Details: Geschreven door Ladybug; Categorie: Voyeurisme | Buitenseks; Gepubliceerd: april 2019

Een nieuw begin (8)

Informatie: Geschreven door Ladybug; Geplaatst op 03 april 2019; Hoofdcategorie Voyeurisme | Buitenseks; Aantal reacties: 13

40182 woorden | Leestijd 201 minuten

Deel 1

31 december

'Kom nou maar gewoon. Wat ga je anders doen, de hele avond in je pyjama zitten wegkwijnen met een zielige film? Op tijd naar bed? Op oudejaarsavond?'
Natuurlijk hadden ze gelijk, maar ik had... heb er weinig zin in. Geen behoefte om iemand te zien. Om op de bank te gaan zitten naast een gelukkig stelletje, terwijl mijn leven volledig is ingestort. Elke reden om te bestaan bruut onder me vandaan gemaaid. Ze hebben gelijk, ze hebben gelijk, ze hebben gelijk… Ik ben meer dan 'een deel van', ook zonder hem heb ik een leven. Ik weet alleen even niet of ik dat wel wil.
Ik keer terug op mijn schreden, loop opnieuw de lange galerij over en bel aan. Als ik nu nog terug wil zal ik moeten rennen. Ik blijf staan.

Langzaam neemt Patrick nog een slok van zijn bier. Het smaakt niet echt. Het schuim is allang doodgeslagen, het bier zelf lauw.
'Hier dooie, gooi die lauwe pis maar weg.'
Nog voor Patrick dankjewel heeft kunnen hakkelen zijn zijn maten alweer verdwenen. Opgegaan in de massa, op weg naar een nieuwe verovering of toch op zijn minst een poging een paar Nieuwjaarskussen te scoren. Het is zijn ding niet, hij was liever thuis gebleven. Beetje tv kijken nog, kijken of er online nog iemand een spelletje wil spelen. Alles beter dan hier in die hete discotheek in dat achterlijke pak waar hij zich echt niet prettig in voelt. Nog een slok. Deze smaakt inderdaad beter. Net wanneer hij nog een slok wil nemen voelt hij een hand op zijn schouder.
'Patrick, pik, gelukkig Nieuwjaar, kerel.'
'Bram, hai. Jij ook, jullie ook.'

Gina draait zich om Bram heen om Patrick drie zoenen te geven.
'Beste wensen, Pat.'
Hij haat het als ze hem zo noemt, al sinds zijn allereerste krantenwijk. Hij probeert het te negeren. Wat heeft ze in godsnaam aan? Haar dij-hoge laarzen zijn misschien nog wel het meest verhullende van haar outfit. Geen kans om haar outfit te becommentariëren. Ze duwt een meisje naar voren, bijna letterlijk.
'Ken je Sophia nog?'
Terwijl hij het meisje werktuiglijk drie zoenen en een onverstaanbare nieuwjaarswens toebedeelt pijnigt hij zijn hersenen. Hij wil zeggen dat hij denkt van niet, krijgt opnieuw geen kans.
'Nog een biertje?'
Patrick knikt, volgt met een oog hoe zijn zus naar de dansvloer verdwijnt met haar vriendin schoorvoetend in haar kielzog. Ze lijkt niet overtuigd.

Het flatje is gezellig. De kerstboom te groot, de versiering overdadig. Gina ten voeten uit.
'Bram staat nog onder de douche.'
Het is meer een mededeling dan een echte aanzet tot conversatie.
'Ben ik te vroeg?'
Onwillekeurig kijk ik nog eens op mijn telefoon. Nee, eerder een beetje aan de late kant volgens mij. Gina schudt haar hoofd, haar natte haren, haalt de borstel er nog eens met een lange haal doorheen.
'Nee, wij zijn veel te laat, sorry.'
Ik haal mijn schouders op. 'Maakt niet uit'.
Terwijl ik me op de bank laat ploffen trekt Gina een broek uit een stapel was die min of meer verborgen was achter de openstaande deur. Snel trekt ze hem aan onder de badjas die ze vervolgens achteloos op de grond laat glijden. Ik probeer te negeren dat ze er verder niets onder aan heeft.

'Ontvangen we onze gaste vandaag topless?'
Bram staat grijnzend in de deuropening, de zoom van zijn T-shirt al in zijn hand als wilde hij het onmiddellijk weer uittrekken. Gina stompt hem speels in de buik, glipt dan langs hem de gang in.
'Geef haar even wat te drinken!'
Bram geeft me een vluchtige zoen op de wang en ik plof weer terug in het bankstel. Nee, een colaatje is wel even goed voor nu. Geluidloos vult een videoclip het televisiescherm. Geen idee bij welk nummer de bevreemdende zwart-wit beelden horen. In de kamer naast deze hoor ik mijn vriendin giechelen om onverstaanbaar gebromde woorden van haar boo in de keuken.

'Is het niet te bloot?'
'Als je er zo mee voor de klas gaat staan misschien wel', zeg ik, maar eigenlijk bedoel ik ja.
De top die ze heeft aangetrokken is helemaal doorzichtig, zwarte stretch, kant, net als de meeste van haar bh's, denk ik niet geheel zonder waardeoordeel.
'Oops, ik laat mijn krijtje vallen', grapt ze terwijl ze voorover buigt.
Het stukje wit vel tussen haar broek en het zwarte kant verraadt dat het geen topje, maar een stuk lingerie is dat tussen haar billen verdwijnt. Ik probeer het te negeren. Ik weet niet of ik al klaar ben voor Gina's openheid. voor haar altijd aanwezige seksualiteit. Zeker niet nu, nu mijn eigen liefdesleven zo bot is afgebroken.

Er verschijnt een schaal hapjes op tafel. Bram schenkt een biertje in voor zichzelf, een glas wijn voor Gina. Knikt naar het tweede, nog lege wijnglas. Ik schud mijn hoofd. Nog even niet. Mijn colaglas wordt nog eens gevuld.
'Neem nog wat voor alles koud wordt'.
Gina duikt zelf meteen naar de tafel om nog een stukje kaas te pakken. Grinnikend om haar eigen grapje. Uit mijn ooghoek zie ik hoe Bram naar haar zit te gluren. Nu ja, gewoon openlijk te kijken eigenlijk. Waarom ook niet? Het is zijn eigen vriendin die daar sexy zit te wezen. Ik probeer me er niet aan te storen, niet weg te dromen naar mijn eigen vent die me wat graag zo zou hebben gezien. Toen ie mijn vent nog wilde zijn tenminste. Misschien had ik af en toe ook een beetje meer mijn best moeten doen. Misschien waren we dan nog… Nee, ik probeer de gedachte aan hem te verdringen, verontschuldig me en ga even naar het toilet.

'Het eten was echt heerlijk'.
Ik kijk opzij naar Gina, die een volgende schaal in het hete afwaswater laat glijden. Ze haalt haar schouders op en tatert verder over het nieuwjaarsfeest waar ze straks heen wil, waar ze mij mee naar toe wil slepen. Over de jurk die ze heeft uitgekozen om aan te doen. Dat ik zo natuurlijk niet mee kan, in mijn zwarte kloffie. Dat ik er uit zie alsof mijn kat gisteren is overleden. Ik werp tegen dat ik nog nooit een kat heb gehad, maar dat wuift ze even makkelijk weer weg.
'Je weet best wat ik bedoel.'
Ze heeft gelijk, dat weet ik wel. Ik heb niet echt mijn best gedaan om feestelijk voor de dag te komen. Mijn kleren zijn schoon, maar dat is het wel zo'n beetje. Zwarte broek, zwart T-shirt met lange mouwen, zwarte sokken, zwarte Dr. Martens. Het enige dat niet zwart is, is mijn ondergoed, maar iets zegt me dat ze ook wel iets op te merken zal hebben op mijn boxershort met bloemetjes.

'Je hebt vast wel iets feestelijkers in je tas?'
Ze kijkt net zo vragend als het enorme vraagteken in haar stem.
Ik schud mijn hoofd. 'Alleen schoon ondergoed en een pyjama.'
'Dat meen je niet?'
Ze klinkt niet overtuigend. Ze wist het natuurlijk ook wel, ik heb er vanaf het begin geen geheim van gemaakt dat ik helemaal geen zin had om uit te gaan. Dat ik liever in mijn bed zou kruipen wanneer zij vertrekken. Dat is buiten Gina gerekend, dat had ik ook wel kunnen weten. Wanneer die iets in haar kop heeft, dan heeft ze het niet in haar kont.
'Laat de rest van de afwas maar staan, we gaan iets moois voor je uitzoeken!'

Verhit staat ze voor hem, steelt een flinke slok van zijn bier. Hijst de zwarte strapless jurk omhoog, die hard op weg was haar wulpse borsten te laten ontsnappen. Patrick probeert neutraal te kijken, niet zeker of hem dat ook lukt.
'Vind je het mooi, broer?'
Gina kijkt hem uitdagend aan. Ze weet best dat haar broertje een beetje nerveus wordt van haar kledingkeuze. Dat maakt het alleen maar leuker om hem een beetje voor het blok te zetten.
'Een beetje kort missc…'
Ze is alweer weg, stormt op iemand af die ze kent. Ze deelt zoenen uit en verdwijnt opnieuw in de massa. Patrick zucht, neemt nog een slok. Proeft de lipstick van zijn zus op de rand van zijn glas en drinkt het glas leeg.

'Heb je nog een slokje voor mij?'
Voor hem staat het meisje dat zijn zus eerder aan hem voorgesteld heeft. Gespeeld verlegen? Hoe heette ze ook alweer? Sonja, oh nee, Sofie of zo. Hij schudt zijn hoofd, mompelt sorry. Ze kijkt de andere kant op, draait zich van hem weg. Dan herpakt hij zich.
'Wat wil je drinken? Dan haal ik wel even wat.'
'Graag. Ik heb niets bij me, oops.'
Ze strijkt met haar handen over haar heupen als wil ze zeggen, geen zakken, geen portemonnee. Patrick lacht. Zie hoe ze verstrakt bij haar eigen beweging, bijna in de achtergrond lijkt te willen verdwijnen. Geen schijn van kans. Niet in die jurk, niet in die kleur.

Verspreid over het bed ligt een stapel jurken. Jurkjes is misschien een beter woord. Niet het soort dat ik zelf zou kiezen, ook maar van zou durven dromen om te dragen. Bij de meeste hangen de kaartjes er nog aan. Gina dartelt enthousiast door het vertrek. Ze heeft haar jeans aan de kant geschopt. Ze is afgevallen zie ik nu eigenlijk pas. Haar billen strak van het vele trainen. Als ik haar een compliment geef begint ze zelfs een beetje te blozen.
'Nee echt, je ziet er echt waanzinnig uit.'
'Ik weet het.'
Haar zelfvertrouwen heeft geen boost nodig, zoveel is duidelijk. Ze scharrelt tussen het textiel op het bed. Houdt nu en dan een stuk omhoog, ratelt aan een stuk door, maar het is niet heel duidelijk tegen wie. Eerder tegen Bram, die quasi ongeïnteresseerd op een hoekje van het bed hangt, dan tegen mij. Af en toe knikt hij, maar het is duidelijk dat hij er zich een beetje ongemakkelijk bij voelt.

Ik zie het aan, negeer het gegeven dat het over mij gaat, dat ze voor mij aan het beslissen is welk niemendalletje ze me zo meteen wil laten aantrekken. Ze houdt een wit exemplaar omhoog; kort, flinterdun, zo ontzettend niet mij. Ze lijkt overtuigd, dit moet hem worden. Ik schud mijn hoofd, verzin argumenten waarom ik het niet aan wil. Ze wuift ze een voor een weg.
'Probeer het nou maar gewoon!'
Ongemakkelijk begin ik mijn hoge veterschoenen los te maken. Weifelend, treuzelend.
'Bram, lompe boer, ga eens even weg. Zie je niet dat Sophia het niet fijn vindt om zich in jouw bijzijn uit te kleden?'
Ik bloos, weet niet waarom het me zo stoort. Het is niet dat Bram me nog nooit eerder in mijn ondergoed heeft gezien of zo. Toch ben ik blij dat hij zich verontschuldigt en naar de woonkamer vertrekt. Gina doet omstandig de deur achter hem dicht en knikt dan veelbetekenend naar mij.
'Nu jij.'

Terwijl ik verder pruts met mijn veters laat ze zich naast me op het bed zakken. Langzaam rolt ze een huidkleurige kous omhoog over haar linkerbeen. Het dringt niet meteen tot me door dat het een enkele kous is. Pas wanneer ze aan haar andere been begint besef ik dat ik zit te staren. Snel wend ik mijn blik af, maar ik zie dat ze het door heeft. Om de aandacht af te leiden trek ik snel mijn shirt uit, knoop mijn broek los en ga staan om het strakke onding van mijn benen te stropen.
'Jeez, Soph…'
Ik kijk haar vragend aan, niet helemaal begrijpend waar ze op doelt.
'Je had toch op zijn minst een leuk setje aan kunnen trekken. Het is echt erger met je gesteld dan ik dacht.'
Meteen begint ze zich uit alle macht te excuseren. Bang dat ze mijn gevoelens gekwetst heeft, dat ze te ver is gegaan. Ik grinnik en zeg verder niets om haar gerust te stellen. Ik neem het jurkje dat ze voor me in petto heeft en trek het over mijn hoofd. Het is flinterdun, echt niemendallig, maar vooral superkort. Ik trek en piel, maar het is echt niet langer. Gina kijkt me aandachtig aan, bloedserieus, alsof dit haar belangrijkste taak ooit is.
'Soph…' Ze kijkt nog steeds even serieus. 'Die bh kan echt niet'.

Ze doet er verder het zwijgen toe, alsof ze even op me in wil laten werken dat in haar fantasie geen plaats is voor mijn paars geruite beugelbh. Natuurlijk heeft ze gelijk. Het ding alleen is al groter dan het hele jurkje. Met al die vulling een pak dikker ook trouwens. Met een zucht grijp ik naar achteren, maar krijg de sluiting niet meteen te pakken. Voor ik het weet heeft Gina hem al losgehaakt. Zo nonchalant mogelijk trek ik hem vanonder het jurkje vandaan, mijn cupmaat in een klap terug brengend naar mijn eigen beetje.
'Waarom verstop je die lieve tietjes van je toch altijd onder al die lagen plastic?'
Ik verwacht een grote grijns op haar gezicht, maar ze kijkt nog even serieus als daarnet. Ze meent het, zoveel is duidelijk.

Zelf ben ik minder overtuigd, baan me een weg naar een plek tegenover de grote spiegeldeur in de kleerkast. Het licht hier in de slaapkamer is niet heel sterk, maar een ding is niet te verbergen. Nu ja, twee eigenlijk. Mijn donkere tepels schijnen overduidelijk door de dunne witte stof. Schijnen... Priemen is een beter woord. Waarom zijn ze zo hard? Koud is het hier niet. Vind ik het lekker om zo met mijn borstjes te kijk te staan? Er schiet van alles door mijn hoofd, maar niets houdt echt steek. Nu pas dringt tot me door dat de deur open gaat, dat Gina Bram erbij roept. Ik sla mijn handen voor mijn borst, maar laat ze dan langzaam weer zakken. Ik wil niet overkomen als het seutje dat ik misschien wel ben. Als hij binnenkomt lijkt hij even net zo gegeneerd als ik. Dan herpakt hij zich snel.

'Damn Sophia, ik was bijna vergeten wat een lekker wijf je eigenlijk bent.'
De blik van Gina is nijdig, maar verzacht bijna gelijk weer. Dit is hoe we hem kennen, recht voor zijn raap en vaak een beetje vulgair. Ik voel me ook eerder gevleid dan beledigd door zijn eerlijke opmerking. Het doet me eigenlijk wel goed.
'Misschien moet je deze even aantrekken?'
Het is geen vraag, meer een opdracht. Terwijl ze het zegt schiet ze een wit broekje mijn kant op. Als ik het opraap krijg ik een knoop in mijn maag. Zo klein heb ik ze zelf niet. Niet dat ik geen strings draag of zo, maar dit is niet veel meer dan een heel klein driehoekje witte kant en wat vetertjes.

Zonder er verder teveel bij na te denken stroop ik mijn gebloemde boxer vanonder het jurkje en probeer zo ongezien mogelijk het stringetje aan te trekken. Onbegonnen werk, er is maar een manier om het ding fatsoenlijk aan te krijgen en dat is door de jurk over mijn kont omhoog te trekken. Ik verbaas mezelf door het gewoon te doen. Waarschijnlijk hebben die drie glazen wijn bij het eten toch een beetje invloed op mijn normale terughoudendheid. De zwarte schijn van het schaamhaar, dat ik sinds onze breuk niet meer heb bijgehouden, prikt pijnlijk duidelijk door het frêle kant van het minuscule broekje. Snel sjor ik de jurk terug naar beneden over mijn billen. Zo op mijn gemak voel ik me nu ook weer niet in mijn blote kont in een vreemde slaapkamer. Ik zie Gina knikken in de spiegel.

'Beter. Veel beter. Draai je eens even om.'
Langzaam draai ik me naar mijn publiek, onderwijl mezelf bestuderend in de manshoge spiegel. Het jurkje laat echt niets te raden over. De witte vetertjes die samen tussen mijn billen verdwijnen lopen zeker zo opzichtig over mijn heupen naar achteren als mijn bloemenboxer net nog deed. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje ordinair. Een beetje veel eigenlijk wel.
'Heel eerlijk?' Bram blijft even stil, als wil hij echt toestemming om verder te mogen praten. 'Als ik eerlijk ben, vond ik het zonder die string minder ordinair.'
Het duurt heel even voor het helemaal tot me door dringt wat hij precies bedoelt, maar op het moment dat het binnenkomt weet ik dat hij gelijk heeft. Dat is ook het moment waarop hij een por krijgt van Gina, die precies meer gegeneerd is met de opmerking van haar vriendje dan ik. Terwijl ik enigszins opgelucht het broekje terug uit trek en mezelf onder goedkeurend oog van Bram opnieuw monster in de spiegel weet ik een ding zeker, in deze jurk ga ik echt voor geen goud deze kamer uit.

Hij heeft helemaal niet gevraagd wat ze wil drinken. Ezel. Werktuiglijk kijkt hij even om, maar ze staat te ver weg. Wat heeft hij haar eerder zien drinken? Niets eigenlijk, geen idee. Heeft ze überhaupt al iets gedronken? Ach wat boeit het ook, het is Nieuwjaar. Hij bestelt een glas champagne. Of weet je wat, doe ook maar twee. Als hij terugkomt is ze nog net iets verder naar achteren geschoven tegen de donkere muur. Zijn plekje, denkt hij onwillekeurig. Zoals ze daar staat contrasteert ze in alles met haar omgeving. Geen zwart, geen glitter, weinig make up. Haar lange slanke benen steken donker af tegen het korte jurkje. Pas nu vallen hem haar kuithoge zwarte veterschoenen op. Niet het soort ordinaire laarzen als haar vriendin, zijn zus, maar gewoon stoere stappers die je eerder bij zo'n depressief gothic type verwacht, dan bij deze opvallende verschijning.

Hij moet een beetje in zichzelf lachen wanneer hij haar het glas aanreikt.
'Proost dan maar, op het nieuwe jaar!'
Met een vragende blik neemt ze het glas aan. 'Champagne?'
'Het is toch Nieuwjaar?'
Dan verschijnt er voor het eerst iets van een lach op haar gezicht.
'Sorry, maar ik ben je naam vergeten…'
'Patrick.'
'Aangenaam, Patrick. Ik ben Sophia, maar dat wist je al.'
'Gelukkig Nieuwjaar, Sophia.'
'Gelukkig Nieuwjaar, Patrick.'
De glazen klinken. Lachend geven ze elkaar voor de tweede keer vannacht drie zoenen.
'Ben je hier alleen?'
Patrick schudt zijn hoofd, wijst enkele van zijn vrienden aan die her en der verspreid staan.
'Nu ja, misschien toch een soort van. En jij, alleen met Bram en zus?'
'Oh fuck, jij bent Patrick…'
'Aangenaam, Patrick.'
Patrick lacht, terwijl hij opnieuw zijn glas omhoog houdt om te klinken.
'Aangenaam Patrick, gelukkig Nieuwjaar.'

Zonder zijn reactie af te wachten geeft ze hem opnieuw drie zoenen op de wang. Ze ruikt lekker, niet zo kunstmatig.
'Nee, maar zonder gekheid, jij bent Patrick, Gina's broer?'
'Yup.'
'Zal ik nu zeggen dat ik Sophia ben en dat jij dan zegt dat het gelukkig Nieuwjaar is en dat we dan klinken met deze lege glazen en elkaar drie zoenen geven? Fuck, ik geloof dat dit spul diep valt. Oh wacht, zeg ik nu alweer fuck. Waar zijn mijn manieren? Sorry Patrick.'
'Patrick, aangenaam, gelukkig Nieuwjaar. Wacht, ik haal even een refill.'

Ik ben de slaapkamer uitgebonjourd. Rigoureus. Het was haar beurt, zei ze, terwijl ze poedelnaakt door haar huis paradeerde. Poedelnaakt behalve haar kousen dan. Hier zit ik dan, al mijn goede voornemens ten spijt. Mijn benen stijf tegen elkaar geknepen, vrij zeker dat ik hier met mijn blote doos op de leren bank zit. Die jurk is echt te kort, veel te kort. Ik heb het haar meer dan een keer gezegd, gesmeekt, gedreigd, gepleit. Niets hielp. Terwijl ze de een na de andere harsstrip van mijn arme kutje scheurde was 'dat zien we straks dan wel' het enige dat ze bleef herhalen.

Het heeft geholpen. Het feit dat ik nu geen opdringerig zwart doorkomend schaamhaar meer heb laat al iets meer te raden over. In elk geval aan de voorkant. Langs achteren ben ik er nog steeds van overtuigd dat je mijn billen, en vooral hun ontzettende naaktheid, meer dan overduidelijk ziet. In welk licht dan ook. Als het jurkje ze al bedekt, want ik kan geen twee stappen zetten zonder dat het omhoog begint te kruipen. Het is gewoon te kort. Ik ben te lang, althans, dat is de uitleg van Gina. Dat we het straks wel zullen zien dus.

'Ga je echt deze jurk aanhouden straks?'
Bram zit duidelijk al een poosje te broeden op deze vraag.
'Om de dooie dood niet.'
Ik klink stelliger dan ik had verwacht. Half en half heb ik me er al een beetje bij neergelegd dat ik me ga laten overhalen. Vijf glazen wijn ver inmiddels. Dat mijn tepels een eigen leven leiden kan me al niet meer schelen. De kans dat mijn vers geharste punani straks bij de eerste de beste dansbeweging voor iedereen te zien zal zijn, is dankzij de opmerking van Bram plots weer een stukje kleiner geworden.
'Het is gewoon te transparant, of niet?'
'Hij is echt gewoon te kort, zelfs als ie niet opkruipt piepen je billen er nog onderuit. Dat je er gewoon door kunt kijken vind ik juist wel lekker.'

Ik geloof dat mijn kleine kreet hem verrast. Het tovert in ieder geval een grote glimlach op zijn gezicht. Als er nog ijs gebroken moest worden, dan is dat nu wel gebeurd. Ik grabbel een handvol borrelnootjes uit een schaaltje op de salontafel. Als ik terug achteruit in de bank schuif hoef ik niet naar beneden te kijken om zeker te weten dat ik met mijn kruis bloot zit. De blik op het gezicht van Gina die net binnenkomt zegt meer dan genoeg.
'Hebben jullie het een beetje gezellig?'
Klinkt daar nu iets venijnigs? Is ze jaloers? Nu pas zie ik wat ze aan heeft, begrijp ik eindelijk die kleurloze kousen die zo ontzettend niet haar normale stijl zijn. De Gina die ik ken zou voor zwarte kousen met een naad gaan, of misschien nog wel erger; netkousen. Die heeft ze vannacht niet nodig, zoveel is wel duidelijk.
'Kom jij maar even met mij mee, misschien moeten we er toch maar even voor zorgen dat je niet de hele nacht je kut loopt te flashen.

'Wat heeft ze in vredesnaam aan?'
Sophia lijkt hem niet meteen te volgen, sipt nog eens van haar champagne.
'Die laarzen, dat jurkje…'
'Ja, dan heb je ook meteen wel alles opgenoemd wat ze aanheeft denk ik.'
Patrick verslikt zich in zijn champagne en weet net op tijd zijn hoofd weg te draaien om Sophia niet onder te spugen.
'Bedoel je dat ze er helemaal niets onder aan heeft? Dat is zelfs voor mijn zus een brug te ver. Denk ik tenminste.'
Sophia knikt en doet er verder het zwijgen toe.
'Ja kijk, dat je onder zo'n jurkje geen bh aan kunt, dat snap ik nog wel.'
Plots valt hij stil. Hij kijkt opzij naar het meisje dat achteloos naast hem tegen de muur staat geleund, naar haar blote schouders. Pas nu vallen haar pronte kleine borstjes hem op, haar harde tepels die door de dunne stof prikken. Snel wendt hij zijn blik weer af.

'Geloof me nu maar, ze heeft er niets onder aan.'
'En hoe weet jij dat zo zeker?'
Patrick is nog niet meteen bereid alles wat dit meisje vertelt te geloven. Nog niet. Gina is een tease, natuurlijk, ze heeft hem vaak genoeg het hoofd op hol gebracht met haar niemendallige shirtjes en net te korte rokjes. Hem in verlegenheid gebracht bij zijn vrienden door in haar ondergoed door de woonkamer te paraderen, zogezegd omdat ze hen niet gezien had. Maar dit... Dit wil hij niet geloven. Dit is internetpraat, stoer gedoe van modellen die meer clicks willen op hun Instagram-account. Normale meiden gaan niet op stap zonder onderbroek, toch?
'Ik heb haar zelf gezegd dat ze hem uit moest trekken.'
Er trekt een zelfvoldane grijns over Sophia's gezicht. Het gezicht van Patrick is een groot vraagteken.
'Kijk dan, de hele zijkant is open, dan kan je toch je string niet aanhouden? Dat is geen gezicht.'
Ze houdt haar glas voor zijn gezicht, haar lege glas.
'Ben je me zat aan het voeren, stouterd?'
De knipoog die volgt vraagt om meer.

'Waar heb je in vredesnaam al die jurken vandaan?'
Ik staar opnieuw vol ongeloof naar de immense verzameling niemendalletjes op het bed van mijn vriendin.
'PLT', is het korte antwoord.
'PL wat?'
'Pretty Little Thing. Kosten maar zeven euro, dan kun je er al eens een paar meer bestellen toch? En de meeste zijn eigenlijk best goed van kwaliteit.'
Gina praat het aan elkaar alsof ze het spul al jaren verkoopt.
'Ken je die site niet? Leuk spul hoor en als het niet bevalt stuur ik het gewoon weer terug.'
Ik ken de site niet, moet ook toegeven dat ik nooit echt verder kom dan H&M of de Zara.
'We moesten je eerst maar eens een paar kousen aanmeten.'
Ik sputter dat ik echt niet in deze jurk naar buiten ga, maar Gina negeert vooralsnog het feit dat mijn kale poesje nog steeds vanonder de zoom van het witte jurkje piept. Ze werpt me een paar zwarte stay ups toe. Voegt er zonder mijn gepruttel af te wachten aan toe dat je op een dag als deze niet met een paar panty's van de Hema af kunt komen.

Ik doe er het zwijgen toe. Trek mijn sokken uit en begin voorzichtig de lange kousen af te rollen over mijn been, blij dat ze in elk geval pas in mijn lies stoppen, niet ergens net boven mijn knie of zo.
'Deze zijn mij eigenlijk te groot', doet Gina, die toch gauw een kop kleiner is dan ik, het snel af. 'Doe die jurk nu maar uit. Bram heeft gelijk, deze is te kort voor jou. Waarom ben je dan ook zo lang?'
Het is een retorische vraag, besef ik net op tijd voor ik poging begin te doen hem te beantwoorden. Gelaten trek ik het witte niemendalletje over mijn hoofd. Ervan uitgaand dat Gina me meteen iets anders zal geven. Uit mijn ooghoek speur ik naar mijn ondergoed, maar eigenlijk weet ik wel dat ik de kans niet zal krijgen me opnieuw in mijn troostkleren te hijsen. Ik hoor Gina zachtjes tussen haar tanden door fluiten. Ik begrijp dat het naar mij is. Nu ontwaar ik mezelf ook in de spiegel op de kastdeur. In al mijn blote bleekheid, mijn borstjes en harde tepels fier vooruit, mijn kale kutje gladder dan het in lange tijd is geweest en mijn lange dunne benen van onder tot boven bedekt door een paar, in elk geval rond mijn stelten, dikke zwarte kousen. Ik snap dat ze fluit. Damn, I'm hot.

'Een bh in jouw maatje heb ik niet hoor, maar dat heb je ook niet echt nodig.'
Terwijl ze het zegt werpt ze me andermaal een stuk lingerie toe, een beetje groter dan de vorige. Gelukkig. Ik raap het op en leg het op het bed. Vraag me niet waarom. Waarom ik het niet meteen aanschiet? Ik graai tussen de jurkjes en vis er een zwarte tussenuit. Het stofje voelt opnieuw flinterdun, maar het heeft lange mouwen en lijkt precies ook wel wat langer.
'Oh nee, jij gaat niet in het zwart vandaag.'
Gina klinkt stellig en zelfs een beetje streng. Ik pareer dat ze zelf ook in het zwart is, maar ze is niet te vermurwen. Ze grabbelt tussen de kledingstukken en vist er een knalrood exemplaar uit. De tags hangen er nog aan.
'Dit is dezelfde als die zwarte.'

Ik houd de jurk omhoog. Ze heeft gelijk, hij is precies hetzelfde, alleen dan in het rood dus. Ik draag nooit rood. Veel te opzichtig, te vrolijk, te passioneel? Ik baal van mezelf bij de gedachte aan dat laatste. Ik druk de herinnering aan mijn verbroken relatie weg in mijn benevelde hoofd en trek langzaam het elastische jurkje over mijn hoofd. Het zit als gegoten. Letterlijk en figuurlijk. De mouwen zijn strak, maar voelen niet strak. Het hele jurkje omhelst me als een tweede huid. De neklijn is recht en laat mijn schouders volledig bloot. Mijn opstandige tepeltjes prikken een paar centimeter lager fier vooruit. Ik ben in dit jurkje, geloof ik, al blij dat ik geen grotere borsten heb. Hoewel ik nooit zulke korte dingen draag, is dit al heel wat decenter dan dat witte ding van net. Het valt een centimeter of tien over mijn billen denk ik, misschien nog wel iets meer. In elk geval is de kanten boord van mijn kousen bedekt, dat is ook al een hele geruststelling.

'Wow', is het enige dat Gina uit kan brengen.
Voor het eerst vanavond lijkt ze even stil. Dan komt ze weer op gang.
'Schoenen heb ik niet voor je, ben ik bang.'
Ze klinkt bijna verontschuldigend. Ik weet het, ik heb bijna twee maten groter dan zij. Ze kijkt vertwijfeld naar mijn extra hoge Dr.Martens die omgevallen naast haar bed liggen. Ik gniffel, laat me op het bed zakken en begin mijn niet bijster elegante stappers dicht te rijgen. Naast me ligt de zwarte string die Gina me net heeft toegeworpen. Ik zou hem aan moeten trekken. Weet dat Bram, die net binnenkomt, meer dan waarschijnlijk zo in mijn kruis kan kijken. Ik doe het niet, nog even niet. Ik leg een dubbele strik in mijn tweede veter.

