ook in een luchtig oranje jurkje (nog over van het laatste WK), bond mijn haren in een staart, liet de make-up voor wat ie was en met de hele bubs achterin de auto waren we even later op weg naar de stad. We waren heel vroeg, maar het was al aardig druk. Toch vonden we een goed plekje, midden in het centrum, op een stukje gras. Rolf hielp heel galant met het aandragen van de dozen, de tafel en de stoel en krukjes, wenste ons veel succes en vertrok.
Het zal aan het weer gelegen hebben, maar de verkoop ging heel aardig. Zowel de speeltjes van de kids als de spullen van onszelf konden op belangstelling rekenen. Elke Euro die in het geldkistje verdween werd door mijn oudste keurig genoteerd in het kasschriftje. Ik vermaakte me ook prima, merkte ik. De zon scheen, ik zat lekker op mijn stoeltje en hield een oogje op de mensen die voorbijkwamen, maakte af en toe een babbeltje met een bekende en zorgde dat mijn dames zich keurig gedroegen. Ik had al vroeg ontdekt, dat een paar schoolvriendinnetjes niet zo ver bij ons vandaan zaten, dus als ik naar het toilet wilde, kon ik mijn dochters daar even stallen.
De ochtend verliep dus redelijk snel en zonder al te veel gekke dingen. Vlak na de middag gebeurde het. Ik zat met mijn ogen dicht en hoorde alleen de stemmen van mijn dochters die als ervaren marktkooplui de laatste cent uitonderhandelden bij de koopjesjagers.
“Dat kost 50 cent,” zei Liesbeth, de oudste ferm.
“Dat is goed,” zei een mannenstem, “Dan koop ik dat. Alsjeblieft.”
“Dank u wel, meneer.”
Ik glimlachte. Trots als moeder op de beleefdheid van mijn dochter.
“En hoeveel is die mooie pop?”
Mooie pop? We hadden toch geen mooie pop meegenomen?
“Dat is geen pop, hoor,” zei mijn dochter verontwaardigd, “Dat is mama!”
Ik verschoot van kleur, maar hield mijn ogen dicht.
“Oh,” zei de man en hij klonk teleurgesteld, “Hoeveel kost die mama dan?”
“Mama is niet te koop, hoor,” zei Liesbeth, met een kleine trilling in haar stem, “Mama gaat dalijk gewoon weer mee naar huis, want die hoort bij papa.”
Voorzichtig opende ik mijn ogen een heel klein beetje, nieuwsgierig naar wat er nu eigenlijk gebeurde. Voor ons tafeltje stond een man. Hij was moeilijk in te schatten, qua leeftijd, maar ik dacht, dat hij minimaal een decennium ouder zou zijn dan mijn 32. Hij was groot, goed gebouwd, met een hoofd vol zwart krullend haar. Hij droeg een oranje polo en een jeans. Zo te zien was hij alleen. Hij zag niet dat ik naar hem keek, want zijn blik was gericht op mijn dochter.
“Kan ik mama dan wel huren?” vroeg hij en ik voelde mezelf een beetje warm worden. Huren? Wat dacht hij dat ik was? Een klopboor van de Gamma? Een aanhangwagen? Liesbeth schudde vastberaden haar hoofd.
“Het is onze mama,” zei ze en ik vond het tijd worden mijn ogen open te doen en in actie te komen. Ik stond op, streek mijn jurkje glad en liep naar de tafel.
“Mama, deze meneer wou jou kopen. Dom he?”
De verontwaardiging droop er van af. Ik streelde haar over haar haren.
“Heel dom, Lies. Ik zal hem wel even uitleggen, dat je geen mama''s kunt kopen op de markt. Neem maar een pakje drinken en geef Sandy er ook één.”
Ze huppelde weg naar de koelbox en ik keek de man aan de andere kant van de tafel aan. Hij kwam me vaag bekend voor, maar dat was niet zo vreemd als je al jaren in dezelfde stad woont.
