(een dinsdagochtend in september, rond de klok van elven)
Een nog lauwe wind ruiste door de al droger wordende bladeren van de platanen, toen voor het hoge huizenrij een taxi stopte. Het was in een straat in een wijk vlakbij de binnenstad, een buurt waar mensen graag wonen.
Het duurde niet lang voordat een van de voordeuren openging en een vrouw naar buiten stapte met een grote koffer. Ze schikte haar flamboyante grijze mantel rond haar lijf. Ze schoof de wufte zonnebril omlaag, die als een diadeem stond op haar weelderige rode haar. Ze liet de chauffeur haar helpen instappen achterin, waarna de man haar koffer in de bagageruimte tilde. Toen reed de taxi weg. Aan het einde van de straat sloeg hij linksaf, in de richting van de snelweg die stad uitwaarts naar het zuiden voert, naar de luchthaven.
(Aukelien | Betrapt)
“Toen ik haar voor het eerst zag in de supermarkt, maakte ze me er van bewust dat ik naar haar stond te staren. Met een onderzoekende, geamuseerde blik met een klein bestraffend randje. Dat levendige gezicht… Een vrouw die zich op het oog heerlijk moest voelen in haar lijf. En bovenal: dat prachtige bos weelderig rood haar. Ik was achter mijn boodschappenkarretje blijven staan. En ik werd me van iets bewust dat ik sinds mijn studententijd niet meer had ervaren. Dat ik het soms ook fijn vind om me uit te kleden en mijn naakte lichaam aan te vlijen tegen dat van een andere vrouw, teder en wellustig.”
(Rob | De sterrenkijker)
“Ik ben me er nooit bewust van geweest dat ik het opwindend zou vinden om te zien hoe andere mensen seks hebben. Het was iets dat ik bij toeval ontdekte. Op mijn veertigste verjaardag had ik van Aukelien een sterrenkijker gekregen. Ik installeerde het ding in mijn studeerkamer. Het was een wens die ik al had toen ik nog een jongen was van een jaar of twaalf. Zo diep mogelijk kunnen kijken in het onmetelijke heelal. Maar ik ontdekte dat er iets was dat me eigenlijk veel meer fascineerde om te ontdekken. Nu ik het vertel, voelt het nog steeds een beetje beschamend.
“Het was toen ik de kijker een keer had schoongemaakt en hem weer scherp wilde stellen. Uit louter toeval stond het ding gericht op het huis aan de overkant. Door de lens zag ik een onbestemd wit vlak in een donkere omkadering. En toen ik focusseerde, zag ik hoe daarin gestalten bewogen. Eerst vage schimmen, maar allengs scherper. Wat ik zag, liet mijn adem stokken. In mijn bewustzijn voelde ik de reflex dat ik me af moest wenden. Dat het niet hoort. Dat dat wat ik zag, niet voor mijn ogen bestemd was. Maar uiteindelijk bleek mijn fascinatie veel en veel sterker dan mijn besef van fatsoen.”
(Rob | Een schimmenspel)
“Zeker, mijn nieuwsgierigheid werd bevleugeld door erotische opwinding. In mijn lens gevangen had ik het beeld van twee schaduwen, geprojecteerd op de vitrage voor het venster van onze overburen. Het venster van hun slaapkamer. Wat ik zag, was hoe zij neerknielde en vooroverboog voor hem. En hoe hij haar staand van achteren nam.
“We hadden toen nog niet veel contact met onze overburen. Haar zagen we weleens bij de Albert Heijn. Een vrouw van een jaar of 35, met schitterend rood haar. Haar stijl zelfbewust en vrouwelijk. Een vrouw waar je graag naar kijkt. Hij is vaak van huis. Een grote, vitale, donkere man. Ouder dan zij. En op die avond gunden ze me een blik op hoe ze het met elkaar deden.
“Ik keek. Ik kon niet anders dan kijken. Ik zag hoe de schaduw van zijn lijf in een krachtig ritme bewoog. Hoe zij haar armen naar achteren reikte en hij haar polsen pakte. Hoe zij zich oprichtte en zijn niet aflatende penetratie onderging. Ik liet me meeslepen door die ontzaglijk opwindende aanblik. Het zorgde dat er opwinding begon te drukken in mijn kruis. Totdat ik kon zien hoe hij haar armen uiteindelijk losliet en ze voorover plofte op het bed. En hij zich bij haar nestelde, zoals het leek zijn krachtige armen om haar heen geslagen.”