'Het lijkt me wel makkelijk als je niet altijd een bh aan hoeft. Voor een meisje dan.'
Het lijkt alsof hij zich schaamt voor wat hij er net uitgeflapt heeft.
'Oh, maar ik draag altijd bh's hoor.'
Het is er uit voor ze er erg in heeft.
'Oh.'
'Ja, behalve nu dan.'
'Behalve nu dan.'
Het is een conversatie van niks eigenlijk. Over niks. Letterlijk. Ze nemen allebei een slok van hun champagne.
'Wil je niet weten waarom nu niet dan?'
Sophia grijnst van oor tot oor. Hij heeft geen idee wat hij nu moet antwoorden. Wat hij nu durft te antwoorden. De alcohol vecht met zijn gezond verstand en lijkt aan de winnende hand.
'Waarom nu niet dan?'
Hij weet zeker dat hij nu bloost.
'Omdat ik geen passend setje bij me had om aan te trekken en die van Gina…'

'Wat is er met die van Gina? Doe me eens een slokje.'
Gina neemt een teug van Sophia's glas, nog steeds vragend kijkend. Sophia lijkt haar zin niet echt af te willen maken. Een beetje gegeneerd nu. Gina dringt niet verder aan. Ze is alweer afgeleid en verdwijnt alweer.
'Je hebt nog gelijk ook!'
Sophia kijkt hem zwijgend aan.
'Dat ze geen onderbroek aan heeft.'
'Ja, duh.'
'Vind jij dat niet raar dan?'
Ze haalt haar blote schouders op en kijkt er zelfs een beetje verveeld bij, of beeldt hij zich dat nu maar in? Hij begrijpt er geen snars van.
'Waarom zou je zonder onderbroek de straat op gaan? Dat doet toch niemand?'
Waarom kan hij het onderwerp niet loslaten? Voelt hij zich zo gedwongen om er over door te gaan? Wat kan hem het nou schelen wat zijn zus wel of niet draagt. Zelf kan het haar blijkbaar ook niets schelen. Opnieuw haalt ze haar schouders op. Dat mag ze nog honderd keer doen, denkt hij bij zichzelf, terwijl hij haar nog eens goed in zich opneemt. Ze is precies het tegenovergestelde van waar hij normaal gesproken op valt. Dun, mager zelfs. Lang, heel lang. Haar piekerige korte zwarte haar bijna jongensachtig. En toch heeft ze iets. Ja, leuke kleine springborstjes. Meteen schaamt hij zich voor zijn gedachten. Zo is hij toch niet, een vrouw zo seksualiseren? Toch niet waar ze bij staat.

'Ik denk ook dat alles wat ik hieronder aan zou doen alleen maar meer aandacht zou trekken dan wat ik er niet onder aan heb.'
Het duurt heel even voor hij doorheeft dat het de rest van haar antwoord is, dat ze nog niet aan de laatste vraag toe is. Hij probeert de inhoud ervan te verwerken, maar er schuimt teveel alcohol door zijn processor.
'Dit is lekker', ze houdt haar glas omhoog en drinkt het leeg.
'Nog?'
Ze knikt.
'Maar niet hier, ik krijg het benauwd. Kunnen we niet even naar buiten?'
'Zal ik iets halen voor onderweg?'
Sophia knikt. Trekt hem aan zijn arm op het moment dat hij van haar weg wil lopen.
'Aangenaam, ik ben Sophia. Gelukkig Nieuwjaar.'
In plaats van drie zoenen op de wang drukt ze er snel een op zijn mond. Doet dan weer een stapje naar achteren. Opnieuw verlegen.

'Bram, vind jij ook niet dat die string echt niet kan?'
Ik floep het er uit voor ik er erg in heb. Praat ik nou met een dubbele tong?
'Die je daar in je hand hebt? Wat is daar mis mee?
Ik ben even overdonderd, frommel het kleine ding nog wat verder op in mijn hand.
'Nee suffie, die van Gina. Nou ja, deze is ook van Gina. Ik bedoel die ze aan heeft, weet je wel, niet dat die niet kan op zich, dat ik hem niet mooi vind of dat ie niet past. Maar je weet wel, onder die jurk, dan kan ze hem toch veel beter uit laten?'
Poeh, wat een woordenwaterval. Bram knikt, durft, zo lijkt het, niet echt eerlijk te antwoorden. Gina zelf doet er ook het zwijgen toe. Ze wrijft met haar linkerhand over haar heup. Haar nagenoeg blote heup. Het strapless jurkje dat ze aanheeft is aan de linkerkant, van onder de brede band die over haar borsten loopt, nagenoeg helemaal open. Alleen een paar straps verbinden de voor- en de achterkant met elkaar. Daartussen alleen maar bloot vel. En het bandje van haar string dat, ondanks haar pogingen om hem zover op te trekken dat hij onder een van de straps verborgen blijft, toch steeds opnieuw komt piepen. Ook al is het zo'n doorzichtig plastic bandje, zoals ik ook aan een van mijn bh's heb. Je ziet het van ver in haar vlees snijden.

'Ik ga toch niet in mijn blote doos naar een feest? Ik ben toch niet gek?'
Loopt ze nu rood aan? Heb ik de achilleshiel van mijn meest sexy vriendin gevonden, geraakt, opengereten?
'Waarom niet?'
Ik probeer zo neutraal mogelijk, nonchalant bijna, te klinken.
'Ik denk dat ik hem ook uit laat. Volgens mij schijnt dit jurkje net teveel door om er een zwarte string onder aan te trekken. En trouwens, je ziet vast van ver dat ik er een string onder aan heb. Dank je de koekoek.'
Ik hoor het mezelf zeggen en ik heb geen idee waarom. Ben ik nu echt van plan om zo meteen de straat op de gaan zonder onderbroek? In dit jurkje, dat nauwelijks verhult dat ik een moedervlek op mijn bil heb? Ik lijk wel gek. Zo kijkt Gina me trouwens ook aan, alsof ik volslagen krankjorum ben.
'Jij bent gek.'
Terwijl ze het nog een paar keer herhaalt stroopt ze haar stringetje vanonder het jurkje en controleert of de zoom haar poesje wel bedekt. Ze wrijft wel drie keer over haar billen om te controleren of ze bedekt zijn, tot Bram er haar niet heel subtiel op wijst dat die nu niets bloter zijn dan daarnet. Haar ogen spuwen even vuur, maar dan lacht ze.
'Wie had dat gedacht, dat ik in bloterigheid mijn meerdere moest erkennen in Miss Army Boots hier?'
Ze barst uit in een lachbui en begint de meest hoerige laarzen die ik ooit heb gezien langs haar benen omhoog te hijsen. Ik sta hier maar en weet niet heel goed wat ik moet met het kleine stukje textiel dat ik nog steeds in mijn vuist gekneld houd.

Ik ben blij dat hij terug is. Een tweetal van zijn vrienden hangt om me heen als vliegen op een hoop stront. Waardeloze beeldtaal, maar zo voelt het wel. Patrick heeft twee lege glazen en een fles champagne vast. Hij is gek. Die krijgen we toch nooit meer op? Ik kan nu al amper op mijn benen staan. Zijn vrienden beginnen nu tegen hem te blaten; dat hij mij wel eens even aan ze voor mag stellen voor hij me vol laat lopen met bubbels. Hij voelt zich zichtbaar ongemakkelijk met de situatie.
'Jongens, dit is Sophia. Sophia dit zijn…'
Opnieuw zoen ik hem op zijn mond. Onverwacht. Ook voor mij. Ik wil helemaal niet weten wie die twee dronken kerels zijn.
'Dit is Sophia, zij is eh… een vriendin van mijn zus ennuh…'
'Ze heeft geen ondergoed aan.'
Waarom zeg ik dit nu weer? Loop ik rood aan? Ik heb geen idee. Ik pak Patrick bij de arm en sleep hem mee naar de uitgang. God, wat ben ik blij dat ik mijn eigen schoenen aan heb. Op hakken was ik allang op mijn plaat gegaan. Dan had ik nu met mijn benen in de lucht mijn blote doos liggen luchten.

Eindelijk, frisse lucht. De kou slaat op me als een frisse deken. Ik zie kippenvel op mijn armen, maar voel het niet. De alcohol voorkomt dat ik bevries.
'Het is te koud, we kunnen beter terug naar binnen gaan voor je onderkoeld raakt in dat jurkje.'
De lieverd.
Ik schud mijn hoofd en schort mijn jurk een klein stukje op, zodat ik bij het garderobebonnetje kan dat ik bij gebrek aan een andere plek tussen de band van mijn rechterkous heb gestopt. Ik voel hoe de kou nog meer vat krijgt op mijn blote poesje, voel me nog bloter dan eerst. Als ik het klamme bonnetje te pakken heb, duw ik het in zijn hand. Ik zou mezelf moeten fatsoeneren, mijn jurk naar beneden trekken. Het boeit me niet.

Een paar minuten later is hij terug. Mijn doordeweekse winterjas over zijn arm, zelf draagt hij een klassieke overjas. Het staat perfect bij zijn pak. Hij kan het eigenlijk wel hebben. Ik geloof nooit zo in mannen in pak, maar verdomd, dit exemplaar weet het met stijl te dragen. Terwijl hij stuntelig de fles en de glazen van me overneemt wurm ik me in mijn zwarte jack. Minder stijlvol, ik wou ook dat het langer was, dat mijn billen er niet zo rood en strak onderuit zouden piepen. Geen kans. Ik voel of mijn telefoon en sleutels nog in mijn binnenzak zitten en haal opgelucht adem.
'Waarheen nu?'
Hij kijkt me vragend aan en wijst met de fles in zijn ene en de glazen in de andere hand beide kanten tegelijk op. Ik haal mijn schouders op, hoe moet ik dat weten? Ik ben hier nog nooit geweest. Ik haak een arm achter de zijne en kies lukraak een richting. Eerst maar eens weg van hier.

Het regent zachtjes, maar gelukkig waait het nauwelijks. In de verte hoor ik rotjes knallen. Een kerkklok slaat vier uur. Giechelend lopen we met zijn tweeën door de uitgestorven straten.
'Waarom zei je dat nou?'
'Wat?'
'Dat je geen ondergoed aan hebt… Tegen mijn vrienden.'
'Oh dat.'
...
'Geen idee eigenlijk. Het floepte er gewoon uit.'
'Doe je dat vaker?'
'Wat, zomaar iets roepen?'
'Nee, gekkie, op stap gaan zonder ondergoed?'
Ik schud mijn hoofd, voel me plots heel verlegen.
'Zie het maar als een experiment.'
'Een experiment?'
'Ja, je weet wel, een proef, een test, iets dat je voor het eerst doet.'
'Oh.'

'Net als op YouTube?'
'YouTube?'
'Ja, van die chicks die een weekvlog maken waarin ze een week lang geen bh dragen. Dat soort shit.'
'Bestaat dat?'
Ik zie hoe hij langzaam rood kleurt. Hij knikt.
'Ja, zoiets dus.'
'En hoelang was je van plan dat vol te houden?'
Nu is het mijn beurt om rood te kleuren. Meent hij dat nu?
'Ja, euh, geen idee. Het was geen vooropgezet plan om in mijn blote togus in een sletterig jurkje van je zus te kruipen hoor. Als ik thuiskom trek ik mijn wollen borstrok gewoon weer aan. Denk ik.'
Lag er twijfel in mijn stem? Ik weet het zelf niet meer.

'Jammer.'
Jammer? Zei hij dat nu echt, jammer?
'Wat?'
'Dat je het een sletterig jurkje vindt. Het staat je geweldig namelijk.'
Ik begin onstuitbaar te giechelen. Wat zijn het? Zenuwen, de alcohol? Geen idee.
'Wat dan?'
'Ik dacht even dat je het jammer vond dat ik de rest van het jaar weer gewoon witte omaslips ga dragen.'
Ik barst opnieuw uit in een giechelbui.
'Niet als ik er iets aan kan doen.'
Hij klinkt serieus, meent hij dat nou? Ik klem me nog wat steviger tegen hem aan.
'Misschien moest je me dan maar niet naar huis laten gaan.'

Deel 2

1 januari

Mijn hoofd doet zeer. Voorzichtig ga ik rechtop zitten. Ik voel me koortsig, kan met moeite voorkomen dat ik direct over mijn nek ga. Het flauwe licht van de winterzon reikt niet tot deze kant van het eenkamerappartement. Ik hoor de wc doorspoelen, zie naast me een deur opengaan. In het kunstmatige licht dat uit de kleine badkamer stroomt zie ik de slanke gestalte van Patrick. Zwart T-shirt, zwarte boxer, zijn haar in de war. Plots beschaamd trek ik het dekbed over mijn borsten. De abrupte beweging is er teveel aan. Met een hand op mijn mond gedrukt duik ik het bed uit, hij springt net op tijd opzij. Ik haal de toiletpot ternauwernood. Het zure braaksel baant zich een weg naar boven. De ene golf na de andere. Mijn rug doet zeer van de spasmen, mijn slapen bonken, ik heb het tegelijk warm en koud.

Mijn maag komt een beetje tot rust. Ik haal diep adem, zak krachteloos in elkaar, mijn armen om de pot geslagen. Ranzig. Wat dondert het? Ik moet piesen. Moeizaam hijs ik me overeind, ga zitten en laat alles lopen. Met mijn ogen dicht blijf ik zitten. Te moe om op te staan. Te beroerd. Ik voel iets kouds op mijn voorhoofd, in mijn nek. Een nat washandje. Een ijskoud straaltje water loopt over mijn rug in mijn bilnaad. Ik houd mijn ogen dicht, hoor zijn stem, niet zijn woorden. Laat zijn zorgzame handelingen lijdzaam over me komen. Dankbaar.

'Gaat het?'
Ik knik.
'Laat me maar even.'
Mijn stem klinkt hees, raspend bijna. De deur klikt zachtjes in het slot. Aan de andere kant hoor ik huishoudelijke geluiden. Een bord dat wordt neergezet, een glas. De harde klik van een waterkoker die afslaat. Het lijkt alsof het allemaal extra hard binnenkomt. Voorzichtig open ik mijn ogen. Meteen weer dicht. Het licht te fel. Een tweede keer houd ik het wel vol. De badkamer is klein. Was wel te verwachten, het hele appartement is niet meer dan een kamer met een klein keukenblokje en dit badkamertje. Het is best netjes voor een man alleen. Ondanks mijn bonkende hoofd moet ik toch zachtjes lachen om mijn eigen kortzichtige gedachten.

Tussen de douche en de wastafel staat in de hoek een wasmachine gepropt. In de mand die er op staat herken ik boven op wat ander wasgoed het witte overhemd van gisteren. Denk ik. Aan de stang van het douchegordijn hangt de rest van zijn kostuum netjes op een hangertje. Moet haast wel toch?

Langzaam kom ik overeind, bang om weer over mijn nek te gaan. Even duizelt het me toch weer. Zal ik terug gaan zitten? Nee, het gaat. In de spiegel kijkt een verwassen versie van mezelf licht spottend terug. Hoe heb je jezelf zo kunnen laten gaan? Doe mij maar een colaatje. Dat is aardig wat alcohol geleden geloof ik. Hoeveel champagne hebben we eigenlijk gedronken? Heel even probeer ik mezelf wijs te maken dat ik niet meer weet hoe ik hier ben beland, maar dat is niet eerlijk. Ik vind hem leuk. Dat mag niet, kan niet, nog niet. Of wel?

Ik haak het hangertje met het pak op het randje van de deur die nog steeds op een kier staat en laat het water in de douche lopen tot het warm wordt. Ik laat het hete water over mijn lijf stromen terwijl ik tegen de koude betegelde wand van de douchecel hang. Beetje bij beetje kom ik bij mijn positieven en doet het warme water zijn helende werk. Wordt mijn hoofd weer een klein beetje helder. Dit is de douche van een man. Op een richeltje staan twee flessen. Shampoo van een of ander huismerk en een flex Axe. Zachtjes was ik mijn haar met een paar druppeltjes van zijn shampoo. Het ruikt niet eens zo slecht. Uitvoerig masseer ik mijn hoofdhuid, als wil ik de spelden die in mijn hersenen lijken te prikken wegwrijven. Het helpt. Niet echt. Wanneer ik de fles AXE open, prikt de geur van de inhoud in mijn neus. Scherp, mannelijk, beetje over the top. Ik twijfel. Spuit dan een flinke klodder in mijn hand. Het voelt fris op mijn huid. Tintelend bijna. Het doet goed. Ik blijf nog even staan tot al het sop uit mijn haar en van mijn lijf gespoeld is en draai dan de kraan dicht. Ik huiver onwillekeurig.

Op de wastafel ligt netjes een handdoek. De deur is nu helemaal dicht. Ik heb niet gemerkt dat hij binnen is geweest. Was hij waarschijnlijk ook niet echt. Ik veeg de ergste damp van de kleine spiegel en kijk keurend naar mezelf. Ik zie er al niet meer zo verlopen uit, dat valt dan weer mee. Zijn pak is ook weg. Natuurlijk, anders kon de deur niet dicht. Langzaam droog ik mezelf af met de kleine handdoek. Mannen. Nog nooit van badlakens gehoord zeker? Ik doe een flauwe poging, maar hier kan ik mezelf niet in draaien. Even denk ik aan het witte overhemd in de wasmand, maar ik hoef er niet echt aan te ruiken om te snappen dat een nachtje discotheek ervoor heeft gezorgd dat dat geen goed idee is. Alle AXE van de wereld ten spijt.

Ik raap al mijn moed bij elkaar, tenslotte heeft hij me net nog naakt gezien, en loop zo ongegeneerd mogelijk de andere kamer in. Hopend dat mijn jurkje minder stinkt dan zijn hemd. Dat het voor het pakken ligt. Niet dus. Het eerste wat me opvalt wanneer ik de kamer binnenkom is de gedekte tafel. Twee borden, glazen jus en een grote pot thee. In de oven liggen afbakbroodjes op kleur te komen. Het bed is opgemaakt. Ernaast staan alleen mijn schoenen. Geen spoor van het jurkje, noch van de kousen trouwens, nu ik er aan denk.
'Goedemorgen, jongedame.'
Zijn ogen staan guitig, lief.
'Gaat het weer een beetje? Ik hoop dat je wat kunt eten. Ik heb slappe thee gezet. En als je wil heb ik ook nog wel ergens een beschuitje denk ik.'

Zijn zorgzaamheid is bijna aandoenlijk. Zo lief. Net als dat washandje daarnet. Ik knik, speur nog een keer de kamer rond. Nu valt het ook hem op.
'Zoek je je telefoon? Die ligt daar op de kast.'
Ik schud mijn hoofd. Knik dan, ja, die ook natuurlijk.
'Mijn kleren?'
Het is niet echt een vraag, meer een zacht raspend gekraste noodkreet.
'Die zijn nog niet droog.'
Het antwoord komt snel en zo vanzelfsprekend dat ik er even door van mijn stuk gebracht ben.
'Heb je het..?'
'Ik heb alles even gewassen ja. Niet te heet hoor, op vijftien graden of zo. Snelprogramma. Toen je nog sliep. Durfde het alleen niet echt te centrifugeren. Dat meisjesspul is altijd zo fragiel.'
Zijn antwoord komt snel, gedetailleerd en met kennis van zaken. Ik ben even in de war.
'Ja sorry, ik was thuis ook altijd al degene die de was deed. Als ik op Gina moest wachten had ik nooit iets schoons om aan te trekken.'

Zijn lach is nu een mengeling van een excuus en een soort van trots dat hij weet waar hij het over heeft. Mijn ogen volgen de richting waarin hij knikt. Nu zie ik het pas. Achter de bank hangt onder het raam een klein wasrek over de verwarming met het jurkje en de kousen van zijn zus. Ik doe drie stappen in de richting als hij me onderbreekt.
'Het is echt nog niet droog, ik heb het net binnengehaald toen ik mijn pak op het balkon hing. Er ligt vast wel iets in mijn kast wat je zolang even aan kunt trekken.'
Een piepje vanuit de oven waarschuwt hem dat zijn broodjes gebakken zijn. Pun intended.
'Tenzij je liever naakt ontbijt natuurlijk. Dan wil ik me daar ook wel bij neerleggen.'
Hij kijkt me niet eens aan terwijl hij het zegt. Te druk met zijn broodjes. Heel even ben ik uit mijn evenwicht. Twijfel ik nu werkelijk of ik op zijn idiote plan zal ingaan? De spiegel aan de binnenkant van de kastdeur verraadt dat mijn tepels alweer een eigen mening hebben. Nee, het is hier gewoon fris. Kom op zeg.

De inhoud van de kast is net zo ordelijk als de rest van zijn bestaan lijkt het. Sokken, ondergoed en T-shirts netjes op stapeltjes, overhemden en broeken elk aan hun eigen hangertje. Onwillekeurig denk ik aan mijn eigen varkensstal. Mijn kleren slingeren altijd overal. Ik ben al blij wanneer ik uit een mand met schone was kan leven, dan weet ik in ieder geval dat het gewassen is. Ik reik naar een zwart T-shirt halverwege een van de twee stapels T-shirts in de kast. Aarzel dan. Bang om teveel wanorde te creëren in deze vreemde kast.

Er trekt een glimlach over mijn gezicht, een herinnering aan teveel slechte Hollywood kaskrakers. Ik trek een van zijn overhemden van het hangertje. Een lichtblauwe. Het valt ruim, hoe kan het ook anders, hij is misschien wel twee keer zo breed als ik. Niet veel langer trouwens, bedenk ik voor het eerst. Als hij al langer is. Ik knoop het overhemd een eindje dicht. Zie in de spiegel dat mijn tepels nog steeds een heel eigen leven leiden. Het hemd is nauwelijks bij machte hun uitgesproken donkere kleur te verbergen, laat staan hun opwinding. Laat de rest maar open, fluistert een stemmetje diep in mij. Ik monster mezelf nog eens in de spiegel. Laat het overhemd tot ver onder mijn borsten openhangen. Pak lukraak de bovenste boxershort van de stapel ondergoed.

'Ehum…'
Vragend kijk ik in zijn richting, hij wil overduidelijk mijn aandacht.
'Wat ga je doen?'
Ik snap niet wat hij bedoelt en blijf hem aankijken, ondertussen de felgekleurde boxer openvouwend. Hij staat al naast me, logisch, het hele appartement is ook maar twee stappen groot.
'Geef die maar aan mij.'
Zonder aarzelen neemt hij de boxer van me over, vouwt hem op en legt hem terug op de stapel in de kast.
'Ik heb je toch niet voor niets mee naar huis genomen…'
Het duurt heel even voor het tot me doordringt waar hij het over heeft. Dan komen mijn eigen enigszins beschonken woorden, nu ja, zeg maar zatte praat, van deze nacht weer naar boven. Hij zal toch niet..?
'Bedoel je dat?'
'Beloofd is beloofd.'
Hij klinkt stellig. Even weet ik niet hoe ik zijn lach moet interpreteren. Dan sluit hij de kast. Duidelijk.

Plots voel ik me ontzettend naakt en ik wil het overhemd tot boven toe dichtknopen. Alles aantrekken wat ik in zijn kast kan vinden. Valt het wel tot over mijn billen? Nee, niet eens. Verdomme, waarom is hij niet een paar koppen groter dan ik? Ik voel zijn arm om mijn middel en schrik van de aanraking. Hij van mijn reactie. Heel even, maar hij laat me meteen weer los en gebaart in de richting van de tafel. Hij pakt het mandje met de warme broodjes van het aanrecht en zet ze op de tafel. Schuift een stoel voor me naar achteren. Gedwee ga ik zitten. Het gladde hout van de Ikea-stoel is koud aan mijn blote billen.
'Goedemorgen, schoonheid. Ik ben Patrick, gelukkig Nieuwjaar.'
Even denk ik dat hij me opnieuw drie zoenen zal geven. Hij schuift zijn stoel aan. Kijkt me lachend aan. Ontwapenend.
'Thee?'

Gek eigenlijk. Ik zit hier op mijn gemak. Ik ben bloter dan ik ooit aan mijn eigen keukentafel heb zitten ontbijten, zelfs niet wanneer ik helemaal alleen ben. Zelfs niet met vriendjes. Zelfs niet als ik net voor het ontbijt nog seks had. Heb ik seks gehad voor het ontbijt? Hebben we..? Nee, hij was al out voor ik mijn schoenen nog maar uit had. Ik herinner me handen. Handen overal. Van hem, van mij. Dat ik zijn vlinderdasje heb losgeknoopt. En zijn witte overhemd. Moeizaam. Met handen die van opwinding en een 'vleugje' alcohol niet meer helemaal wilden wat ik van ze wilde. Zijn handen op mijn lichaam. Strelend over de zachte stof van het jurkje. Voelend naar wat er onder verborgen was. Wat er niet onder verborgen was. Zijn vingertoppen op het koude stukje vlees tussen de bovenkant van de kousen en de zoom van mijn jurk, dat al sinds ik het garderobebonnetje had opgevist niet echt meer bedekt was geweest. Tersluiks over de overgang van mijn benen in mijn billen glijdend. Plagerig. Zat.

Hoe ik worstelde om zijn broek open te krijgen. Hoelang het duurde voor ik doorhad dat het een haakjes- in plaats van een knoopsluiting was. Hoe hij me tegenhield toen ik hem uit wilde trekken en me mee op het bed trok. Me met onvaste stem vroeg mijn jurk uit te trekken. Hoe ik met een onhandige beweging het ding over mijn hoofd heb getrokken. In een poging sensueel te lijken, terwijl ik op zijn bovenbenen zat, mijn knieën stevig in zijn matras geplant. De spanning in zijn broek tegen mijn blote kouwe kutje. Mijn vingers door zijn borsthaar. De natte zoenen, zatte zoenen. De eerste keer mijn blote lijf tegen zijn zweterige naakte torso. Zijn warme torso, mijn koude lijfje. Dat ik zijn broek van zijn benen heb gesleurd en pas toen hij op zijn enkels hing aan zijn schoenen heb gedacht. Zijn veters niet los kreeg, de schoenen zo van zijn voeten heb getrokken. Geen moment de aanblik van de kloppende erectie, die ik zojuist had bevrijd, uit het oog verliezend. Zijn kale piemel, zijn strakke gladde zak.

Zover heb ik mijn vriendjes nooit gekregen. Een kaal kutje, mijn kale kutje, dat vonden ze allemaal wel geil, maar boter bij de vis, ho maar. Heb ik het gevoeld? Heb ik hem aangeraakt? Ik geloof het wel. Net voordat ik zo ontzettend moest piesen en hij tegen me aan begon te kletsen terwijl ik al met de klink van de badkamerdeur in mijn handen stond. Dat ik er zo sexy uit zag. Dat ik zo mooi ben. Dat die kousen en die schoenen het geilste waren dat hij ooit had gezien. Dat ik het… Toen hield ik het niet meer. Ik haalde nog net op tijd het toilet. Ik grinnik. Realiseer me dat ik dat kunstje hier dus al twee keer heb opgevoerd.

'Wat?'
'Huh?'
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen. Zit ik hier te dagdromen? Terwijl er tegenover me aan tafel een hele lieve jongen in mijn decolleté zit te gluren?
'Wat zit je te lachen?'
Even weet ik het niet meer, dan schiet het me weer te binnen.
'Dat ik sinds ik hier ben al twee keer bijna te laat op het toilet was.'
Hij kijkt me niet begrijpend aan.
'Oh, je moet er bij geweest zijn… Wacht, je was er bij.'
…
'Vannacht, toen ik moest piesen, toen jij maar tegen me aan bleef kletsen. Dat je uren naar me kon kijken in die kousen…'
'En die schoenen.'
Hij weet het weer, de grijns op zijn gezicht spreekt boekdelen. 'Sorry.'
Nu is het mijn beurt om even de draad kwijt te zijn.
'Waarvoor?'
'Dat ik in slaap gevallen ben terwijl je op het toilet zat.'
Hij kijkt er een beetje ongemakkelijk bij. Treurig zelfs.
'Niet erg.'
…
'Tegen de tijd dat ik eindelijk mijn schoenen uit had kon ik ze zelf ook niet meer open houden.'

Het is waar. Ergens was ik ook wel blij dat hij sliep, ben ik ook wel blij dat hij in slaap gevallen is. Dat we niet verder zijn gegaan. Niet meteen. Niet zo dronken. Een beetje teleurgesteld was ik wel. Ongeloof ook. Zijn zachte snurken was onmiskenbaar, het kloppen van zijn stijve piemel onverminderd.
'Weet je dat ik heel even heb gedacht dat ik je maar wakker moest pijpen?'
Waarom zeg ik dit? Waarom lach ik er bij? Waarom heb ik dit gedacht vannacht? Een keer heb ik een vriendje gehad die er op stond dat ik hem regelmatig oraal zou verwennen. Het heeft niet heel lang geduurd met die jongen. Ik vond het wel leuk hoor, maar het was op de een of andere manier nooit genoeg, niet goed genoeg, niet lang genoeg, zelfs niet die keer dat ik hem in mijn gezicht heb laten klaarkomen.

'Houd jij van pijpen?'
Zijn reactie houdt het midden tussen verrassing en opwinding.
'Waarom niet?' probeer ik neutraal te antwoorden. 'Jij niet?'
Even blijft het stil, dan komt het antwoord eerder schutterig.
'Ik heb nooit echt een vriendin gehad die het lekker vond. Ik bevond me altijd meer tussen hun benen dan andersom.'
Nu ben ik het die stil blijft. Zoveel directheid ben ik niet gewend. Niet op dit vlak.
'Wat doe ik nou? Ga ik over andere vrouwen zitten praten, terwijl ik de mooiste ooit hier aan mijn ontbijttafel heb zitten.'
Ik haal mijn schouders op.
'Geeft toch niet? We hebben vast allebei wel een verleden', probeer ik het levensgrote compliment te negeren.

Ik wil het niet, maar mijn gedachten springen naar een week geleden. Acht dagen nog maar is het geleden dat hij de bom liet barsten en niet mee wilde naar mijn ouders met kerst. Helemaal niet meer met mij mee wilde. Niets meer met mij wilde. Ik voel een traan opwellen. Probeer hem te verdringen.
'En hij is nog wel zo mooi geschoren.'
'Gewaxt.'
Ik hoor het hem antwoorden. Denk aan Gina en haar eeuwige ontharingsstrips.
'Mijn zus wilde ook wel eens oefenen op een man voor ze Bram ermee ging verrassen…'
Ik houd mijn hand omhoog. Too much information.
…
'Is Bram ook?'
Waarom vraag ik dit?
'Uhuh. Dezelfde avond denk ik. Kerstavond, bij mijn ouders.'
'Neemt Gina die klotestrips overal mee naar toe of zo?'
Er trekt een grijns over zijn gezicht.
'Bedoel je dat ze jou ook?'
Ik knik. Ja, gisteren. Ik vertel van de jurkjes. Van het witte jurkje. Het witte kanten stringetje. Waarom ik haar ondergoed aan moest. Dat ik zelf geen chique kleren bij me had. Dat ik toch niet in mijn ouwe zwarte kloffie mee kon naar het feest. Waarom ik me niet mooi had aangekleed. Waarom ik zo depressief was. Dat hij me in de steek gelaten heeft.

Plots komt alles er uit. Schokkend zit ik op mijn stoel. De tranen biggelen over mijn wangen, druppen op de tafel, mijn overhemd, in mijn decolleté. Waarom doe ik dit, waarom verpest ik dit mooie moment met mijn pathetische gedoe? Patrick staat al naast me en slaat zijn armen om me heen. Ik begraaf mijn gezicht in zijn T-shirt. Voel dat hij een beetje afstand probeert te houden en zich schaamt voor zijn erectie. Mij in deze toestand niet wil overvallen met zijn geilheid. Even kijk ik omhoog, recht in zijn lieve ogen. Zijn zorgzame ogen, zijn vragende ogen. Opnieuw begraaf ik mijn gezicht in zijn shirt. Druk mijn neus in zijn buik. Hij kan niet ontsnappen. Deze mag niet ontsnappen.

Aarzelend pak ik met beide handen zijn billen vast. Het tafeltje schuift opzij. Er rinkelt iets op de grond, het lijkt niet te breken. Voor de tweede keer dit jaar bevrijd ik zijn erectie uit het gespannen textiel dat tussen ons staat. Duw hem achteruit. Dwing hem uit de boxer te stappen die op zijn enkels is gezakt. Met zijn blote billen tegen het aanrecht duw ik mijn lijf tegen hem aan. Werk zijn T-shirt over zijn hoofd. Laat hem begaan terwijl hij de resterende knoopjes van mijn, nu ja, zijn overhemd losknoopt. Voor hij het uit kan trekken, laat ik mij op mijn knieën zakken. Zijn fiere erectie nu op ooghoogte. Nog steeds biggelen er dikke tranen over mijn wangen. Ik lik voorzichtig aan zijn kloppende eikel. Proef een druppeltje voorvocht. Neem dan zijn piemel in mijn mond. Steeds een beetje dieper. Ik lik, zuig en sabbel. Zachtjes. Soms een beetje harder. Ik voel dat hij moeite heeft zich in te houden. Zich recht te houden. Op zijn benen.

