Na een lange periode van kwakkelen had de winter eindelijk toegeslagen. De temperaturen daalden harder dan de koers van de Euro en het aantal pechgevallen dat ik te behandelen kreeg, steeg sneller dan de staatsschuld van Griekenland. Het is elke winter hetzelfde liedje: Mensen vergeten hun auto te laten nakijken en de eerste de beste koudegolf zorgt ervoor, dat ze in de ochtend met een weigerende motor staan. En dan mag ik opdraven: De koene redder in nood in de gele VW. Nee, ik ben geen wegenwachter (wel geweest, overigens). Ik werk bij een grote landelijke dealer van een Duits merk en wij verlenen hulp aan onze eigen klanten.
Het is een redelijk duur merk, dus de meeste van onze klanten zijn mensen, die wel wat geld op de bank hebben. Nu vind ik dat prima, ik gun iedereen zijn geluk en zijn bezit. Ik snap alleen niet, waarom mensen met geld automatisch aannemen dat ze dus beter zijn dan ik. Voorlopig staan ze met al hun centen volkomen machteloos als hun dure bolide het begeeft en ben ik degene, die hen weer op weg helpt. Wie mag er op dat moment dan neerkijken op wie?
En soms is het erg moeilijk om netjes en beleefd te blijven als weer zo''n omhooggevallen proleet, die langs de kant van de weg staat, het nodig vindt, om je te behandelen als een bediende. Het is tenslotte een service, die we verlenen. We zijn niet bij hen in dienst, we worden betaald door dat dure automerk. Maar goed, we krijgen een gedegen opleiding, inclusief psychologie en woede-management en in één van onze Kerstpakketten zat een spelcomputer met een zeer agressief schietspel en de aanbeveling, in rijmvorm, om onze frustratie af te reageren op digitale zombies en niet op onze betalende klanten van vlees en bloed. Ik hoor van collega''s, dat ze het spel regelmatig een avondje gebruiken. Ik had het nog niet nodig gehad. Ik had een brede rug, zei men in mijn familie en al die sneren en hautaine opmerkingen gleden van me af, als water van een eendje.
Tot die winter, een paar jaar geleden. Zoals ik al zei, het was een ruime maand erg zacht weer geweest, maar plotseling was de wind naar het oosten gedraaid en viel een koufront ons land aan. Het werd binnen een paar dagen een graad of 15 kouder en heel veel auto''s vonden dat niet leuk en gooiden het bijltje erbij neer. De telefoon op het hoofdkantoor stond niet stil en mijn collega''s en ik draaiden meer uren dan leuk was. Ik hield van mijn werk. Ik was altijd autogek geweest en had geen seconde nagedacht over mijn beroepskeuze. LTS, toen MTS autotechniek en toen, na een jaar of twee bij een dealer, terechtgekomen bij de wegenwacht. Daar had ik vijf jaar met plezier gewerkt, tot ik de advertentie zag waarin een groot merk een servicemonteur zocht. Ik had direct gesolliciteerd, was aangenomen en werkte nu alweer vijf jaar in mijn huidige baan.
Mijn autogekte was misschien een beetje doorgeslagen. Ik werkte veel en in mijn vrije tijd knutselde ik ook nog aan auto''s. Ik had twee oudere modellen staan, die ik langzaam aan het restaureren was en had een derde, waarmee ik vaak bijeenkomsten bezocht. Veel tijd voor andere, sociale contacten bleven er dus niet over en dat was de pest voor mijn liefdesleven. Ik had een paar keer een vriendin gehad, maar die wisten me nooit voldoende te boeien om mijn autohobby''s op te geven en aangezien zij niet op detweede plaats wilden komen, waren al die relaties op niets uitgelopen. Ik vond dat wel jammer, maar ik lag er niet elke nacht wakker van.
En dus vond ik ook die piek in mijn werk niet erg. Ik had een leuke baan, het merk waar ik voor werkte was een goed merk, en geen dag was hetzelfde. Ik nam ook regelmatig klusjes van collega''s, die wel een relatie hadden, over, zodat ze af en toe op een normale tijd naar huis konden en in ruil daarvoor kon ik af en toe een extra dagje vrij nemen.
Om het navolgende verhaal helemaal goed te begrijpen, moet ik wel even uitleggen hoe onze organisatie een beetje werkte. Het land was verdeeld in een aantal regio''s en in elke regio waren twee monteurs actief, één overdag en één in de avond en nacht, zodat de klanten 24 uur per dag op service konden rekenen. Je werkte nooit in de regio, waar je woonde. Het was niet de bedoeling, dat je een te goede band met de klanten kreeg. Het bedrijf wilde niet het risico lopen, dat je in je vrije tijd aan hun auto''s ging werken, in plaats van dat de bestuurders gedwongen waren om hun bolide naar de dealer te brengen voor onderhoud en reparatie.