(een donderdagochtend in maart, rond de klok van half negen)
Ze schoof de gordijnen open van de slaapkamer. Coralie zou vandaag het bed verschonen. Geen overbodige luxe na haar vrijpartij met Raymond de afgelopen avond. Als hij weer terug was bij haar, hadden ze altijd wat in te halen. Heerlijk stevig had ze zich door haar echtgenoot laten nemen. Aan dat goddelijke geslachtsorgaan van hem kon toch geen man tippen. Al vond hij het allerminst noodzakelijk dat Coralie tijdens zijn afwezigheid smachtend op hem wachtte.
Toen ze waren gaan slapen, had ze gemerkt hoe het overtrek doordrenkt was met een delicate mengeling van zijn overvloedige zaad en haar schaamteloos stromende kutgeil. Ze was ook zomaar op het opgemaakte bed gevallen nadat ze hem in haar roes na een verrukkelijk orgasme uit haar had laten glijden. Het was vrijelijk uit haar schoot gesijpeld toen ze stil had liggen nagenieten. Raymonds krachtige warme lijf dicht tegen haar aan, het zalige gevoel koesterend in haar geneukte kut. Meer had een vrouw toch niet nodig om perfect gelukkig te zijn?
Al mijmerend viel haar blik op het raam aan de overkant. Wat ze zag liet haar de adem inhouden. Een telescoop. Gericht op het venster waar achter Coralie stond.
(Aukelien | Een vrijmoedige blik)
“Ik had verder niet meer aan dat moment in de Albert Heijn gedacht totdat ik op een mooie zomerdag uit het raam keek. Ik had zicht op het balkon van de woning van onze overburen. En daar zat ze: die beeldschone vrouw met het rode haar die me in de supermarkt erop had betrapt dat ik naar haar stond te staren. Dat bleek mijn overbuurvrouw te zijn.
“Ze had een soort kimono aan, in een blauwgroene kleur die perfect paste bij de kleur van haar haren. Ze zat geconcentreerd haar teennagels te lakken. Terstond vergat ik alles wat ik aan het doen was, zo gefascineerd was ik door haar aanblik. Ze moet gevoeld hebben dat ik naar haar keek. Want op een gegeven moment keek ze op, zag ze me naar haar kijken. Ik voelde me betrapt, ik voelde hoe ik bloosde. Maar de glimlach op haar gezicht maakte dat ik voelde dat ik me niet betrapt hoefde te voelen. ‘Toe maar. Kijk maar.’ Dat was wat haar gezicht zei.
“Ze ging verder met haar teennagels lakken. Daarbij leunde ze steeds een eindje verder naar voren, haar voet rustend op de balustrade van het balkon. Af en toe keek ze naar me. Met een ragfijne glimlach.
“En toen gebeurde er iets dat mijn adem deed stokken en mijn hart deed bonken in mijn keel.
“De voorpanden van haar kimono vielen open, de glimmende stof week. Zo mij een blik gunnend op haar blote borsten. Wat ze deed, zorgde dat ik opgewonden raakte. Of liever gezegd: dat wat ze niet deed.
“Ze deed geen enkele moeite om zichzelf weer te bedekken. In plaats daarvan keek ze me aan met een vrijpostige glimlach. Haar lippen vormden een woord als ‘oeps’. Maar ze bleef zo zitten. Ze ging door. Met haar teennagels lakken, mij haar borsten tonend. Grote, stevige borsten, tepels nooit door gulzige babymondjes beroerd. En af en toe blikte ze op naar me. Zoals ik naar haar keek. En ik voelde hoe opwinding zachtjes in mijn onderlijf begon te fluisteren. Totdat ze klaar was. Ze stond op, schikte haar kimono rond haar bovenlijf en draaide zich om, om weer naar binnen te stappen. Maar niet voordat ze zich nog een keer naar me om had gedraaid. Om me niet alleen een glimlach maar ook een knipoogje te geven.”
(Rob | De overbuurvrouw)
“Ik moet tot mijn schande bekennen dat vanaf dat moment mijn interesse voor de sterrenhemel begon te tanen. Wat me veel meer interesseerde was om af en toe een glimp op te kunnen van haar, mijn spannende overbuurvrouw.