Mijn jankende lijf stopt met schokken en komt op een vreemde manier tot rust. Zachtjes zet ik mijn tanden in het kloppende vlees in mijn mond. Heel zachtjes. Dan begin ik op en neer te glijden. Voel hem steeds dieper in mijn keel. Dieper dan ik ooit een piemel in mijn keel heb gehad. Ik voel hoe mijn lippen zijn ballen raken. Ik voer mijn tempo op. Lik niet langer, sabbel niet langer, ik berijd hem met mijn keel, kokhals, ga verder, wil niet stoppen. Mijn hoofd gaat op en neer als een bezetene. Verder, dieper, harder. Dan plots houdt hij me tegen. Ik voel zijn spasme, terwijl hij diep in mijn keel klaarkomt. Hard, onstuimig, ongeremd. Ik snak naar adem. Hijg door mijn neus, wil hem nog niet laten gaan maar voel hoe hij in elkaar zakt, verslapt, uit mij glijdt.

Ik heb mijn ogen dicht. Even weg van deze wereld. Slik een restje weg dat mee terug is gekomen. Ik voel me duizelig. Ja, duh. Zijn natte zoen op mijn mond. Ik open mijn ogen. Hij zit wijdbeens tegenover me. Zijn blote billen op het koude zeil. Zijn rug tegen het keukenkastje. Zijn tong in mijn mond. Zijn kwijl, zijn geil, alles vermengd zich met de zure oprisping die naar boven komt. Het deert hem niet.
'Wow.'
'WOW.'
'Dag Patrick, ik ben Sophia, gelukkig Nieuwjaar.'

Ik spetter koud water in mijn gezicht, iets meer nu, en was het zout van de tranen van mijn wangen. De restjes sperma en andere lichaamssappen van mijn kin. Wow. Ik voel me oké. De triestheid van net is helemaal weg. Ik zie er goed uit. Lekker. Glad gewaxt en strak. Een paar dagen slecht eten van verdriet heeft de laatste kilo teveel doen wegsmelten van mijn toch al niet echt volumineuze lijf. Ik sla het overhemd terug om mijn lijf. Doe achteloos een knoopje dicht. Doet er niet toe. Achter me wordt er gerammeld in de gootsteen. Als ik binnenkom staat hij in zijn blootje af te wassen. Lekker. Ik benader hem van achteren en leg mijn kin op zijn schouder. Pesterig veegt hij een beetje schuim aan mijn neus. Ik blaas er naar, laat de rest hangen. Als ik een theedoek wil pakken om af te drogen weert hij het af.
'Laat maar, doe ik wel.'

Ik geef hem nog een knuffel en loop naar het dressoir waar ik eerder mijn telefoon heb zien liggen. Hij staat uit. Kak. Vandaar dat het zo rustig was. Batterij leeg? Nee, ik weet het weer, ik heb hem uitgezet toen ik mijn jas af gaf bij de garderobe. Het scherm licht op. Tig nieuwe berichtjes. Ik scan ze snel. Nieuwjaarswensen. Niets dat niet kan wachten. Kut, een berichtje van Gina. Waar ik ben? Ze zijn me kwijt? Of alles goed is? Waarom mijn telefoon uit staat? Ik kijk naar de tijd. Vannacht.
'Wat is er?'
Heb ik hardop gevloekt? Ik weet het niet meer.
'Ik moet Gina even bellen, ze is me kwijt, straks denkt ze dat ik in de gracht gesprongen ben, hebben ze een zoektocht opgestart, de politie is vast al aan het dreggen…'

Ik draaf een beetje door. Gina's telefoon gaat niet over. Ik krijg een sms; ik ben aan het rijden, bel me later. Automatisch antwoord, ik ken dat bericht. Ze heeft helemaal geen auto.
'Rustig maar, ze heeft mij ook een bericht gestuurd. Ze weet dat je hier bent.'
Zijn kalmerende woorden stellen me gerust. Ik haal even diep adem. Scan verder. Mijn moeder. Of ik nog kom vanmiddag, of ze op me moeten wachten? Ik kijk hoe laat het is. Vier uur. Shit. Snel tik ik een antwoord. Niet wachten. Ik kom wat later. Gelukkig Nieuwjaar.

Zijn handen op mijn buik. Zijn vingers strelen mijn venusheuvel. Ik draai me naar hem toe.
'Ik moet gaan…'
De teleurstelling op zijn gezicht is groot. De verwarring.
'Was dit het? Een snelle pijpbeurt als bedankje? Mag ik niet eens wat voor je terugdoen?'
Er klinkt vertwijfeling en hoop in zijn stem. Is schud mijn hoofd. Dat is het niet.
'Ik word verwacht. Nieuwjaar bij oma. Ik had er al moeten zijn.'
Ik zie enige opluchting op zijn gezicht.
'Dus ik zie je nog terug?'
Ik lach mijn zoetste glimlach. Til dan de zoom van mijn hemd een klein beetje op.
'Wie moet mij anders helpen bij mijn experiment?'
…
'Is er een bushalte in de buurt? Hoe ver is het station?'
Ik probeer een plan de campagne te maken. Mijn kousen zijn droog. Voorzichtig trek ik ze aan. Ze mogen nu niet sneuvelen, want tijd om me thuis om te kleden is er niet. Heb ik nog tijd om langs Gina te gaan? Ik bel haar nummer nog een keer. Dat van Bram. Voicemail. Kut. Mijn spullen staan nog bij hun. Mijn tas, mijn schone ondergoed, mijn vuile ondergoed… Mijn kleren.
'Gina is er niet denk ik. Die moesten naar de familie van Bram, ergens ver weg.'
Hij heeft gelijk, dat wist ik eigenlijk ook, ze had het me verteld. Ik pak mijn schoenen en wring mijn voeten in de hoge dingen, rijg de veters tot boven toe dicht en leg er een dubbele strik in. Met het overhemd in mijn hand overzie ik mijn mogelijkheden. Heeft Patrick een sleutel van zijn zus? Heeft hij iets wat mij past? Ik zie de onmogelijkheid van mijn gedachten en laat het hemd op het bed vallen.

Ik loop opnieuw om het bed heen naar het wasrekje. Hoor hem zachtjes tussen zijn tanden fluiten. Vraag wat er is. Ik weet het wel. Het is niet te ontkennen, mijn verschijning in alleen kousen en Dr Martens heeft duidelijk zijn effect. Nu alweer? Ik ben een soort van onder de indruk. Hij verspert me de weg, haalt zelf het jurkje van het wasrek.
'Deze is ook droog.'
Ik zucht.
'Ik kan weinig anders hè?'
'Ik weet niet hoezeer je oma gesteld is op blote kleinkinderen op haar feestjes?'
Hij lacht. Ik ook, een beetje zuur.
Patrick trekt de kastdeur open op zoek naar kleren voor zichzelf.
'Ik breng je wel even naar het station.'

In de spiegel zie ik nu pas echt waarom hij zo opgewonden is. Hij heeft volkomen gelijk. Ik zie er supergeil uit. Zei ik dat net hardop? Ik denk het wel, aan zijn gigantische smile te zien. Als hij de boxershort wil pakken die ik eerder al in mijn handen heb gehad, leg ik mijn hand op de zijne.
'Doe maar niet, het experiment is uitgebreid.'
Terwijl Patrick staat te bekomen van deze nieuwe werkelijkheid, trek ik het rode jurkje over mijn hoofd. Het ruikt heerlijk fris gewassen. Ik zie hoe mijn tepels onmiddellijk weer door de stof heen prikken, prijs mezelf gelukkig dat het zo goed als niet doorschijnt. Ik trek de stof over mijn billen, over de bovenkant van mijn kousen. Het is wel waar, wat ik hier ook onder aan zou trekken, je zou het altijd zien zitten.

'Patrick?'
Hij kijkt me vragend aan.
'Heb je iets te doen vanavond?'
Hij denkt even na, schudt dan zijn hoofd.
'Nee, wil je straks terugkomen?'
Nu is het mijn tijd om mijn hoofd te schudden.
'Ik wil dat je met me mee gaat. Het experiment gaat verder.'
Ik schiet in een lachstuip. Laat me op het bed vallen om te bekomen. Voel de koude tocht van de balkondeur die open gaat tussen mijn benen. Patrick die in zijn blote flikker het balkon oploopt om zijn pak binnen te halen. Ik schud met mijn hoofd.
'Het mag wel een beetje casual, anders denken ze nog dat ik James Bond aan de haak geslagen heb.'
Het pak valt naast me op het bed. Er wordt een jeans omhoog gehouden, een T-shirt en een zwart overhemd. Ik knik. Precies goed.

Deel 3

1 januari, avond

Hij weet niet of het nou wel zo'n goed idee was om haar te laten rijden, überhaupt om met de auto te gaan. Hoogstwaarschijnlijk zouden ze allebei nog positief blazen na afgelopen nacht. Geen idee of het ligt aan het restant alcohol in haar bloed, maar ze rijdt als een maniak. Niet eens echt overdreven hard, maar ze remt steeds pas op het allerlaatste moment, als ze al remt. Hij probeert er niets van te zeggen. Probeert uit alle macht niet misselijk te worden. Het lukt niet, niet echt.
'Sophia…'
Het meisje naast hem kijkt als de vermoorde onschuld.
'Misschien moet je even een beetje rustig aan doen.'
Even abrupt als ze net nog opschakelde gaat ze van het gas af.
'Rijd ik te hard?'
Patrick knikt. Slikt de opkomende misselijkheid weg.
'Je ziet helemaal groen…'
Hij knikt nog eens.
'Moet ik even stoppen?'
…
'Nee, het gaat alweer, maar rijd alsjeblieft een beetje rustiger.'

Het is kalm op de snelweg naar het oosten, de schemering heeft plaats gemaakt voor een miezerige duisternis. Is het echt licht geweest vandaag? In de donkere auto voelt hij haar hand op zijn been. Ze ligt daar gewoon, rustig. Een paar centimeter van zijn kruis verwijderd. Zijn opstandige kruis waar onmiddellijk actie te bespeuren is. Ze lijkt er niet op te reageren. Hij voelt hoe zijn erectie klem zit in het stugge katoen van zijn spijkerbroek. Gedwongen haar richting op wijzend. Binnenpretje.
Als hij nu zijn hand op haar been had gelegd. Met zijn vingertoppen op de bovenkant van haar kousen. Het blote vel erboven. De gladde zachtheid van haar blote lipjes. Hardnekkig probeert hij aan iets anders te denken. Het lukt niet echt. Zijn eikel schuurt tegen de ruwe stof.

'Ik ben blij dat ik dat suffe pak niet heb aangetrokken.'
'Hoezo? Bang dat het je stijve minder goed zou verbergen als een strakke spijkerbroek?'
Ze grijnst in het zachte schijnsel van de dashboardverlichting. Trots op haar bijdehante directheid.
'Nah, ik voel me altijd net een pinguïn in dat ding… En ja, ook natuurlijk.'
'Een pinguïn? Man, je ziet er verrukkelijk uit in dat kostuum. Werkelijk om op te vreten. George Clooney eat your heart out.'
Zit ze hem nu te stangen? Hij probeert in het halfduister haar blik te vangen. Die is onveranderd strak op het donkere wegdek voor hen gericht.
'Ik meen het hoor.'
Ze legt het niet verder uit.
'Ik voel me altijd zo te kijk lopen in een pak…'
Hij hoort het zichzelf zeggen. Nu kijkt Sophia hem wel aan. Kort, een klein beetje spottend.
'Hoe denk je dat ik me voel in een jurkje waar je het labeltje nog uit moet knippen om het niet door te laten schijnen?

Het is waar, hij heeft het gezien, het slordig afgeknipte etiketje. Toen hij het uit de wasmachine haalde. Vroeg zich nog af waarom. Hij had het kunnen weten.
'Iedereen ziet mijn tepels er doorheen prikken en als we er straks zijn moet ik er voortdurend aan denken om mezelf niet achteloos in de bank te laten ploffen, anders weet gelijk heel de familie dat ik mijn kut heb laten ontharen.'
Het klinkt achteloos en gestrest tegelijkertijd. Patrick weet even niet echt wat hij moet antwoorden. Denkt dan aan de zwarte rugzak die ze daarnet vonden aan zijn voordeur.
'Je had ook je eigen kleren aan kunnen trekken…'

Hij herinnert zich hoe ze even vertwijfeld naar de inhoud van haar eigen tas had gekeken. Er in had rondgegraaid en de kledingstukken een voor een op zijn bed had gegooid. Een gescheurde zwarte skinny, een vormeloze zwarte trui, een zwart hemdje, iets wat op een pyjama leek en een opengescheurde zak van een of andere webshop waar ze niet meer dan een vage blik in had geworpen. De trut, had ze grijnzend gelispeld. Eerst had hij het niet begrepen, maar later was tot hem doorgedrongen dat er geen ondergoed of bh bij de kleren had gezeten. Wat hadden die twee bekokstooft?
'En weer die schoenen uit- en aantrekken?
Zonder blikken of blozen, alsof daarmee de kous af is. Genoeg reden om het risico te nemen door haar voltallige familie ontmaskerd te worden als een kleine exhibitionist.
'Je vindt het gewoon geil.'
Heeft hij dat echt gezegd? Hij gelooft zijn eigen oren niet. Zij gelooft niet wat ze net heeft gehoord. Wil tegenpruttelen. Weet dat hij gelijk heeft. Dat ze niet meteen een bijdehante reactie meer paraat heeft.

'Misschien heb je wel gelijk.'
Ze zegt het zachtjes, fluisterend bijna. Haast onhoorbaar in de kakofonie van bandengeraas, het gebrom van de motor en het nieuws van zes uur. Ze verplaatst haar hand nog iets verder naar boven. Hij voelt hem nu tegen zijn kloppende lid. Zij moet het ook voelen. Reageert er niet op. Dan plots komt ze in actie, een ruk aan het stuur, hard remmen, van alles tegelijk. De auto haalt ternauwernood de afrit, iets te hard neemt ze het klaverblad, beide handen nu stevig aan het stuur.
'We zijn er bijna.'

'Ik denk niet dat we Sophia nog in een jurk hebben gezien sinds haar vijftiende of zo.'
Haar moeder glimt helemaal terwijl ze het zegt. Het ijs is nu echt wel gebroken. Sophia staat er maar een beetje bij. Ongemakkelijk bij zoveel familiariteit.
'Haha, nee, niet sinds het stringaccident van 2012.'
Sophia's even oude nicht grijnst van oor tot oor. Patrick ziet plots de gelijkenis. Als ze lachen lijken ze op elkaar. Het nichtje is wat voller in haar gezicht, ouwelijker vooral. Ook in haar kledingkeuze. Oké, dat is niet helemaal eerlijk, want wat Sophia nu aan heeft is natuurlijk niet haar normale stijl, maar ook vergeleken bij wat hij vanmiddag uit haar rugzak zag komen is de mum-jeans van het nichtje niet echt hip. Niet sexy in ieder geval. Hij is haar naam alweer vergeten. Zoals van de meeste mensen hier. Ze zijn vriendelijk hoor, daar niet van.

Na de eerste verwarring dat Sophia plots met een andere vent verscheen, nu al, sommigen wisten nauwelijks dat de vorige het veld had geruimd, was hij allerhartelijkst ontvangen. Oh, de broer van dat meisje waar ze mee studeert, dan kennen jullie elkaar al langer. Nee, eigenlijk niet. Dus. Patrick is er vrij zeker van dat ze zijn zus ook alleen maar van horen zeggen kennen. Of nog niet eens. In nog geen uur tijd heeft hij al veel geleerd over zijn nieuwe vriendin. Vriendin, is ze dat eigenlijk? Ze heeft hem meegesleept hierheen. Ze hebben een leuke nacht samen beleefd en ze heeft hem, nou ja, geweldig gepijpt, maar wat is de bedoeling verder? Waar gaat dit 'experiment' zoals ze het zelf noemt eigenlijk heen?
'Moet dat nou, Iris?' Sophia kijkt haar nicht vernietigend aan.
Iris, dat was het, hij weet het weer.
'Stringaccident?'
Hij kan het niet laten. Weet dat Iris staat te popelen om het te vertellen.
'Och dat is waar ook.'
Het is Sophia's moeder die als eerste reageert.
'En ze stond zo geweldig met dat jurkje.'

Naast hem geeft het meisje in het rode jurkje een ruk aan zijn hand. Zo onopvallend mogelijk. Ze wil hier weg, weg uit deze conversatie, zoveel is duidelijk. Hij is er nog niet klaar voor. Slaat een arm om haar heen als wil hij zeggen blijf nog maar even hier bij mij. Ze laat het gelaten over zich heen komen. Voelt zijn hand op haar heup rusten. Zijn vingertoppen op een plaats waar hij op zijn minst het bandje van een onderbroek zouden moeten voelen doorheen de dunne stof. Er gaat een lichte rilling door haar heen.
'Het was veel te strak', Sophia kiest zelf voor de aanval, 'daarom had ik er een string onder aan.'
De aanval lijkt meer op een verwrongen excuus. Patrick trekt vragend een oog op. Hopend dat iemand wat meer uitleg zal geven zonder dat hij het al te expliciet moet vragen.
'Ach kind, je doet net alsof dat zo uitzonderlijk is…'
'Wat, dat ik een string aan had?'
Sophia klinkt feller dan ze het bedoelt, dat snapt ze zelf ook. In deze context. Ze forceert een lachje op haar gezicht.

Haar moeder schudt lachend haar hoofd.
'Nee gekkerd, dat vrouwen een string dragen onder strakke kleding.'
Hij voelt hoe het meisje in zijn arm weer enigszins ontspant. Dat is ook zo, lijkt ze uit te stralen.
'Het was alleen een beetje lullig voor je, dat je net die dag overvallen werd door een onweersbui…'
De grijns op Iris' gezicht verraadt dat ze nog steeds blij is dat het niet haar overkomen is.
'We hadden twee tussenuren en we waren even de stad ingetrokken voor een ijsje omdat het echt super warm weer was.'
'Jullie twee?'
Patrick probeert het verhaal een beetje gaande te houden.
'Nee, heel de klas…'
De zucht die Sophia er bij slaakt spreekt boekdelen.
'En toen kregen jullie een onweersbui over je heen?'
'Laten we zeggen dat een strak wit jurkje, een bloemetjesstring en een hoosbui geen goeie combinatie zijn, oké?'
…
'En ik heb sindsdien echt nog wel vaker een jurk gedragen!'
'Natuurlijk wel kind', vergoelijkt haar moeder, die wel ziet dat Sophia zich een beetje opgelaten voelt. Ook Iris knikt.
'Maar deze staat je echt geweldig. Niet, schat?'
Ze draait zich naar de wat dromerige kerel die half achter haar met zijn schoonvader staat te kletsen. Die knikt bevestigend, maar half beseffend waarop hij reageert.
'Ik denk dat Serge maar wat graag zou willen dat ik zoiets zou dragen.'
De gewenste reactie komt niet. Serge hoort haar niet eens.

Patrick voelt hoe Sophia zich uit zijn omarming draait. Ze pakt zijn hand en leidt hem mee naar een andere hoek van het vertrek. Stelt hem onderweg nog voor aan een jongetje van een jaar of drie. Het zoontje van weer een andere nicht. Het manneke kijkt zonder veel interesse naar hen op, in elke hand een plastic autootje. Antwoordt iets dat in het geroezemoes verloren gaat. Blijft vragend naar Sophia kijken, tot ze zich op haar hurken laat zakken om hem beter te kunnen verstaan.
'Tante Sophia, waarom heb jij geen onderbroek aan?'
De wereld om haar heen lijkt te verstommen. Snel werpt ze een blik om zich heen. In haar beleving heeft iedereen het gehoord. Zo op haar hurken kan ze het ook onmogelijk nog ontkennen, hoe stijf ze haar knieën ook tegen elkaar probeert te drukken. Niemand heeft het gehoord, natuurlijk niet. Het geroezemoes gaat onverminderd verder. Ze legt haar vinger op haar lippen.
'Ons geheim? Oké?'
Het manneke knikt. Speelt verder met zijn autootjes.
'Wat was dat?' vraagt Patrick, wanneer ze weer voor hem staat. Zo onopvallend mogelijk controlerend of de zoom van haar jurk wel op de juiste plaats is blijven zitten. Hij ziet dat ze twijfelt om hem antwoord te geven.

'Kleine jongetjes hebben soms het beste perspectief.'
Ze lacht er bij, duidelijk blij dat ze het onder woorden heeft kunnen brengen zonder het daadwerkelijk uit te spreken. Als de dood dat iemand anders haar zou horen. Terwijl haar aandacht alweer wordt opgeëist door een ander familielid, ziet Patrick aan de andere kant van de glazen salontafel twee giechelende pubers een duim naar hem opsteken. Niet alleen kleine jongetjes, denkt hij gniffelend.

'OK, dit was geen goed idee…'
'Wat niet?'
Patrick kijkt het meisje rechts van hem in de auto vragend aan.
'Mijn hele familie onder ogen komen in dit niemendalletje.'
Ze kijkt hem aan met een blik die hij niet helemaal thuis kan brengen. Wil ze dat hij haar gelijk geeft, moet hij het ontkennen, haar wijs maken dat het niemand is opgevallen dat ze met afstand het allerlekkerste wijf van de hele familie was, is, altijd zal zijn?
'Ik heb niets anders dan complimenten gehoord anders…'
Het is een poging om neutraal te blijven.
'Ja duh, ik zie er ook geweldig uit.'
'Nou dan?'
Patrick weet nog steeds niet goed waar ze nu eigenlijk heen wil.
'Ja, goh, nou ja, normaal ben ik het grijze muisje, hoef ik er geen rekening mee te houden dat ze naar me staren, dat mijn neefjes zich verlekkeren op mijn kont.'
'Dat je achterneefjes je betrappen zonder onderbroek bedoel je?'
Hij kan het niet laten, grijnst van oor tot oor.
'Ja, dat ook, ik hoop maar dat hij zijn mond houdt, anders moet ik dat nog jaren horen... Wat zit je nou te lachen, eikel? Het is niet alsof ie in jouw blote doos heeft zitten gluren.'
'Nou gluren, hoe oud is het jong, drie? Ik denk niet dat ie het met opzet deed.'
Ze houdt er over op. Hij ook. Wijs genoeg om niet te beginnen over de opgestoken duimen aan de andere kant van de salontafel.

'Heb je tissues of zo?'
Nog voor hij antwoord kan geven heeft ze het handschoenenvak al open. Rommelt tussen het allegaartje dat er zich door de jaren heen heeft opgehoopt. Vindt een half pakje papieren zakdoekjes en vouwt er omslachtig een open.
'Daar snuit je zo doorheen hoor, als je ze helemaal open vouwt.'
Het is goed bedoeld. Ze lacht.
'Nee man, ik drijf helemaal.'
Ze spreidt haar benen en veegt met het zakdoekje het geil van de binnenkant van haar dijen. Ongegeneerd, alsof ze elkaar al twintig jaar kennen. Zo blijft ze zitten. Haar roze poesje bloot tussen haar licht gespreide benen. Als stralend middelpunt tussen het zwart van haar kousen en haar dicht geritste jack. Bijna verlegen kijkt ze hem aan. Het puntje van haar tong tussen haar lippen.

Patrick geeft gas om in te voegen op de snelweg. Schakelt naar de hoogste versnelling, stelt de cruise control in op 125. Voor hen het glimmende asfalt van de natte autoweg in het schijnsel van de koplampen. Dan legt ze haar hand op de zijne. Haalt hem van het stuur en legt hem tussen haar dijen. Hij voelt de warmte van haar geslacht onder zijn vingers. Probeert zich te concentreren op de weg. Hoort, ziet uit een ooghoek, hoe ze haar jack open ritst, zich uit de jas wringt onder de autogordel. Hoe ze aan de draaiknop van haar stoel frunnikt om de rugleuning wat omlaag te draaien. Onder zijn hand schuift ze een beetje onderuit, de zoom van haar jurkje nu omhoog geschoven tot haar middel. Ze zegt niets, kijkt alleen wellustig zijn kant op, haar schaamlippen stijf tegen zijn hand aan gedrukt, hem aanmanend niet langer passief te blijven.

De weg voor hen is leeg. Nu en dan flarden van een lichtbundel van tegemoetkomend verkeer aan de andere kant van de vangrail. Voorzichtig friemelen zijn vingertoppen door haar kruis. Verkennend, voorzichtig, niet te opdringerig. Dat laatste is niet waar ze op zit te wachten. Met haar rechterhand duwt ze zijn wijsvinger in de richting van haar clit. Ze duwt er op, geeft een ritme aan, wacht tot hij het overneemt. Tot hij het juiste ritme heeft gevonden. Ze kronkelt onder zijn aanraking, draait met haar billen in de stoel. Pulserend op zijn ritme. Een lange bocht in de snelweg eist al zijn concentratie. De combinatie van de cruise control en met een hand sturen geeft hem even het gevoel dat hij het voertuig niet langer onder controle heeft. Een fractie van een seconde stokt zijn ritmische beweging.

Ze geeft hem de kans niet. Zelf neemt ze nu met beide handen haar borsten vast. Eerst doorheen de stof van de jurk, dan met haar handen er onder. Ze wurmt haar armen een voor een uit de lange mouwen van de jurk, trekt de stof dan over haar borsten naar beneden. Haar fiere tietjes lichten kort op in het Xenon-licht van de snelheidsduivel die hen passeert. Haar tepels donker en hard. In de verte wordt lang en hard geremd. Knipperlichten, kegels, pijlen naar links. Terwijl ze naast hem schokkend klaarkomt, manoeuvreert Patrick de auto een parkeerplaats op. Volgt de aanwijzingen van een politieagent in de richting van een paar van zijn collega's. Naast hem trekt het meisje in duizend haasten de jurk over haar onderlijf. Panikeert heel even over haar ontblote bovenlijf, trekt dan de jas, die naast de stoel gegleden is, over zich heen en blijft roerloos liggen.

'Goedenavond, mijnheer, alcoholcontrole.'
De agent is beleefd en laat het volume van zijn stem dalen zodra hij de ogenschijnlijk slapende jongedame op de stoel naast de chauffeur ontwaart.
'Heeft u gedronken vanavond?'
'Vanavond niet meer', antwoord Patrick geheel naar waarheid.
De agent kijkt hem nog immer vriendelijk aan.
'Afgelopen nacht flink gefeest?'
Patrick knikt.
'Dan wil ik u toch vragen om aan een blaastest mee te werken. Heeft u voor mij rijbewijs en kentekenpapieren van de auto?'
Patrick gebaart dat ze in het dashboardkastje liggen. Rommelt net als Sophia eerder net zolang tot hij de juiste bescheiden heeft gevonden. Geeft ze aan de agent en pakt dan zijn portefeuille uit zijn binnenzak om ook het rijbewijs te overhandigen. De papieren gaan door naar een collega die op de achtergrond meeluistert.

'Rustig blazen tot u de piep hoort.'
Het apparaat piept.
'Wanneer heeft u voor het laatst gedronken, mijnheer?'
'Vannacht, vanochtend, vraag me niet hoe laat precies. Het was laat, vroeg.'
Patrick krijgt het Spaans benauwd. Ze gaan hem nu toch niet meer pakken op zijn alcoholgebruik van afgelopen nacht?
'In orde, mijnheer. Weest u er zich van bewust dat u nog steeds niet honderd procent nuchter bent. Goedenavond.'
De agent overhandigt Patrick de papieren en gebaart hem door te rijden. Met een zucht van verlichting laat die de portierruit omhoog schuiven. Geeft voorzichtig gas en volgt de slingerende route tussen de pylonen tot hij de oprit naar de snelweg kan nemen. Op de stoel naast hem blijft het stil. Geen reactie op zijn zenuwachtig gebabbel. Ze slaapt. Echt.

De navigatie zegt dat hij er hier af moet en meteen onder aan de afrit naar links. Gedwee volgt hij de aanwijzingen van de dame in zijn dashboard. Sophia heeft het adres ingevoerd. Haar adres. We gaan naar mijn huis, zei ze. Vannacht wil ik in mijn eigen bed slapen. En ja, hij mocht mee, had ze er tersluiks aan toegevoegd. Dat wel.
Hier moet het zijn. Een wat oudere wijk, naoorlogs, zo te zien. De smalle straten vol met geparkeerde auto's van alle slag. Nieuw en oud. Fietsen tegen de aaneengesloten gevels die direct tegen het trottoir zijn aangebouwd. Wat is het, een studentenbuurt? Geen idee. Wat doet ze eigenlijk? Studeert ze nog, net als zijn zus, of is zij inmiddels wel afgestudeerd? Het besef dat ze eigenlijk nog niets van elkaar weten. Ja, behalve over het stringincident van 2012 dan. En dat haar vriendje haar recent heeft laten zitten. Wat een eikel. Wat een oen. Daar, een plekje.

'Soph, Sophia…'
Zachtjes schudt hij aan haar schouder. Weinig reactie. Nog een keer. Langzaam komt ze bij haar positieven. Een eerste oog gaat lodderig open.
'Waar zijn we? Heb ik lang geslapen?'
'In jouw straat, denk ik. Nog geen half uur. Ben je nou gewoon tijdens de alcoholcontrole in slaap gevallen?'
'Alcoholcontrole?'
Ze kijkt hem meer dan dwaas aan.
'Oh, ja, dat was het. Ja, ik denk het.'
Wanneer ze recht wil gaan zitten valt de jas van haar schouders.
'Oh kut, ja.'
Grijnzend klikt ze de veiligheidsgordel los. Doet een halfslachtige poging haar armen in de mouwen van haar jurk te steken, knoopt de mouwen dan losjes voor haar buik. Pas naast de auto ritst ze haar jas dicht, Patrick nog een laatste glimp op haar borsten gunnend.
'Deze kant op.'

Ze trekt hem mee in de goede richting. Grabbelt in haar rugzak naar de sleutel. Opent de voordeur van een benedenwoning en laat hem binnen. Het is er koud en rommelig. Gehaast gooit ze wat spullen uit de bank op de tafel.
'Ga zitten.'
Ze rommelt wat aan de ouderwetse gashaard. Het ding komt meteen tot leven. De blauwe vlammen geven een warme gloed die je meteen voelt in de kille ruimte. Zelf blijft ze voor de kachel staan. Haar jas inmiddels weer open. Terwijl Patrick zich in de bank laat ploffen, trekt ze haar jack uit. Laat het achteloos op een hoopje voor de kachel vallen. De jurk volgt.
'Even iets makkelijkers aantrekken.'
Ze lacht. Weet zelf ook wel dat nog veel makkelijker eigenlijk niet kan. Ze verdwijnt in het halletje langs waar ze zojuist zijn binnengekomen. Als ze op kousenvoeten terugkomt heeft ze een tot de draad versleten strak zwart t-shirtje aan. Het reikt nauwelijks tot haar navel en zit vol piepkleine gaatjes van het vele wassen. Patrick hoeft er niet bij te fantaseren dat ze er verder niets onder aan heeft, dat is zo ook wel duidelijk.

'Kon je het niet laten?'
Ze knikt naar haar jas die nu netjes over een stoel hangt. Naar de rode jurk die opgevouwen op de tafel er voor ligt. Hij lacht verlegen. Betrapt. Zijn hang naar orde en netheid genadeloos gefileerd. Even blijft ze voor hem staan. Haar naakte onderlijf nog extra geaccentueerd door het rafelige zwart van het shirt en de haast ondoorzichtige kousen.
'Kom.'
Aarzelend pakt hij haar uitgestoken hand. Laat zich naar de deur leiden. De harde klik van de ouderwetse lichtschakelaar en het is plots donker. Heel even moeten zijn ogen wennen aan de nieuwe situatie. Dan volgt hij haar de laatste stappen door de krappe gang naar de slaapkamer. Het is er net zo rommelig als in de rest van de woning. Overal kleren en boeken, maar ook echt overal. De ruimte is schaars verlicht met twee of drie dikke kaarsen. Het bed lijkt inderhaast opgemaakt. Ontdaan van waarschijnlijk nog meer kleren en boeken. Het is hier fris, weg van de kachel. Ze wijst hem een stoel.
'Daar kun je je kleren wel ophangen.'

Hij aarzelt heel even.
'Ik neem aan dat je ze niet gewoon op de grond wil gooien.'
Ze grijnst er breed bij. Begint dan de knopen van zijn overhemd open te maken. Trekt het T-shirt over zijn hoofd. Wacht geduldig tot hij zijn schoenen netjes onder het bed heeft geschoven. Helpt hem dan met het naar beneden stropen van zijn strakke spijkerbroek. Zijn inmiddels weer op volle oorlogssterkte kloppende lid vlak naast haar gezicht. Dan duwt ze hem achterover op het bed. Bekijkt hem van top tot teen, keurend bijna. Pas dan ziet hij het, de glimmende folieverpakking die ze een beetje stuntelig tussen haar tanden probeert open te scheuren. Hij laat haar begaan. Probeert stil te liggen terwijl ze hem het condoom om doet. Geniet van de stilte waarin dit alles gebeurt. Even geen gebabbel, geen zenuwachtige conversatie.

