"Kijk, daar is het stadhuis van Brussel. Met die vergulde engel op de spits. Zie je het?"
"Ooooooo"
"En recht voor je het Justitiepaleis met die koepel en zuilengaanderij eronder"
"Ooooooo"
"Als je je hoofd naar links draait, zie je de Basiliek van Koekelberg. Zie je het? Daar aan de einder?"
"Ooooooo"
"En nu de andere richting uit. Het Atomium. Met die bollen."
"Ooooooo"
Ik was laaiend enthousiast. Ik steunde op de balustrade van het dakterras van het Muziekinstrumentenmuseum, en daar had je een
adembenemend uitzicht. Onder andere.
Als ontwerpster ben ik altijd al iets gehad met gebouwen. Vandaar dat ik regelmatig naar Brussel kwam. Daar had je een rijk en bovendien erg gevarieerd architectonisch erfgoed, en vooral de prachtigste Art Déco-gebouwen. Zoals de vroegere winkel Old England, een pareltje van glas en ijzer, dat na een tijd leegstand in 2000 was omgeturnd naar Muziekinstrumentenmuseum.
Enkele weken geleden was ik weer in Brussel, en laste ik ook een bezoekje aan het museum in. De muziekcollectie interesseerde me
eigenlijk niet. Ik had vooral oog voor de structuur van het gebouwen. In elke verdieping waren wat foto's van de bouw en van plannen aangebracht, maar stelde me niet tevreden. Integendeel, het prikkelde mijn nieuwsgierigheid naar meer.
Toen ik van beneden naar boven, en terug naar de begane grond was gewandeld, zocht ik met mijn ogen de knapste suppoost en sprak die aan. "Misschien kan u me helpen. Ik zoek eigenlijk iemand die me meer over het gebouw zelf kan vertellen."
Hij vond me wel aantrekkelijk, dat merkte ik aan zijn lichaamstaal, en was me dus dolgraag van dienst geweest. Met spijt haalde hij echter de schouders op. "Daar kan ik u helaas niet helpen. Maar mijn collega daar wel." Hij wees hij naar een oudere man, net als hij in uniform, die iets verder op stond.
Terwijl ik naar die laatste toe stapte, voelde ik de ogen van de jongere man op mijn billen. Onzichtbaar voor hem toverde dat een glimlach op mijn lippen; ik was ijdel genoeg om te genieten van mannenblikken. Ik wist dat ik er goed uitzag in mijn strakke jeans, die de aandacht vestigde op mijn smalle taille, en mijn bloes, die bol stond als een zeil. De oudere man dacht dat mijn glimlach hem gold. Ik liet hem graag in die waan en liet ook de rest van mijn lijf tegen hem lachen.
"Uw collega daar" - ik draaide mijn hoofd kort over mijn schouder om te wijzen - "zegt me dat u me meer over het gebouw zelf kan vertellen. Ik ben namelijk dol op Art Déco moet u weten. Zou u me kunnen gidsen?"
"Dat doen we normaal gezien enkel voor groepen", antwoordde hij. "Voor individuele bezoekers hebben we de koptelefoons". Die hingen vlak naast hem aan een rek.
"Dat weet ik best. Maar die gaan enkel over de instrumenten en mij interesseert het gebouw. Kan u geen uitzondering voor me maken?"
Ik keek gespeeld ongelukkig. Ik heb nog geen man die daar weerstand kon aan bieden. Ook hij bezweek: "Nou goed dan. Hoeveel tijd hebt u?"
"Om eerlijk te zijn op dit ogenblik geen", zei ik verontschuldigend. "Maar ik kan morgen terug komen."
"Morgen. Dan is het 11 november. Dat is hier een officiële feestdag. En zijn we gesloten. Kan u overmorgen niet?"
Ik keek sip, alsof ik haast op het punt stond in tranen uit te breken. "Overmorgen ben ik helaas weg. Morgen is echt mijn allerlaatste dag. Toe nou. U hebt toch een sleutel?"
"U vraagt wel veel", zei hij, maar ik wist dat dit nog slechts een achterhoedegevecht met zijn mannelijke trots was.