“Momenten van heimelijk genot. Me viel op dat de vitrage van het slaapkamerraam met enige regelmaat ook half opengeschoven was. Zodat het meer dan eens gebeurde dat ze me pardoes een blik gunde op haar lichaam als ze zich verkleedde. Een figuur dat ze heeft. Smalle taille, beloftevol uitwaaierende heupen. Bijzonder fraai gevormde borsten. Het viel me op dat haar man vaak van huis was. Als hij er wel was, kon ik er zeker van zijn dat zich voor het oog van mijn telescoop gepassioneerde taferelen afspeelden.”
(een zondagmiddag in juli, rond de klok van drieën)
De zwaluwen zwermden gierend in de blauwe lucht, hoog boven de stad. Ze genoot van de lome zondag. Maar toen ze op de klok had gekeken, vond ze dat ze zich toch maar eens moest aankleden. Rond borreltijd had ze afgesproken met vriendinnen. Ze wilde haar teennagels nog lakken en dat was iets waar ze zich absoluut niet mee wilde hoeven haasten.
Fris gedoucht had Coralie de kleur uitgekozen die ze wilde dragen: Malice werd het, stijlvol maar super vrouwelijk dieprood van Chanel. In alleen een zijden kimono nam ze het flesje mee naar het balkon. De spijlen van de balustrade waren precies hoog genoeg om haar voeten op te zetten.
Geconcentreerd ging ze te werk. Totdat ze het gevoel kreeg dat er iemand naar haar aan het kijken was. Ze keek op. En zag dat achter het raam aan de overkant… iemand naar haar aan het kijken was. Ze herkende de vrouw die ze af en toe zag bij de Albert Heijn. Ergens in de veertig moest ze zijn. Vrij groot, stevig gebouwd, een vrouw van klassieke Hollandse schoonheid. Niet onaantrekkelijk, al zou ze zich misschien een hippere kapper moeten veroorloven.
Ze had de vrouw een keer ontzettend naar haar zien staren. Het haar verbaasd, een beetje geamuseerd. En tegelijkertijd herkende ze ook de onweerstaanbare drang die je soms hebt om naar iemand te willen staren. Omdat je diegene zo waanzinnig aantrekkelijk vindt. Haar overkwam het ook. Zowel bij mannen als bij vrouwen.
Die vrouw was dus haar overbuurvrouw. Coralie keek terug. Waarom niet? Het voelde complimenteus dat ze het bekijken waard was. Ze ging door met haar teennagels lakken. En af en toe keek ze op, naar de vrouw aan de overkant.
Toen ze zich verder voorover boog, gebeurde het.
De voorkant van haar kimono viel open. Het gaf haar een gevoel van paniek dat ze daar nu zat met haar borsten bloot. In een flits keek ze op of de vrouw die naar haar keek het ook had gezien. Ja, natuurlijk. Maar de blik op haar gezicht, maakte dat het gevoel van paniek plaats maakte voor iets anders. Het was… opwinding. Het besef dat er een vrouw die ze niet kende, stond te kijken naar haar borsten met een onmiskenbare erotische fascinatie in haar ogen.
Het flakkerde op vanuit haar schoot. Een lauw gevoel, dat zachtjes fluisterde.
Verlangen.
(Aukelien | De overbuurman)
“De overbuurman is vaak van huis. Dat is een indrukwekkende verschijning. Groot en breed, een Amerikaan geloof ik van Afrikaanse afstamming. Altijd een zorgvuldig gladgeschoren schedel, een baartje van enkele dagen op zijn wilskrachtige kaken.”
(Rob | Een kier in het gordijn)
“Waande ze zich werkelijk onbespied? Het gordijn had ze inderhaast dicht geschoven, maar wel zodanig dat er nog een flinke kier geopend bleef. In de schemer van de slaapkamer werd me een blik gegund op de rug en de billen van haar echtgenoot. Zij zelf knielde voor hem neer. Ik kon half afgedekt door zijn lichaam de linker kant zien van haar gezicht. Hoe ze van onder haar wenkbrauwen koket naar hem opkeek en een streng van haar weelderige rode haar uit haar gezicht veegde. Om, naar ik aannam, zijn geslachtsorgaan in haar mond te nemen.