Ze buigt zich over hem heen. Haar warme buik tegen zijn geplastificeerde piemel. Haar vingers door zijn borsthaar, een hartstochtelijke kus op zijn mond. Nog een. Haar vragende blik, terwijl ze rechtop gaat zitten. Hij knikt. Volgt haar met zijn onderlijf, terwijl ze zich opricht met haar knieën naast zijn heupen. Zich dan vastberaden over zijn keiharde piemel laat zakken. Meteen de dieperik in. Klemvast. Even blijft ze stil zitten. Kijkt ze hem aan? Begint dan langzaam te bewegen, berijdt hem als een wilde stier. Haar ogen dicht, haar mond wijd open. Hijgend. Als hij haar tempo probeert te volgen drukt ze hem met haar handen terug in de matras. Zij is aan zet. Haar billen kletsen tegen zijn dijbenen. Dan weer diep, rustig, alsof ze even uit wil rusten. Net op tijd, bijna had hij zijn hele lading in het condoom geschoten.

Opnieuw begint ze zachtjes te bewegen, sensueler nu, minder dwingend. Zijn vingertoppen strelen haar benen, de zijdezachte kousen, de strakke boorden die ze omhoog houden, de overgang naar haar bleke warme vel. Wanneer hij haar billen bereikt zet ze weer aan. Uit volle macht. Op, neer, op neer, terwijl hij met beide handen haar gespierde billen probeert vast te houden onder dit geweld. Haar handen duwen opnieuw zijn heupen tegen de matras. Ze leunt achterover nu, hij nog dieper in haar, het doet bijna zeer. Haar gehijg is overgegaan in een dierlijk gegrom, oerklanken bijna. Op het moment dat hij het niet meer kan houden, haar handen niet langer bij machte zijn hem omlaag gedrukt te houden en hij in een lange stuip knallend klaarkomt, wordt ze plots stil. Bijna angstaanjagend stil. Haar ogen wijd open, verwilderd, in het oneindige starend. Haar lichaam tot het uiterste gespannen. Elk vezeltje lijkt geactiveerd. Dan slaakt ze een kreetje, komt sidderend tot haar positieven, ontspant tot in diezelfde vezels. Laat zich voorover op zijn zwetende lijf vallen. Als een slappe vod hangt ze rond het restant van zijn eens machtige erectie. Een moment blijven ze zo liggen. Een eeuwigheid.

Enigszins gegeneerd rolt ze het plakkerige condoom in een tissue, kijkt even om zich heen, voor ze de prop op de grond naast het bed laat vallen. Maant hem dan onder het dekbed te kruipen, nestelt zich dicht tegen hem aan, een nog immer zwart gekoust been over het zijne. Haar hand op zijn onderbuik. Even geen reactie. Even rust.
'Aangenaam, ik ben Sophia en dat was geweldig. Wat een gelukkig Nieuwjaar.'
Wanneer Patrick iets terug wil zeggen legt ze een vinger op zijn lippen. Doet het af met een zoen.
'Morgen.'

Deel 4

2 januari

Langzaam word ik wakker, mijn eigen bed, mijn eigen rommelige kamer, thuis. De lucht is bedompt, de zware gordijnen weren al het licht dat van buiten komt. Het enige licht dat binnenvalt komt uit de gang, langs de deur die op een kier staat. De lichtgevende rode cijfers op mijn wekker vertellen me dat het bijna middag is. Alweer. De plek naast me in het bed is al koud. Hij zal toch niet zonder iets te zeggen…? Nee, zijn kleren hangen netjes over de stoel die verder bezaaid is met spullen van mij. Nu hoor ik het ook, muziek. Ik kan niet thuisbrengen wat, en het zachte gerinkel van afwas. Hij kan het niet laten, de lieverd. Er staat zeker van drie dagen, misschien wel meer. Moet ik me schamen?

Met lichte tegenzin gooi ik het dekbed van me af. Brrr, het is koud in de kamer. Ik weet me te beheersen, kruip niet terug onder de deken en grijp naar mijn ochtendjas die aan de andere kant van het bed op de grond ligt. De kou heeft onmiddellijk invloed op mijn lichaam, de haren op mijn armen staan overeind van het kippenvel en wanneer ik mijn ochtendjas aantrek voel ik dat mijn tepels alweer knalhard zijn. Eentje prikt er zelfs door de vergane stof van het shirtje dat ik gisteren heb aangetrokken. Waarom eigenlijk dit? Ik weet geen antwoord op mijn eigen vraag.

Er staat een blote kerel in mijn keuken. Aan de ene kant staat een berg schone afwas uit te druppen, aan de andere kant zie ik een soort van orde in het restant vuile pannen en ovenschalen dat nog aan de beurt moet komen. Er gaat een rilling door me heen bij het zien van zoveel structuur. Teveel op de vroege ochtend. Nou ja, vroeg, ik hoor in de verte de klok van de kerk aan de andere kant van de spoorlijn middag slaan. Ik hoef niet te tellen, mijn wekker staat gelijk. De eigenaar van de appetijtelijke billen aan mijn aanrecht heeft me nog niet opgemerkt. Ik weersta de verleiding om mezelf tegen hem aan te vleien en loop door naar de badkamer. De handdoeken zijn een soort van gesorteerd. Bruikbaar bij bruikbaar op een stapeltje en de vuile voor de uitpuilende wasmand. Een pas gebruikt exemplaar hangt te drogen over de radiator. Ik laat mijn ochtendjas op de grond vallen en raap hem meteen weer op. Voel me een beetje schuldig dat ik zo slordig ben. In mijn eigen huis.

Ik kijk naar mijn eigen grijns in de spiegel. Mijn piekerige haar staat alle kanten op. Mijn linkertepel prikt nog steeds eigenwijs door mijn shirtje. Dat kan ik echt niet meer aan. Toch niet zonder iets er onder. Of wel? Heel even voel ik aan het opstandige lichaamsdeel. Dan trek ik nietsontziend het shirtje over mijn hoofd. Nee, gek, je kunt niet met je tepel door je shirtje naar je werk. Of naar de supermarkt. Of op een terrasje gaan zitten… Ik ben verbaasd door mijn eigen fantasie. Waarom eigenlijk? Zo'n seut ben ik nu toch ook weer niet? Ik stroop de kousen van mijn benen. De afdruk van de plakstrips staat stevig in mijn bovenbenen gedrukt. Hoelang heb ik die krengen al aan? Twintig uur of zo? Ik wrijf stevig met beide handen over mijn dijbenen, zonder veel resultaat. Trekt wel weg. In de douchecabine laat ik het koude water over mijn gezicht en borsten lopen. Ik huiver. Wacht even tot het wat warmer wordt en geniet met mijn ogen dicht van het stromende water.

Op mijn bank zit een mooie jongen met een flinke erectie. Hij lijkt zich er niet heel gemakkelijk bij te voelen, maar doet tegelijkertijd weinig moeite zijn opwinding te verbergen.
'Goedemorgen.'
'Ik heb de afwas vast gedaan.'
Het klinkt eerder verontschuldigend. Ik knik maar wat, niet goed wetend hoe ik hierop moet reageren.
'Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik op loop te ruimen in jouw huis.'
Om heel eerlijk te zijn weet ik dat zelf ook niet. Nog niet. Moet ik hem dat nu zeggen?
'Ben je zo blij om me te zien?'
Een beetje plagerig knik ik in de richting van zijn kruis.
'Je doet aardig je best om het me zo moeilijk mogelijk te maken.'

Touché. Ik geef het toe, ik vraag er een beetje om. Kon het niet laten. Een keer eerder heb ik deze jurk aangehad zonder de bijbehorende onderjurk, maar toen had ik er wel ondergoed onder aan. En hoe graag mijn toenmalige amant dat ook had gewild, ik was niet overstag gegaan om zo de deur uit te gaan. Die billen waren alleen voor zijn ogen bestemd geweest. Jammer eigenlijk. Wat heb ik vandaag? Vind ik nu werkelijk dat het een gemiste kans was om niet met alleen een string en een behaatje onder deze jurk de straat op te gaan? Iedereen had me kunnen zien. Had alles kunnen zien. Nu ja, bijna alles dan. Alles is lang aan de jurk, zelfs bij mij. Mijn handen verdwijnen bijna in de mouwen en als ik geen hakken draag sleept hij over de grond. Ze bedekt mijn lichaam van top tot teen, maar de zware kant op mijn blote vel maakt dat ik nu eerder op een soort sexy bruid van Frankenstein lijk, in plaats van de normale gothic look met de paarse satijnen onderjurk eronder die erbij hoort.

'Heb je honger?' Ik trek een paar halfhoge schoenen met een hak vanonder de bank. 'Dan loop ik even naar de supermarkt.'
'Zo?'
Ik hoor het hem zeggen, terwijl ik met mijn kont in zijn richting gedraaid de schoenen aantrek. Ik had sokken aan moeten doen. Nu ja, het is maar een klein stukje.
'Nee gek, ik trek natuurlijk wel een jas aan. Het is winter.'
'Zal ik even meelopen?'
Hij maakt nog geen aanstalten, ik zie hoe hij twijfelt tussen de vraag hoe hij die erectie in zijn broek moet krijgen en het idee met een halfnaakte dame naar de supermarkt te mogen. Ik verlos hem uit zijn dilemma.
'Nee, houd jij hier de tent maar overeind, ik ben zo terug.'
Ik weet niet of ik die opmerking zo dubbelzinnig bedoelde als hij er uit kwam.

Ik ben de drie straten naar de supermarkt maar gelopen. Mijn knielange jas bedekt wel het grootste deel van mijn sexy outfit, maar het idee om zo op de fiets te stappen ging me toch wat te ver. Het hele idee was achterlijk. Ik voel me bekeken. Ik word niet bekeken, maar het voelt wel zo. Alsof iedereen weet dat ik onder deze jas met mijn blote tieten loop te flashen. Met mijn blote alles. Een beetje gehaast reken ik het mandje boodschappen af en prop ik mijn aankopen in mijn rugzak. Een boodschappentas was handiger geweest. De rugzak is niet eens leeg. Mijn logeerspullen en de plastic zak van Gina zitten er ook nog in. Het past allemaal net.

Een tweede keer laat ik de bel lang overgaan. Stom. Gewoon de deur achter me dichtgetrokken zonder te checken of ik mijn sleutels bij heb. Niet in deze jas, zoveel is duidelijk. Al goed dat ik zeker weet dat er nog iemand binnen zit die de deur voor me kan opendoen. Stel je voor dat ik nu mijn heil elders zou moeten zoeken, omdat ik mijn huis niet in kan, niet bij mijn spullen kan. Ik zou onmogelijk mijn jas uit kunnen trekken. Uiteindelijk toch aan iemand moeten toegeven waarom niet… De hoeveelste keer is het vandaag dat ik geil sta te worden van een fantasietje? Wat is er met me aan de hand? Er wordt aan de deur gerommeld. Hoe moeilijk kan het zijn om een slot om te draaien? In een vlaag van verstandsverbijstering knoop ik vliegensvlug mijn lange jas open. Nu moet de deur open gaan.

'Hai, Sophia.'
Zonder na te denken draai ik me half om en zwaai uitbundig naar de voorbij fietsende buurvrouw. Kak. Razendsnel draai ik me terug om naar mijn eigen voordeur, die nu wijd open staat, waar een poedelnaakte jongeman staat, een paar stappen naar achteren in de donkere gang.
'Ben ik hier aan het juiste adres?'
Nog geschrokken van mijn blunder zojuist laat ik toch uitdagend de jas van mijn schouders glijden. Stap dan snel de gang in om giechelend de deur achter me dicht te trekken. De jas blijft achter op de vloer van de gang. Ik druk me stevig tegen hem aan.
'Nog steeds zo blij om me te zien?'

Het liefst van al zou ik hem meteen bespringen, mijn jurk opschorten tot boven mijn kont, mijn benen om hem heen slaan en hem diep in me willen voelen, maar ik maak me van hem los. Voel hoe zijn stijve me volgt tot de veerkracht de afstand tussen ons niet langer kan overbruggen. Heupwiegend ga ik hem voor naar de woonkamer. Gun hem opnieuw uitgebreid uitzicht op mijn nauwelijks verhulde kontje terwijl ik mijn enkellaarsjes openrits en terug onder de bank schop. Op die hakken ben ik groter dan hij. Daar moet ik geloof ik nog even aan wennen.

De tafel is al gedekt. Hij heeft alles gevonden lijk het. Snel begin ik de gekochte etenswaren uit mijn tas te halen, ze uit te stallen op de tafel. Patrick springt me bij, neemt het uitpakken over, terwijl ik de verpakkingen open en alles op tafel zet. Bijna begin ik mijn toiletzak uit te pakken, die hij plagerig als laatste aangeeft. Ik gooi het ding achteloos in de richting van de bank. Mis.
'Is dit jouw opruimsysteem?'
Hij lacht er wel bij. Ik kijk om me heen of hij nog meer heeft opgeruimd. Het lijkt van niet. Ik weet het niet. De broek en het shirt die ik aanhad toen ik bij Gina en Bram op visite ging, vliegen achteloos door de kamer. Of toch niet, het gaat hem niet zo vanzelfsprekend af als mij.
'Wanneer ben je eigenlijk met je experiment begonnen?'
Hij kijkt er bij alsof hij het meent. Ik ben niet gelijk mee in zijn gedachtestroom. De vraag op mijn gezicht moet duidelijk zijn, want er komt meteen een opmerking over de afwezigheid van enig ondergoed in de tas overheen. Ik voel dat ik bloos. Dat hij daar van geniet. Ik mompel iets over een geintje van zijn zus of zo en probeer hem de tas uit zijn handen te pakken. Hij laat het niet toe, haalt er nu de opengescheurde plastic verpakking van PLT uit.

'Pretty Little Thing', leest hij voor, 'dat gaat over jou.'
Hij grijnst nu van oor tot oor en laat eindelijk de tas los. Niet de plastic zak. Die wordt nu aan een nader onderzoek onderworpen. Ik laat de nu lege tas naast mijn stoel vallen en ga aan tafel zitten, terwijl Patrick de inhoud van zijn zus' verrassingspakket plagerig begint uit te pakken. Het witte jurkje komt als eerste boven.
'Is dit dat jurkje waar je over vertelde?'
Ik knik. Hoop uit het diepst van mijn hart dat nu dat stringetje niet gaat volgen. Opgelucht zie ik hoe het volgende kledingstuk dat hij opdiept zwart is. Dit is het jurkje dat ik zelf aan had willen trekken. Het rode in het zwart. Ik hoor mezelf commentaar geven bij zijn zoektocht doorheen de plastic verpakking. Vraag me af waarom ik zo ratel, maar kan mezelf niet stoppen. Er volgt iets wat lijkt op een simpel hemdje met spaghettibandjes, ook zwart, maar als hij het omhoog houdt aan de bandjes blijkt het een bodysuit te zijn. Achteloos gooit hij het aan de kant.

'Jammer, past niet binnen het experiment.'
Hij grijnst opnieuw. Haalt dan precies zo'n zelfde body uit het tasje, nu in een soort huidskleur. Er zit een briefje opgespeld. Het handschrift van Gina.
'Deze zijn voor mij te lang, misschien dat ze jou beter passen.'
Ik lees het voor alsof ik voor een klas kleuters sta. Niet in dat pakje. Of toch? Nu doe ik het weer.
'Ah, hier is je ondergoed.'
Lachend schiet Patrick een piepklein zwart onderbroekje in mijn richting. Het belandt bijna in mijn glas sinaasappelsap. Ik pluk het van mijn bord alsof ik een gedragen slipje uit de wasmand omhoog houd. Het is echt piepklein, ik vraag me af of dit nog kleiner is dan die witte van eergisteren. Het is in elk geval niet van kant, stel ik mezelf een soort van gerust.
'Dat is niet van mij.'
Het komt er iets feller uit dan ik het had bedoeld. Denk ik. Patrick kijkt me vragend aan.
'Bedoel je dat..?'
Ik knik.
'Plagerijtje van je zus. Denk ik.'
'Laat eens kijken?'

Een beetje terughoudend leg ik het stukje lingerie in zijn uitgestoken hand. Hij monstert het uitvoering. Een beetje te uitvoering. Is hij me aan het plagen?
'Dit is geen lingerie.'
Hij klinkt stellig.
'Nee, zo kun je het nauwelijks noemen', val ik hem bij.
Hij schudt zijn hoofd.
'Nee, dit is Wicked Weasel, dit is een bikinibroekje.'
Opnieuw die grijns.
'Een wat?'
Hij laat me een klein wit labeltje zien met twee gestileerde hoofdletters W.
'Wicked Weasel. Een Australisch bikinimerk.'
'Daarin kun je toch niet naar het strand?'
Ik floep het eruit zonder nadenken.
'Niet ongezien nee.'
Even weet ik niet of hij nu serieus is of niet. Dan legt hij het broekje naast zich op de tafel en begint een broodje open te snijden.
'Is het leeg?'

Waarom vraag ik dit? Verwacht ik nog meer gekkigheid van Gina? Windt het me op dat ze haar sexy kleren met me deelt? Wil ik ze straks voor hem aantrekken? Heeft hij zijn zus ooit zo gezien? Ik probeer aan iets anders te denken. Pak ook een broodje uit de geïmproviseerde schaal. Probeer niet naar het minuscule broekje te staren. Een bikini? Een zwembroek? Dat..?

'Maar echt, wanneer ben je eigenlijk met je experiment begonnen?'
Hij is bloedserieus. Ik verslik me bijna in mijn eerste hap. Slik het brood weg en haal mijn schouders op.
'Op het moment dat ik het tegen jou vertelde.'
Het antwoord lijkt niet te volstaan.
'Toen had je toch al geen ondergoed aan?'
Onbegrip straalt van zijn gezicht.
'Nee, maar pas toen besefte ik dat het een experiment is.'
'Dus je ging naar mijn zus zonder iets van ondergoed aan, maar pas toen ze jou in een sexy jurkje had gehesen besefte je dat je aan het experimenteren was?'
Ik schud met mijn hoofd.
'Ik had wel ondergoed aan toen ik naar je zus ging. Dat zei ik toch?'
'Ow.'
'Dat moet ze achtergehouden hebben. Ik had zelfs een schoon setje in mijn tas zitten voor nieuwjaarsdag. Ze vond het niet sexy genoeg. Het was niet sexy genoeg. Het paste niet eens onder het jurkje.'

Nu is het mijn beurt om te grijnzen. Ik voel aan alles in mijn lijf dat ik het spannend vind om dit zo aan hem te vertellen.
'En het paste niet bij elkaar.'
Oké, dat deed er dus helemaal niet toe. Ik vertel hem opnieuw van het witte jurkje en over mijn schitterende combinatie van een geruite bh en een gebloemde boxer. Bij het woord boxer zie ik hem een wenkbrauw optrekken. De bijbehorende opmerking blijft uit. Ik vertel hem over de wit kanten g-string en over Bram die zo eerlijk was om te zeggen dat het er zonder ondergoed minder ordinair uit zag dan met dat niemendalletje.
'Dus je hebt op verzoek van Bram je onderbroek uitgetrokken?'
Ik zie iets twinkelen in zijn ogen. Schud met mijn hoofd.
'Nee, ik was blij dat hij het ook zag.'

Ik vertel verder. Dat ik nooit van plan was zo ook daadwerkelijk de slaapkamer te verlaten. Hoe ik mezelf in mijn blote doos terugvond op de bank. Vers gewaxt en een beetje tipsy. Hoe Gina tevoorschijn was gekomen in haar 'ladderjurk'. Hoe haar jaloezie over het feit dat Bram zo moeiteloos naar mijn blote doos kon zitten gluren haar er toch toe had aangezet me een andere jurk te laten aantrekken. Hoe ik de zwarte die hij net had gezien had uitgekozen, maar zij vond dat ik niet in het zwart mocht. Hoe ik de rode jurk had aangetrokken en met een van haar strings in mijn hand had staan twijfelen of ik er wel of niet iets onder aan zou trekken. Dat ik me plots had gestoord aan haar ongelukkige poging om in een jurk zonder zijkant te proberen het bandje van een onderbroek te verbergen. Dat mijn opmerking dat ze beter zonder kon gaan in alle overmoed was gevolgd door de opmerking dat ik zelf ook geen zin had om betrapt te worden op de afdruk van ondergoed onder mijn jurk. Dat ik voor het eerst het gevoel had gehad dat ik meer lef had dan zijn zus. Terwijl ik het zo vertel begin ik pas te beseffen hoe spannend het allemaal was... is.

'Dus ik had toch gelijk?'
Ik kijk hem vragend aan, 'wat bedoel je?'
'Dat het zelfs voor Gina een stap te ver was om zo overduidelijk zonder ondergoed naar een feest te gaan.'
Ik knik. Geef hem gelijk. Geef toe dat het mijn 'schuld' was.
'Maar waarom dan dat verhaal over dat experiment?'
Hij wil het echt weten, ik zie het aan zijn gezicht.
'Wat had ik dan moeten zeggen? Ik had een paar glazen wijn op, ik was een beetje geil en ik wilde je sletterige zus shockeren?'
Dat laatste was misschien een beetje grof. Niet helemaal eerlijk ook. Het lijkt hem niet echt te raken.
'Je hebt gelijk. Als experiment is het veel leuker.'
Ik knik. Denk dat hij gelijk heeft.
'Maar ook wel lastig.'
Ik leg hem uit dat ik moeilijk de rest van de week in het rode jurkje van zijn zus rond kan lopen. Dat haar kousen stinken. Dat ik niet zou weten wat ik aan moest trekken. Hij grijnst.
'Dat heb je vandaag anders al aardig opgelost.'

Plots ben ik me weer bewust van mijn outfit. Van mijn donkere tepels die fanatiek door het kant heen proberen prikken.
'Dit draag ik normaal niet zo hoor', probeer ik me er uit te redden.
Hij kijkt me aan als wilde hij zeggen dat hij er niets van gelooft. Ik hoor mezelf zeggen dat er een onderjurk bij hoort, dat ik het zelfs nog nooit zonder bh en onderbroek heb aangehad. Zelfs van die keer dat ik er ook met string en bh niet mee naar buiten had gewild. Zijn oren zijn gespitst. Niet alleen zijn oren trouwens.
'En net dan, naar de winkel?'
Die is raak. Ik voel hoe het bloed weer naar mijn kaken stroomt.
'Dat is… euh… jouw schuld. Moet je me maar niet zo geil maken. Met die billen van je. En die harde plasser de hele tijd.'
'Dus ik zet je er zonder het te weten toe aan dat je in je blote kont de straat op gaat?'
Hij grijnst. Ik knik een beetje onbeholpen.
'Dat schept perspectieven.'

Ik wil meteen reageren op zoveel brutaliteit. Dat hij niet moet verwachten dat ik nu ineens in doorkijkshirtjes met hem naar de kroeg zal gaan. Dat hij niet moet denken dat ik plots alleen nog maar minirokjes ga dragen. Dat ik mijn bh's ga verbranden. Dat ik in dat belachelijk kleine bikinibroekje naar het strand zal gaan… Ik zeg niets. Blijf stom. Steek nog een stukje brood met jam in mijn mond. Vraag me af waarom ik zo geil word van het idee om al die dingen juist wel te doen.

Als ik voor de tweede keer vandaag onder de douche vandaan kom, heeft hij zijn spijkerbroek en T-shirt weer aan. Zijn haar is nog nat. Ik moest hem wel bevrijden. Kon hem toch niet de hele dag met een erectie laten rondlopen. Op de bank, in mijn bed en zelfs onder de douche. Hoe lang zijn we op, door en over elkaar heen gekropen? Ik hoop maar dat de bovenburen niet thuis zijn vandaag. Nu ben ik de bloterik van het stel. Niet dat ik me nog opgewonden voel. Niet meer. Maar op de een of andere manier heb ik nog even geen behoefte om me aan te kleden.

Mijn zwarte jurk ligt nog op de vloer van de badkamer. Drijfnat. Ik draai me in mijn badlaken en nestel me naast hem op de bank. Bedenk me hoe ik hem hier een uur of zo geleden nog met zijn gezicht in mijn soppende poes heb geduwd. Keer op keer opnieuw. Hem nauwelijks tijd gunnend om adem te halen. Er glijdt een gelukzalige glimlach over mijn gezicht. Dat ik berichtjes heb gekregen, met een knikje naar mijn telefoon op de salontafel. Zijn aandacht bij een of ander onnozel programma op Discovery. Stoort het me dat hij TV kijkt? Nee, eigenlijk niet. Even geen seksuele spanning is misschien ook wel lekker. Ik buig me voorover om mijn mobiel van de tafel te pakken. Merk hoe de handdoek naar beneden glijdt. Doe geen moeite hem te fatsoeneren.

41 WhatsApp berichten. Wat? Ik scroll er snel doorheen. Nog wat late nieuwjaarswensen. Mijn moeder, dat ik er zo stralend uit zag gisteren. Wat een leuke jongen, die Patrick, of het serieus is. Weet ik veel, mam, maar hij neukt ontzettend lekker. Dat antwoord stuur ik maar niet. Een bericht van mijn ex. Is hij dat nu? Is dat hoe ik hem vanaf nu ga benoemen? Een mengeling van opluchting en verdriet maakt zich van mij meester. Ik scan het bericht. Een heel epistel. Jaloers. Dat hij gehoord heeft dat ik met een ander een feest verlaten heb. Dat ik er hoerig uit zag. Pfff, wat denkt ie wel? Ik verwijder het bericht. Blokkeer de contactpersoon. Lekker dan. Zoek het uit. Eikel. Eigenlijk wil ik mijn telefoon het liefst door de televisie keilen, maar ik doe het niet. Ik kruip nog wat dichter tegen Patrick aan, dwing hem min of meer om zijn arm om me heen te slaan. Geniet van zijn vingers die zacht het witte vlees van mijn borst beroeren. Achteloos, lief, alsof we al jaren zo samen op de bank liggen.

Ik scroll verder door de overgebleven berichten. Nog een compliment over gisteren. Een tante. Een bericht van Pia. Van Pia? Die stuurt me nooit wat. Pia is mijn nichtje van veertien, de helft van een twee-eiige tweeling. Zij en haar drie minuten jongere broer Olaf hebben volgens mij gisteren de hele avond op de bank gehangen. Ik kan me niet herinneren dat ik ze überhaupt gesproken heb. Of mijn jurk van PLT is… Kort maar krachtig. Ik antwoord dat dat inderdaad zo is. Krijg onmiddellijk een leesbevestiging. Zie dat ze een antwoord aan het typen is. Ze dacht het al. Ze heeft hem zelf ook. In het donkerblauw. Dat ze het cool vind dat ik dezelfde heb. Dat ze hem ook nog wel in het rood zou willen. Dat ze had gedacht dat die misschien teveel zou doorschijnen. Dat het Olaf was opgevallen dat mijn ondergoed veel minder aftekende dan het hare.

WAT? Mijn reactie is vast heftiger dan ik zelf dacht, want Patrick reageert meteen. Ik laat hem de berichtjes lezen. Leg uit wie Pia is. En Olaf. Waar hij ze had kunnen zien hangen gisteren. Dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Een blik van herkenning bijna.
'Wat ga je nu antwoorden?'
'Weet ik veel…'
'Dat je er niets onder aan had?'
'Echt niet, ben je gek. Ze is veertien.'
'Was jij zo braaf dan, toen je veertien was? Ik herinner me nog wel dat Gina helemaal los ging op die leeftijd. Al die ruzies met mijn ouders over topjes die te klein waren, rokjes te kort, bh's te hoerig, strings te zichtbaar, jeez.'

Ik doe er even het zwijgen toe. Probeer me te herinneren hoe ik zelf was. Niet zo erg als Gina, zeker niet. Maar ik herinner me nog wel de discussies dat ik ook strings wilde dragen. Net als iedereen. Net als mijn moeder. De innerlijke strijd van mijn ouders die hun kleine meisje al ten prooi zagen vallen aan al de geile mannen van deze wereld. Dat ik niet zoveel vulling in mijn bh's moest stoppen. Dat ik mooi was van mezelf. Ik weet nog steeds niet of dat uit diezelfde angst voor opdringerige mannen was, of omdat ze het vervelend vonden dat ik op den duur zelfs nog met een bh aan ging slapen uit schaamte voor mijn in mijn ogen te kleine borsten. Ik weet nog hoe opgelaten ik me voelde toen ik de eerste zomer dat ik strings droeg met een luchtig zomerjurkje naar school was gegaan. Hoe ik de hele dag had gedacht dat iedereen mijn billen kon zien. Hoe ik me geschaamd had voor iets wat alleen maar in mijn hoofd zat. Hoe ik me thuis op mijn kamertje had gevingerd tot ik er koortsig bij was klaargekomen. Geschrokken van mijn eigen seksualiteit, bleu als ik nog was.

Ik typ een berichtje terug. Laat het lezen aan Patrick. Dat of Olaf een scherpe blik heeft, of haar onderbroeken te groot zijn. Met een vette smiley er achter. Er komt meteen een antwoord. Dat je er echt alles doorheen ziet. Of ze nu een boxer of een G-string draagt. Je ziet het altijd.
'Zie je wel.'
Patrick grinnikt.
'Wat?'
'G-string!'
Ik geef hem een stomp. Begin opnieuw te tikken als het volgende bericht binnenkomt.
Zelfs de elastiek van mijn panty zie je nog zitten.
Ik wis de opmerking die ik was begonnen. Antwoord met een woord. Kies voor de Nederlandse versie in plaats van het Anglicisme.
Ophoudkousen.
Wat een mooi woord eigenlijk. Patrick kijkt over mijn schouder mee. Heeft geen commentaar meer. Zijn vingertoppen nog steeds schijnbaar achteloos op mijn blote vel.

Dus toch, is het antwoord op de app. Ik stuur een vraagteken terug. Nu duurt het iets langer voor er een antwoord terugkomt. Patrick's aandacht is opnieuw bij de ronkende machines op de televisie. Zijn hand nu stevig om mijn tiet geklemd. Cute. Dat ze er al discussie over hadden. Dat Olaf had gezegd dat hij had gezien dat ik huidkleurig ondergoed aan had toen ik bij de kleine Lars was geknield. Dat ik vast jarretels had aangehad. Dat zij had gezegd dat dat toch niet kon, dat ze die aftekening dan zeker hadden gezien. Ik voel me een beetje betrapt, begluurd ook, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel spannend. Wat hebben ze nu eigenlijk gezien? Wat de kleine Lars gezien heeft, dat weet ik wel, die was duidelijk genoeg. Maar die twee pubers op de bank. Waarom begint ze hierover?

Weet je Sophia, mama zegt dat ik er misschien gewoon niets onder aan moet trekken. Dat dat misschien nog wel het mooiste is. Zonder bh vind ik nog niet zo erg, dat is wel schattig of zo. Dat zegt Olaf ook.
Oké, ik probeer me een klein beetje voor te stellen hoe het is om een broer te hebben. Om een tweeling te zijn. Om alles met elkaar te delen. Blijkbaar.
Jij had ook geen bh aan, toch?
Ik antwoord bevestigend; nee, ook niet. Moet glimlachen om mijn eigen kleine dubbelzinnigheid. Vraag haar wat Olaf dan vindt van tante Ingrid's voorstel.
Olaf zegt dat mama gek is. Maar hij vindt het wel een geil idee.
Daar moet ik even over nadenken. Ik weet even niet wat ik met dergelijke openhartigheid aan moet.
Het is wel lekker hoor, zonder ondergoed onder een jurkje, dat weet ik heus wel, maar ik ben bang dat je het onder deze jurk zo goed kunt zien.

Doe je dat wel vaker dan?
Ik heb het verzonden voor ik er erg in heb. Ben ik nu geshockeerd dat mijn nichtje van veertien soms zonder ondergoed over straat gaat? Word ik ingehaald door mijn eigen verlangens?
Oh ja hoor, als het warm is, of als ik geen zin heb om terug naar boven te lopen om een schone onderbroek. Jij niet dan?
Kut, dat is wel heel rechtstreeks.
Nou nee, eigenlijk niet.
Tot voor kort zou het een heel eerlijk antwoord geweest zijn.
Shit.
Wat?
Dan heeft Olaf de weddenschap gewonnen.
Welke weddenschap?