“En waarvoor wilde u mij kopen?” vroeg ik geamuseerd en hij keek wat bedremmeld.
“Nou ja. Ik spaar mooie dingen en zoiets moois als u heb ik nog niet in mijn verzameling.”
Oh, hij was goed! Zijn ogen, donkerbruin zag ik nu, glommen met ondeugende lichtjes toen hij de lichte blos zag, die over mijn wangen gleed.
“Ik zal mijn man de complimenten overbrengen voor zijn goede smaak,” zei ik liefjes en hij glimlachte en boog zich wat voorover.
“Zijn uitstekende smaak, zelfs,” zei hij zacht, “Ik vind het bijna niet te geloven, dat u twee kinderen hebt.”
Ik voelde mijn blos dieper worden. Het was lang geleden dat Rolf zulke dingen tegen me gezegd had en het raakte ergens van binnen mijn romantische snaar. Ik besloot in een opwelling hem te belonen en leunde ook iets naar voren. Ik wist dat mijn jurkje dan van boven iets openviel en dat de bovenkant van mijn borsten en de rand van mijn beha zichtbaar zouden zijn.
“Mijn man zal zeer vereerd zijn met zoveel lof,” zei ik. Ik voelde zijn ogen over mijn blanke vlees glijden en zag de waarderende glimlach. Ik richtte me weer op.
“Is er iets anders, waarmee ik u blij kan maken? Van onze kraam, bedoel ik,” zei ik er snel achteraan, voordat hij me weer ondersteboven kon kletsen.
“Ik heb reeds een mooie stuiterbal gekocht voor mijn nichtje,” zei hij en liet een rode bal zien, “Verder zie ik helaas geen zaken, die mijn belangstelling wekken en die ook daadwerkelijk te verkrijgen zijn.”
Hij knikte me vriendelijk toe en slenterde verder. Ik betrapte mezelf erop, dat ik hem nakeek. Brede schouders, smalle heupen. Mijn Rolf is geen sprietje of Michelin-mannetje, maar deze man was duidelijk beter gebouwd. En hij wist zijn mondje te roeren. Ik voelde dat mijn gezicht nog steeds roder was dan normaal en mijn temperatuur was volgens mij ook geen 37,2 meer. Wat dromerig liep ik terug naar mijn stoel. Er waren toch maar weinig mannen zoals hij op de wereld, bedacht ik me. Echte mannen, die een vrouw konden behagen met hun woorden en hun gedachten.
Het bleef druk en de zon bleef schijnen. De meiden bleven lol hebben in het verkopen van dingen en ik had zelf ook het nodige te doen met de verkoop van de spullen van Rolf en mij. Die onderhandelingen wilde ik niet aan de kleine dames overlaten. Een uurtje na mijn ontmoeting met de charmante man was ik hem eigenlijk al weer vergeten. Ik had net een stapeltje boeken verkocht aan een vrouw, toen ik een bekende stem hoorde:
“Gelukkig bent u niet gezwicht voor het bod van een ander.”
Met een ruk keek ik op, recht in het gezicht van de man van eerder die dag. Hij stond nonchalant voor de tafel en keek me aan. Ik zag nu, dat hij een regelmatig gezicht had en dat zijn neus een tikje uit het lood stond.
“Een bod waarop?” vroeg ik en hij boog zich weer naar me toe.
“Op uzelf,” zei hij en voor ik me kon herpakken, kwam zijn hand achter zijn rug vandaan met een ijsje erin.
“Kan ik u een verkoeling aanbieden als excuus voor mijn vergissing van eerder vandaag?”
“Dat.. eh.. Dat is heel aardig van u,” stamelde ik en pakte verdwaasd het hoorntje uit zijn hand.
“Het is niets,” zei hij luchtig, “Maar u zag er zo verhit uit daarstraks, het leek me wel een goed idee, daar iets aan te doen.”