“Ik zag haar gezicht op en neer bewegen. Van haar mond kreeg ik in het beeld van mijn sterrenkijker steeds slechts het uiterste linkerhoekje te zien. Ik zag ook hoe zijn gespierde billen zich aanspanden in zijn genot. Wat zich in mijn herinnering etste, is hoe de ze uiteindelijk weer achteruitweek. Haar man wederom schalks aankijkend, met een triomfantelijke glimlach rond haar mond. Om bijna terloops met de rug van haar hand heel even langs haar mondhoek te vegen.”
(Aukelien | Sterrenkijken)
“Al die tijd was het contact met de overbuurvrouw even vluchtig als spontaan. Totdat ik toevallig bij haar aansloot achteraan een rij bij de kassa van onze Albert Heijn. Ik voelde dat ik vreselijk nerveus werd toen ze me herkende en me groette. Maar mijn zenuwen ebden weg in het gesprekje dat zich tussen ons ontspon. Zo vrij, zo natuurlijk. Al wist ik niet precies wat ik moest denken toen ze vrijwel achteloos opmerkte, iets in de trant van: ‘Interessante hobby heeft die mooie man van jou… Sterrenkijken…’
“Ik kom eigenlijk nooit in de studeerkamer van Rob. Maar ik kon het niet nalaten even naar binnen te glippen toen ik op een dag de overloop aan het stofzuigen was. Zijn sterrenkijker stond inderdaad voor het raam dat uitkijkt over de straat. Ik wierp een blik. Om te ontdekken dat de lens me een blik gunde op het slaapkamerraam van onze overburen. Een beetje boos maakte me die ontdekking. Maar… Ik merkte ook iets anders, een zekere fascinatie. Die Rob toch… Nou ja, hem verwijten maken zou hypocriet zijn. Hij is tenslotte niet de enige hier in huis die de buurvrouw leuk vindt om naar te kijken…”
(een vrijdagavond in juni, rond de klok van tienen)
De sterrenkijker stond er nog. En Coralie had gezien dat hij nog steeds gericht stond op het venster van hun slaapkamer. Zij? Of toch hij? Wie zou haar zo in de gaten houden? Het idee was zomaar opgeweld in haar bewustzijn toen ze Raymond naar hun slaapkamer mee had genomen om hem te verleiden voor seks. Om te voorzien in het verlangen naar zijn goddelijke lijf, zijn majestueuze geslachtsorgaan. Het verlangen dat zich in drie weken bij haar had opgestuwd. Het idee maakte dat ze een extra opgewonden kriebel ervoer in haar onderbuik.
Het voelde goed, het voelde stout. Dus deed ze het.
Ze schoof de gordijnen van de slaapkamer dicht, maar net niet helemaal om een royale kier open te houden. En ze zorgde ervoor dat Raymond zo stond dat iemand die van de overkant door de kier zou kijken, hem zou kunnen zien. En haar ook toen ze voor het krachtige lichaam van haar echtgenoot neerknielde. Om zich met haar begerige mond te ontfermen over zijn pik, die nog maar net de wetten van de zwaartekracht wist te gehoorzamen.
(Aukelien | Het rode onderbroekje)
“We bleven elkaar af en toe zien bij de supermarkt. Ze groette me. Heel ontspannen, altijd. Heel prettig. Haar glimlach, haar aandacht, hoe vluchtig ook, maakte dat ik me lichter voelde. En al die tijd wierp ik regelmatig een blik naar de overkant. In de hoop een blik van haar op te vangen. Wat ze me liet zien, was meer dan eens aanleiding voor een genotvolle huivering.
“Zo keek ik op een regenachtige dag in de herfst eens naar buiten, om door het grote venster te kunnen zien hoe ze door de woonkamer liep. Helemaal naakt. Ik zag hoe ze bukte, zo te zien om het onderbroekje op te pakken, dat ik haar rond haar dijen omhoog zag schuiven. Een hipster van een felrode stof. Van haar bewegingen ging zo’n kalmte uit dat ik er vrijwel zeker van was dat ze niet in de gaten moeten hebben gehad dat ik haar zo bekeek vanachter het raam van onze huiskamer. De erotiek van dat wat ze me liet zien, hoe klein ook, maakte me bewust van een verlangen dat heel lang latent was geweest. Het verlangen om te vrijen met een vrouw. En ik raakte helemaal opgewonden toen ik niet veel later die middag zag hoe de voordeur van onze overburen openging. En een jonge blonde vrouw naar buiten stapte.