Op de dag dat het verhaal begint was het, zoals al een week, ijskoud. Het liep tegen het einde van de dag en het einde van mijn dienst. Ik had dagdienst die week en die was altijd het zwaarst. ''s Nachts waren er niet veel mensen op de weg en dus niet veel problemen. Ik vond de nachtdienst altijd wel relaxt. Ik had in mijn regio een aantal tankstations en wegrestaurants, waar ik tot een uur of twaalf terecht kon voor een bak warme thee of een hapje. Mensen gaan je kennen op den duur, dus het was altijd wel gezellig. Na middernacht werd het stiller en was je voornamelijk op jezelf aangewezen. Tankstations en restaurants waren dan gesloten en het kwam vaak voor dat je de hele nacht geen oproep kreeg. In de zomer was dat heerlijk. Ik zocht dan vaak een mooi plekje op, vlakbij de snelweg, maar toch lekker rustig, zette daar de auto neer en genoot van de stilte, de sterren en de geluiden van de nacht. Ik had altijd wat te lezen bij me, wat te eten en te drinken en als ik de kans kreeg, kon ik altijd een tukje doen op de stoel naast de bestuurdersstoel. In de winter was ik minder dol op de nachtdienst, maar ik had er nooit echt een hekel aan. Heldere winternachten konden net zo prachtig zijn en als het gesneeuwd had en de maan scheen over de weilanden, dan kon ik daar uren naar kijken.
Maar die dag had ik dagdienst. Het sneeuwde heel licht en met een zucht van opluchting zag ik mijn dashboardklokje op zes uur springen, wat betekende dat ik nu officieel weekend had. Ik tikte mijn code in de boordcomputerterminal, zodat ik op het hoofdkantoor als ''uit dienst'' stond geregistreerd, startte de motor van mijn nieuwe bus en sloeg de weg naar huis in. Onderweg stopte ik bij een tankstation, kocht een lekker broodje en zat dat net lekker op te peuzelen in de auto, toen de telefoon ging.
''Henk'', zei het display en ik zuchtte. Henk was mijn collega, die in de regio werkte waar ik woonde en meestal was het geen goed nieuws als hij belde. Ook deze keer niet. Hij was nog bezig bij een klant en er was een nieuwe oproep binnengekomen. Henk dacht nog wel even met zijn huidige probleemgeval bezig te zijn en had daar zoveel problemen mee, dat hij zijn eigen nachtdienstcollega had opgeroepen om hem erbij te helpen en vroeg dus, of ik voor hem dat andere geval kon oplossen. Het was niet al te ver bij mijn huis vandaan en het lag op de route, dus veel moeite zou het niet kosten, zei hij. Ik had er eigenlijk geen zin in, maar Henk beloofde me een etentje bij hem en zijn vrouw Anita en toen moest ik wel. Anita is namelijk een heerlijke vrouw om te zien en nog grappig ook, maar bovendien kan ze koken als een godin en haar maaltijden zijn legendarisch binnen ons bedrijf.
Dus zei ik ja, kreeg van Henk het adres waar ik zijn moest en sloeg de weg naar huis in. Het adres lag inderdaad maar een paar kilometer bij mijn woning vandaan. Ik kende de buurt wel. Echt een buurt waar ons merk ruim vertegenwoordigd was en waar je in de verkiezingstijd geen SP-posters voor de ramen hoefde te verwachten. In onze stad werd het de Goudkust genoemd. Er stonden alleen maar villa''s, bungalows en herenhuizen. De navigatie bracht me keurig naar het betreffende adres. Voordat ik er naar toe reed, stopte ik even aan de kant en tikte het kenteken dat ik van Henk gekregen had, in de boordcomputer. Hiermee kon ik zien, welk model van ons merk op dat adres geregistreerd stond en me dus alvast een beetje voorbereiden op de mogelijkheden en moeilijkheden.
Er sprong een bekende naam op het scherm. Deze klant was een bekende figuur in onze stad. Hij had een groot en bloeiend bedrijf en was zeer actief in de lokale politiek. Hij zat in de Gemeenteraad en was al een paar keer wethouder geweest. Hij kwam in zijn interviews altijd op me over als een redelijke man, dus ik verwachtte niet al te veel problemen op dat gebied. Ik klikte op het volgende tabje om te zien welk model auto hij had en zag, dat er op zijn adres twee geregistreerd stonden: Een gewone sedan en een cabrio. Die zou wel van zijn vrouw zijn, grinnikte ik in mezelf. De sedan was een jaar oud, maar de cabrio pas drie maanden. Toch was volgens de opgave van Henk de cabrio het probleemkindje.