Dat zij had gegokt dat haar mama misschien wel gelijk had, dat je zo'n jurkje gewoon zonder iets er onder moest dragen. Dat ze Olaf's verhaal over dat huidkleurige ondergoed niet had geloofd. Dat ze dan nog eerder geloofde dat ik er niets onder aan had. Dat dat toch niet anders kon. Dat je dat echt wel moest zien. Zeker onder die rode. Dat mama dat ook zei. Ik slik. Vooral die laatste zin. Betrapt? Betrapt! Kut. Ik ga er verder maar niet op in. Het blijft ook even stil nu, op de app. Dan komt er een fotootje. Pia voor een manshoge spiegel in een marineblauwe versie van mijn jurk. Het licht is bagger, je ziet niets wat je niet zou mogen zien. Het onderschrift zeg alles.
Waar koop je zulke kousen, Sophia, gewoon bij de Hema?
Ik antwoord bevestigend. Of bij de Hunkemöller, de Livera, eigenlijk overal wel. Mijn brein maakt overuren. Zwalpt heen en weer tussen schaamte en geilheid. Dan doe ik het toch.
Ik denk dat jij de weddenschap gewonnen hebt, Pia.
Het vinkje naast het bericht wordt niet blauw…

Buiten is het inmiddels allang weer donker. Ik sta op uit de bank om het licht aan te doen. De handdoek blijft achter voor de bank. Achter me hoor ik iemand zacht tussen zijn tanden fluiten.
'Nu je toch staat, schoonheid, heb je nog iets in huis voor het avondeten? Ik krijg wel weer een beetje trek na al die lichaamsbeweging.'
De grapjas. Al heeft ie natuurlijk wel gelijk.
'Niet echt', antwoord ik geheel naar waarheid. Misschien moesten we maar iets bestellen of zo. Hij knikt. Bedenkelijk.
'We zien wel.'

Deel 5

2 januari, avond

Wat stom, ik had vanmiddag natuurlijk ook gewoon aan avondeten moeten denken. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer om nu nog boodschappen te gaan doen, om überhaupt nog naar buiten te gaan. Misschien moeten we maar gewoon een pizza bestellen of zo, weet ik veel. Achter in mijn hoofd begint er een naked-pizza-dare te groeien. Wat is er toch met me aan de hand? Krijg ik plots de neiging of het lef om iedere ondeugende fantasie uit mijn jeugd uit te voeren? Echt niet dat ik straks in mijn nakie de deur voor de pizzakoerier ga opendoen. Toch voel ik aan alles in mijn lichaam dat het hele idee me opwindt. Een beetje ongedurig scharrel ik door mijn woonkamer. Ruim hier en daar wat op. Niet heel gestructureerd. Het voelt tegelijkertijd raar en vertrouwd om zo in mijn blootje door mijn huis te lopen. Vooral dat laatste verbaast me, omdat ik me de laatste keer niet kan herinneren dat ik me buiten de douche of slaapkamer naakt heb vertoond. Sterker nog, meestal neem ik mijn schone ondergoed zelfs mee naar de badkamer. Soort van automatisme denk ik. Ik ben nu eenmaal niet zo'n blootloper. Tenminste, dat dacht ik altijd. Tot nu toe.

Bij elk kledingstuk dat ik opraap vraag ik me af wanneer ik het de laatste keer heb aangehad. En waarom. Ja logisch, om niet in mijn blootje rond te lopen. Dat dus. Die verwarring. Overal ligt wel wat. Het meeste is niet eens vuil. Gewoon nooit in de kast geraakt. Ooit opgevouwen en op een stapel gelegd. De enige reden dat er hier ondergoed slingert, is omdat ik het niet heb opgeruimd, niet omdat ik het in een geile bui van mijn lijf gescheurd heb. Of heb laten scheuren. Niet dat er geen pogingen gedaan zijn, maar ik bewaar seks nu eenmaal graag voor de slaapkamer. Oké, behalve vanmiddag dan. En gisteren bij Patrick in de keuken, maar die is in de zelfde ruimte als waar zijn bed staat, dus dat telt niet. En in zijn auto dan. Jeez, eigenlijk kennen we elkaar nog maar anderhalve dag. Kennen we elkaar eigenlijk wel? Wat weet ik nou van hem? Ja, dat hij de broer van Gina is. De broer die ze niet zo vaak ziet, omdat hij iets doet waarvoor hij altijd weg is. Kut!

Pas nu valt me op dat hij me vanuit de bank zit aan te kijken. Zijn blik verraadt dat hij mijn plotse verstarring ook heeft opgemerkt. Wat er is? Wat hij ook alweer voor werk doet? Dat ik me net herinner dat Gina haar broer niet zo vaak ziet, omdat hij altijd van huis is. De arme jongen krijgt nauwelijks de kans om er tussen te komen.

Hij wenkt me naast hem te komen zitten, slaat zijn arm om me heen. Als een klein breekbaar vogeltje nestel ik me tegen hem aan. Stil nu, maar nog vol vragen.
'Ik ben tweede stuurman op een tug.'
'Is dat een boot?'
'Een sleepboot', corrigeert hij me.
'Een sleepboot, in de haven? Dan ben je toch nooit zo ver weg?'
Hij schudt zijn hoofd.
'Long range. Wij verslepen booreilanden en andere constructies. Vooral in de Pacific. De Stille Zuidzee.'
Het duurt even voor het tot me doordringt. De andere kant van de wereld. Wanneer, voor hoe lang?
'Overmorgen vlieg ik naar Manilla. Normaal gesproken voor een maand of drie.'
Hij zegt het stilletjes, probeert de boodschap te verzachten. De bom komt keihard aan. Ik voel tranen opwellen, probeer ze te verbijten. Kansloos.
'Normaal gesproken?'
Ik zou het niet moeten vragen. Wil het helemaal niet weten. Het enige dat ik nu nog wil is verdwijnen, terug in mijn depressie. In een oversized niet bij elkaar passend lingeriesetje en een vormeloze trui. Er komt ook geen antwoord. Alleen een zoentje op mijn hoofd.

Hoe lang hebben we zo gezeten? Vijf minuten, een uur, een eeuwigheid? Ik weet het niet, mijn wereld stond stil. Langzaam komt het besef dat deze geweldige man me weer gaat verlaten. Voor onbepaalde tijd. Of toch iets wat daar heel dicht bij in de buurt komt. Dat heerlijke lijf dat me letterlijk en figuurlijk in zijn greep heeft, verhuist naar de andere kant van deze aardkloot. Mij hier achterlatend in dit kouwe kikkerlandje. Met mijn verlangens, mijn hunkering naar zijn liefde. Naar zijn warmte, naar zijn heerlijke lijf, godverdomme. Ik wrik me uit zijn omhelzing. Strijdbaar nu.
'Overmorgen, zei je?'
Hij knikt.
'Morgen inpakken en naar kantoor om de laatste dingen te regelen.'
Hij kijkt er diep ongelukkig bij en weet ook dat het zwaar zal zijn.

'Had je nog honger?'
Volledig willekeurig pak ik een broek van een van de stapels die ik eerder gecreëerd heb. Een diep donkerrode ribbroek. Ik aarzel even, sjor hem dan omhoog over mijn kont en knoop hem dicht. Het ding blijft laag op mijn heupen hangen. Was altijd al een beetje te groot en nu zeker. Charmant? Ik weet het niet. Weinig kans dat mijn onderbroek er bovenuit zal piepen, toch? Ik vind nog een paar zwarte sokken. Trek ze aan. Duik onder de bank om mijn enkellaarsjes te pakken. Vanavond wil ik groter zijn dan hem.
'Kom je nog?'
Uitdagend blijf ik voor hem staan. Hij kijkt een beetje verbouwereerd. Weet zich precies geen raad met de situatie.
'Wat gaan we doen?'
'Ik dacht dat jij me dan op zijn minst een keer mee uit eten zou kunnen nemen.'
Ik klink stelliger dan ik had verwacht.
'In je blote tieten?'
Hij grijnst van oor tot oor.
'Dat zou je wel willen hè?'

Het dringt nu pas echt tot me door dat ik nog maar half aangekleed ben en begin dan onbedaarlijk te lachen, onmachtig zijn vragende blik te beantwoorden. Trek hem overeind uit de bank. Geef hem een zoen. Op deze schoenen ben ik echt groter. Noch proestend roep ik dat hij intussen toch wel gewend moet zijn aan de aanblik van mijn borsten tijdens het eten. Het is toch waar, al sinds het ontbijt gisterenochtend heb ik met mijn blote tieten tegenover hem aan tafel gezeten. Niet dat ik serieus van plan ben topless met hem op restaurant te gaan. Echt niet. Als hij zich nu maar geen voorstellingen gaat maken. Er giert iets van paniek door mijn lijf.
'Je hebt vast nog wel iets mooiers in je kast.'
Kordaat neemt hij het roer over. Mijn tweede stuurman. MIJN tweede stuurman.

Voor het bed liggen mijn enkellaarsjes een beetje mank naar elkaar te kijken. Op het bed ligt de inhoud van mijn kast. Of toch dat beetje inhoud waarvan ik denk dat het past bij een restaurantbezoek, waarin ik elegant en sexy tegelijk kan zijn. Ik, elegant en sexy? Zo heb ik nog nooit naar mezelf gekeken. Ik houd een zwart corsetje omhoog. Zo komt mijn Gothic verzameling toch nog tot zijn recht. Trillend haak ik het strakke onding vast, draai het rond mijn lijf tot de haakjes aan de achterkant zitten, waar ze horen. Voel hoe de uiteinden van de baleinen in mijn vel prikken. Gooi de bijbehorende bh terug op mijn bed. Die past niet binnen het experiment. Ik giechel, het experiment, wiens experiment eigenlijk? Het bijbehorende slipje heb ik niet meer. Nooit gedragen. Niet echt. De pasvorm was zo slecht dat het niet te dragen viel. Ik schud de ribbroek van mijn blote gat. Jammer eigenlijk, hij zat best lekker. Uit mijn sokkenla diep ik een paar kousen op. Bedenk me dat ik ze waarschijnlijk nog nooit buiten de deur gedragen heb. Voorzichtig trek ik de kwetsbare stof over mijn benen. Maak ze vast aan de clipjes van de jarretels die van het corsetje naar beneden hangen.

Als ik in de spiegel naar mezelf kijk zie ik een ontzettend lekker wijf. Ik draai een rondje. Kijk naar mijn blote billen die geflankeerd worden door de jarretelbandjes. Wat onwennig kijk ik naar mijn blote kutje. Ik geloof niet dat ik dit al ooit zo zonder string heb aangehad. Zelfs niet in bed. Het hele ding ging meestal aan over een jurk, de jarretelkousen zelden in deze combinatie gedragen. Met een grote grijns op mijn gezicht trek ik het geruite rokje aan. Het zit strak om mijn billen en waaiert dan uit tot net over mijn knieën. De groengrijze wol kriebelt een beetje daar waar het ding niet gevoerd is. Ik wrijf met mijn handen over de ruige stof, voel de jarretels door de stof, zijn ze zichtbaar? De spiegel zegt van niet. Terwijl ik het bijpassende getailleerde jasje dichtknoop, begrijp ik eindelijk waarom ik dit mantelpakje ooit heb gekocht. Tweedehands, in een kringloopwinkel, mega-ouderwets, maar nu, damn, wat voel ik me sexy. En elegant. Met één oog kijk ik naar de enkellaarsjes voor mijn bed. Laat ze voor wat het is, ik heb nog wel wat leukers.

***

'Is het al tijd voor een tussentijdse evaluatie?'
Zijn blik is serieus. Gemaakt serieus, hij zit me te plagen. Even weet ik niet wat te reageren. Het onderwerp is gevoelig. Mijn grote liefde. En overmorgen gaat hij weg voor ik weet niet hoe lang.
'Ik zie ons wel zitten…'
Ik kies mijn woorden voorzichtig. Kauw nog een koud geworden frietje weg.
'Haha, ja, nee, dat ook natuurlijk. Ik bedoelde eigenlijk van het experiment…'
'Zijn we een experiment?'
Ik begin me al op te winden wanneer het tot me doordringt.
'Oh, jij… eikel.'
Patrick stopt de laatste nugget in zijn grijnzende mond. Trekt een wenkbrauw op als wil hij zeggen - komt er nog wat van? Even aarzel ik. Neem nog een hap van mijn hamburger.
'Als liefhebber van de betere horeca-gelegenheid kan ik niet anders zeggen dat de keuze voor dit etablissement zowel experimenteel als gewaagd is, het is tot hier toe evenwel meer dan de moeite waard.'
Mijn beurt om te grijnzen. Denk ik.
'Je weet best wat ik bedoel.'
Hij geeft niet op.
'We zijn nog maar net begonnen.'
'We?'

Ik knik, niet van plan hem er onderuit te laten komen. Nog niet.
'Ik vind het niet echt geweldig?'
'Wat, dat ik de hele dag in mijn blote doos rondloop voor je?'
'Voor mij?'
Oeh, die zit.
'Nee, dat deel van het experiment vind ik bijzonder geslaagd.'
Even hapert er iets in zijn beredenering. Ik voel hem al komen.
'Ik geloof niet dat ik het zelf heel spannend vind. Voor mij dan hè?'
Ik wist het wel. Weet zelf eigenlijk niet eens of het me heel veel kan schelen.
'Dus je wil eigenlijk liever dat het weer een eenzijdig experiment wordt? Niet heel eerlijk eigenlijk hè?'
Ik kan het niet laten, nog even een beetje plagen. Patrick knikt.
'Misschien wel.'
'Zullen we er dan maar mee stoppen dan?'
Zie ik daar een beetje paniek in zijn ogen? ik heb hem waar ik hem hebben wil. Doe de bovenste knoop van mijn jasje open. Kijk hem zo onverschillig mogelijk aan. Open nummer twee en drie ook.
'Wil jij stoppen?'
Het komt er enigszins bedremmeld uit. Ik maak nog een knoop los.
'Nee, ik heb me in geen tijden zo uitdagend gevoeld.'
Het laatste knoopje. Langzaam haal ik mijn vinger omhoog langs de rand van het jasje, over de gladde stof van het corset, over mijn warme huid.
'Wat doe je?'
Zijn mond blijft openhangen terwijl het jasje van mijn schouders glijdt. Ik ben gek geworden. Wat doe ik? Trek het nu helemaal uit. Neem een gigantische hap van mijn Big Mac. Voel dat er saus op mijn rechterborst drupt.
'Tja, als ze hier geen slabbetjes hebben.'
Patrick's mond staat nog steeds open.

'Jij bent gek…'
Er klinkt iets van twijfel in zijn stem. Denk ik. Het kan ook opwinding zijn. Ik weet niet wat hij ziet. Ja, mijn blote borsten, maar ik bedoel achter mij. We zitten op het laatste bankje in de hoek. Achter hem zie ik alleen een muur met een lelijk ingelijst affiche. Er zit niemand direct achter ons, het is ook niet heel druk, maar ik durf niet echt omkijken nu. Ik zie zijn ogen heen en weer flitsen. Weet dat hij de omgeving scant. Is hij bang dat ik betrapt word?
'Ben je bang dat we betrapt worden?'
'We?'
Er verschijnt iets van een grijns op zijn gezicht.
'Dus ik ben gek?'
Wat vaart er in me? Ga ik hem nog verder uitdagen?
'Ik dacht dat je ze misschien al zou missen, zo onder het eten.'
Ik probeer er bloedserieus bij te kijken. Neem nog een frietje. Koud en zout.
'Wat heb je eigenlijk aan? Is dat een corset of zo?'
Ik knik.
'Laat dat 'of zo' maar weg.'
'Zit dat niet strak?'
Ik knik, een beetje wel, verklap hem waar het eigenlijk voor dient, om mijn kousen omhoog te houden.
'Jarretels?'

Zijn ogen fonkelen. Schieten plots opzij, kijken naar de bron van een plots kabaal achter mij. Het klinkt als een groep opgewonden pubers. Is het om mij dat ze zo uitgelaten zijn? Ik probeer het uit zijn ogen te lezen. Vind het antwoord daar niet. Het tumult verstomt, gaat over in geroezemoes en discussie over wie wat kan betalen. Herkenbaar wel. Patrick's aandacht is weer op mijn boezem gericht.
'Hoelang wil je het eigenlijk volhouden?'
Ik wil al antwoorden wanneer ik plots doorkrijg dat hij niet doelt op mijn topless toestand.
'Daar heb ik nog niet heel erg over na gedacht. Ik dacht dat jij me daar wel bij zou helpen, maar…'
Een veelbetekenende maar, ik vecht tegen mijn tranen.
'Je doet het toch niet alleen voor mij? Je bent er zelfs mee begonnen toen je me nog nooit had gezien.'
Hij heeft natuurlijk gelijk, dat weet ik wel, maar zonder hem had ik het waarschijnlijk nooit langer dan die ene avond volgehouden. Was ik weer gewoon in mijn oversized jankondergoed naar het feestje bij oma gegaan. Had ik geen neefjes en nichtjes onder mijn te korte jurkje laten gluren en had ik nu niet in mijn blote tieten in de Mac gezeten.
Ik knik. Beetje verlegen. Met de situatie. Denk ik.
'Wil je dat ik het voor je bepaal?'
Ik schud mijn hoofd. Niet alleen omdat ik zelf liever het heft in handen houd, maar ik merk ook teveel twijfel in zijn stem.
'Dat kan ik zelf wel.'
…
'Woensdag moet ik ongesteld worden. Ik denk niet dat ik dan zonder ondergoed voor de klas wil staan.'
Wat? Ik heb het gezegd. Ga ik dat dan maandag en dinsdag wel doen?
'Was je dat wel van plan dan?'
Iets zegt me dat we nu allebei even verbaasd kijken.
'Of vind je het soms vervelend als ik een beetje geniet terwijl jij aan de andere kant van de wereld ronddobbert?'
Ik probeer me te herpakken, het gesprek gaande te houden, de spanningsboog hoog te houden. Ik ben zo geil als boter. Zie hem zijn hoofd schudden.

'Wilt u soms een vochtig doekje voor uw handen zo meteen?'
Een jong meisje in een McDonalds uniform steekt de folieverpakking mijn richting uit. Lijkt dan pas te beseffen dat ik daar in mijn blote tieten zit. Valt even stil. Mijn blik schiet van de hare naar die van Patrick. Blinde paniek. Gaat ze me voor de hele zaak te kijk zetten? Ze lijkt even stil gevallen. Probeert niet te staren.
'Mijnheer?'
Ze houdt haar hand met de doekjes nu voor Patrick. Hij neemt er snel twee aan. Ik hoop dat ze verder gaat. Verdwijnt. Dat ze hier blijft staan. Dat ze nooit meer terug gaat naar haar collega's. Dat ze niet gaat vertellen wat ze net heeft gezien. Ze is al weg. Net zo snel als ze verschenen is.
'Oh kut…'
Ik heb het nauwelijks uitgesproken of daar staat ze alweer. Alleen. Goddank, ze is niet om een senior collega geweest die me moet komen vertellen dat ik de zaak beter kan verlaten. Ze reikt me een paar servetjes aan.
'Misschien moet je even…'
Ze hapert.
'Er hangt een beetje saus…'
...
'Aan je borst, je rechter. Voor het op je kleren loopt.'

Ik pak bijna mechanisch de doekjes aan. Veeg mijn borst schoon. Probeer vriendelijk te glimlachen. Mompel een bedankje.
'Dat je dat durft, zo spannend.'
Haar stem klinkt zachter nu, een beetje samenzweerderig bijna.
'Ik ben altijd al bang dat iemand het zal zien als ik geen bh draag.'
Ze giechelt.
Onwillekeurig kijk ik nu toch naar haar voorgevel. Het bloesje verraadt dat haar borsten groter zijn dan de mijne. Of dat ze net zoveel vulling draagt als ik altijd deed. Kijk nou, ik denk al in verleden tijd.
'Nu niet, hier niet, dat kan echt niet.'
Ze heeft me betrapt. Alweer.
'Zorg je wel dat niemand je ziet?'
En weg is ze weer.

Diep weggedoken in mijn jas strompel ik naast hem door de verlaten binnenstad. Goed idee, Sophia, die pumps. Ze staan beeldig. Ik ben nu precies acht centimeter groter dan Patrick. Hij is een meter drieëntachtig, precies even groot als ik. Dat weten we ondertussen dan toch ook alweer. Maar op deze hakken dus niet. Tenminste, zolang ik er op kan blijven staan. Ik heb er geen rekening mee gehouden dat er op 2 januari niets open zou zijn. Dat we de hele stad zouden doorkruisen om iets te eten te vinden en uiteindelijk bij de Mac aan de andere kant van de stad terecht zouden komen. Mijn voeten gaan langzaam dood. Mijn enkels hebben al sinds half negen een bloedhekel aan me. De klok heeft net elf geslagen. Om het maar even in perspectief te plaatsen. Hoever is het nog, nog twee kilometer? Ik heb eigenlijk geen idee.
'Wacht even.'
Ik trek zachtjes aan zijn hand. Laat hem dan los. Douw hem mijn tas in zijn handen en schurk dan mijn rok een eindje omhoog. Ver genoeg om bij de clipjes van de jarretels te komen. Ik krijg ze minder makkelijk los dan ik zou willen. Terwijl ik sta te hannesen met de tweede voel ik hoe de eerste kous al langs mijn been naar beneden glijdt.

'Wat doe je?'
Ik antwoord niet. Trek mijn schoenen en kousen uit. Fatsoeneer mijn rok en huiver vanwege de koude natte straat onder mijn blote voeten.
'Ik kan geen meter meer lopen op die schoenen.'
Zo, daar moet je het maar mee doen.
'En dan doe je je kousen ook maar uit?'
'Ja jongen, weet je wat die dingen gekost hebben?'
Hij haalt zijn schouders op. Ik weet het zelf eigenlijk ook niet meer, maar goedkoop waren ze niet, dat is me wel bijgebleven, al heb ik ze echt niet zelf betaald.
'Kom, voor ik een longontsteking op doe.'
Ik prop de kousen in mijn jaszak, houd mijn schoenen in een hand en pak met de andere de zijne terug. Ik heb het koud, mijn voeten voelen als ijsklompen, maar damn wat voelt dat lekker.

***

Het is nog donker buiten. Het enige licht dat hier binnenkomt is van de buitenverlichting van de achterburen die door de spleet in de overgordijnen piept. Patrick slaapt nog. Voor een keer ben ik als eerste wakker. Ik twijfel of ik het bed uit zal sluipen. Even lekker douchen. Ik voel me plakkerig, een beetje vies. Bijna schuldig over hoe we gisteravond tekeer zijn gegaan. Alweer. Hoe ik me in een portiek heb laten neuken. Rechtstaand, mijn benen om zijn lijf geslagen, mijn zwart geworden voeten even van de koude vloer. Hoe zijn geil die laatste twee straten langs mijn benen liep. Geen condoom gebruikt. Stom. Ben je niet aan de pil, had hij gevraagd. Nee dus. Maar daar ben ik niet zo bang voor. Ik ken mijn cyclus.

Het heeft me ook niet tegengehouden. Ook niet toen ik hier in de gang al mijn kleren van me af stroopte en hem letterlijk op de bank heb geduwd met mijn natte kut in zijn gezicht. Ik herinner me de stoppels van zijn doorkomende baard tegen de binnenkant van mijn dijbenen. Het voelt nog een beetje rauw. Mijn vingers glijden over de gevoelige huid nog iets verder naar boven. Alweer nat? Zachtjes beroer ik mijn clitoris, kan een diepe zucht niet onderdrukken. Patrick beweegt, geschrokken houd ik me even stil. Hij slaapt verder. Waarom voel ik me betrapt? Ik open mijn benen wat verder, voer het tempo van mijn vingers wat op. Voel mijn hoogtepunt naderen. Nu al. Wat gebeurt er toch allemaal met me? Ik probeer mijn orgasme te dempen, stil te blijven liggen. Weet niet zeker of het is gelukt. Heel even blijf ik uitgeput liggen, draai me dan naar hem om. Wil me in tegen zijn slapende lijf nestelen. Kijk dan in zijn stralende ogen.

'Goedemorgen schoonheid, kon je niet heel even op mij wachten?'
Ik schud mijn hoofd, rol hem op zijn rug en kruip op hem.
'Maak jij het dan maar even af…'
Ik voel zijn stijve piemel tussen mijn natte billen doorglijden tot tegen mijn sterretje. Voel zijn handen op mijn billen. Zijn stevige, grote handen.
'Verkeerde gaatje', fluister ik in zijn oor, 'dat wordt een smeerboel'.
Heb ik hem verrast? Geshockeerd? Teleurgesteld? Ik krijg de tijd niet om er veel langer over na te denken. Plots is hij in mij. Diep, hard, in al zijn glorie. Ik knijp en stamp, glibber en glij. Werp me overeind. Wil hem nog dieper in mij voelen, zit nu rechtop op zijn harde paal. Zijn ogen zijn dicht, ik buig nog verder achterover, voel hem nu alleen nog, staar naar de lamp aan het plafond, voel dat mijn rug niet nog meer aan kan. Klem me dan zo hard als ik kan om hem heen. Brul zoals ik nog nooit eerder heb gebruld. Ze moeten me vijf straten verder kunnen horen. Het kan me niet schelen. Ik kom. Alweer. En nu nog harder dan daarnet. En ik ben niet alleen.

***

Tevreden kijk ik om me heen. De stapels wasgoed zijn zo goed als weggewerkt. De afwas is gedaan en zelfs mijn boeken staan weer min of meer op orde in de gigantische boekenkast. Het ruikt naar wasmiddel en de allesreiniger die ik gebruikt heb om de keuken te poetsen. De kleren die ik gisteren niet heb gekozen liggen weer in de kast. De rest ook. Mijn bed is verschoond en bovenop het dekbed liggen twee setjes klaar om uit te kiezen. Zelfs mijn hoofd lijkt helderder. Schoongespoten van binnenuit, giechel ik in mezelf. In mezelf. Weer alleen in mijn huisje. Mijn huisje, waar ik zo graag alleen ben. Nu ik niet meer graag alleen ben.

Een donkere wolk probeert mijn hoofd binnen te trekken. Ik laat het niet toe. Niet nu. Niet gewoon. Kijk nog eens om me heen, geniet van de ruimte die ik heb geschapen. Meteen nadat hij vanochtend vroeg is vertrokken. Zijn haar nog nat van de snelle douche. Op tijd naar kantoor. Inpakken.
Zie ik je nog?
Natuurlijk. Als ik tenminste tijd heb. Voor hem? Altijd.
Hoe laat is het eigenlijk, mijn wekker zegt kwart over een. Alle tijd. In de spiegel zie ik een slonzig wichie dat schraal afsteekt tegen de opgeruimde omgeving. Terwijl ik naar mezelf blijf kijken trek ik het versleten T-shirt over mijn hoofd. Aangetrokken omdat ik niet in het donker wilde schoonmaken. Niet met de gordijnen dicht. Niet met de gordijnen open in mijn nakie door het huis wilde scharrelen. Teveel inkijk van de uitgestorven straat.

Ik ben nog steeds geil. Alleen het idee dat ik met mijn billen half bloot mijn hele huis heb gepoetst doet me al druppen. Bij wijze van spreken dan. Sexy hoor, fluit ik de naakte griet met de twee verschillende sokken in de spiegel toe. Ik schop dan ook die sokken uit en raap ze meteen op. Schuldbewust. Nu geen rommel maken, Sooph. Ik kijk naar de twee stapeltjes op mijn bed. Pak dan een zwart spaghettitopje van het rechter. Bewonder mezelf er in. Nog steeds wat twijfel over de geringe vulling. De zichtbaarheid van mijn alweer harde tepels. De ondeugd van mijn naakte onderlijf. Ik draai mijn billen naar de spiegel. Vind ze te mager. Ook al geen vulling. Whatever. Trek het hemdje weer uit.

Even iets proberen. Ik scharrel onder mijn bed. Vind de rugzak die ik daar heb weggestoken. Haal er de plastic zak met de kleren van Gina uit. Oh kijk, mijn toiletzak zit er ook nog in. Ik smijt hem op het bed. Schuif de rugzak met mijn voet er terug onder. Waar is ie, ah hier. Ik houd de zwarte body omhoog naar het raam, tegen het licht. Heb ik hier eigenlijk geen inkijk? Ik laat het er bij. Zie je wel, ik wist het. Gisteren had ik zover niet eens gekeken, maar Gina kennende moest het er wel zo een zijn. Zonder verder te aarzelen stap ik in het stuk textiel. Trek het op tot de bandjes over mijn schouders passen, voel het trekken tussen mijn billen. Hoe kan dit in hemelsnaam te lang voor haar zijn?

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Het valt mee. De bovenkant is echt net als het topje dat ik net nog aan had, de onderkant is als een badpak. Oké, misschien wat hoger opgesneden dan wat ik normaal zou dragen, maar het gaat nog. Het is niet alsof mijn doos er half uithangt of zo. Dan draai ik me langzaam om. Het is alsof mijn benen eindeloos ver de hoogte in gaan. Pas ruim boven mijn heupen begint de stof, ruim boven mijn billen zelfs. Zie je wel, te weinig vulling. Ik grinnik. Probeer of ik de string nog wat naar beneden kan trekken. Niet natuurlijk. Dit is gewoon het model. Het zit wel goed, ik bedoel het past inderdaad wel. Het trekt minder in mijn kruis dan ik had gedacht. Ik draai heen en weer voor de spiegel. Vind ik het sexy? Vind ik mezelf sexy? Ik zie twee keiharde doppen onder het topje, het moet haast wel. Ik zet mijn handen op mijn blote heupen. Ja, ik ben sexy. Zelfs al heb ik geen borsten en billen.

Ik kijk naar de donkerrode ribbroek op het rechtse stapeltje. Dezelfde die ik gisteren kort heb aangehad. Dat gaat niet samen, misschien met een riem, maar anders zie je echt alles. Ik stroop de body weer naar beneden. Voel even aan het kruisje. Het valt mee, ik heb hem niet meteen doorweekt. Jammer joh, jij past niet in het experiment. Ik moet om mezelf lachen. Ga ik hier echt mee door? Weet ik veel. Nu nog maar even wel. Ik trek het topje weer aan, prop de body terug in de plastic tas. Zie het kleine zwarte stringetje op mijn bed liggen. Dat moet er uit gevallen zijn. Ook maar even passen dan? Ik kan het niet half zo hoog trekken als de body van daarnet. Minder stretch, andere stof. Inderdaad, meer als van een bikini. Zou Patrick dan toch gelijk hebben? Het is echt klein, omvat mijn kutje als een soort schelp, maar het verbaast me ook hier dat alles binnenboord blijft. Ik draai me in allerlei bochten, ervan overtuigd dat het ding wel een keer tussen mijn lipjes zal schieten, maar niets van dat alles. Het blijft gewoon perfect zitten.

Dit zou ik nog kunnen dragen onder mijn broek, schiet het door mijn hoofd. De dunne koordjes van het broekje zitten laag op mijn heupen. Te kort om verder omhoog te trekken. Niet genoeg stretch ook. Het zit eigenlijk perfect. Hoe heeft Gina hier ooit in gekund? Zij heeft echt meer heupen dan ik, zelfs nu ze zo is afgevallen. Heeft ze het eigenlijk wel ooit aangehad, pas nu dringt tot me door dat het labeltje er nog aan hangt. Achteraan op mijn bil. Mijn totaal onverhulde billen. Perfect omsloten door het bijna vierkante kader van dunne bandjes die in het midden als een T samen komen met zo'n zelfde vetertje dat tussen mijn billen verdwijnt. Dit is gemaakt om mijn scharrige kontje op zijn best uit te laten komen. Maar toch niet op het strand? Echt niet, toch? Ik trek het snel weer uit. Weet geen blijf met mijn eigen fantasie. Jammer, past niet in het experiment. Ben ik nou blij dat ik dingen uit kan trekken met dat excuus?

Snel trek ik de ribbroek over mijn kont. Zoek een paar bij elkaar passende zwarte sokken. Besef dat ik mijn bilspleet show terwijl ik ze aan trek. Who cares? Mijn zwarte hoodie is lang genoeg. Waar zijn mijn Dr. Martens? Ik ruim de kleren van mijn bed. Nu even volhouden hoor. Schud de kleine toilettas leeg. Tandenborstel, tandpasta, deo, een paar tampons, kan allemaal wel blijven zitten. Ik prop het terug.