(een maandagmiddag in oktober, rond de klok van vieren)
De geur van Mariekes kut in haar neus, tussen haar benen het verrukkelijke gevoel van seks. Ze was opgestaan van de sofa omdat ze vond dat het tijd was zich weer aan te kleden. Ze had nog een deadline te halen vandaag.
Uitgestrekt op de sofa, liggend op een mollige badhanddoek lag de vierdejaars studente Franse Taal- en Letterkunde naar haar te kijken. Ze genoot van de blos op de wangen van de blonde vrouw, haar jonge lichaam loom en bevredigd. Coralie pakte het rode broekje op dat midden in de kamer op het tapijt lag, voor het grote venster. Ze stapte erin en stroopte het omhoog om haar onderlijf weer te bedekken. Ze voelde hoe de stof zich hechtte aan haar nog vochtige, gezwollen vulva.
Toen Coralie later die middag weer achter haar pc zat, dwarrelde de gedachte door haar hoofd dat ze misschien al te vrijmoedig was geweest om helemaal naakt haar slipje aan te trekken op die plek in de woonkamer. Maar ach, wie had haar moeten zien op dat moment van de dag? De overbuurvrouw wellicht? Het bracht een glimlach op haar lippen toen ze vervolgens bedacht, dat ze dat niet bezwaarlijk vond, als ze eerlijk was tegen zichzelf. Of de overbuurman? Ze moest eens kijken of die malle telescoop er nog stond.
(Aukelien | Blauwe overalls)
“Ik kon het niet laten om af en toe steelse blikken te blijven werpen naar de overkant. Zo zag ik op een ochtend hoe ze in de voordeur geleund stond, haar kimono rond haar lijf getrokken, haar haar doorwoeld. Ze keek naar de twee monteurs die haar woning hadden verlaten en hun spullen opborgen in hun bestelbus. Het viel me op dat er een blos haar wangen kleurde. En het viel me op hoe amicaal de monteurs waren toen ze in hun bus stapten. Twee jonge mannen van achterin de twintig in blauwe overalls, best knap om te zien. Ik had de overbuurman al een poos niet gezien. De scene op straat aan de overkant bevleugelde mijn fantasie.
“Een groet, een glimlach. Een blik net wat langer standgehouden dan wat de gewoonte van ons soort mensen voorschrijft. Steeds al ik haar tegenkwam. Alleen, of stevig gearmd met haar echtgenoot. De blik die ik niet wist te duiden, als ik haar ogen heen en weer zag gaan tussen Rob en mij wanneer ze me samen met hem zag.”
(een dinsdagochtend in februari, rond de klok van tienen)
Ze was wakker geworden van de bel. Ze was ook veel te laat naar bed gegaan. Aan een vertaling gewerkt, toen nog porno zitten kijken waar ze zich op een heerlijke manier door in beslag had laten nemen. Het wekte dan ook geen verbazing dat ze ontwaakte met een gezwollen, klam gevoel dat straalde in haar schoot. Weer ging de bel, dringender dit keer. Kut, ze was het helemaal vergeten. Dat ze vanochtend de nieuwe vaatwasser kwamen installeren.
Coralie stommelde naar beneden om de voordeur open te doen. Terwijl twee mannen het logge apparaat de trap op werkten van de bovenwoning, besefte ze zich hoe ze erbij stond. Haar zijden kimono haastig aangeschoten. Eronder was ze helemaal naakt. Haar haren door de war.
Ze voelde de blikken wel die ze oogstte bij de monteurs. Jonge, potige kerels in goed zittende overalls. Best goed om te zien. En ze roken lekker, vond ze.
Terwijl ze toekeek hoe ze resoluut te werk gingen in haar keuken, werd ze zich bewust hoe haar mental cinema begon te draaien. Ze probeerde de gedachten op een afstand te houden. Want die bevleugelden haar sluimerende begeerte alleen maar. Het bewustzijn dat het enige wat ze waarschijnlijk hoefde te doen, was de gladde stof van haar schouders te laten glijden.
Raymond zou pas eind de week daarop weer terugkomen. Ze wedde dat hij krankzinnig opgewonden zou raken als ze hem zo’n verhaal vertelde. Dat was de afspraak. Ze mochten alles met iedereen. Zolang ze het veilig deden en elkaar altijd alles vertelden, liefst in bloemrijke details. Ze hadden ontdekt dat zulke confessies een verrukkelijk voorspel waren.