Ogenschijnlijk verstrooid bracht ik een hand naar achter en schudde mijn rode harenpracht op. Met dat kokette gebaar had ik het pleit gewonnen. Hij keek even vluchtig om zich heen om te zien of niemand meeluisterde. "Oké. Goed. Kwaad kan het tenslotte niet. In mijn vrije tijd komen werken. Wie kan daar wat op tegen hebben?" Hij glimlachte om zijn eigen grapje, maar ik zag dat hij niet gewoon was te lachen. Een beetje een wereldvreemd type, oordeelde ik. "Dertien uur", sprak hij met me af. Ik draaide me om, en stapte buiten, maar niet na met mijn ogen, mond en heupen te hebben geflirt met zijn jonge collega.
Die elf november was het snikheet. Ik droeg daarom een eenvoudig dij-lang en mouwloos bebloemd zomerjurkje. Mijn slip liet ik uit: de string was echt te plakkerig in mijn bilspleet. Bovendien wou ik niet enkel mijn benen maar ook mijn poesje laten genieten van elk briesje. Mijn bh deed ik noodgedwongen wel aan. Bij afwezigheid van een paar stevige mannenhanden hadden mijn zware borsten die ondersteuning immers nodig.
Mijn gids stond me zoals afgesproken op te wachten aan de ingang. Zonder uniform zag hij er jonger uit, moest ik voor mezelf toegeven. Toch zei ik met een schijn van teleurstelling in de stem. "Uw uniform uitgelaten?"
"Tja dat zou toch te zeer opvallen."
"Jammer. Ik heb een zwak voor mannen in uniformen."
Ik zag hem inwendig vloeken, en ik lachte inwendig. Hij had een hand uitgestoken ter begroeting, ik echter gaf hem een vluchtige kus op de wang, waarbij ik een borst ‘toevallig' kortstondig tegen een arm aanduwde. Het deed hem wat, zoveel was duidelijk.
"Zullen we?", stelde hij voor, zich herstellend.
Hij bleek inderdaad erg veel van het gebouw af te weten, en wist het ook interessant te brengen, niet op die drammerige manier die de meeste oudere gidsen over zich krijgen wanneer ze jaren lang dag in dag uit dezelfde tekst hebben moeten aframmelen tegen matig geïnteresseerde toeristen.
We eindigden op het dakterras. Met geplooide armen ging ik op de balustrade leunen en keek voor me uit. Op die hoogte stond er een flinke bries, die mijn jurk deed opwaaien. Ik deed geen moeite om die naar beneden te houden, en deed alsof ik me niet bewust was van het feit dat hij mijn blote kont kon zien, en dat ik geen broekje aanhad. Zou hij een stijve krijgen, vroeg ik me af. Ik hield van cockteasen. De gedachte aan een harde penis maakte me echter zelf ook opgewonden zodat mijn tepels de stof van mijn bh prikten.
"Heb je ooit Crash gezien?" vroeg ik zonder me om te draaien.
"Neen. Hoezo?", hoorde ik hem zeggen. Hij trachtte normaal te klinken, maar dat lukte hem slechts deels.
"Daar komt een prachtige scène in voor waarin Deborah Unger over het penthousebalkon van een wolkenkrabber uitkijkt op een weergaloze skyline."
"Ik begrijp wat je bedoelt", zei hij. "Veel mensen komen hier enkel voor het zicht."
In pure ironie blies de wind mijn jurk toen omhoog zodat hij inderdaad een prachtzicht kreeg... op mijn billen. Ik wachtte tot mijn jurk weer naar beneden viel en ging dan verder. "Neen; je begrijpt helemaal niet wat ik bedoel. Weet je wat die scène zo fantastisch maakt?"
"Neen", moest hij toegeven. "Wat dan?" Het klonk schaapachtig.
Een ogenblik twijfelde ik. Was hij de moeite wel waard? Ik kon nog steeds terug. Er viel een stilte van een seconde in. Acht wat. Door de gedachte aan wat komen kon, was ik te nat om terug te kunnen. "Wat die scène zo bijzonder maakt is dat ze zich ondertussen achterlangs laat neuken door James Spaader".
Bij die woorden draaide ik me om. De medeplichtige bries liet mijn jurk opwaaien en toonde hem mijn gebruinde dijen en gladgeschoren kut. Ik genoot van zijn verbijstering en van de onmiskenbare bobbel die zich aftekende in zijn broek. Hij zweeg, niet omdat hij niet uit de woorden kwam, maar omdat hij wereldwijs genoeg was om te weten wanneer spreken overbodig is. Zijn hand ging naar beneden, ritste zijn gulp open en trok zijn penis naar buiten. Gewoonlijk vind ik een lul die uit een broek steekt een potsierlijk zicht. Maar zijn pik deed me dat vergeten. Hij had een mieterse penis, een echte gentleman's pik.