Wat is dat voor doosje, dat is niet van mij. Het is dichtgeplakt. Ik neem het mee naar de keuken. Laat de toiletzak achter op het bed. Wat is dit? Voorzichtig snijd ik met een schilmesje de plakker los. Het lijkt een juwelendoosje. Dit is geen juweel? Of toch? Het blinkt, er zit een steen in, een rode. Is dit een..? Ja, volgens mij wel. Maar van wie dan en hoe komt ie in mijn toilettas? Gina? Patrick? Het moet niet gekker worden. Mijn hoofd draait er van. Mijn maag ook.
Eerst even naar de supermarkt, ik begin honger te krijgen.

Deel 6

3 januari - Middag

Hij is thuis. Zijn huis welteverstaan. Alle paperassen afgehandeld, nu inpakken. Ik weer met mijn beide voeten op de grond. Vanavond eten bij zijn ouders. Doet ie altijd daags voor vertrek. Ik ga toch wel mee? Ik wil tegensputteren, dat ik dat wel heel snel vind, maar houd me in. Heb ik hem twee dagen geleden al niet meegesleurd naar huis? Naar mijn hele familie. Ik wil hem vragen of het doosje van hem is. Ik doe het niet. Waarom eigenlijk niet? Leg mijn telefoon weer neer.

Change of plan. Ik fiets de supermarkt voorbij en rij de stad in. Ik knoop mijn fiets aan een paal aan het begin van de winkelstraat. Ondanks mijn makkelijke schoenen voel ik mijn voeten nog steeds. Goed, vanavond geen hakken dus, da's duidelijk. Hij haalt me op rond vijven heeft ie gezegd. Dan hoef ik natuurlijk niet veel te lopen. Ik zie wel. Eerst kousen. Mijn experiment is leuker met een jurk aan. Hij zit lekker hoor, mijn broek, daar niet van, maar het is toch niet hetzelfde. Ik schiet binnen bij de Hunkemöller. Negeer de overdaad aan glanzend ondergoed. Panty's, pantykousjes, nee, daar, die moet ik hebben. Ik rommel door het schap. Of ze me kan helpen vraagt een winkelmeisje. Nee, of nou eigenlijk, misschien ook wel. Welke kousen zijn het langst? Ik wil graag dat ze zo hoog mogelijk komen, liefst tot in mijn lies. Ze bekijkt me monsterend, probeert mijn lichaamsbouw in te schatten.
'Je hebt vrij dunne benen, of niet?'
Ze verstaat haar vak, weet door het wijde model van mijn broek heen te kijken. Ik knik.
'Dan moet je die niet nemen.'
Ze gebaart naar het doosje dat ik in mijn handen heb.
'Deze zijn echt langer en sterker ook trouwens. En niet eens zo heel veel duurder. Maar je moet er wel dunne benen voor hebben, anders krijg je ze niet ver genoeg opgetrokken. Of zijn deze te donker?'
Ik kijk naar het plaatje op de verpakking, naar de aanduiding. 80 denier. Dat zijn hele dikke.
'We hebben ze ook dunner hoor, tot 10 denier toe.'
Ik schud mijn hoofd, heb ze liever wat dikker. Bedank haar voor haar hulp en zoek zelf verder. Twee paar van 80, een van 40. Daar kom ik voorlopig wel even mee toe. Verder reikt mijn portemonnee ook niet.

Nu eerst iets eten. Ik haal een broodje dat ik al lopend opsmikkel, terwijl ik de lange straat terugloop in de richting van mijn fiets. Zonder er echt bij na te denken sla ik af naar links, een andere winkelstraat in. Misschien even kijken bij de Zara of ze nog wat leuks overhebben na de feestdagen. Het is rustig in de winkel. Een paar pubermeisjes die ik vaag meen te herkennen. Van mijn werk? Ik weet het niet zeker. Mompel een groet die niet beantwoord wordt. Het zal wel niet. In mijn ooghoek spot ik een rozerood T-shirtje. Waarom valt mijn oog hier nu op? Het heeft smalle verticale strepen, daartussen is de stof opengewerkt. Helemaal doorzichtig. Ik haal het nu helemaal uit het rek. Zoek er een in mijn maat. Deze denk ik. In gedachten loop ik naar de paskamers. Wat kost het eigenlijk? Zestien euro, oké. In de paskamer trek ik mijn jas en hoodie uit. Trek het shirtje over mijn hoofd. Het valt ruimer dan ik had gedacht, maar dat is meer de pasvorm dan de maat. De kleur vloekt een beetje met het rood van mijn broek. Dat doet er nu even niet toe. Ik sta hier te dicht op de spiegel. Buiten de pashokjes hangt een grotere, daar kan ik even wat afstand nemen.
'`Leuk ja, met zo'n spaghettitopje er onder. Of een leuke bustier.'

Het ongevraagde commentaar komt van een iets oudere dame. Hip gekleed, het doet haar jonger lijken dan ze volgens mij is. Hoort ze bij de winkel? Lijkt me niet. Nee, ze heeft onder de te passen kleren over haar arm een handtas vast. Een klant.
'Het vloekt wel met de kleur van je broek.'
Ik knik, beaam dat ik dat zelf ook al had gezien.
'Zou het te bloot zijn zonder topje eronder?'
Ik floep het eruit voor ik er erg in heb. Waarom? Waarom tegen deze wildvreemde vrouw? Wat doe ik toch?
'Als je het lef hebt? Ik zou niet weten waarom niet.'
Vergis ik me, of straalt ze er zelfs een beetje bij?
'Er is maar een manier om daar achter te komen.'
Probeert ze me nu te pushen om het gelijk maar even te proberen? Hier en nu? Ik kijk zo onopvallend mogelijk om me heen. Geen mens te zien. Ik trek het shirtje uit en wurm mijn armen over de bandjes van mijn topje voordat ik het weer aan trek. Sjor dan het topje onder het shirt naar beneden tot op mijn heupen. Onmiddellijk zie ik in de spiegel mijn tepels door de stof van het shirtje prikken. Wil mezelf eigenlijk meteen weer bedekken. En toch ook niet.

'Kind, als ik nog zulke tietjes had, ik zou het zelf ook zo dragen.'
Tietjes, zei ze nu echt tietjes? Ik weet niet eens meer of ik het te familiair of te ordinair vind klinken, maar geniet van het compliment. Kijk nog eens in de spiegel. Draai me dan naar haar om. Probeer nog eens haar leeftijd in te schatten. Zou ze zo oud zijn als mijn moeder? Iets jonger wel denk ik.
'Als uw dochter zo uit zou willen gaan, zou u dat goedvinden?'
Ga ik een stap te ver? Nee, ze is zelf begonnen. Door haar sta ik hier nu alweer met mijn tieten half bloot. Tieten.
'Mijn dochter is dertien… Maar ja, waarom eigenlijk niet? Er is toch niets mis met een paar mooie borsten?'
'Nou mooi…'
'Kind laat me niet lachen, wees blij dat je een handelbaar stel hebt en niet van die opgepompte jetsers zoals je tegenwoordig zo vaak ziet.'
Ze heeft gelijk, al merk ik dat ze een tandje terug neemt. Zich waarschijnlijk afvraagt of ze niet te ver is gegaan.
Ik knik.
'U heeft waarschijnlijk gelijk.'
'Zeg maar je hoor.'
Ik knik opnieuw.
'Misschien moest ik het maar gewoon nemen. Ik kan het tenslotte altijd nog met iets erover dragen.'

Ze lacht. Geeft me gelijk. Begint dan te vissen in de stapel die ze over haar arm heeft. Plukt er een zwarte jurk uit.
'Misschien is dit ook wel iets voor jou. Voor mij is ze een beetje te smal. Het was de laatste helaas.'
Ze houdt de jurk voor me. Het is een op het eerste gezicht vrij decente jurk. Smal, niet meteen strak. Een kokerrok, misschien tot net over de knie. Zal wel weer niet bij mij. Het bovenstuk lijkt apart. Is het niet. Het is van een soort kant, een opengewerkte stof in ieder geval. Ik geloof niet dat er iets van voering in zit. Ik twijfel even voor ik hem aanneem, waarschijnlijk toch ver boven mijn budget. Hoewel, drie tientjes. Niet te lang bij nadenken.
'Zal ik hem even passen?'
Als ze dan toch zo graag kledingadvies geeft, kan ze me nog wel even helpen.
De vrouw lacht, legt rest van haar keuze opzij.
'Laat maar eens zien dan.'
Ik haast me terug naar mijn pashokje. Frommel het rode shirtje haastig terug op het hangertje. Trek mijn topje over mijn hoofd. Knoop mijn broek los. Kijk dan naar mijn schoenen. Mijn hoogste Dr.Martens, niet handig. Eerst maar eens kijken of ik de jurk over mijn hoofd krijg. Dat wel, maar mijn broek zit echt in de weg. Ik trek de rits open en laat hem van mijn kont zakken. Trek de jurk verder naar beneden. Het ziet er niet uit natuurlijk, maar ik ga nu echt niet op mijn gemak die schoenen uit- en aantrekken. Volgens mij past het wel. Ik probeer met een hand de rits op mijn rug te pakken te krijgen, maar raak meteen uit mijn evenwicht met die broek zo rond mijn enkels.

'Kun je misschien even helpen met de rits?'
Als ze daar toch staat. Ik doe het hokje van de knip. Meteen gaat de deur open.
'Wow.'
Vaardig trekt ze de rits omhoog. Ik voel haar vinger langs mijn ruggengraat omhoog glijden om te voorkomen dat de rits mijn vel raakt. Ik bewonder mijzelf in de spiegel. Zie uiteraard weer net niks. Twijfel of ik met mijn broek op mijn enkels de kleedkamer uit zal strompelen. Ik krijg al een hand.
'Wacht, ik help je even. Niet zo handig zeker, die schoenen?'
De vraag is retorisch. Tenminste, daar ga ik van uit.
'Het zit echt als gegoten.'
Ze heeft overschot van gelijk. De rok valt perfect over mijn smalle heupen, de top heeft net genoeg stretch om niet rond mijn gebrek aan borstomvang te slobberen. Zelfs de lengte valt mee. Echt tot net over mijn knieën.
'Met een topje eronder gaat het niet echt mooier worden hè?'
Ik staar onwillekeurig naar mijn opstandige tepels. Mijn partner in crime schudt haar hoofd.
'Misschien iets huidkleurigs, maar ik zou niet weten waarom.'
Ze meent het, zoveel is wel duidelijk.
'Het was de laatste, zei je?'
Ze knikt. Helaas wel.
Ik werp nog een laatste blik in de passpiegel. Hell yeah. Ik weet het zeker. Toen ze mijn rits opendeed heeft ze gezien dat ik geen onderbroek aan heb. Ze zei niets, maar ik weet het gewoon. Die begeleidende vinger gleed net iets te ver in mijn bilnaad. Het lukte me niet haar blik te vangen in de spiegel. Ik lijk ook wel gek, toch weer voor bijna honderd euro aan kleren gekocht. De maand is nog maar net begonnen.

Ik trap furieus tegen de wind in naar huis. Het miezert. Bah.
Thuis sleur ik mijn fiets het halletje in en stekker meteen naar de badkamer om een handdoek voor mijn haar te pakken. Mijn broek plakt aan mijn benen. Eerst die schoenen. Ik rijg mijn veters open, en schop de schoenen in de gang. Stroop de klamme broek van mijn benen. Vrijheid. Terwijl ik de gang in loop zet ik mijn schoenen netjes aan de kant. Volhouden Sophia, experiment nummer twee. Grinnikend loop ik de woonkamer in. Terug naar de gang om mijn jas op te hangen.
De deurbel. Kak. Ik kijk naar beneden. Mijn lange blote benen. Mijn hoodie is lang genoeg. Toch?
De postbezorger kijkt net even te lang naar mijn benen om goed te zijn. Zou hij het zien? Nee, dat kan niet. Hij is een kop groter dan ik. Kan nooit omhoog onder mijn trui kijken. Niet van zo'n korte afstand. Pakje voor de bovenburen. Ja, goed, ik teken wel. Oef. De deur is weer dicht. Bijna betrapt. Alweer. Misschien.

Hoe laat is het? Vier uur geweest al. Moet ik nog douchen? Nah, niet alweer. Ik trek de gordijnen aan de straatkant dicht. Doe het licht aan. Zet water op voor een kop thee. Stal mijn aankopen uit op de tafel. Laat mijn oog vallen op het juweel in het doosje. Klap het dicht. Nu even niet aan denken. Ik pruts een doosje kousen open. Laat ze over mijn hand glijden. Zwart en zacht. Niet teveel franje aan de bovenkant. Mooi. Ik schop mijn sokken uit onder tafel. Wijs mezelf terecht, raap ze op en frommel ze in elkaar. Voorzichtig trek ik een eerste kous over mijn been. Het winkelmeisje heeft geen woord gelogen. Ze past perfect. Dik en donker tot in mijn lies.

Het water kookt. Op één kousenvoet trippel ik naar het aanrecht, maak een kop thee en ga terug aan tafel zitten. Opnieuw is de houten stoel koud aan mijn blote billen. Heerlijk, de hete thee doet deugd vanbinnen. Ik blader wat door de bijlage van de weekendkrant van vorige week. Speel werktuiglijk met het juwelendoosje in het midden van de tafel. Open dicht, open dicht. Ik kijk er niet eens naar. Niet toch?
Tien over half vijf. Straks komt Patrick. Ik moet me klaar maken. We moeten meteen door heeft hij gezegd, geen tijd voor een vluggertje. De snoodaard. Ik zet mijn mok op het aanrecht, gris de tweede kous van de tafel en haast me naar het toilet.
Niet handig. Kakken en een kous aantrekken tegelijkertijd. Wat een idee. Ik had hem net zo goed gewoon op tafel kunnen laten liggen. Terug in de keuken trek ik hem fatsoenlijk aan. Mijn hoodie hang ik over de stoel. Mijn topje ruikt een beetje naar zweet. Ruik ik naar zweet? In de badkamer haal in gauw een washandje over mijn lijf. Rol nog wat deo onder mijn oksels. Op weg naar de keuken pak ik mijn hakken uit de gang. Toch even proberen. Het gaat.
Tien voor vijf. Een appje. Tien minuten vertraging. Beetje file. Ik relax. Ga nog even zitten. Lees de column af die ik net begonnen was. Waarom zit ik hier te lezen in mijn blote kont, met een paar sexy kousen aan en mijn hoge hakken? Porno hoor. Weer betrap ik me er op dat het doosje open dicht, open dicht, gaat. Mafketel.

Vijf uur. Ik leg het tijdschrift op zijn plek. Jawel, op zijn plek. Ruim mijn sokken op en neem mijn nieuwe jurk mee naar de slaapkamer. Het lukt. Het is even priegelen, maar het lukt. Ik fatsoeneer mijn rok. Bekijk mezelf nog een keer in de spiegel. Controleer een laatste keer of de rits tot boven toe dicht is. Dat is ze. Veel te bloot, denk ik, veel te bloot. Goed zo.
De deurbel. Daar is ie. Snel knip ik het licht uit in de keuken. Draai de gashaard een standje lager en trek snel de hoodie over mijn hoofd. Even terug naar binnen nog. Snel even naar de wc. Ik wacht op hem in de woonkamer. Knip nog een schemerlamp aan. Doe het gordijn aan de achterkant dicht.
'Gaan we?'
'Wat is het hier netjes!'
Ik glim bijna van trots. Graai in alle gauwigheid het lege doosje van de tafel en klap het dicht. In de kast ermee.

3 januari - Avond

Ik voel me bekeken. Ik voel me heerlijk. De ogen van Patrick toen ik bij zijn ouders in de hal, na mijn jas, ook mijn hoodie uit trok. Priceless. Zijn moeder, die me wel drie keer heeft gecomplimenteerd met mijn jurk. Verder eigenlijk nauwelijks lijkt te reageren op mijn borsten die er zo schaamteloos doorheen piepen. In tegenstelling tot haar dochter, die er maar niet over op lijkt te kunnen houden. Heel heimelijk, dat wel, lekker samenzweerderig. Alsof het ons grote geheim is dat ik hier tentoonspreid en niet gewoon mijn tietjes.
Gina hier, daar had ik even geen rekening mee gehouden. Stom natuurlijk, ik had kunnen bedenken dat ook zijn zus op het appèl zou zijn om haar broer uit te zwaaien. Patrick zei het nog, net in de auto, hoeveel moeite het hem heeft gekost om ze er van te overtuigen dat ze niet iedere keer met de hele clan mee hoeven naar de luchthaven. Dat een etentje thuis veel leuker is dan dom staan zwaaien op Schiphol.
'Bram zou zijn ogen niet van je af kunnen houden.'
Opnieuw dat samenzweerderige toontje. Oh ja, Bram. Vind ik het jammer dat hij er niet bij is? Misschien wel een beetje. Tenslotte is hij het wel die me op mijn gemak stelde toen ik bedacht dat ik ook wel zonder slipje rond kon lopen. Is hij degene die ik van het hele stel al het langste ken. Met zijn drieën op dat kleine flatje, Bram, ik en die andere jongen, die er nooit was. Bram die nooit ergens een punt van leek te maken. Gewoon de deur open kwam doen als ik weer eens mijn sleutel vergeten was, of hij nou al in zijn bed lag, onder de douche stond of een andere reden had om geen kleren aan te hebben. Nu ik het zeg, Bram had inderdaad wel heel vaak geen kleren aan. Zou dat dan zijn wat hem en Gina in elkaars armen hebben gedreven? Binnenpretje voor mij. Bram zou trots op me zijn, dat weet Gina best. Ik ga er niet verder op in.

Patrick's vader doet zijn uiterste best om beleefd tegen me te zijn, ervoor te zorgen dat ik me hier thuis voel. Ook hij zwijgt in alle toonaarden over mijn veel te blote jurk, maar ik zie hem wel kijken. Niet op een vervelende manier hoor, eerder bewonderend dan afkeurend. Volgens mij zit hij vooral te genieten van de manier waarop zijn dochter probeert te laten zien dat ik echt een vriendin van haar ben. Dat wij echt wel op een lijn zitten. Dat zij dus duidelijk echt niet de enige is die wel eens iets draagt waar vaders niet blij van horen te worden. Ik zie het aan de twinkeling in zijn ogen steeds wanneer Gina weer een toespeling maakt op mijn voorkomen. Herinneringen ophaalt aan kledingstukken waarin ze zelf ooit de goegemeente heeft proberen shockeren. De gemaakte verontwaardiging wanneer hij wordt weggezet als de preutse vader die zijn dochter haar vrijheid niet gunde. Ze hoeven hun best niet zo te doen, ik voel me hier al thuis.

Met een zucht ploft Gina op de achterbank van haar broers auto. We kunnen haar wel even afzetten toch? Zover is dat toch niet om? Patrick lijkt het best te vinden. Ik ga voorzichtig naast hem zitten. Minder op mijn gemak nu. Het gevoel is steeds aanwezig, maar het lijkt erger te worden, aanweziger. Misschien was het toch niet zo'n goed idee. Op de achterbank blijft Gina maar door tateren. Of ik mijn spullen toch gevonden had in de gang bij Patrick voor de deur? Of ik de kleren al gepast heb. Patrick antwoord al ontkennend voor ik kan zeggen dat de body's als gegoten zitten. Kijkt met een opgetrokken wenkbrauw opzij als ik het haar vertel.
'Ik moest ze toch even passen?'
Mijn geveinsde onschuld doet hem glimlachen.
'Maar dat bikinibroekje ga ik niet dragen hoor.'
Ik hoor het mezelf zeggen. Weet niet precies waarom ik het te berde breng. Eigenlijk wel, ik wil gewoon haar reactie horen. Het is te donker hier om een reactie op Patrick's gezicht te ontwaren.
'Is het jou ook te klein?'
Ze klinkt oprecht verbaasd.
'Dat dingetje is toch voor iedereen te klein..?'
Ik weet niet zeker of ik het als vraag of als stelling bedoel.
'Het is te strak voor me. Nog steeds. Mijn heupen zijn gewoon te breed. Maar ik dacht dat het jou wel moest passen. Nu ja, eigenlijk dacht Bram dat.'

Bram? Heeft Bram haar ertoe aangezet om mij dat ieniemini kleine zwembroekje cadeau te doen? Hij verbaast me nog steeds.
'Die bikini is toch helemaal nooit bedoeld geweest om te dragen?'
Even ben ik uit het lood geslagen door Patrick's inbreng.
'Dat was een geintje. Gewoon om wat jij me geflikt had.'
Wacht even, heeft Gina dat broekje van haar broer gehad? Was er ook een bovenstukje bij? Heeft ze echt gedacht dat ze dit echt zou dragen? Op het strand?
'En toch zag je er lekker uit in je blote billetjes, broer.'
Haar toontje is plagerig. Wat zegt ze nu? Patrick's billetjes? Ja, die zijn wel lekker ja.
'Dat heeft ie zeker nog niet verteld hè, mijn broer, dat ie graag de zon op zijn billetjes voelt?'
Ik kijk vragend opzij. Het is te donker om het echt te kunnen zien, maar ik zou zweren dat hij bloost. Iets te hard stuiteren we over een verkeersdrempel, ik kan een klein gilletje niet onderdrukken.
'Gaat het?'
Ik knik snel van ja. Een siddering trekt door mijn onderbuik. Hij moest eens weten. Of zou ie het weten? Heeft Patrick het lege doosje gezien? Is het überhaupt Patrick die weet wat er in gezeten heeft? De twijfel slaat me om het hart.

'Vertel eens, Gina?'
Snel probeer ik de aandacht wat af te leiden. Al was het maar om het idee te hebben dat ik de enige ben die mijn geheim kent. Het is aan geen dovemansoren gericht. Alsof ze klaar zit om van wal te steken.
'Het stond hem eigenlijk beter dan ik had verwacht…'
'Wat dan?' Nu wil ik het weten ook, waarom is ze me zo aan het opnaaien?
'Wacht even, geduld. Het was eigenlijk de schuld van Naomi, weet je. Met haar idiote cadeaus altijd.'
Wacht even, wie is Naomi nu weer?
'Naomi was mijn vriendin', beantwoordt Patrick mijn ongestelde vraag.
'Ja, dat dus, nou en die truttekop van een Naomi was een beetje oversekst…'
Geen ruimte voor twijfel, tussen die twee is weinig liefde verloren gegaan.
'Naomi had een beetje moeite om Gina's kledingkeuze los te zien van haar seksuele driften.'
Patrick grijnst er breed bij. Ik gok omdat hij het zo fraai onder woorden weet te brengen.
'Nou ja, inderdaad, wat mijn broer zegt. Altijd als er ergens ook maar iets voorbij kwam wat met seks te maken had, was het altijd van; dat zou nog wat voor jou zijn, Gina. Moe werd ik er van.'
…
'En het is nou niet dat ze zelf zo spannend was. Toch broer?'
Onwillekeurig kijk ik opzij om de reactie van Patrick in te schatten.
Die schudt zijn hoofd.
'Niet echt.'
'Ik snap er geen fluit van.'
Ik draai me half om in de passagiersstoel. In een beweging Patrick en Gina een blik toewerpend. Tegelijk hopend dat die blik niet ten onder gaat in de grimas die deze ondoordachte beweging vast en zeker over mijn gezicht doet trekken.
'Met Sinterklaas was ik een beetje uit de bocht gegaan met de surprise voor Patrick', gaat Gina snel verder.
'Ze bedoelt dat ze een zwemstring voor me had gekocht, dat is waar ze zo omslachtig naar toe aan het werken is.'
'Ja, dat, maar eigenlijk dat ik die had verpakt in een papier maché versie van Naomi in een gigantisch ouderwetsch badpak.'
Ik giechel.
'Ja, dat is waar, dat vond ze niet leuk.'

De grijns op Patrick's gezicht laat overduidelijk zien dat hij de humor van zijn zus wél kon appreciëren.
'Nu ja, hilariteit alom, broer blozen, roepen dat ie zoiets nooit zou dragen, iedereen lol. Feestje.'
'En de keer daarna gaf jij je zus een nog kleiner broekje? Onderbroekenlol?'
Mijn grappig bedoelde opmerking landt niet.
'Voor mijn verjaardag kreeg ik van die koe een klein zwart doosje met een rode edelsteen.'
Er trekt opnieuw een siddering door mijn lijf.
'Zeg nou maar gewoon gelijk dat ze je een buttplug cadeau deed.'
'Nou, inderdaad, dat dus. Ik bedoel maar, dat doe je toch niet? Toch? Never nooit dat ik dat in mijn kont ging steken en dat heb ik haar ook duidelijk verteld. Dat mijn broer nog eerder met haar over het strand zou lopen in zijn string, dan dat ik er ooit aan zou denken om dat ding ook maar in de buurt van mijn billen te brengen. Oh, ik was zo nijdig.'

Ik voel het bloed naar mijn kaken stijgen. Probeer het allemaal een beetje samen te vatten.
'Maar je zei net dat hij goed stond met zijn blote billetjes?'
'Ik kon mijn vriendinnetje toch ook niet helemaal afvallen? Misschien heb ik wel een soort van gezegd dat wanneer zus dat zou proberen, ik in mijn string naar het strand zou gaan. Zoiets.'
'Niks zoiets, dat is gewoon letterlijk wat je gezegd hebt.'
'Waarop jij riep dat je dat doosje niet meer open zou maken voor je mijn billen op het strand gezien had.'
Ze schateren het samen uit. Het lijkt wel een tweeling, zo eensgezind. Dat zijn ze niet, zoveel weet ik nog wel.
'Ik had echt nooit gedacht dat ie het zou doen.'
Ik zie Patrick grijnzen in het lantaarnlicht.
'Ik moet toegeven dat ik me wel een beetje heb laten pushen door Naomi. Ze moest en ze zou Gina zover krijgen, dat leek wel een erezaak voor haar.'
'Dus je bent gewoon in een string naar het strand geweest?'
Ik moet moeite doen mijn mond niet open te laten hangen van verbazing.
'Nou, gewoon…'

'Ah broer, je hoeft niet zo onschuldig te doen, je deed het anders met genoeg overtuiging. Twee maanden later of zo weet je wel. Zus, ga je mee naar het strand, het wordt mooi weer. Komen we daar aan, heeft ie minder aan dan ik. Dan ik!'
Ik weet niet zeker of ik die laatste nadruk nodig heb.
'Ik geloof niet dat ik je al eerder zulke grote ogen heb zien trekken.'
Patrick heeft er duidelijk nog lol om.
'Ja, en die trut maar pushen. Nu is het jouw beurt, Gina, belofte maakt schuld, nag, nag, nag. De hele middag.'
'En jij hebt de hele middag in je blote kont gelopen?'
Ik geloof mijn oren niet. Voel zelfs enige jaloezie naar degenen die er wel bij waren. Vind ik het idee spannend? Een kerel in een string wel lekker? Ik heb geen idee, maar ik voel me ontzettend verbonden met dit verhaal.
'Niet alleen die middag…'
Het klinkt een klein beetje als een bekentenis.
'Wàààt?'

Gina komt volledig uit de lucht vallen, ik kan het niet zien, maar ik weet zeker dat haar kin nu op haar voorgevel hangt.
'Waar dan? Wanneer?'
'Nou gewoon, die zomer, op het strand, op vakantie, gewoon als ik ging zonnen.'
'Maar waarom dan?'
Ik kijk opzij, dat antwoord wil ik ook wel eens horen.
'Ja, nou euh, een beetje om Naomi te plagen, die vond het eigenlijk maar niks.'
'Dat zal wel, volgens mij vond je het zelf gewoon spannend.'
'Nou ja, dat dus. Is dat zo erg dan?'
'Dus die Wicked Weasel, die was echt alleen bedoeld zodat ik toch nog een kleinere bikini zou hebben dan jij?'
'Dat heb ik toch altijd gezegd?'
…
'En omdat Naomi hem niet aan wilde natuurlijk.'
…
Opnieuw komen ze allebei niet meer bij van het lachen.
'Heeft ze die buttplug nog ooit geprobeerd eigenlijk?'
Ik kan het niet laten om het te vragen. Gina is net haar portiek binnen gegaan. Patrick draait de auto achteruit van de parkeerplaats. Hij schudt met zijn hoofd.
'Ik denk dat die met de herinnering aan Naomi in de onderste lade is beland.'
Hij grijnst. Geeft gas en manoeuvreert zijn auto naar de andere kant van de stad.

Ik voel me onzeker. Een beetje vies misschien. Nee, eerder ondeugend. Altijd ondeugend. Dat was ik toch? De nieuwe ik. Misschien iets te omzichtig stap ik uit de auto. Zou hij het door hebben? Geen idee. De snijdende wind voelt koud onder mijn lange rok. Snel naar binnen. Zo snel als mijn hakken en de kokerrok me toelaten. In de lift naar boven een snelle zoen. En nog een, langer nu. Zijn handen onder mijn jas, op mijn billen, mijn rug, mijn tepels hebben het koud. Shit, mijn hoodie vergeten bij zijn ouders. Ik houd hem tegen. Rustig. We zijn er al.

Een laatste nacht. Toch maar mee naar zijn flatje. Ga ik morgen wel mee naar Schiphol? Ik weet het nog niet. Wil er nog niet aan denken. Duik als eerste het toilet in. Schort met wat moeite mijn rok tot boven mijn billen en laat alles lopen. Wat een opluchting. Haal snel een papiertje tussen mijn benen door en trek de jurk zo goed en zo kwaad als het gaat weer naar beneden. Voor de deur staat Patrick al te wachten. Ik vraag hem eerst mijn rits even open te maken. Geniet van zijn hand die nu over mijn naakte vel gaat. Iets te lang op de aanzet van mijn bilspleet blijft rusten. Draai me dan uit zijn greep, laat hem zijn weg naar het toilet vervolgen.

'Wat doe je?'
Ik zit op mijn knieën naast het bed. Naakt. Alleen mijn kousen en schoenen heb ik nog aan. Mijn billen raken mijn hielen. Dit is het moment. Nu moet ik het doen.
'Oorbel kwijt', probeer ik mijn positie te verklaren, terwijl ik me op handen en voeten richt om mijn geveinsde zoektocht te vervolgen.
'Maar je draagt helemaal geen oorbe…'
Hij valt stil. Heeft ie het gezien? Hij heeft het gezien.
'Is dat..?'
Hij heeft het gezien.
Ik richt me op. Weet dat mijn geheim gelost is. Neem zijn hand aan die me verder overeind helpt.
'Heb jij een buttplug?'
Ik knik.
'Heb je die nu net gauw ingestoken na dat verhaal van mijn zus?'
'Hoezo had je die eigenlijk bij dan?'
Ik schud mijn hoofd. Probeer zijn woordenwaterval te stuiten. Leg een vinger op zijn lippen. Begin zijn overhemd los te knopen. Eerst zachtjes, steeds minder voorzichtig.

'Fuck!'
Ik kijk hem een beetje verwilderd aan? Wat is er?
'Dat doosje. Op jouw keukentafel. Heb je dat ding al de hele avond..?'
Ik knik.
'Jij bent gek!'
Ik knik nog eens.
'Knetter. Maar wel geil, toch?'
Zijn antwoord is fysiek. Zonder verder iets te zeggen duwt hij me achterover op het bed. Zijn warme gezicht op mijn warme buik. zijn handen op mijn heupen, zijn vingers op mijn billen. Hij daalt verder af, zijn hete zoenen op mijn kale kutje. Zijn tong tussen mijn lipjes. Mijn zwartgekouste benen wijd uit elkaar. Ik voel zijn tong verder zoeken. Langs het juweel, langs mijn sterretje. Voelt het ongemakkelijk? Een beetje, nee, toch niet.
'Kom hier.'
Ik trek hem verder naar me toe. Duw de broek van zijn billen. Geen boxer. Een laatste restje van het experiment? Ik wil hem in mij voelen, nu, helemaal. Hoef niet lang te wachten. Oef. Het duurt heel even voor het tot me doordringt waar dat overvolle gevoel vandaan komt. Waarom zijn stotende bewegingen nog dieper binnen lijken te komen. Vanuit mijn diepste binnenste welt er een nieuwe oerkreet op. Ik bijt op mijn tong om hem binnen te houden. Vergeefs.

Deel 7

4 januari

Nog één keer probeer ik hem te negeren. Zijn gescharrel rond het bed, in de keuken, in de badkamer. Ik vertik het om mijn ogen open te doen. Wil niet wakker worden. Wil de realiteit van deze dag niet onder ogen zien. Mijn blaas denkt er anders over, ik knijp het nog heel even af.
'Soph, Sophia..?' Zijn stem klinkt zacht en teder. 'Het is nu echt tijd om op te staan.'