(Rob | Een prachtige sigaar)
“Vorig jaar op Burendag raakten Aukelien en ik met onze overburen aan te praat. Het was tijdens een borrel nadat we met zijn allen zwerfvuil hadden opgeruimd in de buurt. Het was verbazingwekkend hoe goed het eigenlijk klikte. Mijn vrouw bleek af en toe weleens een praatje te maken met haar. Ze werkt als vertaalster, meestal aan huis. Haar echtgenoot komt uit Texas en heeft een bedrijf in de olie-industrie. Een hele geschikte kerel. Belangstellend, met gevoel voor humor, gul. Hij zei dat hij ervan kan genieten om de goede dingen van het leven te delen met anderen. Om vrijwel direct ook de daad bij het woord te voegen. Uit een slangenleren etui haalde hij een prachtige sigaar die hij me aanbod. Mooi, die glimlach op zijn gezicht, terwijl hij me zag genieten van zijn traktatie. Ik moest maar eens kijken op het bandje van de sigaar, vond hij: ‘For future reference’. Wat ik las, gaf me de neiging de wenkbrauwen te fronsen: Blue Mountain El Threesome. Nam hij me in de maling?”
(een zaterdagavond in september, rond de klok van negenen)
Alsof ze haar gedachten had gelezen, de overbuurvrouw. Ze had gebloosd toen Coralie haar een compliment maakte. Ze hadden zich eindelijk aan elkaar voorgesteld. De overbuurvrouw heette Aukelien. Nu ze erover nadacht vond ze dat Aukelien in de tijd dat ze elkaar zagen, was veranderd. Alsof de overbuurvrouw lichter bewoog, meer aandacht had voor hoe ze zich kleedde. Dat ze haar haren dit keer had laten knippen bij een echt goede kapper, paste daar ook bij.
Coralie merkte dat zich fijn voelde in haar gesprek met Aukelien. Ze was zo heerlijk nuchter, de overbuurvrouw. En ze had een verrukkelijk scherpzinnige zin voor humor. En toen Coralie een paar wijntjes ophad, vielen haar nog andere dingen op. Dat ze het fascinerend vond om naar de mond van Aukelien te kijken. De lippen, de regelmatige, krachtige tanden. Überhaupt haar stevige, kordate lijf. Rondborstig, brede heupen, massieve dijen. Ze stelde zich voor dat lichaam te zien in een catsuit van ragfijn zwart nylon, met opengewerkt kruis. Het beeld liet haar genotvol huiveren.
Ze wierp een blik opzij en zag hoe hun beider echtgenoten ook in een geanimeerd gesprek verwikkeld waren. Rob, het type toegewijde professor dat niets in de gaten had van die studentes en hoe ze hem aan zaten te kijken als hij voor hen stond te doceren. Ze had er niks op tegen dat Raymond het ook goed kon vinden met de overbuurman. Dat zou de dingen alleen maar makkelijker maken. Maar wat haalde ze zich eigenlijk in haar hoofd?
Ze merkte hoe ze werd aangetrokken door dat volle, beloftevolle lichaam naast haar op de bank op het pleintje bij hen om de hoek. Dat ze zich er tegenaan wilde nestelen. Het wou verleiden, beroeren: teder en wellustig.
(Aukelien | Snakken naar adem)
“Raar eigenlijk dat het altijd zijn tijd moet duren wanneer het er echt van komt om eens met elkaar te praten. Het was op Burendag, afgelopen september. Buiten op straat met een lekker glaasje wijn erbij. Dat was wel goed om niet helemaal verteerd te raken door de zenuwen toen ik aan de praat raakte met haar. Zo belangstellend was ze, vroeg me honderd uit over Sterre en Floris, over mij. Over mijn leven. En al die tijd waren daar die ogen van haar, die beeldschone ogen en het hele spectrum aan indrukken dat ze me erin liet lezen: betrokken, verbaasd, kinderlijk, samenzweerderig, zwoel. De kuiltjes in haar wangen als ze lacht.