Ik verslikte me bijna in mijn eerste lik ijs. Het was een onschuldige zin, maar hij was op twee manieren op te vatten.
“Ik ben blij, dat u daaraan gedacht heeft,” hoorde ik mezelf zeggen, “Ik kan inderdaad wel wat afkoeling gebruiken.”
Alles leek plotseling een dubbele betekenis te hebben in aanwezigheid van deze man. Hij maakte me in de war.
“Hier even verderop is een terrasje,” zei hij zacht, “Wellicht is het mogelijk voor u, om even de winkel de winkel te laten en daar een verfrissing met mij te consumeren?”
“Ik.. Ik weet niet.. Mijn dochters...”
Ik wilde hem afwijzen. Hem rechtstreeks op zijn plaats zetten, maar op de een of andere manier lukte me dat niet. Ik keek achterom. Liesbeth en Sandy zaten bij de tafel naast ons en keken geboeid naar een of ander trucje dat de man daar uithaalde.
Zonder iets te zeggen draaide ik me om en liep naar hen toe.
“Lieverds, mama moet even plassen. Gaan jullie even naar Tante Carla?”
“Ja, mam,” zeiden ze braaf en ik bracht ze naar de moeder even verderop. Zij wilde met genoegen even op de meiden letten.
“Haal ook wat te drinken, Rianne,” zei ze, “Je ziet er zo verhit uit. Die eerste zon van het voorjaar is altijd warmer dan je verwacht, he?”
“Ja, ik voel me ook erg warm,” stamelde ik, “Misschien wel een goed idee. Ik ben zo weer terug.”
“Doe maar rustig aan,” zei ze, “Ik let wel op je twee engeltjes.”
“Dank je wel,” zei ik en liep terug naar mijn eigen plek. De man stond nog steeds geduldig te wachten.
“U heeft gelijk,” zei ik, “Ik kan wel een drankje gebruiken.”
Hij glimlachte wetend en maakte een uitnodigend gebaar. Met toch een wat vreemd gevoel liep ik om de tafel heen en mengde me in de menigte. Het terras was inderdaad niet ver weg, maar een zitplaats was er uiteraard niet.
“Wellicht is binnen wel plaats,” zei hij en voor ik doorhad wat er gebeurde legde hij zijn hand op mijn arm en leidde me het schemerige restaurantje binnen. Het was er koel en toen mijn ogen gewend waren aan de schemering zag ik, dat het zo goed als leeg was ook.
“Dat dacht ik wel,” zei hij, “De mens is een kuddedier. Mooi weer, dan zitten we allemaal buiten.”
Galant leidde hij me naar een tafeltje, schoof de stoel onder me en schoof hem weer aan.
“Wat wenst u te gebruiken?”
“Glaasje koud water, graag,” mompelde ik en even later kwam hij terug met een glas bier en een flesje mineraalwater. Hij schonk mijn glas vol en ging tegenover me zitten. Ik pakte het glas en slokte de helft naar binnen, in de hoop de hitte in mijn lichaam te blussen. Maar dat was een ijdele hoop.
“U heeft prachtige dochters. Heel beleefd, heel slim,” zei hij, “Ik hoop dat ze ook net zo mooi worden als hun moeder.”
“Hun moeder is wel een gelukkig getrouwde vrouw,” zei ik, iets scherper dan ik bedoeld had, maar het scheen hem niet te raken.
“Daar twijfel ik niet aan,” zei hij, “Iedere man die met een vrouw als u getrouwd is, zou wel gek zijn als hij niet alles in zijn macht deed, om zo''n vrouw gelukkig te maken en te houden.”
“Heeft u ook zo''n vrouw?” flapte ik eruit en hij glimlachte en schudde zijn hoofd.