Ik voel een lichte zoen op mijn schouderblad. Draai me half naar hem om, om de kus te beantwoorden. Stap dan met mijn duffe hoofd uit het bed en loop eerst naar de badkamer. Terwijl ik me op de wc leeg laat lopen besef ik hoe weinig het me kan schelen dat ik hier in mijn nakie zit. Dat was een paar dagen geleden nog wel anders. Er trekt een glimlach over mijn gezicht. Eerst maar even douchen ook, ik stink en ik plak. Nog één wasbeurt met dat mannenluchtje zal ik wel overleven. Het hete water doet deugd. Langzaam komt er weer een beetje leven in mijn sufgeneukte lijf. Ik voel me beurs en herboren tegelijkertijd. Onwillekeurig glijdt mijn hand alweer tussen mijn benen. Hmm, heel even dan.

Met een van zijn kleine stugge handdoeken wrijf ik het meeste water uit mijn haar en gezicht, de rest laat ik voor wat het is. In de keuken staat mijn lekkertje koffie te zetten aan het aanrecht. Zijn naakte lijf extra geaccentueerd door een zwarte heupstring. Hij kan het zeker hebben. Of ik het sexy vind, ik weet het niet, nog niet echt. Langzaam loop ik naar hem toe. Hij doet alsof hij me niet opmerkt. Ik weet zeker dat hij doet alsof. Wil zich nog niet omdraaien. Zou dit dan die zwembroek van hem zijn? Zo ziet het er niet echt uit.
'Zo mijnheertje, wat sta jij er sexy bij…'
Ik vlij mijn nog natte lichaam tegen zijn rug. Mijn borsten plat tegen zijn schouders, mijn kruis stevig tegen zijn billen. Met mijn handen ga ik over zijn borstkas, zijn buik en uiteindelijk de bult in het kleine zwarte broekje.
'Vind je? Ik bedoel... vind je het echt sexy?'
Klinkt ie nu een beetje onzeker? Wil hij van me weten of ik het lekker vind? Wil hij toestemming om met zijn billetjes te pronken?
'Ik weet het niet', antwoord ik zo eerlijk mogelijk, 'ik denk dat ik er nog even aan moet wennen'.

Langzaam draait Patrick zich om in mijn omhelzing, waardoor mijn hand automatisch op zijn billen komt te liggen. Op het kleine driehoekje stof dat ertussen verdwijnt. Niets nieuws, dat heb ik zo vaak tussen mijn eigen billen voelen verdwijnen. Waarom twijfel ik dan nu?
'Dit is niet je zwembroek, toch?'
Ik probeer mijn verdict nog even uit te stellen.
Hij schudt zijn hoofd.
'Nee, dit is gewoon een onderbroek.'
'Als jij het fijn vindt om ze te dragen, dan vind ik het fijn dat je ze draagt.'
Zo, de bijl is gevallen, mijn besluit genomen. Zag ie er niet superlekker uit daarnet zo aan het aanrecht? Voelt het niet lekker om met mijn vingers over zijn blote billen te friemelen?
'Ik heb gewoon nog nooit een vriendje gehad die zoiets durfde te dragen', fluister ik bijna onhoorbaar.
'Dan is dit mijn kant van het experiment.'
Hoor ik daar nu een soort van opluchting, van bevrijding?
Ik vraag hem zo onnozel mogelijk wat hij bedoelt. Denk dat ik het antwoord wel al weet.

Ik neem nog een slok van mijn koffie. Ze is heet en sterk. Te sterk eigenlijk, meestal drink ik van die slappe zooi. De sexy man in mijn leven rommelt in zijn kast en zijn reiskoffer. Hij meent het. Ik zie een voorraad strakke boxers plaats maken voor een kleurrijke verzameling van veel kleinere afmetingen. De meeste met de labeltjes er nog aan.
'Hoeveel heb je er wel niet?'
Een scheef lachje gaat aan zijn antwoord vooraf.
'Meer dan ik er ooit heb aangehad.'
Aan zo'n antwoord heb ik ook al helemaal niets. Afwezig neem ik een hap van mijn croissant. Er loopt wat aardbeienjam langs mijn kin.
Op een schoteltje naast mijn bord ligt mijn speelgoedje van gisteren te glimmen op een kunstig gevouwen servet, de boodschap lijkt duidelijk. Toch? Hoeveel tijd hebben we eigenlijk nog samen?
'Hoeveel tijd hebben we nog?'
Hij kijkt me vragend aan.
'Voor je moet vertrekken.'

Ik had eerst mijn mond leeg moeten eten. Ik spetter kruimels over de hele tafel.
Pas nu hij er op kijkt valt me op dat hij een groot polshorloge om heeft. Hoe heb ik dat kunnen missen in al zijn naaktheid? Toch teveel afgeleid door dat geile broekje?
'Een klein uurtje.'
Een klein uurtje? Mijn hart maakt een sprongetje voor het in tweeën breekt. Een klein uurtje? Ik wil niet dat hij weg gaat. Kan hem niet missen. Nog niet. Nooit niet. Ik voel me verslagen. Kijk hoe hij zijn koffer dicht klikt. Hoe de spieren in dat goddelijke lijf zich aanspannen. Wow.

Ik kijk om me heen, lokaliseer mijn spullen. Mijn jurk en mijn handtas hangen over een van de fauteuils voor het grote raam. Bijna ceremonieel neem ik het stoute juweel van het servetje, het voelt koud en zwaar in mijn hand. Heb ik dit gisteren de hele avond in mijn kontje gehad? Met een hand pruts ik mijn handtas open, voel naar het flesje, daar. Met een handiger beweging dan ik had gedacht smeer ik wat van de inhoud over de glimmende plug. Mijn hart bonst in mijn keel, maar ik probeer er zo zelfverzekerd mogelijk uit te zien. Er wordt geen woord gezegd, ik kijk hem niet aan, maar ik weet dat hij elke handeling met argusogen volgt. Ik spreid lichtjes mijn benen, voel het koude staal tussen mijn billen, de lichte druk tegen mijn sterretje. Ontspannen nu, gisteren lukte het ook in één keer. Ik druk iets harder, voel mijn sluitspier wijken en weer samentrekken rond de dunne steel van het juweel. Gelukt. Als een pro. Ik moet bijna giechelen.

Zijn gezicht is een groot vraagteken. Het broekje plots twee keer zo groot als daarnet. De inhoud klopt zachtjes in het ochtendlicht.
'Ik neem aan dat je het niet voor de show zo mooi naast mijn bord gelegd had?'
Ben ik te direct, verpest ik het moment? Ik wacht het niet af. Loop naar hem toe, zoen hem op zijn mond. Zijn tong tegen de mijne. Mijn handen op zijn lijf, die van hem overal.
'Je bent gek.'
Ik knik alleen maar. Weeg de inhoud van het op knappen staande broekje in mijn hand. Voor één keertje hebben we toch nog wel tijd? Voor ik hem weg laat vliegen? Voor ik het weet lig ik achterover op het bed. Mijn benen opgetrokken en uit elkaar geduwd. Zijn gulzige hoofd tussen mijn bleke dijen. Er wordt gelikt, gezogen en gekust dat het een lieve lust is. Mijn clitje, mijn venusheuvel, mijn anus, de binnenkant van mijn dijen, hij is overal tegelijkertijd. Zijn handen stevig om mijn beide billen geklemd. Ik probeer mijn gesteun te smoren, met weinig succes. Ik probeer hem naar boven te sleuren, vergeefs, hij zal niet stoppen voor ik recht in zijn gezicht klaarkom.

Hij hoeft niet te stoppen, niet meer. Als een slappe vaatdoek zakt mijn lichaam in het dekbed. Geen tijd om bij te komen. Daar is hij alweer. Zijn gezicht nat en plakkerig van mijn sappen. Zijn zoenen zilt en onstuimig. Ik grijp naar zijn billen, haak mijn duimen achter zijn broekje, krijg het niet echt over zijn billen. Niet nodig, hij schuift zelf de stof opzij, zo zijn gulzige erectie onthullend. Niet voor lang. Binnen een paar seconden zit het hele apparaat diep in mij. Ik steun. Voel opnieuw hoe beurs alles is na de vele seks van de afgelopen dagen. Ik verbijt de pijn. Is het pijn? Doet het zeer? Een tweede golf van geilheid daalt over me neer. Ik wriemel en wrik, draai en knijp. Als een wilde klamp ik me aan hem vast. Mijn nagels in zijn rug. Ik voel hoe hij ineen krimpt. Geef hem geen kans te ontsnappen. Ik voel hoe mijn vingertoppen aan zijn vel plakken. Is dat bloed? Hij voert zijn tempo op, harder, nog harder, nog dieper. Dit houd ik niet lang meer vol. Alweer niet. Wat doet die vent met me? Gelukkig trekt ook hij het niet langer, met een laatste krachtsinspanning drijft hij de laatste druppel tot diep in mijn wezen. Ik kan niet anders, wil niet anders, mag niet anders dan het te absorberen tot in mijn diepste vezels.
'Wow.'
'Aangenaam, ik ben Patrick. Gelukkig Nieuwjaar.'
Hij grijnst de breedste grijns die ik ooit gezien heb.
Ik ben verliefd.

'Je moet je nu echt aankleden hoor!'
De helft van zijn zin wordt gesmoord door de handdoek waarmee hij zijn gezicht afdroogt. Ik staar maar wat uit het raam. Lusteloos. Verslagen. Het gemis vreet nu al aan me.
'Gooi je me eruit?'
Ik probeer een lachje. Het lukt niet echt.
Patrick schudt zijn hoofd. Grabbelt in een la.
'Heb je eigenlijk een auto?'
Niet begrijpend schud ik op mijn beurt mijn hoofd. Hij gooit me een bos sleutels toe.
'Huis, auto, garagebox.'
Wat moet ik daarmee?
'Doe ermee wat je wilt, als ik hier niet ben heb ik ze ook niet nodig. Misschien kun jij de lakens en zo even wassen. Ik weet niet of ik mijn moeder zo plompverloren in onze geilheid wil storten.'
Hij kijkt er bijna verlegen bij. Ik knik maar wat. Overbluft door zoveel vertrouwen.

'We zijn echt een stel hè?'
Ik ben verbaasd over mijn eigen twijfel. Hij laat me geen kans.
'Jij bent de enige voor wie ik terug kom.'
Bam, die kan tellen. Zwijgend stop ik de sleutels in mijn handtas.
'Breng je me naar het station?'
Ik knik, pak mijn jas van de stoel en trek hem aan.
'Ga je zo mee?'
Zijn ogen zijn zo groot als schoteltjes.
'Niet goed?'
Ik kijk hem uitdagend aan. Geen antwoord.
'Je hebt gelijk.'
Zie ik daar een stukje teleurstelling over zijn gezicht schuiven?
Eén voor één trek ik de twee kousen tot hoog in mijn lies. Op mijn hakken toren ik nu weer boven hem uit.
'Jij bent gek.'
Waar heb ik dat eerder gehoord?

Is dit het dan? Een zoen in de auto, een verdwaalde hand over het blote lijf onder mijn jas. Ik voel de druk van het kofferdeksel dat dicht valt. Wuif hem na, terwijl hij met zijn koffer naar de ingang van het station loopt. Niet om wil kijken, het niet kan laten. Ik zet de auto in de eerste, langzaam rijd ik de kiss & ride af. Mijn harst bonst, mijn hoofd draait dol. Ik wil dit niet. Ik ga linksaf de parkeerplaats voor langparkeerders op. Shit.
Achter me hoor ik de auto bliepen. Ik gun mezelf niet de tijd om te controleren of hij ook daadwerkelijk op slot is. Zo hard als mijn hakken me dragen kunnen ren ik naar de ingang van het station. Grabbelend in mijn handtas. Waar is mijn OV? Daar. Ik minder vaart, welk perron moet ik hebben? Zeven. Daar. Ik ren de trap af. Voel hoe mijn jas rond mijn billen waaiert. Loop ik met mijn kont bloot? Geen tijd om daar over na te denken. Ik klepper de roltrap op. Waar is hij? De trein stroomt langzaam leeg. Verwilderd speur ik het perron af. Strijk onderwijl met beiden handen mijn jas glad. Ik moet zo ontzettend met mijn kont bloot gelopen hebben. Niemand lijkt aandacht voor me te hebben. Allemaal haast? Overdrijf ik?

Daar! Achter twee meisjes met een hoofddoek zie ik hem met zijn koffer de dubbeldekker in schuiven. Ik hoor het fluitje van de conducteur. Schuif met de laatste mensen mee de trein in. Voel me plots heel kwetsbaar. Zoveel mensen, zo dicht bij elkaar, zo weinig textiel tussen ons in. Zo weinig dat mij verhult.
Langzaam vindt iedereen een plekje. Ik loop verder. Waar zit hij? Ik ga beneden langs, vindt hem niet. Nu al twee wagons doorgelopen. Zover naar voren stapte hij toch niet in? Ik neem de trap naar boven. Voel me bekeken, is mijn jas te kort om ongezien de trap naar boven te nemen? Ik maak mezelf gek. Ben al boven. Terwijl ik door de quasi lege eerste klasse loop zie ik hem zitten. Tenminste, ik zie zijn koffer, zijn arm, de kleur van zijn jas. Met een plof laat ik me op de plaats tegenover hem vallen. Weet een gilletje te onderdrukken. Doe een knoop van mijn jas los. Bedenk me net op tijd dat ik hem niet helemaal open kan trekken. Niet hier.
'Sophia?'
'Aangenaam, gelukkig Nieuwjaar.'
Ik werp hem een handkusje toe.

Ik ben blij dat we nu een bankje met zijn tweeën hebben. En dat ik aan het raam zit. Even niet meer bang hoeven zijn dat iedere passant recht in mijn kruis kijkt. Gewoon even lekker met mijn hoofd op zijn schouder. Alsof we pas nu tijd hebben om even bij te kletsen. Even geen seksuele spanning, ook al zit ik hier bijna in mijn blootje. Het voelt goed. Verdrietig, maar goed. Ik weet nu wat hem er toe drijft om steeds voor maanden op zee te zijn. Zijn passie, zijn leven. Ik probeer hem het mijne duidelijk te maken. Mijn liefde voor het onderwijs. Hoe raar het soms is om voor een klas te staan met pubers die voor mijn gevoel nauwelijks jonger zijn dan ik. Hoe ik mezelf soms als rolmodel zie, de glimlach om zijn lippen wanneer hij voorzichtig refereert aan mijn kledingkeuze. Het blijft een geintje. Nu even wel.

Ik voel me echt op mijn gemak bij deze vent. Is dat zo vreemd? Doet hij iets met me wat anderen voor hem niet konden? Komt het omdat ik me zo bruut in de steek gelaten voelde, dat ik me nu met zoveel overgave op deze nieuwe kans stort? Is hij gewoon de ware? Ik moet stoppen mezelf zoveel vragen te stellen, mezelf in de war te brengen. Genieten van het moment. Weten dat het goed is zo. Dat het misschien wel een zegen is dat Patrick straks een poosje uit mijn dagelijkse routine verdwijnt. Tijd om dingen op een rij te zetten terwijl ik weet dat hij er dan weer zal zijn aan het eind van de rit. Klink ik logisch? Hij knikt alleen maar. Weet duidelijk ook niet hoe hij het allemaal een plaats moet geven.
Een zoentje. Een teken dat het allemaal goed is. Dat ik me geen zorgen moet maken. Dat hij mij net zo hard zal missen.

'Wat moet ik nou met die auto doen, straks?'
Oké, een beetje van de hak op de tak, maar er zijn nog zoveel vragen.
'Goh ja, euh, als je hem kunt gebruiken, gebruik hem dan gewoon. Zo niet, dan zet je hem maar in de box.'
'Box?'
Zoveel vragen onbeantwoord. Ik krijg adressen. Telefoonnummers. Van zijn ouders, zijn huisbaas, zelfs van zijn vaste garage. Af en toe duizelt het me even. In een half uur ingewijd worden in andermans leven is hard werken.
Dat hij niet hele dagen beschikking heeft over internet of telefoon. Dat zulks op volle zee niet vanzelfsprekend is. Dat komt hard aan. De afstand nog groter. Dat hij me zo vaak als het maar enigszins kan zal bellen, zal mailen, brieven zal schrijven. Ouderwetse luchtpost, op de één of andere manier kijk ik daar nu al naar uit. Waar hij dan te bereiken is. Nog meer adressen, noodnummers, het kantoor van de rederij, contactpersonen.

Het is druk op de luchthaven. Als lemmingen volgen we de stroom reizigers van het station naar de vertrekhal. Nog even tijd voor een kop koffie. Ik weet niet zeker of ik die extra oppepper wel nodig heb. De adrenaline giert door mijn lijf. Met zoveel mensen om ons heen voel ik me naakter dan ooit. Is mijn jas lang genoeg, zitten mijn kousen nog wel goed op hun plek? Ik moet me beheersen om niet steeds te voelen, te controleren. Bang dat het daardoor nog meer zal opvallen. Wat dan, dat ik buiten een knalrode nepdiamant in mijn aars niets anders draag onder mijn jas?

Zijn hand om mijn middel, een klein stukje veiligheid. Piepklein. Mijn voeten doen zeer. Kutschoenen. Het afscheid nadert, het veiligheidspoortje al in zicht. Ik treuzel, wil niet, wil hem niet loslaten. Zijn warme armen om me heen. Een dikke knuffel. Ik voel zijn warmte door mijn jas. Ik wil hem helemaal voelen. Zijn vel tegen het mijne. Een snelle laatste wip op het toilet. Geen tijd. Te laat. Beheers je. Tranen lopen over mijn wangen, het is niet het enige vocht dat er vloeit. Een laatste kus, lang, hevig, zout van ons beider tranen.
'Ik hou van je, Sophia, ik hou van je!'
Mijn hart bonst, mijn hoofd loopt om. Zijn vingertoppen die de mijne loslaten. Drie, vier stappen is hij bij me weg nu. Ik vlieg achter hem aan, zoen hem nu nog hartstochtelijker.
'Ik ook van jou, Patrick, ik hou van je, echt, ik hou van je!'
Wow. Heb ik dat echt gezegd? Zo letterlijk, zo eerlijk, zo gemeend? De liefde van mijn leven verdwijnt door de veiligheidssluis. Op weg naar de andere kant van de wereld. Tranen van verdriet mengen zich met tranen van geluk.
Hij houdt van me, hij houdt van me, hij houdt van me.
In mijn hoofd dwarrelen bloemblaadjes die allemaal luidkeels ja roepen. Nog een keer kijkt hij om. Recht zijn rug. Mijn man, mijn mooie nieuwe man. Als versteend blijf ik achter. Verscheurd door de meest tegenstrijdige emoties die ik ooit heb ervaren. Toch ben ik gelukkig, intens gelukkig. Dit is mijn leven en het is goed.

Het is druk in de tram. Waarom ben ik hier uitgestapt? Ben ik niet gewoon in de trein naar huis blijven zitten? Ineengedoken, mijn handen veilig in mijn schoot. Nu sta ik hier op een overvolle tram. Vreemde lijven tegen het mijne. Zoete parfums, scherpe deo's, ranzig zweet. Ik voel me opgelaten en opgewonden. Kwetsbaar en sterk tegelijkertijd. Het is mijn geheim, wie doet me wat? Dit is het. Nu helemaal voor mezelf. Niet omdat Patrick weet dat ik hier rondloop met niets aan onder mijn jas. Niemand om op te winden, behalve mezelf. Overbodig. Dat is allang gebeurd.
Ik stap af bij de volgende halte. Volg de stroom de winkelstraat in. Nog steeds druk, iets meer persoonlijke ruimte om me heen. Mijn eerste idee, om de stad in te gaan en iets van kleren te kopen om toch maar iets meer aan te hebben, verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Weggegooid geld.

Ik loop een schoenen-outlet binnen, strompelend voor mijn gevoel. Staat er iets van mijn gading tussen? Maakt het wat uit? Als het maar goedkoop is en makkelijker loopt dan deze ondingen. Nep-Allstars, half hoog, knalrood, best. Ik voel het plakkerige nepleer van het vierkante bankje tegen mijn billen. Denk dat niemand iets kan zien. Hoop het van harte. Toch wel. Probeer mijn knieën zo decent mogelijk bij elkaar te houden terwijl ik de schoenen pas. Of ze goed zijn? Nee, ze zijn te groot. Ik haal even een maatje kleiner. Hulp die ik liever niet nodig had gehad. Meer kans om betrapt te worden. Ze is alweer terug, rijgt de veters door de gympen. Ik neem ze één voor één aan. Deze passen wel. Ja, ik houd ze meteen aan. Ik durf niet om te kijken of ik een natte plek heb achtergelaten op het zwarte bankje.

De laatste keer dat ik bij McDonalds was, is nog niet lang genoeg geleden. Dit keer houd ik mijn jas maar aan. Een snelle hap om de ergste honger te stillen. Ik moet hoognodig weer wat gezonder gaan eten. Morgen ook maar weer eens naar de sportschool. Ik app een foto van mijn nieuwe schoeisel naar mijn vriendje. Oef is het bijschrift. Waarom hebben we elkaar eigenlijk nog niet suf ge-appt het afgelopen uur? Hij is het land vast nog niet uit. Ik krijg een foto van een rij boardende mensen terug. Het is nu echt zover. In de film zou ik nu over hekjes springen, beveiligingsbeambtes ontduiken en op kousenvoeten tot bij hem rennen. Ik zou hem met mijn schoenen in één hand om de hals vliegen en samen zouden we een paar rondjes draaien, mijn voeten los van de vloer. In de x-rated versie van de film zou de hele zaal onder mijn jas kunnen kijken, hier in de Mac doe ik twee knoopjes van mijn jas los en piep ik een foto van mijn tietjes naar mijn lief. Wegwezen hier.

Ben ik in slaap gevallen? Waar zijn we? Oef, nog twee stations voor mijn bestemming. Zit ik er nog een beetje fatsoenlijk bij? Gelukkig wel. Het is ook niet zo druk in de trein als eerder vanmiddag. Ik open WhatsApp, staar opnieuw in de droeve ogen van mijn grote liefde. Zijn plekje in het vliegtuig voor de komende uren, de komende dag. Ik benijd hem niet, heb zelf één keer eerder zo lang gevlogen, vond het geen pretje.
Volgende station. Oh shit, ik kan beter hier uitstappen. De auto! Bijna de tas met mijn schoenendoos vergeten. Achter mij sluit met een sis de deur van de coupé. Dat was op het nippertje.
Wat doe ik met die auto? Heb ik hem nodig? Niet echt, maar ik heb ook niet veel zin om te gaan zoeken naar die garagebox. Ach wat, ik haal het wasgoed op in Patrick's flat en neem het mee naar huis. Liever in mijn eigen huisje wachten tot de was gedaan is, dan in de lege flat van mijn afgereisde lieverd.

Er wellen geen tranen meer op, ik heb er geloof ik vrede mee. Trouwens, we hebben het achtergelaten als een stal, volgens mij zelfs de tafel niet afgeruimd na onze laatste spetterende seksscène. Op de hoek van zijn straat denk ik iemand bekend te zien in een wegrijdende auto. Ik kan het gezicht niet goed plaatsen. Pas wanneer ik zijn glimmend gepoetste appartement betreed valt het muntje. Patrick's moeder. Ze is me voor geweest. De vaatwasser draait nog. Het bed is opgemaakt. Schone lakens. Het wasgoed heeft ze meegenomen. Ik schaam me een beetje voor de rommel die we hebben achtergelaten. Dat is zo ontzettend niet ik, dat ik me daarvoor schaam. Op een hangertje aan de kleerkast hangen mijn jurk en mijn hoodie. Dat is fijn, heb ik die ook meteen terug.

Op de tafel ligt een briefje...
Lieve Sophia, toen ik het berichtje van Patrick kreeg dat jij wel zou opruimen was ik al onderweg. Ik heb je vest ook meegenomen. Liefs en hopelijk tot snel, Mirjam.
Wat lief.

Ik moet eerst even plassen. Waarom ik daar mijn jas voor uit doe weet ik eigenlijk ook niet. Andermaal sta ik naakt in Patrick's flat. Dit keer moederziel alleen. Ik hoop niet dat zijn moeder mij ook herkend heeft. Dat ze hier binnen stapt terwijl ik op de wc zit. Ik moet niet zo gek doen. Als ze was omgekeerd, dan was ze hier allang geweest. Ik wacht tot de spoelbak zich heeft gevuld. Rare gewoonte. Bekijk mezelf in de badkamerspiegel. Trek een hand door mijn piekerige haar. Was het zout van de tranen uit mijn gezicht. Haal mijn handtas die ik met mijn jas op het bed heb gegooid en maak mijn ogen op. Zwaar en zwart. Punky. Ik trek mijn hoodie aan en verberg mijn hoofd in de capuchon. Als ik mijn handen boven mijn hoofd houd piepen mijn blote billen, piept eigenlijk alles vanonder het wijde slobbergeval. Dat moest ik maar niet teveel doen dan. Ik trek mijn jas aan en pak het hangertje met mijn jurk. Zorgvuldig sluit ik de deur van het appartement. Wie weet wanneer ik hier terugkom? Ik ga toch maar met de auto naar huis.

Waarom heb ik dat ding nog steeds in? Vergeten? Ik was echt van plan om het bij de eerste gelegenheid uit te doen. Ook toen ik in de lift stond naar Patrick's flat. Pas nu ik er op ga zitten denk ik er weer aan. Heel even bedenk ik dat ik hem hier en nu uit mijn reet zou kunnen halen, maar dat lijkt me niet zo fris. Over twintig minuten ben ik thuis. Whatever.

Vrijdagavond is duidelijk niet het beste moment om een auto te parkeren in mijn buurt. Weer wat geleerd. Goed onthouden waar ik hem heb neergezet. In een vlaag van helderheid besluit ik een foto te maken, het kenteken goed leesbaar. Zou net iets voor mij zijn om op zoek te moeten naar een auto. Een auto, een donkergrijze, ja, zo zijn er nogal wat. Die fout maak ik niet nog eens. Ik grinnik bij de herinnering. Een groet van een passant, drie vluchtige nieuwjaarszoenen van de overbuurvrouw. Op de één of andere manier ben ik blij dat ik besloten heb om mijn hoodie aan te trekken. Een compliment, dat ik er zo stralend uit zie. Of het beter met me gaat? Ik beaam het volmondig. Laat me net niet verleiden om alles uit de doeken te doen. Volsta met een samenzweerderig 'dat vertel ik je nog wel'.

Ik heb de sleutel nog niet in het sleutelgat, wanneer ik gestommel hoor op de trap.
'Ben jij dat Sophia?'
Overbodige vraag, hij staat al naast me. Ah, het pakketje voor de bovenburen.
'Kom even binnen, het staat in de keuken.'
De buurman knikt, blij dat ik meteen weet waar het over gaat. Volgt me door de donkere gang. Ik kniel bij de gashaard om het ding omhoog te draaien. De blauwe vlam verlicht de kamer. Achter me knipt mijn bovenbuur het licht aan. Hij ziet er goed uit, gebruind.
'Zijn jullie weg geweest?'
Hij knikt, wintersport, kan het dat ze mij vanmiddag hebben gezien op Schiphol? Ik knik.
'Dus toch, dan hadden we je ook wel een lift kunnen geven.'
Ik gebaar dat het niet erg is. Ben ergens een beetje opgelucht dat het anders is gelopen. Anderhalf uur met mijn knieën stijf tegen elkaar op hun achterbank had ik vast niet onopgemerkt volgehouden. Ik overhandig hem de doos met zijn bestelling. Even geen behoefte aan veel smalltalk. Gelukkig snapt ie de hint. De buurman is ook niet zo'n prater.
'Nou, euh, tot kijk dan. En nogmaals bedankt hè.'
Ik bevestig dat het graag gedaan is. Begeleid hem tot aan de voordeur.
'En nog de beste wensen trouwens.'

Ik hang mijn jas op aan de kapstok in de gang. Pluk de hanger met mijn jurk van de bank waar ik hem net op heb laten vallen en hang hem op. De temperatuur in de woonkamer is duidelijk al wat hoger dan in de tochtige gang. Ik probeer te bedenken waar ik de sleutelbos van Patrick het beste kan opbergen, wanneer ik het scherm van mijn telefoon zie oplichten. Het is Gina. Hoe het met me is. Of ik thuis ben. Dat ik haar dan maar even binnen moet laten.
Huh, staat Gina hier voor de deur?
'Schat, hoe is het?'
Ze vliegt me meteen rond mijn nek.
'Ja, euh, goed. Ik ben echt net twee tellen thuis.'
'Ben je mee geweest naar Schiphol?'
Ik knik. Geef ook Bram een knuffel. Voel zijn armen om me heen. Besef pas nu hoe weinig ik aan heb. Dat Gina dat vast ook wel heeft gevoeld. Vraag ze snel allebei binnen. Terwijl ik achter hen aan naar de woonkamer loop begint het me te dagen. Het doosje in mijn toiletzak. Dat is er niet ingestopt door dezelfde persoon die de zak van PLT in mijn rugzak heeft gestopt. Toch? Patrick was het niet, zoveel is inmiddels wel duidelijk, dat het hetzelfde ding is dat Gina ooit cadeau gekregen heeft eigenlijk ook wel.

Bram? Heeft Bram dat ding in mijn toiletzak gestopt? Waarom dan? Oh fuck. Dat moet het zijn. Een dwaze discussie, een paar jaar geleden. Over een nieuwsbericht dat 'de jeugd' anaal ingebrachte met wodka doordrenkte tampons gebruikte om snel zat te worden. Ik herinner met de geshockeerde reacties van met name mijn toenmalige scharrel, het ongeloof van Gina, maar vooral hoe Bram en ik het er wel over eens waren dat het in je reet stoppen van een tampon niet veel moeilijker kon zijn dan flinke zetpil. Zatte praat, dat hij dat onthouden heeft. Dat ik het nog weet. Dat hij daarom…
Ben ik blij dat ik nog niet de tijd heb gehad om het juweel uit mijn kont te halen? Vind ik het spannend dat ik visite heb terwijl ik met nauwelijks bedekte billen rond loop?

Ik weet Gina er van te overtuigen dat het goed met me gaat, dat ze zich geen zorgen moet maken. Mijn stralende gezicht overtuigt haar naar eigen zeggen. En het feit dat ik weer make-up draag. Ik bied wat te drinken aan. Bram ploft op de bank. Blieft wel een biertje. Gina moet eerst een beetje plaats maken in haar blaas. Verdwijnt naar het toilet. Zal ik het doen? What the fuck, dat is toch wat hij wil? Luchtig babbelend loop ik in de richting van de koelkast, open de deur en pak een biertje uit de groentela onderin. Ik voel hoe de stof van mijn hoodie over mijn billen omhoog schuift, doe geen moeite mijn knieën te buigen terwijl ik voorovergebogen in het licht van de koelkast sta.
'Wil je er een glas bij?'
Ik kijk hem over mijn schouder aan. Zie hoe zijn mond open staat. Er komt geen geluid over zijn lippen. Missie geslaagd.
'Jij een wijntje, Gina?'
Geen antwoord. Alleen diezelfde geschokte blik. Ik haal twee glazen en trek een zak pinda's open.
'Gezellig dat jullie er zijn.'