"Kleed je uit", zei ik.
Mijn stem klonk schor van opwinding. Hij aarzelde niet en ging uit de kleren. Hij had een goed lijf, gaf ik voor mezelf toe, met hier en daar het bleke spoor van een litteken. Dat vond ik niet storend. Integendeel. Ik verkies een lijf dat zichtbaar geleefd heeft, een lijf met een geschiedenis en een verleden elke dag boven een perfect maar karakterloos lichaam. Toen hij helemaal naakt was, was de penis minder obsessief maar daarom niet minder prachtig. Mijn ogen kruisten elkaar in het brandpunt van zijn eikel. Mijn bewonderende blikken maakten hem zelfzekerder.
"Nu jij", zei hij. Het was geen vraag, geen verzoek, geen bevel. Het was een vaststelling.
Ik trok mijn jurk in een beweging over mijn hoofd en haakte dan mijn bh los. Ik zag hem slikken. Met mijn lange benen, zware borsten en vlammend rode en schouderlang krullend haar ben ik ontegensprekelijk een looker. "Je bent prachtig gebouwd", zei hij.
Dat was eigenaardig geformuleerd. Zat hij nog met de architectuur rondleiding in zijn hoofd? "En dan heb je enkel de buitenkant nog maar gezien", zei ik.
Zeker en vast ben ik een gecultiveerde dame, maar af en toe maakte ik graag een ordinaire opmerking. De meeste mannen weten niet hoe ze daar om mee moeten gaan. Hij al evenmin.
Ik draaide me opnieuw om, met de geplooide bovenarmen op de balustrade leunen, mijn kontje naar achter gericht. Ik plaatste de voeten lichtjes uit elkaar zodat hij mijn kut door mijn billen kon zien schemeren. Ik hoorde hem op blote voelen naderbij komen en zoog van anticipatie lucht in toen hij zijn handen op mijn achterste plaatste. Tot op opluchting waren ze gespierd, en niet klamp. Het ogenblik daarom drong hij in me. Ik kneep mijn kut samen om weerstand en wrijving te creëren. Dat was nauwelijks nodig want hij was lekker groot. "Mmmmm" zuchtte ik toen hij me met lange diepe halen ging neuken. Ik genoot van de bries en de zon op mijn blote lijf, genoot van het gewicht van mijn traag slingerende borsten; van zijn penis in me, en van de kick tenslotte in open lucht genaaid te worden terwijl onder ons nietsvermoedende toeristen voorbij slenterden. Wanneer ze omhoog keken zouden ze ons zien. Of althans mij.
"Neuk me", hijgde ik. "En vertel me wat over het uitzicht", voegde ik er lacherig aan toe. Dat vond ik kinky.
"Kijk, daar is het stadhuis van Brussel. Met die vergulde engel op de spits. Zie je het?". Hij stootte hard toe als om zijn woorden te
onderstrepen.
"Ooooooo"
"En recht voor je het Justitiepaleis met die koepel en zuilengaanderij eronder". Hij ramde zijn lul in me.
"Ooooooo"
"Als je je hoofd naar links draait, zie je de Basiliek van Koekelberg. Zie je het? Daar aan de einder?" Hij gaf zijn penis een draaiende
beweging mee toen hij in me ging.
"Ooooooo"
"En nu de andere richting uit. Het Atomium. Met die bollen." Zijn ballen kletsten luid tegen mijn billen.
"Ooooooo"
Ik was laaiend enthousiast. Op de balustrade van het dakterras van het Muziekinstrumentenmuseum had je ontegensprekelijk een adembenemend uitzicht. Onder andere. Want als ik voortaan voorbij dat museum loop denk ik in de eerste plaats aan een naamloze suppoost, striemen witheet zaad die littekens brandden in de huid van mijn rug en een aardverschuivend orgasme. Willekeurig kijk ik dan naar omhoog en zie ik mezelf naakt aan de balustrade, de blik op oneindig, terwijl ik achterlangs geneukt word.