“Ik ben een verzamelaar, zoals ik al zei. Ik verzamel mooie dingen. Ik zou me niet aan één vrouw kunnen binden als dat zou betekenen, dat ik mijn verzameling niet meer zou mogen uitbreiden. Er zijn wel vrouwen waar ik veel van hou, maar trouwen?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Wellicht als ik in een bejaardentehuis zit. Tot die tijd...”
Hij haalde zijn schouders op.
“Tot die tijd vind ik de liefde waar hij op mijn pad komt.”
Zijn bruine ogen vonden mijn gezicht en hij lachte zacht.
“U ziet er waarlijk geschokt uit, schone dame.”
“U moet toegeven dat het een redelijk oppervlakkige levenshouding is, zoals u het vertelt.”
“Integendeel. U schokt mij nu. Het is zeer diep. Het geeft me de kans om alleen de liefde te vinden waar ik daadwerkelijk achter sta. U moet niet denken, schone vrouwe, dat ik mij met willekeurig welke vrouw inlaat. De vrouw die mijn oog treft, moet bepaalde kwaliteiten hebben. Een bepaald ''je ne sais quoi''. Elke dag is voor mij een avontuur. Elke vrouw die ik ontmoet kan bij mij de vonk doen ontbranden.”
“En vandaag was ik het vuursteentje?”
Hij boog zijn hoofd.
“Een wat ongelukkige vergelijking. Maar niet geheel van onwaarheid ontbloot. Laat ik zeggen dat uw verschijning vandaag mijn dag mooier gemaakt heeft. Na onze eerste ontmoeting heb ik een uur rondgezworven, doch uw verschijning weigerde mijn gedachten te verlaten. Ik moest weerom komen om u nogmaals te zien.”
Ik leunde achterover, een beetje daas in mijn hoofd. Zijn taalgebruik was zeer correct, maar zo plechtstatig, dat ik af en toe het idee had, dat ik met Louis Couperus zat te babbelen.
“Nu heeft u me gezien,” zei ik, “En me zelfs weggesleept bij mijn kinderen. Wat nu?”
Geschokt keek hij me aan.
“Helegaar niets. Ik dring mijzelf niet op aan de beeldschone dames, die mijn aandacht vangen. Ik spreek hen aan, ik vertel hen mijn gevoelens mijn gedachten. De rest is aan hen. Ik ben eerlijk genoeg, lieve mevrouw, om u te bekennen, dat ongeveer de helft van mijn gesprekken eindigen met een vriendelijk vaarwel, zonder dat er verder iets intiemers is gebeurd dan een welgemeende handdruk.”
“En de andere helft?”
Zijn ogen sprankelden.
“Ah. De andere helft. U ziet er niet uit, als iemand die snel geschokt is, dus ik durf u te bekennen, dat de andere helft meestal leidt tot een wederzijdse lichamelijke bevrediging. Meestal eenmalig, soms leidt het tot een kort liaison.”
Ik had het idee dat mijn onderkaak zo onderdehand op mijn navel hing van verbazing. Ik zat hier met een man die me rechtuit vertelde, dat hij door het leven ging om vrouwen op te pikken en daar dan sex mee had. En tussen de regels door vertelde hij me, dat ik vandaag zijn gekozen muze kon zijn. Het belachelijke van het geheel was nog, dat ik hem geloofde. Hij had een aantrekkingskracht, die eigenlijk onweerstaanbaar was. Onweerstaanbaar moest zijn voor bepaalde vrouwen, verbeterde ik mezelf haastig. Zwijgend dronk ik mijn mineraalwater. Mijn hoofd was een wervelwind van emoties, maar nieuwsgierigheid won het.
“Goed,” zei ik, “Stel, dat ik me dusdanig gevleid zou voelen, dat ik uw muze voor deze dag zou willen zijn. Ik kan maar korte tijd wegblijven bij mijn kinderen. Hoe zou u dat oplossen?”
