In de manshoge spiegel zag ik naast mezelf de diep ingesneden rug en de billen van het model dat ik frontaal fotografeerde. Op hoge naaldhakken na was ze naakt. Haar borsten waren niet zwaar genoeg om mijn begeerte op te wekken, maar uit esthetisch oogpunt waren ze perfect, net als de rest van haar lichaam.
Buiten beeld met uilenbril, slobbertrui en enkellange rok zat mijn echtgenote er van op een driepotig laag krukje met een onpeilbare blik op toe te kijken. Dertig jaar geleden had zij ook naakt voor me geposeerd. Toen was er geen getuige geweest om te zien dat ik háár wel had begeerd. Mijn camera had haar niet zozeer vastgelegd maar had haar lichaam afgetast als de handen en mond van een minnaar, en toen het toestel niet verder kon had zij zich onvermijdelijk aan me gegeven. Het waren de beste foto’s die ik ooit had en heb genomen. Tentoongesteld heb ik ze echter nooit omdat haar blikken en haar lichaamstaal de penetratie zo overduidelijk aankondigden.
Ik leefde voor de fotografie. Veel meer dan praten, stelde mijn camera me namelijk in staat tot vrouwen door te dringen door hen ertoe te dwingen zich bloot te geven. Vrouwen die voor me poseerden, merkten al snel en vaak tot hun eigen verwondering dat ze veel meer dan hun kleren uittrokken voor mijn lens. Daarom was het meteen ook de grootste frustratie in mijn relatie dat mijn camera nét tekortschoot om de ultieme intimiteit van seks te evenaren, dat ik mijn vrouw niet kon fotograferen zoals ik haar neukte, al bleef ik dat keer op keer proberen. Dat was dan weer de reden dat ik haar nooit kon neuken vooraleer ik haar gefotografeerd had.
Vanzelfsprekend bleef ik ook nadat ik mijn vrouw met camera en pik genomen had, andere vrouwen naakt fotograferen. Mijn echtgenote was steevast op die sessies aanwezig. Niet om te beletten dat ik mijn modellen zou trachten te verleiden, al waren die er ongetwijfeld wel van overtuigd dat jaloezie de reden van haar aanwezigheid was. Niet dus. Neen, de enige reden dat mijn vrouw bleef, was om aan het eind van elke sessie te kunnen verdwijnen en mij alleen te laten met het model. Steevast begonnen ze meer uitdagende poses aan te nemen nadat mijn vrouw de hielen had gelicht. Telkens weer waren ze ontgoocheld dat ik weerstand kon bieden aan hun schoonheid, dat ik hen het plezier niet gunde om op mijn verhoopte avances in te gaan of die af te wijzen. Ze beseften niet dat het juist die teleurstelling was ik die zocht. Bijna zonder uitzondering bleken dat de foto’s die ik selecteerde voor mijn boeken en mijn tentoonstellingen, en het was dat contrast en dat conflict tussen foutloze uitdagende lijven en sippe gelaatsuitdrukkingen die mijn reputatie als fotograaf hadden gevestigd.
Ditmaal duurde het meer dan twee uur eer mijn vrouw vond dat het ongeduld van het model groot genoeg was. Ze kwam van haar zitje naast de spiegel af. Maar het liep anders dan anders.
‘Je bent dan toch niet jaloers’, zei het model snibbig.
‘Hoe kom je erbij dat ik dat was?’
‘Omdat je er heel de tijd op bleef toekijken.’
‘Dat had niets met jaloezie te maken.’
‘Waarmee dan wel?’
‘Ik bleef kijken om te kunnen opstappen.’
‘Je praat in raadsels.’
‘En ik stap op omdat mijn man je anders niet kan fotograferen.’
‘Hoezo? Wat heeft hij de voorbije twee uren dan gedaan?’
‘O maar die foto’s gebruikt hij niet.’
‘Wat? Is dat waar?’ richtte ze zich tot mij.
Ik knikte kort terwijl ik haar manifeste kolere enthousiast fotografeerde.
‘Hij wil jouw ontgoocheling fotograferen als jij merkt dat hij je niet wil verleiden’, zei mijn vrouw.
‘Het zál wel. Straks ga je nog beweren dat hij jou meer begeert dan mij’.
Ze zette haar handen in de zij en stak haar borsten naar voren, terwijl ze misprijzend naar het verouderde gezicht en de vormeloze trui van mijn vrouw keek, die een al even vormeloos lijf lieten veronderstellen.
‘Toch is dat zo’, beantwoordde mijn vrouw haar blikken.