Het huis waar ik naartoe geleid werd was een oude villa. Gebouwd in de jaren 30, schatte ik, met veel tierlantijntjes. Het hek stond open, dus ik draaide de bus maar gewoon naar binnen. De oprijlaan, want anders kon ik het niet noemen, was niet al te lang en splitste zich. Een tak leidde naar het huis, de ander naar een laag gebouw ernaast. Ik sstapte uit en liep naar de voordeur, maar voordat ik die bereikte, zag ik dat de deuren van het andere gebouw open gingen. Binnen glom lak, dus ik nam aan dat dat de garage was, liep terug naar mijn auto en reed langzaam het zijpad op. Voor de deur van de garage stapte ik weer uit, pakte mijn EHBO-tas, zoals ik mijn diagnosekit noemde, en wandelde op mijn gemak over de krakende sneeuw naar de deuren.
En vanaf dat moment ging het eigenlijk fout. Nog voor ik kon kloppen of zo werd een van de deuren al opengegooid en keek iemand naar buiten.
“Dat zal tijd worden,” waren de eerste woorden die ik te horen kreeg en dat is bij mij altijd een hele slechte binnenkomer. Zeker aan het eind van een lange werkdag. Maar we leren in onze opleiding om altijd beleefd te blijven, dus ik slikte mijn antwoord in en draaide mijn standaard introductietje af, waarin ik me voorstelde en de klant op de hoogte bracht van de voorwaarden voor hulp. Ondertussen kon ik mijn klant voor die dag goed bekijken. Ik had me vergist in mijn aanname dat de cabrio van de vrouw des huizes was, tenzij onze ex-wethouder een ouwe snoeper was en getrouwd zou zijn met een vrouw van een jaar of 25. Ik vermoedde, dat ze zijn dochter was. Ze mocht er zijn, zag ik. Lang blond haar, blauwe ogen, een regelmatig gezicht. Ze was duidelijk van plan geweest uit te gaan, want ze droeg een kort rokje met daaronder een panty en gehakte schoentjes. Haar bovenlichaam werd omhuld door een kort gevoerd jasje, waardoor haar figuur aan het oog onttrokken werd. Het leek me een beetje koud voor een dergelijke outfit, maar als zij zin had haar schaamlippen aan elkaar te laten vriezen, moest ze dat zelf weten.
“Ja, ja,” zei ze ongeduldig, toen ik mijn verhaaltje af had, “Het zal allemaal best. Zorg nou maar dat die roestbak het weer doet, want dan kom ik misschien nog op tijd op mijn afspraak.”
Ik glimlachte stralend, maakte mijn tas open en gaf haar het formulier, dat ze moest invullen voor de administratie. Ze zuchtte theatraal, grabbelde in haar tasje naar een pen en liep een eindje bij me vandaan naar een klein zitje, waar ze elegant in een stoel zakte. Ik liep naar de cabrio en bekeek hem even. Mooie kar, bedacht ik. En vreemd dat hij het nu al niet meer doet. We hadden geen klachten gehad over dit model. Het was zelfs de eerste die ik onder handen kreeg. Ik gleed achter het stuur en draaide de sleutel om. De wijzers sloegen uit, de lampjes floepten aan en weer uit en zo te zien, was er niets mis mee. Ik klikte door de boordcomputer, maar die gaf ook geen storing aan, maar toen ik de sleutel verder draaide, weigerde hij te starten. De startmotor draaide wel, maar meer ook niet.
De laptop kwam erbij en ik opende de database met alle modellen en ging op zoek naar de checklist voor dit model. Er zat benzine in, de accu gaf aan dat hij vol was, hij stond binnen dus nat was hij niet geworden... Ik liep de hele checklist na, maar alle systemen functioneerden naar behoren. Uit de laptoptas zocht ik de aansluitkabel, klikte het vakje naast het stuur open en sloot de laptop aan op de boordcomputer. Hiermee kon ik alle electronica controleren en eventueel resetten. Direct zag ik wat het probleem was: De startonderbreker werd niet uitgeschakeld als de sleutel in het slot geduwd werd.
Ik was zo verdiept in het probleem, dat ik totaal niet op mijn omgeving had gelet en dus opschrok, toen de jongedame in de stoel naast me plofte, achteloos het formulier op het dashboard gooide en informeerde:
“En?”
Ik glimlachte beleefd.
“Ik heb het probleem gevonden. Nu moet ik het alleen nog even oplossen.”
“Je neemt er wel de tijd voor, he?”
Ik slikte. Ik kon nauwelijks geloven dat een grietje van die leeftijd zo onbeschoft kon zijn. Ze keek weer ongeduldig op haar horloge,
“Denk je dat het lang gaat duren?”
“Ik hoop van niet.”
Ze keek me vuil aan, keek weer op haar horloge en zuchtte.
“Dan zal ik maar gaan bellen, dat ik later kom. Wat een rotbak. Net een paar maanden oud en nu al problemen. Ik wou dat pa gewoon een Audi voor me gekocht had, zoals ik gevraagd had.”