“Heel eenvoudig,” zei hij, “Ik zou u meenemen naar de ruimte in dit etablissement, die gebruikt wordt voor het opfrissen. Aldaar is altijd ruimte voor een kleine, ondeugende, maar zeer tevredenstemmende samenkomst van gelijkgestemde zielen.”
Hij zag mijn blik.
“Het is niet ideaal, dat geef ik direct toe. Maar soms moet het comfort wijken voor de noodzaak.”
Ik staarde hem aan. Zijn bruine ogen waren open en eerlijk. Hij meende wat hij zei. Ik schudde mezelf innerlijk door elkaar.
“Waarom sprak ik u aan?” vroeg ik en hij zuchtte.
“Uw gezicht in ruste had een soort feeërieke sereniteit. Uw jurk toonde de lijn van uw lichaam tot in detail. Uw benen, ach uw benen... ze zouden afgietsels van uw benen moeten maken om daar alle vrouwenbenen op te modelleren.”
“En niemand anders op deze hele markt had dezelfde benen?” vroeg ik geamuseerd, hoewel zijn woorden me opnieuw hadden geraakt tot diep in mijn lichaam. Mijn hemel, nog nooit had een man op dergelijke wijze mijn lof gezongen, zelfs mijn Rolf niet.
“Niemand,” zei hij plechtig. Zijn hand kwam over de tafel en pakte onverwacht de mijne.
“Ik verontschuldig mij van harte indien ik u beledigd heb met mijn woorden of aanwezigheid. Maar ik ben een open mens. Ik geloof in eerlijkheid.”
“Maar.. een getrouwde vrouw...”
Geen idee waarom ik dat zei. Maar de verbinding tussen mijn hersenen en mijn mond was licht gestoord door het gevoel van zijn hand op de mijne. Hij had warme handen, sterk, met lange vingers en verzorgde nagels.
“U heeft gelijk,” zei hij met een zucht, “Laat me u terugbrengen naar uw locatie op de markt, waar ik u zal achterlaten. U zult mij niet meer zien.”
Op de een of andere manier raakte ik daarvan een beetje in paniek. Ik wilde eigenlijk best dat hij meer van die leuke dingen over me zei.
“Dat... dat is nog niet nodig,” zei ik, “Ik heb nog wel tien minuten.”
“Lieve dame,” zei hij, “Er is niets meer wat ik u kan of wil zeggen. Ik heb gezegd, wat ik wil zeggen. Het is nu aan u, om de volgende stap te zetten. Indien u wilt, begeleid ik u terug naar de plaats waar ik u gevonden heb. Zo niet....”
Mijn lichaam brandde als vuur, de vlammen sloegen uit mijn oren. Nog nooit had iemand, een man, zo tegen me gepraat. Nog nooit had een man zo rechtuit tegen me gezegd dat hij sex met me wilde, nee, dat hij me wilde neuken. Want daar kwam het op neer. Mijn lichaam realiseerde zich dat eerder dan ikzelf, want het reageerde. Ik voelde mijn borsten tegen mijn jurkje drukken en een vreemde kriebel trok door mijn buik.
“Ik... Ik wil even naar het toilet,” stamelde ik, “Ik moet een beetje afkoelen. Daarna mag u me terugbrengen naar mijn tafel.”
Zijn ogen gleden over mijn gezicht, over mijn hals, over mijn borsten, waarvan de tepels kleine puntjes moesten vormen in mijn jurk. Ik had geen idee of hij dat kon zien. Galant stond hij op en hielp me uit mijn stoel.
“De ruimte, die u zoekt, bevindt zich achterin,” zei hij, “Wilt u dat ik u erheen begeleid voor uw veiligheid?”
Dit was het moment waarop ik nee moest zeggen. Maar dat deed ik niet. Met een vlammend rood hoofd knikte ik zwakjes en hij nam mijn arm en leidde me naar de deur die naar de toiletruimte leidde. Hij opende de deur voor me en ik stapte erdoor. Erachter was een korte gang met aan weerszijden een deur. Aan het einde van de gang was een derde deur, die van het invalidentoilet. Als in een trance liep ik daar op af en opende hem. Hij was bij de andere deur blijven staan. In de open deur van het toilet draaide ik me om.