“Terwijl ik in mijn ooghoek zag hoe Rob en haar man waren verwikkeld in een diepzinnig gesprek, was het alsof zij steeds een beetje dichterbij me kwam. Haar handen die bijna terloops mijn onderarm aanraakte, haar vingertoppen op mijn knie of op mijn dij, heel even maar. Het gevoel van de warmte van haar bovenbeen die straalde door de stof van mijn rok toen ze dicht tegen me aan gezeten benadrukte hoe het haar een uitdaging leek om met het vorderen van de jaren nog een aantrekkelijke echtgenote te zijn voor haar man en hem ook erotisch te blijven interesseren. En dat ze graag eens met me wilde praten hoe ík dat eigenlijk deed met Rob. Ik snakte naar adem. En toen we later samen thuis waren, heb ik niet geaarzeld om Rob te verleiden voor een stevige neukpartij, zo opgewonden was ik geraakt van haar nabijheid. Dat zijn mond rook als een asbak nam ik die nacht graag op de koop toe.”
(Aukelien & Rob, Coralie & Raymond | een zaterdagavond in november, rond de klok van elven)
Het kleine gezelschap is in opperbeste stemming als het de trap op stommelt. En de dames zijn aangeschoten. De heer met de vlinderdas reikt vlug zijn hand om de roodharige vrouw steun te bieden die voor hem uit de trap op loopt. De gladde zool van haar laars is van de trede gegleden en ze dreigt haar evenwicht te verliezen. Nu komt het prima van pas dat het allemaal niet per se volgens de etiquette verloopt. De krachtige, donkere man voor haar draait zich verschrikt om. Hij ziet dat het allemaal onder controle is, evenals de volle blondine die net de overloop heeft betreden.
De situatie maakt dat de roodharige het uitproest van het lachen. Ongecompliceerde vrolijkheid, die de harten van alle vier licht doet voelen. Wanneer de grote man met de teint van koffie zich ontfermt over de mantels die ze uittrekken, om ze op te hangen aan de kapstok, siert een glimlach hun aller gezichten. In hun ogen glinstert de levenslust. Een geslaagde avond met een verrukkelijk diner in een goed restaurant. De conversatie was ontspannen geweest, maar zonder twijfel waren alle deelnemers zich bewust van de vrijmoedige kantjes waarmee hun woorden her en der waren afgezet. Maar het leek geen van hen te deren. In tegendeel.
De dames ploffen in de woonkamer neer op de royale sofa. De man met de vlinderdas neemt plaats in van de fauteuils terwijl de heer des huizes zich bekommert om digestieven. Uit de discrete luidsprekers sprankelen zacht lome klanken van jazzmuziek. Als de vier nippen van hun glazen, daalt er een stilte neer als een laken van satijn over de zachte huid van een verlangend naakt lichaam.
En in die stilte nestelt de roodharige dame zich aan tegen het voluptueuze vrouwenlichaam naast haar op de sofa. Ze richt haar ogen omhoog. Ze staan nu omfloerst en dromerig. De struise blondine ontmoet die blik, waarin ze gespannen verlangen leest. Ze voelt haar hart bonken in haar keel. En ze legt de vingertoppen van haar rechterhand teder op de wang van het gezicht dat aan haar borst in gevlijd. De mannen kijken toe, met ingehouden adem.
Het besef van tijd is weggevallen. De blikken van de vrouwen blijven in elkaar gestrengeld.
“Mijn oma zei altijd: ‘Je moet van je hart geen moordkuil maken’.” Het is de blonde vrouw die de stilte verbreekt. Het gezicht van de roodharige vrouw is een en al aandacht. Wezenloos wrijven haar voortanden over haar gestifte lippen. Haar ogen worden groot als ze hoort wat de vrouw zegt tegen wier warme lichaam ze aanleunt. “Over honderd jaar zijn we dood en maakt het niemand meer wat uit… Ik wil met je zoenen.”
De mannen zitten op het puntje van hun stoel als ze zien hoe de vrouwen op de sofa hun gezichten dichter en dichter bij elkaar brengen. Hoe ze hun lippen naar elkaar uitstrekken, hoe die elkaar beroeren. Aarzelend, behoedzaam tastend. En allengs met meer vastbeslotenheid. Waarbij ze ook hun tongen uitstrekken naar elkaar, die met elkaar een wellustige dans laten opvoeren, dan weer in de mond van de roodharige, dan weer in de mond van de blondine.