‘Waarom fotografeert hij jou dan niet?’
‘O maar dat doet hij.’
‘Ik heb nog nooit foto’s van jou gezien.’
‘Die toont of publiceert hij niet. Ze zijn te intiem.’
‘Je bedoelt…’
‘Neen, veel intiemer dan expliciete foto’s als dat was waaraan je dacht.'
‘Ik geloof je niet. Bewijs het me!’
‘Je vraagt er om’, luidde het antwoord droog.
Mijn vrouw kwam voor de spiegel staan terwijl het model haar plaats innam en de magnifieke kont op het houten krukje vleide. Ik had mijn vrouw nog nooit gefotografeerd met iemand die toekeek. Nog voor ze haar eerste kledingstuk uittrok, was ik al hard.
De rok en ook het slipje lagen al op de grond, maar door de lange trui was ze nog steeds gerokt op de ondertussen blote benen. Pas toen ze de trui over haar hoofd trok, zag ik haar geslacht. Alsof het zo moest, alsof ze me met haar gezicht niet van haar kut wou afleiden, die bloem van vlees die zich door de vele uren liefde – met mij, zonder mij en met zichzelf – nooit meer volledig sloot. Het model kreunde hoorbaar toen mijn camera zich als een erectie richtte naar dat middelpunt en ejaculeerde in een reeks flitsen. Het was allesbehalve van geilheid dat ze kreunde, maar uit het plotse besef dat zij eigenlijk nog nooit écht was gefotografeerd, uit het besef dat ze wanhopig verlangde naar een man die haar zou fotograferen als ik mijn vrouw, en uit pijn dat ik die man niet was.
De trui was helemaal uit zodat ik naast de kut ook het naakte gezicht van mijn vrouw zag, en meteen erop ook haar zware tieten, die niet zozeer mooi als wel brutaal waren. Het was diezelfde brutaliteit die me dertig jaar tevoren ook al geschokt had en had doen kapseizen. Het lichaam van mijn vrouw hield ook na al die jaren niet op me te verbazen, zelfs al had ik het mee gestalte gegeven: door haar gelukkig te maken, maar ook ongelukkig, door haar te doen huilen en lachen, door zelf uit te huilen op haar borsten, door haar zwanger te maken, door alle liefdesbeten in haar borsten tijdens de razernij van de passie, door de opgetelde uren dat ik aan haar kut gezogen had, door de weeën van het orgasme en de stuiptrekkingen van het baren, door mijn speeksel, mijn tranen, mijn uitgestorte sperma. Al die sporen, al die striemen en rimpels en littekens confronteerden me, ook met mezelf.
Mijn camera werd emotioneel en geil, net als toen ze zich voor het eerst voor me had uitgekleed, en haar nog voor ik een woord had gezegd toonde dat ik haar wou. Beroepsmatig geroutineerd uit de kleren gaan, werd flirten, werd uitdagen, werd zich blootgeven, tot de camera haar niet verder kon uitkleden. Toen. En ook nu. De stemmingen van mijn camera en de stijgende frustratie deelden zich ook aan het model mee. Al spoedig fotografeerde ik niet langer enkel mijn vrouw maar ook de gemartelde ontreddering van het model. Haar gezicht toonde het moment dat de camera zijn grenzen haar bereikt, niet verder kon. Zij was het die de uiteindelijke onmacht onder woorden bracht.
‘Hou op. Je moet haar neuken.’
Ze had gelijk, ik moest me voor de zoveelste maal gewonnen geven en legde de camera neer. Tot de volgende keer, tot morgen.
Ik kleedde me uit tot op mijn pik, die hard en groot was. Mijn vrouw lag op haar rug, haar benen wijd. Haar kut was de grens van de camera. Ik moest fysiek in haar zijn om die laatste muur te slopen, om haar naakte ik te zien. Ik kwam op het bed van haar lichaam liggen. Zij loodste mij in haar brandpunt, en vouwde dan al haar armen en al haar benen rond mij.
Het model was overeind gekomen, want ook zij moest verder. Maar zij kon niet neuken. Zij kon slechts de camera opnemen, en trachten tot voorbij de uitputting, tot voorbij mijn grenzen te geraken, door mijn vrouw en mij te fotograferen terwijl wij ons in elkaar neukten.
Schrijvers willen dolgraag weten hoe hun verhaal wordt ontvangen. Een korte opmerking is vaak al voldoende. Wij nodigen je dan ook van harte uit om een reactie te geven op dit verhaal. Daarvoor hoef je geen lid te zijn.