“Ik...”
Meer kreeg ik er niet uit, maar meer hoefde ik ook niet te zeggen. Met twee stappen was hij bij me en samen glipten we het toilet in. Het was er ruim en schoon. Hij sloot de deur en deed hem op slot. Ik leunde tegen de wasbak en keek naar hem.
“Niets zeggen,” fluisterde ik en hij schudde zijn hoofd. Als in trance reikte ik onder mijn jurkje en trok mijn slip omlaag. Tot mijn verlegenheid bleek het kruisje een natte plek te vertonen en voelde ik de koele lucht op mijn natte schaamlippen. Blijkbaar had hij me meer gedaan dan ik vermoed had. Ik legde mijn slip over de radiator en leunde weer tegen de wasbak. Hij stapte naar me toe en toen hij vlak voor me stond, sloot ik mijn ogen.
Ik voelde zijn handen op mijn schouders en toen trok hij langzaam de schouderbandjes van mijn jurk omlaag. Ik trok mijn armen eruit en stond in mijn beha voor hem. Het gevoel van zijn vingers op de zachte huid van mijn borsten deed me kreunen toen hij de cups van de beha omhoog trok over mijn borsten. De koele lucht over mijn harde tepels deed me even sissend mijn adem naar binnen zuigen.
“Perfect,” mompelde hij en zijn mond vond mijn harde knopjes. Hij sabbelde, beet en likte ze, tot ik kronkelde en me vastklemde aan zijn schouders. Zijn hand gleed omlaag en verdween onder mijn jurkje. Kriebelend over mijn dijen naderde hij mijn kutje en elke kriebel deed me sidderen. Toen streken zijn vingers over de lipjes en mijn mond ging open en ik kon alleen nog maar hijgen.
Zijn handen en mond verdwenen en ik opende mijn ogen. Zijn jeans vertoonde een grote bult en met grote ogen zag ik zijn handen zijn gulp openen en zijn gezwollen penis de vrijheid geven. Hij droeg geen onderbroek en hij had een magnifieke lul. Zeker 18 centimeter lang en hij stond strak omhoog. Als ik nog twijfels had over mijn daden, waren die nu op slag verdwenen. We hoefden niets te zeggen, instinct nam het over. Met een ruk draaide ik me om en leunde op de wastafel. Ik spreidde mijn benen en trok de rok van mijn jurkje over mijn kont omhoog.
“Kom,” fluisterde ik en ik hoorde zijn twee stappen toen hij me naderde. Ik sloot mijn ogen en langzaam, heel langzaam voelde ik zijn harde lul bij me naar binnen schuiven. Het was een heerlijk gevoel. Rolf was niet klein geschapen en wist echt wel hoe hij me moest verwennen, maar dit was van een andere orde. Hij gleed dieper en dieper tot ik zijn buik tegen me aan voelde. Zijn handen kwamen naar voren en vonden mijn borsten. Zijn duimen speelden met de tepels, terwijl hij langzaam in me begon te bewegen.
En dit alles gebeurde geluidloos. Ik wilde gillen, schreeuwen, kreunen, jammeren, maar ik wist dat het niet kon. Alle energie daarvoor bleef dus in me en concentreerde zich in mijn poes. Ik hoorde zijn hijgende adem en voelde de haartjes op zijn dijen langs mijn huid schuren. Eén hand liet ik los en stak ik in mijn mond om op de knokkels te bijten terwijl de eikel van die machtige pik langs de wanden van mijn kut streelde.
“Doe het vlug,” fluisterde ik, “We hebben niet veel tijd.”