Ze gleed de auto weer uit en liep de garage in, terwijl ze haar telefoon uit haar tasje grabbelde. Ik zuchtte en was voor het eerst in lange tijd blij, dat mijn relaties mislukt waren, zodat ik in ieder geval geen dochter had met deze houding. Ik concentreerde me weer op mijn werk en had na een kwartiertje de oorzaak gevonden. Door de batterij in de sleutel te vervangen bleek alles weer te werken en tevreden hoorde ik de motor aanslaan toen ik de sleutel omdraaide. Ik koppelde de laptop los, zette de motor weer af en deed voor de zekerheid de auto met de afstandsbediening op slot en weer open en startte hem opnieuw. Alles scheen weer perfect in orde te zijn, dus ik pakte al mijn spullen in en pakte mijn tas.
“Vergeet je papiertje niet,” klonk haar stem opeens achter me en ik draaide me om. Ze had het formulier in haar hand en stak het me toe.
“Dank u,” zei ik, “Ik was het inderdaad bijna vergeten.”
Snel las ik het door. Ze had alles netjes ingevuld in een mooi handschrift. Ze bleek Yvette te heten en inderdaad 25 jaar oud te zijn. Ze keek me even aan, liep toen langs me heen en schoof de deuren open. Ik snap een stille hint als ik hem zie, dus ik wenste haar vriendelijk nog een fijne avond, legde mijn tas in de auto en gleed achter het stuur. Langzaam reed ik een stukje naar voren en Yvette stoof direct de garage uit, liet de deuren openstaan en sjeesde de oprijlaan af. Blijkbaar was haar afspraak erg belangrijk voor haar. Ik meldde Henk de afloop van de melding, startte en reed eindelijk naar huis en naar het weekend.
Het werd een mooi winters weekend en omdat er geen activiteiten van de autoclub waren, kon ik me wijden aan het huishouden, de was en de boodschappen. Zondagmiddag had ik alles aan kant en besloot ik in een opwelling mijn schattsen te pakken en naar de plaatselijke ijsbaan te gaan. Ik had al een tijd niet meer geschaatst en plots had ik er zin in. Ik kleedde me warm aan, trok mijn werkjas aan (dat was de warmste die ik had) en wandelde op mijn gemak naar het park.
Het was er lekker druk, gezellig druk en ik zag al snel een paar bekenden voorbijglijden. Ik gleed er al snel achteraan en genoot van de frisse lucht en het gezelschap. Het werd wel steeds drukker, dus baantjes rijden ging steeds moeilijker. Het moest dan ook een keer fout gaan en dat deed het dan ook. Ik kwam een lange bocht uit en vanuit het niets dook er vanaf de zijkant een andere schaatser op, die zonder meer in mijn pad terechtkwam. Ontwijken was totaal onmogelijk en met een doffe dreun botste ik er bovenop en gezamenlijk belandden we in een hoop van armen en benen op de ijsvloer en gleden een sneeuwhoop in, gelukkig zonder er kwetsuren aan over te houden.
Ik was wel even een beetje versuft, dus ik krabbelde niet direct overeind en ook mijn mede-slachtoffer moest zichzelf blijkbaar weer even bij elkaar rapen, maar na een paar seconden begonnen we ons van elkaar los te maken en daarbij vond de ander ook haar stem terug. En het was een bekende stem.
“Ben je altijd zo onbesuisd?” raasde ze, “Vind je het normaal om zo hard te gaan? Het is hier Thialf niet!”
“Ik ging helemaal niet hard en ik was ook niet onbesuisd,” snauwde ik terug, “Jij duikt zonder te kijken de baan op en vindt het dan gek als iemand tegen je aan rijdt.”
We hadden ons nu ontward en waren overeind gekrabbeld en nu keek ze me aan.
“Oh, ben jij het?” zei Yvette en het klonk alsof ze alle ellende gehad dacht te hebben, maar toen mij er nog even bij kreeg.
“Helemaal,” zei ik, nog steeds kwaad, “En dat is niet dankzij jouw voorzichtige manier van doen.”
Haar blauwe ogen vlamden.
“Zo praat je niet tegen mij,” zei ze woest, “Ik ben een klant.”
“Nee, dat ben je niet,” kaatste ik terug, “Vrijdag was je een klant. Nu ben je gewoon een domme trien die niet uit haar ogen kijkt.”
Ja, je kunt zien, dat het direct fantastisch klikte tussen ons. We waren inmiddels helemaal op de been en stonden onze kleren af te kloppen.