De mannen kijken toe hoe de vrouwen elkaar verleiden. Een hand die in een langzaam open geknoopte blouse verdwijnt. Vingers die hun weg vinden langs een door een ragfijn laagje nylon bedekt been onder de allengs hoger opkruipende zoom van een jurk. Borsten die worden ontbloot, lippen die de welvingen ervan beroeren, de hard gezwollen tepels. Teder en wellustig. Dijen die zich langzaam spreiden om plaats te bieden aan een vrijpostig wrijvende handpalm, onderzoekend voelende vingers.
Ze voelen hun eigen opwinding drukken in het kruis van hun pantalons als ze er getuige van zijn hoe de roodharige vrouw, haar slipje rond haar met kousen bedekte knieën uitgerekt doordat ze haar benen heeft gespreid, onderuit gezakt zit op de rand van de zitting van de sofa. En de blondine haar zonder gêne tongzoent terwijl de twee vingers van haar rechterhand spelen met haar vulva. Gewillig laat ze zich door haar vingeren.
Wanneer hij ziet hoe de twee vrouwen zichzelf verliezen in een soixante-neuf, zoekt de gastheer de blik van de man met de vlinderdas. Achter de gulp van zijn pantalon stuwt zijn harde geslachtsorgaan, zodat het moeite kost om het te ontbloten. Zijn metgezel gezeten in de fauteuil aan de andere zijde van de sofa volgt zijn voorbeeld. De twee mannen slaan het prikkelende schouwspel gade dat hun beide echtgenotes hen gunnen, terwijl ze ieder hun eigen lustvol gezwollen mannelijkheid masseren.
Zonder twijfel raken beide mannen geïnspireerd en opgewonden van de onderdrukte lustige zuchten die geilheid laat ontsnappen aan de elkaar beminnende vrouwenlijven. Ze zien hoe de blondine haar tong gulzig op neer laat glijden door de schaamspleet van de roodharige vrouw. De punt ervan drukkend tegen de bloesem tussen de billen en dan helemaal omlaag, naar waar smachtend de kittelaar zich van tussen wijd open geplooide schaamlippen naar de verleidelijk likkende tong opricht. En vice versa.
Verhit wasemen de vrouwenlijven schaamteloze lust als orgasmes ze doen schokken. Het is het moment dat de mannen zich ontkleden om zich te voegen bij hun vrouwen. Wier vingers strengelen zich begerig rond het enorme geslachtsorgaan dat op en neer deint in het kruis van de gastheer? Wier pruilende schaamlippen laten zich maar al te graag splijten door het beenharde geslachtsorgaan van de man die slechts luttele minuten voor dit moment zijn vlinderdasje op het witte tapijt liet vallen?
Lustvolle aansporingen, onverholen kreten van genot, het geluid van op elkaar kletsende naakte onderlichamen en wellustige zuchten weerkaatsen tussen de wanden van de woonkamer. De atmosfeer in het vertrek bezwangerd door een aroma dat een hitsige mengeling is met sporen van de geur van parfum, transpiratie, speeksel, kutgeil en zaad. Het aroma van ongeremde lust.
De gordijnen sluiten de gure herfstnacht buiten. En eventuele spiedende blikken, terloops of minder terloops. Waarbij het nog maar zeer de vraag is wie die dan zou moeten werpen. Want bij de woning aan de overkant zijn alle vensters donker.
(een donderdagmiddag in juni, rond de klok van drieën)
Een lome bries uit de richting van de Golf van Mexico streelt over haar blote huid. In haar bikini ligt Coralie naast het zwembad. Het is gelegen achter haar nieuwe thuis, in een buitenwijk van Houston. Het zoemen van haar smartphone haalt haar uit haar sluimering. Ze strekt haar hand uit om het apparaat te pakken. Een berichtje op Whats App, van Aukelien. Coralie leest dat ze een afspraak heeft gemaakt voor een date, met een ander stel. Om kennis te maken, om te kijken of het net zo leuk is om met en van elkaar te genieten als het lijkt. Een glimlach verschijnt op het gezicht van Coralie onder haar wufte zonnebril.
Ze staat op, richt haar schreden naar de deur van de keuken om wat drinken te pakken. Welke vrouw zou haar begerige blikken hier op haar verschijning laten vallen? Of moest ze eens wat verleidelijker glimlachen naar die ene leuke buurman die ze regelmatig zag als ze een rondje ging hardlopen en hij zijn twee schattige dochtertjes in zijn auto liet stappen.
Nog een paar nachten slapen, dan zou Raymond er weer zijn.