Hij lachte zacht en begon sneller te bewegen. De hitte vanuit mijn kutje verspreidde zich als een bosbrand door mijn lichaam. Elke stoot van hem voelde lekkerder dan een orgasme bij Rolf. Ik voelde zijn handen mijn schuddende borsten kneden, de tepels kleine energiecentrales, die miljoenen volts door mijn lichaam stuurden. Alle besef van tijd en ruimte verdween, ik was alleen nog maar een kut die geneukt werd.
Het orgasme overviel me. Het ene moment zat ik nog in de opbouw, het volgende moment hing ik schokkend en trillend over de wasbak, terwijl mijn kut spastisch samentrok en mijn benen in pudding veranderden. En hij bleef maar pompen, zijn slagen nu eens lang dan weer kort, diep of alleen met de eikel tussen mijn lipjes, terwijl mijn lichaam vocht om weer de controle over zichzelf terug te krijgen.
Eindelijk zwakte het gevoel af, maar zijn pik was nog steeds keihard en zodra hij voelde dat ik weer op adem was duwde hij hem weer diep naar binnen.
“Oh nee, niet nog eens,” fluisterde ik, maar het was te laat. Mijn lichaam nam het alweer over en zijn pik duwde me alweer op weg naar een nieuw hoogtepunt, dat me al even hard raakte als het eerste. Toen trok hij zich uit me en draaide me om. Oog in oog met mij duwde hij zijn pik opnieuw in me en neukte me verder.
“Je kunt niet in me komen,” hijgde ik, “Ik kan me niet schoonmaken hier. Kom in mijn mond klaar.”
“Zoals u wilt,” hijgde hij en pompte gewoon door. Zijn pik gleed nu op een andere manier langs mijn klitje en al snel schokte ik onder een derde orgasme.
“Niet meer,” kreunde ik zacht, “Kom alsjeblieft. Ik kan niet nog een keer klaarkomen.”
Hij gaf nog een paar stoten en trok toen zijn glimmende staaf uit me. Ik zakte op de grond en nam hem zonder meer in mijn mond. Hij smaakte naar mij en naar voorvocht. Ik likte er genietend aan, zoog zacht, wervelde met mijn tong rond de eikel en voelde hem verder verstijven. Ik trok hem uit mijn mond en hield hem ervoor.
“Kom,” fluisterde ik en trok hem zachtjes af, “Spuit in mijn mond, ik wil je proeven.”
Het volgende moment werd mijn wens vervuld. Straal na straal spoot hij op mijn tong en in mijn keel en ik moest snel slikken om het allemaal weg te krijgen. Het smaakte heerlijk en ik perste elke druppel uit zijn pulserende pik en likte die op. Toen likte ik hem helemaal schoon, voordat ik mezelf weer overeind hees. Mijn benen trilden, mijn poesje krampte nog na, maar ik voelde me op en top vrouw. Zwijgend trokken we alle kleren weer aan en glipten het toilet uit.
Er werd niets gezegd, terwijl hij me terugbracht naar mijn plaatsje op de markt. De frisse lucht hielp me, mezelf weer onder controle te krijgen en toen ik bij mijn tafeltje aankwam dacht ik dat niemand meer iets aan me kon zien. Ik zwaaide naar Carla dat ik er weer was en ze stak een duim op. Ik draaide me om, maar hij was verdwenen. Verbaasd keek ik heen en weer en zag nog net zijn oranje polo in de menigte verdwijnen.
Die avond kleedde ik me langzaam uit in de badkamer van mijn gezinshuis. Er was niets aan me te zien. Mijn lichaam verried me niet. Mijn poesje was weer keurig gesloten en droog, mijn mond toonde geen spoor meer van zijn zaad. Het was alsof er niets gebeurd was. Alleen het weldadige gevoel in mijn lichaam vertelde me, dat het allemaal echt gebeurd was. En het kleine kaartje, dat uit mijn beha viel. Er stond niets op, alleen een e-mailadres. Ik heb het bewaard...
Lees ook het vervolg: Kerstmarkt