“Domme trien?” siste ze en voor ik wist wat er gebeurde haalde ze uit en sloeg me in mijn gezicht. Maar dan was ze toch aan het verkeerde adres. Ik ben het er helemaal mee eens, dat je vrouwen niet slaat, maar op die regel is één uitzondering, namelijk als zij als eerste slaan. En dus mepte ik direct terug, uiteraard niet te hard.
“Je hebt me geslagen,” zei ze verbaasd en legde haar hand op haar wang, “Hoe durf je me te slaan?”
“Jij sloeg als eerste,” zei ik logisch, “Ik heb alleen maar teruggeslagen.”
Ze zag er overigens weer prima uit. Kunstschaatsen, een skibroek en een dik gewatteerd jack en een gebreide muts op haar lange blonde haren. Haar wangen gloeiden van de kou en haar ene wang gloeide iets harder van mijn tik. Haar blauwe ogen vonkten, maar plots sloeg haar stemming helemaal om en barstte ze in lachen uit.
“Wat een stelletje zijn wij zeg,” snikte ze. Ik kon het niet helpen, maar haar vrolijkheid werkte aanstekelijk en ik moest ook lachen.
“Sorry,” zei ze tenslotte, toen ze uitgelachen was, “Dat was allemaal niet netjes van me. Vriendjes?”
Ze trok een want uit en bood me haar hand.
“Vriendjes,” zei ik plechtig en schudde haar hand.
“Ik ben Yvette,” zei ze en ik knikte.
“Dat weet ik. Ik ben Marcel.”
“Dat weet ik,” echode ze en glimlachte, “Ik had je niet moeten slaan.”
“Inderdaad,” zei ik droog en even flakkerden haar ogen, maar toen werden ze weer rustig. Ze trok haar want weer aan en keek me aan.
“Nou, tot ziens dan maar weer,” zei ze en ik keek verbaasd.
“Wil je niet even een bekertje chocomel voor de schrik?”
“Lekker,” zei ze en samen schaatsten we naar het kleine tentje, waar warme chocolade verkocht werd. Met twee plastic bekertjes kwam ik terug, gaf er één aan haar en we vonden een plekje op een van de bankjes die eromheen stonden. Zwijgend zaten we daar even en dronken van de warme drank.
“Geen problemen meer met je auto gehad?” vroeg ik tenslotte om het gesprek op gang te brengen en ze schudde haar hoofd.
“Nog bedankt voor de service,” zei ze zacht, “Ik was erg onbeleefd vrijdag, maar dat kwam omdat ik een erg belangrijke date had.”
“Vriendje?” glimlachte ik en haar ogen werden donker.
“Toen wel. Inmiddels ex-vriendje,” zei ze wat bits, “Meneer maakte het uit.”
“Wat een idioot,” floepte ik eruit en verbaasd keek ze opzij.
“Hoezo?”
Ik voelde me een beetje warm worden.
“Nou ja, zo''n mooie meid als jij dump je toch niet?”
“Dank u voor het compliment, meneer,” zei ze, “Maar blijkbaar wordt ook een mooie meid als ik wel eens gedumpt.”
Ze zei het wat spottend, maar haar ogen lachten een beetje door de damp boven haar beker. Ik besloot het onderwerp maar te laten rusten en we praatten kalm over van alles en nog wat, erg oppervlakkig: Werk, familie, jeugd. Net genoeg om iets van elkaar te weten te komen, maar niet diepgravend genoeg om er meer achter te zoeken. We schaatsten samen nog een rondje en toen vertrok ze naar huis.
“Bedankt,” zei ze, toen ze vertrok, “Ik had deze afleiding wel nodig.”
“Graag gedaan,” zei ik, “Als je meer afleiding nodig hebt, hoor ik het wel.”
Ze keek even verbaasd, bloosde toen licht en liep toen snel naar haar geparkeerde cabrio. Ik keek haar even na en zag met genoegen hoe haar heupen deinden onder haar skibroek. ''Niet slekt'' dacht ik en liep een beetje peinzend ook terug naar huis. Ik was wel blij, dat ik mijn eerste indruk over haar kon bijstellen.
De winter hield de volgende weken af en aan vol en ik had het redelijk druk. Veel pechgevallen, laat thuis en ik dacht eigenlijk nauwelijks nog aan Yvette, hoewel ze ''s nachts nog wel eens door mijn droom wandelde met haar deinende heupen. Maar na een week of drie zag ik haar weer en dat was dan ook nog puur toeval.
Die vrijdagavond had ik mijn goedmaaketentje bij Henk gehad en Anita had zichzelf weer eens overtroffen met een gebraden lamsbout om te zoenen, zodat ik eigenlijk iets te veel gegeten had en met een wat opgeblazen gevoel op weg was naar huis. Een paar blokken bij mijn huis vandaan viel mijn oog op een scheef in de berm staande cabrio, met knipperende alarmlichten. En ik kende die cabrio. Ik heb een sterk geheugen voor nummerplaten en deze had ik eerder gezien. Ik remde af en zette mijn auto achter de cabrio, schakelde ook de knipperlichten in en voor de zekerheid ook het zwaailicht en stapte uit.