Deel 8

15 januari

Stiekem ben ik eigenlijk wel blij dat de kleedkamer verder leeg is. Ik haal nog een laatste keer de handdoek door mijn haar. Likje wax en het zit wel weer nonchalant genoeg. Het voelt stout om hier zo te zitten. Elk moment kan er iemand binnen komen. Weliswaar met hetzelfde doel als ik, omkleden of douchen, maar toch voel ik me ondeugend dat ik hier zo ongegeneerd in mijn blootje in mijn tas zit te rommelen. Vroeger, en dan bedoel ik eigenlijk een week of twee terug, zou ik me zo snel mogelijk hebben aangekleed. Hebben staan hannesen met een grote handdoek. Met mijn billen naar de muur, zodat toch maar niemand zou zien dat ik die dag een string aan had. Nu sta ik hier dus gewoon lekker in mijn blote togus. Mijn sportbroek en de huidkleurige body uit de collectie van Gina liggen in een propje op de klamme vloer van de kleedkamer. Ik vis een eenvoudig skaterjurkje uit mijn tas. Zwart natuurlijk. Best kort ook en wijd uitwaaierend. Waarom heb ik dit uitgekozen vanochtend? Ga ik hierin echt voor de klas staan straks. Ik pluk mijn kousen uit elkaar. Geen slechte aankoop geweest. Ik draag ze toch bijna elke dag en er is er nog niet één geladderd. Zittend op het houten bankje rol ik de eerste af over mijn linkerbeen. Is het overdreven om eerst mijn kousen aan te trekken? Ben ik er op uit om betrapt te worden? Ik voel een tinteling in mijn onderbuik. Herinner me hoe ik me zaterdag voelde toen ik net mijn broek over mijn kont trok op het moment dat er een clubje giechelende tieners binnen kwam. Zeker wetend dat ze allemaal hadden gezien dat ik er niets onder aan had. Zeker wetend dat hun gegiechel over mij ging. Met een hoofd als een boei heb ik me weg gehaast uit de kleedkamer. Maar dat was zaterdag. Op dinsdagochtend zijn er geen pubers. Niet zo vroeg. Ik trek mijn tweede kous aan. Sta op van het bankje om mijn jurkje aan te trekken. Het staat wel leuk en voor die paar centen kon ik het echt niet laten hangen. De strakke mouwen en lijfje gaan over in een rok die mooi uitwaaiert over mijn billen. Ik draai een rondje, weet zeker dat het te kort is. De twijfel slaat weer toe. Ga ik eindelijk capituleren? Is het experiment ten einde? Of was het dat al toen ik besloot om de body te dragen om in te sporten, in plaats van gewoon een legging en een sporttopje? Ik heb het mezelf vergeven, omdat de body toch wel zo uitdagend is dat het misschien wel meer opvalt dan mijn normale outfit zonder ondergoed. Ik raap mijn sportspullen van de grond en stop ze samen met mijn sportschoenen in de tas. Ga opnieuw op het bankje zitten om mijn nep-AllStars aan te doen. Nu ik ze toch heb kan ik ze maar beter ook af en toe eens dragen. Ook al waren ze niet duur. En ze passen wel bij de look van het jurkje. Ik voel opnieuw de plankjes van het simpele bankje tegen mijn billen. Het jurkje is echt te kort. Ik trek het onder mijn billen, het gaat wel, maar ik moet wel opletten als ik ga zitten wil ik voorkomen dat de hele klas de boord van mijn kousen ziet. Kut. Ja en als ik niet oppas zien ze die ook ja.

Er komt een meisje van mijn leeftijd binnen. Ik ken haar wel, tenminste, van zien hier in de sportschool. We hebben ooit wel eens een les samen gevolgd. Bere-fanatiek, dat herinner ik me nog wel. Ze mompelt iets van een goedemorgen, ik groet haar terug. Iets te vrolijk misschien, zenuwachtig. Ze schopt haar sneakers onder het bankje, stroopt haar skinny van haar benen en trekt, terwijl ze ongegeneerd met haar blote billen mijn kant op staat, haar trui over haar hoofd. Leuk setje, schiet er door het mijne en ik moet giechelen bij de gedachte dat dat ook voor haar billen geldt.

'Leuk jurkje.'

Ik schrik op uit mijn gedachten.

'Dank je. Het is maar een simpel vod hoor.'

'Het staat je geweldig. Soms wou ik dat ik ook van die dunne stelten had.'

Ik kijk haar verbaasd aan. Ze heeft een geweldig figuur. Gespierd. Ja ok, haar bovenbenen dus ook, maar ik zie werkelijk niet wat daar niet mooi aan is.

'Het is wel een beetje kort…'

Waarom neem ik nu weer een onbekende in vertrouwen? Heb ik bevestiging nodig?

ze kijkt me vragend aan, terwijl ze haar onderbroek in een plastic zakje stopt.

'Valt wel mee toch? Dat is juist zo mooi als je dunne bovenbenen hebt.'

Ze haakt haar bh los en stopt die bij het broekje. Ok, daarnet was ik de bloterik, maar zo onbeschaamd ben ik geloof ik nog niet. Opnieuw die tinteling. Zonder bh vallen haar borsten een beetje tegen. Waar let ik eigenlijk op? Slappe hangers zou mijn ex ze genoemd hebben. Beter kleine tietjes dan slappe hangers, daar had ie dan misschien toch wel gelijk in. Ik snap wel dat ze een sport-bh aantrekt.

'Ik ben een beetje bang dat iedereen mijn kousen kan zien…'

Nu doe ik het weer. Waarom trek ik mijn zoom zover op dat ze de bovenkant van de kousen kan zien? Waarom zet ik mezelf te kijk?

Terwijl ze een kort strak broekje om haar billen trekt kijkt ze me aan, er speelt een glimlachje om haar mond.

'Ondeugend hoor.'

Ik voel dat ik een beetje bloos.

'Wat draag jij daar voor ondergoed bij?'

De vraag overvalt me, dit had ik niet verwacht.

'Ik twijfel altijd of ik dan wel een string moet dragen of niet.'

'Tegen wie zeg je het, ik sta al de hele tijd te twijfelen of ik hem aan zal trekken of toch maar niet.'

Nu bloos ik zeker.

Ik zie aan haar gezicht dat mijn antwoord haar verrast. Wat heb ik gezegd? Ze gaf het toch zelf al aan?

'Wou je nu zeggen dat je er niets onder aan hebt?'

Ogen als schoteltjes.

'Doe je dat vaak?'

Oh kut, wat heb ik gezegd.

'Jeez dat doe ik echt alleen als mijn jurk te strak is voor onderbroeklijntjes.'

'Maar je zei net toch..?'

Ik speel het maar onnozel. Weet dat ik het pleit nu toch verloren heb.

Ze kijkt me niet begrijpend aan. Is er bij gaan zitten, trekt nu haar sportschoenen aan.

'Dat je zelf ook altijd twijfelt of je er een string onder moet dragen of niet.'

Terwijl ik het zeg begint het te dagen. Oh wat ben ik toch een onnozel kalf.

'Je bedoelde dat je er dan iets onder zou dragen dat je billen wel bedekt hè?'

Dit is geen blozen meer, het schaamrood staat me op de kaken.

'Je hoeft je niet te schamen hoor, ik vind het supertof dat je dit gewoon durft.'

'Maar je zegt net zelf dat je het ook wel doet met een strak jurkje.'

Ik geef me nog niet gewonnen, het kwaad is nu toch al geschied.

'Ja, naar een feestje of zo, of zomers als mijn bikini nog nat is.'

Ik geef nog even geen antwoord. Wacht af of er nog meer komt.

'Hihi, en die ene keer naar mijn werk, maar toen had ik echt een mega lange rok aan. En nog had ik de hele dag het gevoel dat iedereen het wist.'

Ik grinnik.

'Maar je gaat me niet zeggen dat jij zo naar je werk gaat, toch?'

Ik kijk op mijn horloge.

'Over drie kwartier moet ik voor de klas staan.'

Het komt er zelfverzekerder uit dan dat ik me voel. Veel zelfverzekerder.

'Jeez…'

Op de parkeerplaats van de sportschool slaat de schrik me om het hart. Dit gaat echt te ver. Stel dat één van die pubers op school het ziet. Ik heb een broekje in mijn tas zitten. Just in case. Sinds vorige week al, toen ik ongesteld moest worden. Als de dood dat ik zou lekken. Ik lek nooit. Heb mezelf overwonnen. Maar toen was mijn rok niet zo kort. Had ik zelfs meestal een broek aan. Kut, wat heb ik mezelf weer aangedaan. Had ik maar wat aangedaan. Ik sta op het punt om uit te stappen en mijn tas uit de kofferbak te halen. Klik mijn gordel terug vast. Wat heeft het voor zin, dan loop ik nog steeds met mijn billen half bloot. Ik moet gewoon oppassen. Er zit niets anders op.

18 januari

Een brief. Een brief van Patrick. Mijn hart maakt een sprongetje. Een lichtblauwe airmail envelop. Ik wist niet eens dat die nog bestonden. De postzegels zijn exotisch. Teveel stempels om te onderscheiden waar vandaan precies. Ik wil hem open scheuren, hier en nu. Ik houd me in. Neem het stapeltje post mee naar binnen en laat het op de tafel vallen. Mislukt experiment, mijn huis is langzaam weer in een varkensstal aan het veranderen. Morgen moet ik opruimen. En de was doen. Ik laat mijn jas op de bank vallen. Trek de wollen trui over mijn hoofd. Mijn tepels zijn gevoelig. Wol op bloot vel was niet het aller slimste idee. Ergens ook wel lekker. De gordijnen aan de straatkant zijn nog open. Oeps. Achteloos loop ik er heen om ze dicht te trekken. Weet zeker dat de overbuurvrouw het ziet. Ze steekt zelfs vriendelijk haar hand op. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ik in mijn blote lijf voor het raam sta. Ik giechel. Alleen in mijn woonkamer. In zeven haasten trek ik de veters uit mijn Docs, schop ik de schoenen onder de bank. Stroop de jeans van mijn benen. Hij wordt dun, versleten. Op mijn rechterknie zit al een eerste scheur. Ingehaald door de mode. Terwijl ik hem zo in mijn hand houd kan ik bijna door de stof heen kijken. Op mijn billen, tussen de kontzak en de middennaad. Ik weet niet zeker of ik daar een scheur wil hebben. Ik gooi de broek bij mijn trui op de grond. Sexy, met die sokken. Het zijn nog twee verschillende ook. Zwart, maar van verschillende lengte. Ik laat mezelf in de bank vallen. Voel de kruimels tussen mijn billen. Echt, morgen moet ik schoonmaken. Tussen mijn billen. Ik houd de envelop in mijn handen. Tril ik nu. Tussen mijn billen. Ik ben gek.

Op de tafel staat het doosje. Open, leeg. Uit het kleine flesje dat er omgevallen naast ligt loopt langzaam nog een druppel glijmiddel op het tafelblad. Na het bezoek van Bram en Gina is het doosje niet meer open geweest. Verklaarde ik mezelf voor gek. Nu wil ik het in mij voelen terwijl ik de brief van Patrick lees. Ik trek mijn benen onder mijn kont. Voel het harde juweel tegen mijn hiel drukken. En dieper in mijn kontje. Ik slaak een klein gilletje. Toch verminder ik de druk niet. Met de nagel van mijn pink, de langste, probeer ik de envelop zo voorzichtig mogelijk open te maken.

Zijn handschrift is gehaast. Lange halen, mooie zinnen. Alles wat ik lees is mooi. Het is van Patrick tenslotte. Hij vertelt dat hij me mist, over zijn reis, zijn werk, de eenzame uren aan boord. De tranen biggelen over mijn wangen, plots mis ik hem harder dan in de hele afgelopen twee weken. Twee berichtjes heb ik nog van hem gehad. Ja, eerst een heleboel en nog een lang telefoongesprek toen hij pas was aangekomen in Manilla, maar daarna niets meer. Radiostilte. Ik weet hoe het komt. Geen bereik, geen internet, alleen noodgevallen. Ik open WhatsApp. Kijk in zijn blije gezicht. Een zonovergoten tafereel, achter hem de contouren van een industriehaven. Wat maakt het uit, met hem zou ik overal willen zijn. Hij beschrijft hoe vaak hij aan me denkt. Aan mijn lieve kleine piekborstjes, mijn kleine harde kontje, het moedervlekje onder mijn rechterbil (wanneer heeft ie dat bestudeerd?). De mafste details komen voorbij. Mijn met tranen en sperma bevlekte gezicht van die eerste ochtend, de stoïcijnse reactie van het McDonalds-meisje, het rode juweel tussen mijn billetjes. Hij moest eens weten. Zonder het te merken is mijn linkerhand tussen mijn benen gegleden. Mijn vingers bewegen razendsnel over mijn kloppende clit. Bij iedere nieuwe zin, elke stoute herinnering aan onze dagen samen, gaat het tempo omhoog.

De brief is uit. Al de derde keer. Ik schaam me een beetje voor de natte plek in de bank. Gooi er achteloos een theedoek overheen. Scharrel in mijn koelkast naar iets eetbaars. Ik moet beter voor mezelf zorgen. Eigenlijk iets aantrekken, het is best fris. Ik word uit mijn overpeinzingen gehaald door het schelle geluid van de deurbel. What the fuck, verwacht ik iemand? Stiekem gluur ik tussen de gordijnen door naar de voordeur. Weet dat ik mijn aanwezigheid verraad door de lichtspleet. Gina. Is ze alleen? Volgens mij wel. Ik kijk om me heen. Gris de brief van het salontafeltje. Die is privé. Besluiteloos kijk ik naar de vlek in mijn bank. Kut. Nu ja, het sap er van. Ik spreid een ouwe plaid uit over de zitting. Rommel mijn kleren bij elkaar. Opnieuw de bel. Een app er achteraan.

[Kleed je eens aan, het is koud hier buiten.]

Whatever.

'Wat zei ik nou?'

Grijnzend stapt ze de drempel over. Ik weet niet hoe snel ik de deur achter haar dicht moet smijten. Ik wil zeggen dat ik net thuis ben, dat ik net onder de douche wilde gaan, maar alles aan me zegt dat dat niet klopt.

'Heb je gehuild?'

Ze heeft maar één blik nodig.

'Is het zo duidelijk?'

'Wat is er aan de hand?'

Ik vertel haar van de brief in de post. Ze geeft me geen kans om verder te vertellen.

'Wat heeft ie gezegd? Heeft ie het uitgemaakt?'

Ze lijkt in een soort idiote razernij te ontsteken.

Ik schud mijn hoofd, 'nee, nee, ik mis hem gewoon zo ontzettend'.

Gina valt stil. Put zich uit in excuses. Sorry, sorry, sorry, wat een harteloos kreng ze soms toch ook is. Dat ze wat beter na moet denken. Ik stel haar gerust. Vind het wel lief dat ze me zo verdedigt.

'Dus eigenlijk lag je gewoon een beetje op de bank met je doos te spelen?'

Dat is mijn Gina weer. Ranzig en recht voor zijn raap. Ik giechel. Geef geen rechtstreeks antwoord.

'Ik zal maar niet onder die deken kijken hoe groot de vlek is zeker?'

Ze grijnst breeduit.

Ik haal mijn schouders op en pluk mijn trui van de vloer.

'Heb je al gegeten?'

Ik herhaal mijn vraag nog eens zonder een kilo gesponnen wol in mijn mond. Gina schudt nee.

'Ik heb niets in huis, sorry. Zullen we iets gaan eten?'

'Alleen als je iets leuks aantrekt.'

Ze meent het. Ik zie ook nu pas dat ze zelf ook een jurkje aanheeft. Het is niet haar normale dellerige stijl. Best chique eigenlijk, vrij rechttoe rechtaan tot net boven de knie.

'Laat eens kijken wat jij aan hebt dan?'

Ik gebaar dat ze haar jas verder uit moet trekken.

'Leuk. Staat je goed.'

Ik meen het. Het staat haar echt goed. Volgt haar vormen ondanks dat het zo recht van snit is. Benadrukt haar rondingen niet zo overdadig als anders.

'Heb je geen bh aan?'

Ik zie haar tepels door de stof heen prikken op een hoogte die natuurlijker is dan ik van haar uitpuilende decolletés gewend ben.

'Ik heb er helemaal niets onder aan.'

Ze fluistert het bijna.

'Wat zeg je?'

Ik grijns.

'Je hebt me wel gehoord.'

'En nu moet ik zeker ook in mijn blote kont de straat op, om jouw geile spelletje mee te spelen?'

Ze knikt. Dat het dat wel zo'n beetje is ja. Dat ze al sinds nieuwjaar aan mijn stoute voorstel moet denken. Dat ze zich nog nooit zo verleidelijk gevoeld heeft als die avond en dat Bram het er ook aldoor over heeft.

'Over mijn blote kont?'

Ik kan het niet laten.

'Ook.'

Ze gooit het er uit zonder dat echt te willen. Bloost er van.

Ik gooi het maar over een andere boeg. Hoef haar ook niet persé te plagen.

'Wat zal ik eens aantrekken dan, suggesties?'

'Die jurk van laatst bij mijn ouders was leuk.'

Ze laat er geen gras over groeien.

'Dus jij wil dat ik in mijn blote tieten uit ga, om jou een beter gevoel te geven over je ondergoedkeuze?'

'Het was te proberen.'

Ik grijns.

'Laten we maar eens kijken.'

19 januari

Wanneer ik terugkom van het toilet staat Gina te kletsen met een gozer die me vaag bekend voorkomt. Hij staat voorovergebogen om haar te kunnen verstaan, maar je kunt zo zien dat hij een stuk groter is dan haar. Een heel stuk groter.

Ik ken deze tent niet, Gina ook niet volgens mij. Nadat we ons tafeltje in de pizzeria schandalig lang bezet hebben gehouden, zijn we maar verhuisd naar een kroeg. Zoveel te vertellen. Zoveel avonturen en vooral honderdduizend vragen van mijn vriendin, wat zeg ik, mijn schoonzusje. Het was ook wel lekker om mijn hart eens te luchten. Mijn gevoelens de vrije loop te laten gaan en al mijn dwaze fantasieën en stoute dromen te delen met mijn hartsvriendin. Dat was hoe dan ook alweer veel te lang geleden. Gina is een goeie om dit soort dingen mee te delen. Ze kwekt het niet door, dat weet ik, en ze heeft zelf ook altijd van alles te vertellen. Niet dat ik vanavond zo'n goede luisteraar ben geweest. Teveel met mezelf bezig denk ik. Ze was ook maar wat geïnteresseerd in mijn exploten. Mijn nieuw gevonden ondeugd. Verbijsterd over het feit dat ik dit hele jaar nog geen bh of onderbroek heb gedragen. Dat ik gewoon zo voor de klas heb gestaan. Ze gelooft het nog steeds niet helemaal heb ik de indruk.

Of ik dan ook met die stop in m'n reet, ja, ze kan het lekker brengen, voor de klas heb gestaan. Ze moest het gewoon vragen. Ik kon het gelukkig ontkennen, al moet ik heel eerlijk toegeven dat het idee wel al in me was opgekomen. Dat heb ik nog maar even verzwegen. Of ik dat ding vaak draag, of ik al lang met zulk speelgoed experimenteer. Haar ogen vielen bijna uit hun kassen toen ik terloops mededeelde dat ik hem vandaag voor het eerst sinds het bezoek van Bram en haar weer eens uit het doosje heb gehaald. En dat ze toch wel weet waar dat ding vandaan komt? Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze het wel gezien had toen ik nog naakt door mijn huisje trippelde in haar bijzijn. Dat ze het doosje op de keukentafel wel herkend zou hebben. Dat de lekkende fles glijmiddel dan toch op zijn minst de allergrootste hint moest zijn. Niet dus. En hoezo zou zij moeten weten waar dat ding vandaan komt. Daarna werd het even stil, bleef haar waterval aan woorden een ogenblik in het ijle hangen. Het besef kwam met een nieuwe stortvloed. Waar ik die dan had gevonden, had ik in haar kast lopen snuffelen, dat kon helemaal niet, dat wist ze zelf ook wel. In mijn rugzak, mijn toilettas? Hoe is het daar dan in gekomen? Plots begon ze als een bezetene te appen, ik kon zo wel raden met wie. Ze werd steeds roder, maar gelukkig werd ook haar grimas steeds breder.

'Mijn Bram kent jou beter dan ik.'

En dat was het einde van het verhaal. Nou ja, het verhaal hoe ik er aan gekomen was dan. Wat volgde was een kruisverhoor over waarom ik dat ding dan in hemelsnaam ook echt geprobeerd heb, hoe dan, maar toch vooral waarom. Ik heb moeten toegeven dat ik dat niet echt wist. Verder dan nieuwsgierigheid ben ik niet gekomen. Willen weten hoe het voelt, dat. Dat ik ook niet had gedacht dat het de hele avond zou duren voordat iemand er achter zou komen, dat het ding in plaats van een kwartiertje meteen de hele avond in de greep van mijn sluitspier zou bivakkeren. Mijn beeldspraak deed haar schateren. Ons beiden. Dat ik knettergek ben dus. Maar dat is geen nieuws.

'Ik wil dansen.'

'Bruno, dit is Sophia, de nieuwe vriendin van …'

'… Patrick. Het meisje zonder ondergoed.'

Hij vult haar naadloos aan. Zonder enige gêne. Zijn glimlach eerder flauw, niet wat je zou verwachten na zo'n toch wel onthullende mededeling. Ik gun hem een slap knikje. Weet even niet hoe hier op te reageren.

'Bruno is een vriend van Patrick.'

Ik knik opnieuw. Zover was ik ook al. Ik weet nu ook weer waar ik hem van ken. Die laatste momenten in de nieuwjaarsnacht, voor Patrick en ik naar buiten zijn gevlucht met onze fles champagne. Het is mijn eigen schuld dat deze reus zo ongegeneerd verwijst naar mijn ondergoedkeuze. Ik heb het hem zelf verteld.

Ik sleur Gina mee naar de dansvloer. De muziek is opzwepend. Ik zwier en zwaai op een manier waar ik misschien iets beter over na zou moeten denken. Vanavond niet. Vanavond ga ik los. Het moet nu eenmaal.

29 januari

Ik moet me haasten, net even te lang in de kleedkamer blijven hangen. Wachten op, nou ja, op niks eigenlijk. Het begon langzaam druk te worden terwijl ik me aan het aankleden was. Vind ik het jammer dat ik vandaag geen kousen bij heb om langzaam over mijn blote benen omhoog te stropen? Dat ik alleen maar een skinny had om over mijn blote togus te trekken? Misschien wel. Misschien heb ik ook wel wat overdreven lang in mijn zwart gazen hemdje staan rond dralen voor ik mijn blouse aan trok. Terwijl ik me door de gang haast trek ik nog snel de rits van mijn tas wat verder dicht, laat bijna mijn telefoon vallen.

'Ga je al weg?'

Ik schrik van de onverwachte verschijning, was niet echt op mijn omgeving aan het letten.

Ik knik, 'ja, helaas wel, zo weer lesgeven'.

'Jammer, ik ben je vorige week ook al misgelopen.'

Ze heeft wel een beetje gelijk, natuurlijk is zij de reden dat ik zo heb lopen treuzelen. Dat ik vorige week een tweede keer veel te kort gerokt voor de klas heb gestaan. Opnieuw heb ik een klein beetje spijt dat ik vandaag een broek aan heb.

Pas nu zie ik dat haar benen vandaag in een panty steken. Een kleurrijk geval, knalblauw, bijna ton sur ton met het strakke jurkje dat ze er boven heeft. Ik ga er tenminste van uit dat het een jurkje is en geen rok die hoog onder haar korte knalgele jack verdwijnt.

'Ja, jammer.'

Ik moet wel een antwoord geven. Heb eigenlijk echt geen tijd meer. En spijt dat mijn antwoord zo afstandelijk klonk.

'Misschien volgende week?'

Ik probeer nog wat te redden.

Ze knikt.

'Ik probeer vroeger te komen, kunnen we misschien samen sporten.'

Ik moet echt weg nu, kijk omstandig op mijn telefoon. Wil eigenlijk niet meteen weglopen. Het liefst zou ik in een hoekje van de kleedkamer observeren hoe ze zich omkleedt in haar sporttenue. Het is wel het soort van jurkje dat het niet goed doet met ondergoedlijntjes…

'Ik moet echt gaan nu, anders kom ik te laat.'

Ze knikt nog een keer, vervolgt ook aarzelend haar weg naar de kleedkamer. Ik sta al met de deurklink in mijn handen als ik mijn naam hoor.

'Sophia…'

…

'Sophia, zo heet je toch hè? Heb je het anders vanavond druk? Misschien kunnen we ergens iets gaan drinken? Ze pakt mijn hand en krabbelt met een balpen een telefoonnummer op mijn pols. Dan rent ze zonder om te kijken terug de gang door. Hoe weet ze mijn naam? Ik moet gaan, anders mis ik mijn bus.

Ben ik te vroeg? Vijf minuutjes. Ik rek me nog eens uit om over de groep studenten die net na de ingang de doorgang blokkeren te proberen kijken. Tevergeefs. Ik ben wel lang, maar geen reus. Wat doe ik hier eigenlijk? Heb ik een date? Is het gewoon een afspraak met een vriendin voor een drankje? Het is op zijn minst verwarrend. Ik weet niet eens hoe ze heet. Nu ja, niet tot ze haar naam en telefoonnummer op mijn pols kalkte. Elke. Om heel eerlijk te zijn heb ik geen idee wat ik van vanavond moet verwachten. Wil verwachten ook vooral. Het voelt als een date, maar waarom? Ik date niet met andere meisjes. Ik heb een vriendje. Toch ben ik hier. Waarom ook niet? Het is een leuke meid, van die paar keer dat ik haar gesproken heb weet ik dat we wel een klik hebben, we kletsen in ieder geval makkelijk genoeg over best persoonlijke dingen. In ons blootje. Ik gniffel. Weet me tussen twee nu al dronken kerels door te wurmen tot in een rustiger gedeelte van het café. Dan zie ik haar zitten, diep verzonken in haar telefoon. Tafeltje in de hoek. Strategisch, zodat ze me kan zien aankomen. Tenminste, als ze niet zo gebiologeerd op haar scherm zou zitten tikken.

[Ben er al. Tafeltje links achterin. Aan het raam.]

Ik twijfel even of ik terug zal appen of gewoon naar haar toe lopen. Besluit tot het laatste net op het moment dat mijn mobiel weer trilt.

[Geen zorgen, ik draag geen witte anjer in mijn knoopsgat.]

Dat en een smiley.

'Ik zie het.'

Ze springt op van haar stoel. Enthousiast. Buigt zich voorover om me een zoen op mijn wang te geven. Vluchtig. Goed.

'Ik zat hier op je te wachten en ineens begon ik te denken dat het wel leek alsof we een date hadden. Ik was even bang dat ik verkeerde verwachtingen had geschapen.'

Ze klinkt luchtig, maar haar blik is vragend. Ik voel een last van me af glijden.

'Haha ja, die twijfel had ik ook even. Het ging ook allemaal zo gehaast vanochtend. Wat drink jij?'

Goed, daarvoor zijn we hier, om iets te drinken. Oef. Ik probeer de twee witte wijn zonder knoeien naar ons tafeltje te brengen. Geen aanleg voor bediening, maar dat is geen nieuws.

Haar blauwe jurkje, want dat is het wel degelijk, is mouwloos en heeft een subtiel V-vormig decolleté. Het staat haar wel, zelfs al heeft ze niet de perfecte borsten om het zonder bh te dragen. Ik probeer niet te staren. Laat zelf ook mijn jas van mijn schouders glijden. Ik heb lang voor mijn kast staan twijfelen wat ik aan zou doen. Dan toch maar besloten om gewoon in mijn werkplunje te verschijnen. Deze broek doet wonderen voor mijn sorry excuse for an ass en met een knoopje meer, nu ja twee, open geeft het bloesje net wat meer van mijn gazen topje te zien dan waar ik me op school goed bij gevoeld zou hebben.

'Het valt erg op hè?'

Ik probeer me van de onnozele te houden, maar ze prikt er meteen doorheen. Ja, ok, het is wel duidelijk dat ze geen bh aan heeft, dat kan ik niet ontkennen. Doe ik ook niet.

'Jouw schuld hoor.'

Ze lacht er steels bij. Ik weet even niet wat ik daar nu weer op moet antwoorden.

'Het heeft één voordeel …'

Ik weet dat ze de rest van haar zin expres laat hangen.

'… als iedereen naar je tieten staart, is er niemand die door heeft dat je in je blote kont loopt.'

'Bedoel je dat je..?'

Ze knikt.

'Helemaal niks.'

'Wow.'

Ik had het kunnen weten en toch verbaast het me op de één of andere manier. Plots weet ik ook waarom.

'Wou je zeggen dat die blauwe panty geen panty is?'

Ze schudt met haar lange blonde haar. Ik zie het nu pas, geen paardenstaart vanavond.

'Nope, stay ups. Cool hè?'

'Ik wist helemaal niet dat ze die in zulke gave kleuren hebben.'

'Internet. Ik stuur je de link.'

Twee tellen later piept mijn mobiel alweer.

Ik heb er een beetje spijt van dat ik toch niet wat meer mijn best heb gedaan heb op mijn kledingkeuze. Voel me een beetje underdressed nu ik weet wat mijn tafelpartner in haar schild voert. Ze spreekt me tegen. Dat ik er geweldig uit zie in die broek en dat ik bijna meer van mijn tieten laat zien dan zij. Onwillekeurig voel ik aan mijn decolleté, oeps, toch een knoopje teveel open. Ik snap wat ze bedoelt. Te laat om het nu nog te herstellen.

Ik wandel door de stille wijken van de stad terug naar huis. Mijn fiets aan de hand. Platte band. Ik voel me een beetje tipsy. Eén wijntje teveel misschien. Wat een leuke avond. Gaan we vaker doen. Mijn nieuwe vriendin Elke en ik. We hebben het echt over van alles gehad, studies, werk, passies. Ik heb het gevoel dat ik in die paar uur meer van haar te weten ben gekomen dan ik inmiddels van Patrick weet. Alsof ik haar al jaren ken. In mijn broekzak komt een berichtje binnen. Onhandig diep ik het apparaat op uit de strakke jeans. Laat bijna mijn fiets vallen.

[Gezellige avond. Zoveel meer dan zomaar delen dat ik ook zonder string op stap durf. Dank je.]

Ik ben nog aan het bedenken wat ik zou kunnen antwoorden, als het volgende bericht binnenkomt.

[Ik mis je.]

Huh, dan zie ik de afzender. Patrick! Mijn hart maakt een sprong. Een grote. Patrick!

Alle verhalen van: Ladybug

Fijn verhaal

+39

Plaats reactie

Reacties

Reactie van Babboe

november 2019

Je schrijft heerlijk heb er van genoten

Reactie van sanandjet

maart 2019

Wat een heerlijk avontuur! Kijk uit naar het vervolg!

Reactie van TinusBoot69

februari 2019

Het wordt steeds mooier en beter. Na deel 1 deelde ik de eerste commentaren. Nu kijk ik uit naar het vervolg.

Reactie van Ladybug

februari 2019

Dank!

Reactie van Anton_bi

januari 2019

Ik zal eerlijk zijn. Ik snap er geen ruk van. Van derde persoon naar eerste persoon, maar wie is wat en wie? Ik vind het iets te experimenteel.

Reactie van Ladybug

januari 2019

Echt niet? Eerste persoon is zij, derde persoon is vanuit hem, moeilijker is het niet hoor :)

Reactie van stout2312

januari 2019

Het is fijn dat er een hoop positieve reactie zijn.
Zelf ervaar ik het anders: ik vind het erg "hak op de tak"geschreven.
En dan bedoel ik dit i.v.m. het wisselen van de personen in de dialogen.
Verder is de verhaallijn wel spannend, en zie (inderdaad) uit naar een vervolg.

Reactie van Ladybug

januari 2019

Hmm er zijn twee invalshoeken/tijdslijnen die elkaar aanvullen. Natuurlijk, het moet je stijl een beetje zijn, maar 'hak-op-de-tak' vind ik geen terechte beschrijving. Het zwalpt tenslotte niet van het een in het ander zonder enig verband, dat is 'hak-op-de-tak' voor mij. Gelukkig heb ik je interesse wel kunnen wekken en staat het vervolg al klaar :)

Reactie van stout2312

januari 2019

....en naar het vervolg ben ik echt benieuwd.
En dat wisselen in de dialogen: het zal de ouderdom zijn dat deze hete donder het wat moeilijker kan volgen.

Reactie van Fanny

januari 2019

Als je dan toch je debuut maakt op deze site, dan kun je het maar beter goed doen, toch Ladybug? Ik was in ieder geval meteen enthousiast toen dit verhaal in mijn mailbox viel. Wat een heerlijke schrijfstijl heb je. Een verhaal dat naar veel meer smaakt. Welkom bij Lecterotica!

Reactie van Ladybug

januari 2019

Ik ga er bijna van blozen...

Reactie van Ladybug

januari 2019

Reactie van Tanga

januari 2019

Leest als een trein!!! Heerlijk verhaal, zorgvuldig en overdacht geschreven, over een herkenbare situatie. Van oudejaarsavond op naar pasen? Kan me niet snel genoeg gaan en dus niet alleen vanwege het seizoen.

Lijst met reacties vernieuwen

Een nieuw begin (8)

Deel 1

31 december

Reacties

Inloggen op lectererotica.club

Copyright informatie