Het was inderdaad Yvette''s cabrio zag ik toen de deur openging en de bestuurster uitstapte. Ze was opnieuw gekleed voor een avondje stappen, maar deze keer was ze in ieder geval minder gestresst dan de vorige keer.
“Ik heb nog niet eens gebeld,” zei ze verbaasd en ik glimlachte.
“Ik ben ook niet jouw monteur. Dit is mijn rayon niet. Ik ben gewoon op weg naar huis.”
“Maar je helpt me toch wel?” smeekte ze en haar blauwe ogen keken me smekend aan. Geen idee wat er gebeurde, maar plotseling voelde ik behoefte om op zoek te gaan naar een draak en die voor die ogen aan stukken te hakken.
“Het mag eigenlijk niet,” aarzelde ik, voor de vorm en nu speelde ze vals, want ze pakte mijn hand.
“Asjeblieft, Marcel,” zei ze en ik verbaasde me, dat ze mijn naam nog wist. Het leek me niet het type om namen te onthouden. Het leek me dan ook verstandiger om toe te geven, voordat ze een volgende truc zou uithalen.
“Vooruit dan maar.”
Yvette gaf een gilletje van blijdschap.
“Oh, dank je, dank je. Hij hield er ineens mee op.”
Ik nam aan dat ze haar auto bedoelde, dus ik liep langs haar heen en gleed achter het stuur. Ik ben dol op de lucht van nieuwe auto''s, dus ik snoof met welbehagen de geur op, zeker nu hij vermengd was met Yvette''s parfumlucht. Ik draaide de sleutel om en de cabrio startte inderdaad niet. Peinzend keek ik naar het dashboard, probeerde het nog eens met hetzelfde resultaat en zuchtte. Dit ging tijd kosten en om het erger te maken begon het weer te sneeuwen. Ik gleed de auto weer uit en keek even rond. We waren vlakbij mijn garage, zag ik. Ik liep naar Yvette toe.
“Ik heb niet zoveel zin in een sneeuwbui onder je auto te gaan liggen,” zei ik, “Hier vlakbij heb ik een opslagruimte. Ik sleep je auto daarheen, dan kan ik binnen aan het werk. Sta ik in ieder geval droog.”
Ze rilde een beetje van de kou en knikte. Vijf minuten later hing de cabrio aan de sleepkabel en trok ik op.
Mijn hobbyruimte was een ruime, vrijstaande loods op een klein industrieterreintje. Ik huurde hem van een vriend van me en gebruikte hem om mijn hobbyauto''s te stallen en er aan te sleutelen. De loods was dan ook voorzien van een brug en van alle benodigde gereedschappen. Een kwartiertje later stond de cabrio dan ook binnen en kon ik de loodsdeur sluiten om de winterse kou buiten te houden. Ik hield de ruimte altijd op een kleine 15 graden, dus het was er al direct aangenamer dan buiten. Ik draaide de kachel wat hoger. Yvette was uitgestapt en keek rond.
“Je bent wel gek op je werk, he?” zei ze ineens en ik keek om.
“Hoezo?”
Ze gebaarde naar de wanden, waar de oude reclameposters van mijn merk waren opgehangen en naar de twee oude modellen.
“Ik had deze al voordat ik bij hen ging werken,” legde ik uit, reikte naar binnen in de cabrio en ontgrendelde de motorkap. Hij zwaaide open en ik keek even neer op de motor. Op het eerste gezicht niets mis mee. Ik hoorde achter me Yvette''s hakken klikken terwijl ze langzaam rondliep. Het was lang geleden dat dat geluid in deze ruimte geklonken had. Ik boog me over de motor en probeerde het geluid weg te drukken, maar dat lukte me niet.
Langzaam en voorzichtig liet ik mijn handen over de kabels glijden. Alles leek op zijn plaats te zitten en toch weigerde de cabrio te starten. Er zat niets anders op dan de laptop er weer bij te halen. Ik kwam overeind en draaide me om. Yvette stond bij de twee auto''s en het licht van de lampen scheen op een bepaalde manier op haar, waardoor het leek alsof haar blonde haren een soort halo om haar hoofd vormden. Ze had haar skijack uitgetrokken en droeg daaronder een ruimvallende bloes. Het viel me op dat ze zeer welgevormde benen had.
“Kijk je het moois er niet af?” zei ik en ze keek opzij.
“Dat kan ik ook wel tegen jou zeggen,” kaatste ze terug en ik voelde me rood worden. Om me een houding te geven liep ik naar mijn auto en pakte de laptop. Ik hoorde haar achter mijn rug giechelen en vervloekte mezelf. Ik had haar langs de kant moeten laten staan. Met een zucht gleed ik achter het stuur van de cabrio, plugde de laptop in en ging weer op zoek. Tot mijn verbijstering was het probleem hetzelfde als de vorige keer: De startonderbreker. Ik trok de sleutel uit het contact en maakte hem open.
“Er zit geen batterij in,” klonk Yvette''s stem zacht naast mijn oor. Ze was onhoorbaar (op haar hakken, notabene) naderbij geslopen en zat nu gehurkt in de open deur. Ze had gelijk. De sleutel was leeg.
“Maar...” stamelde ik en staarde neer op die loze ruimte.
“Ik ben al drie weken naar je op zoek,” zei ze, “Op je werk wilden ze me niets vertellen en ik had geen idee, waar je woont. En dus zet ik al ruim twee weken elke avond tussen 6 en 8 mijn auto ergens langs de kant aan een toegangsweg tot de stad en hoop dat je langskomt.”
“Maar...” zei ik weer en haar hand draaide mijn hoofd naar haar toe.
“Weet je nog wat je me aanbood, na het schaatsen?”
Ik moet eruit gezien hebben als een vis op het droge, want ze giechelde, voordat ze weer serieus werd.
“Als ik meer afleiding nodig had, moest ik maar komen. Nou, ik heb meer afleiding nodig.”
Ik was totaal verbijsterd en dat werd niet minder toen Yvette naar me toe leunde en haar lippen op de mijne drukte. De automatische piloot kwam me te hulp en ik beantwoordde haar kus, maar was er niet echt met mijn hoofd bij. Dit was me nog nooit overkomen. Yvette liet me los en ik kon op adem komen, maar niet lang. Ze greep mijn hand en trok me de auto uit. Ik hoorde in de verte nog de sleutel op de grond kletteren en toen voelde ik haar warme lichaam tegen me aan.
“Kus me, Marcel,” fluisterde ze en nu gehoorzaamde mijn lichaam weer aan mijn hersenen. Ik leunde naar haar toe en we smolten weg in een lange, diepe kus. Ik voelde haar ontspannen in mijn armen en haar tongetje begon brutaal tegen mijn lippen te tikken, net zo lang tot ik haar toegang gaf en onze kus veranderde in een hete tongzoen. Toen maakte ze zich los en deed een stap achteruit, maar haar hand bleef de mijne vasthouden. Zacht trok ze me mee naar de achterkant van haar auto. Ze opende met één hand de klep en trok er een stapel dekens uit. Weer trok ze me mee, nu naar de achterkant van mijn bus. De deuren stonden open en Yvette gooide de dekens in de ruimte op de vloer.
“Wil je met me vrijen?” vroeg ze zacht en als in trance knikte ik. Haar glimlach was breed en langzaam maakten haar handen de knopen van haar bloes los. Hij viel open en ik zag de zwarte stof van haar beha, die scherp afstak tegen haar blanke huid. Ze liet de bloes van haar schouders glijden en ik zoog mijn adem naar binnen. Ze had een prachtige boezem, jong en stevig en de bovenkant van haar borsten vormde twee prachtige heuvels boven het zwarte kant. Terwijl mijn ogen zich aan haar verlustigden, maakten haar handen de rits van mijn jas los en duwden hem van me af. Mijn overhemd volgde en ook mijn shirt was ik snel kwijt.
Nu kroop ze weer tegen me aan en voelde ik haar in kant verpakte borsten tegen mijn huid schuren, terwijl we opnieuw kusten en elkaar streelden. Ik was nu weer helemaal bij en mijn handen volgden de contouren van haar lichaam. Ze had een fabuleus figuur en haar huid was zacht, zijdezacht. Haar lippen waren zoet en glad, haar tongetje als kwikzilver. Haar handen kwamen omhoog en kroelden door mijn borsthaar en ze kreunde.
“Ik ben gek op een man met borsthaar,” fluisterde ze en likte mijn oor. Ze liet me los, deed een stapje achteruit en ging op de rand van de bagageruimte zitten. Haar handen streelden mijn lichaam en kwamen tot rust op mijn riem. Handig maakte ze de gesp los en de knoop van mijn gulp volgde. Haar hand streelde over de rits en ze glimlachte toen ze de bobbel onder haar hand voelde.
“Hmmm,” mompelde ze, “Dat voelt veelbelovend.”
Zonder meer ritste ze mijn gulp open en mijn jeans viel omlaag. Mijn short vertoonde een stevige bobbel en Yvette likte haar lippen af. Even keek ze omhoog. Haar ogen glommen van lust.
“Mag ik?”
Ik knikte en ze greep de rand van mijn short en schoof hem omlaag, over mijn erectie. Mijn pik sprong tevoorschijn en wees naar haar. Yvette gaf een kreetje van plezier en haar handen omvatten de stam.
“Wat een mooie!” koerde ze en haar mond kwam naderbij en ze kuste de stam en de eikel. Haar zachte lippen voelden hemels op mijn brandende huid en toen ze ook haar tong gebruikte was het gevoel helemaal te gek. Ze was duidelijk ervaren en wist wat ze met haar mond bij een lul kon doen. Ze had haar ogen gesloten en kreunde af en toe genietend, diep in haar keel, terwijl ze mijn stijve in haar mond zoog of alleen op de eikel sabbelde. En ze was goed. Het duurde niet lang of ik voelde van alles gaan borrelen. Blijkbaar merkte Yvette dat ook, want na een laatste lik liet ze mijn pik los en keek me met smeulende ogen aan. “Eyes that looked like ice on fire” schoot het door me heen, maar ik vergat het direct weer toen ze achter haar rug reikte en haar beha losmaakte. Hij viel omlaag en onthulde twee prachtige stevige borsten met lichtbruine tepels, die zonder beha net zo mooi op haar lijf stonden als met.
Ik stapte uit mijn broek en knielde erop neer. Voorzichtig legde ik mijn mond op een van die borsten en kuste zacht haar soepele vlees. Al snel vond ik de tepel en nam die in mijn mond. Ik liet mijn tong ermee spelen en werd beloond met een zacht gehijg en een tepel die langzaam steeds harder werd. De andere tepel gaf ik dezelfde behandeling en het resultaat was hetzelfde. Yvette hijgde en kreunde zacht en toen ik haar losliet ging haar adem sneller.
Ze zei niets, maar keek me alleen maar aan. Zonder mijn blik los te laten tilde ze haar billen op, greep onder haar rok en trok haar slip omlaag over haar voeten. Nog steeds haar ogen in de mijne borend, schoof ze langzaam achteruit de bagageruimte in en kromde haar vinger naar me. Ik klom achter haar aan en ze legde langzaam haar bovenlichaam achterover. Haar handen grepen de zoom van haar rokje en trokken het omhoog over haar heupen, hiermee haar poesje ontblotend.
“Kom,” fluisterde ze, “Ik verlang naar je.”
Haar vingers trokken haar schaamlippen uit elkaar en toonden me de roze, vochtige binnenkant van het mooiste kutje dat ik ooit gezien had. Ik leunde voorover en drukte er een kus op en ze huiverde.
“Later,” fluisterde ze, “Nu wil ik je voelen, Marcel.”
Haar handen grepen mijn schouders en trokken me over haar heen. Ze had haar bekken gekanteld en zodra ik bijna op haar lag voelde ik een hand mijn pik grijpen en hem rechtstreeks in haar grotje sturen. Ze was warm, nat en nauw en het gevoel van haar binnendringen was sensationeel. Yvette sloeg meteen haar benen om me heen en ik voelde haar hoge hakken op mijn dijen.
“Oh ja,” mompelde ze hijgerig in mijn oor, “Dat is lekker, lieverd. Stop hem er helemaal in.”
Heel langzaam gleed ik dieper en dieper en allebei hadden we onze adem ingehouden en staarden in elkaars ogen, totdat onze schaambenen tegen elkaar stootten. Toen lieten we allebei onze adem ontsnappen en Yvette lachte even wat hijgerig.
“Dat had je niet gedacht toen je bij me stopte zeker?”
“Niet echt,” hijgde ik, toen haar kutje zich rondom mijn lul klemde, “En we gaan hier echt nog wel even over praten.”
“Later,” kreunde ze en sloot mijn mond met een vurige kus, terwijl haar heupen begonnen te bewegen. Haar kutje was al even geraffineerd als haar tong. Ze kon spieren bewegen waarvan ik niet eens wist dat vrouwen ze daar hadden. Ze molken, kneedden, masseerden en persten binnen de kortste tijd het zaad uit mijn ballen. Zodra ze mijn sperma in zich voelde spuiten ontspande ze haar spieren en liet haar eigen orgasme losbarsten, waardoor haar kutje natuurlijk weer om mijn pik begon te klemmen.
Yvette ontpopte zich als een hele lieve meid, onder haar bitse uiterlijk heel onzeker en een beetje verlegen en die avond in de loods realiseerde ik me, toen ik weer wat op adem was, dat ik haar heel graag zag. We hebben ons aangekleed en daarna lang gepraat, eerst in de loods en later bij mij thuis. Die nacht is ze voor het eerst bij me blijven slapen en dat voelde direct goed, dus dat deed ze steeds vaker, tot ze op een gegeven moment bij me is ingetrokken en inmiddels wonen we alweer een jaar of vijf samen en dat gaat prima, ondanks ons verschil in leeftijd.
Het heeft me wel geleerd, dat eerste indrukken niet altijd de juiste zijn.
