De dokter 04: Het bordeel

"In het openbaar doe je alsof ik je oom ben," zei de dokter. "En jij bent zogenaamd mijn nichtje. Dat betekent minstens een armlengte afstand. Zo baren we geen opzien."

Omdat ik nog nooit in een auto had gezeten was de rit naar Den Haag een belevenis op zich. Ik verbaasde me over het stukje vernuftige techniek en hoe snel en makkelijk we ons verplaatsten. Natuurlijk reden er wel meer auto's rond in Rotterdam, maar op afstand maakten ze niet half zoveel indruk.

Eenmaal buiten de stad zat ik met mijn neus bijna tegen het raam. Mijn wereld was tot nu toe niet groter geweest dan een deel van Rotterdam. Molens, boerderijen, weilanden en sloten kende ik alleen van plaatjes en zwart-wit foto's. Hoewel de bomen kaal waren had ik nog nooit zoveel groen bij elkaar gezien. Als een bal stuiterde ik op de bijrijderstoel en vroeg ik de dokter het hemd van het lijf. Geamuseerd probeerde hij overal antwoord op te geven.

"Dus je hebt nog nooit een koe of een varken gezien?" vroeg hij verbaasd. "Geen kikker, reiger of konijn?"

"Geen echte."

"Tjonge, je moet meer leren dan ik dacht," plaagde hij. "En de zee? Ben je wel eens naar het strand geweest?"

In mijn beleving lag de kust aan de andere kant van de wereld. "Nee, nooit."

"Dan maken we een ommetje."

Mijn mond viel open toen we in Scheveningen uit de auto stapten. De krijsende meeuwen kende ik wel, maar de enorme oppervlakte water en zand was geheel nieuw voor me. Ik raakte maar niet uitgekeken hoe ver het uitzicht reikte. In de verte zag ik enkele schepen, niet groter dan stipjes aan de horizon. Met vader was ik wel eens in de haven geweest maar ik had me onvoldoende gerealiseerd dat al die vrachtschepen over zee kwamen en ook weer terug gingen. Over de afmetingen van onze planeet had ik geen flauw benul. Deze rit vond ik al een wereldreis op zich. Een stevige westenwind blies mijn haren alle kanten op toen we via een zandpad in de richting van de branding liepen.

"Geef me je schoenen," zei de dokter. "Anders breek je je mooie benen."

Het mulle zand was droog. Ik zakte er tot mijn enkels in weg. Dichter bij de branding werden mijn voeten koud en mijn kousen nat. Het kon me niet schelen. Als een jonge hond rende ik uitgelaten heen en weer. Ik slaakte kreetjes bij elke witkoppige golf die naar het strand rolde. Ze bleven maar komen in een eindeloze rij. Met grote ogen bekeek en bevoelde ik verschillende soorten schelpen, zeewier, steentjes en aangespoeld wrakhout. De dokter volgde mijn ontdekkingstocht met een glimlach. Af en toe keek ik schielijk naar zijn kaarsrechte gestalte. Strak in het pak, met gesteven overhemd en stropdas zag hij er deftig uit. Zelfs met zijn handen nonchalant in zijn broekzakken, openhangende regenjas en de wind in zijn haren had hij iets wat ik niet onder woorden kon brengen. Van 'klasse' en 'charisma' had ik namelijk nog nooit gehoord.

"Afblijven," riep hij toen ik in een plas water iets blubberigs zag. "Dat is een kwal."

"Een kwal?"

"Een zeedier. Als hij nog leeft kan hij je steken."

Geschrokken deed ik een paar stappen achteruit. Het had geen ogen, oren, neus of bek en ook geen poten, vinnen of een staart. Ik snapte er helemaal niks van.

Aangekomen bij het Wandelhoofd van het Kurhaus trok ik mijn schoenen weer aan. Ik keek mijn ogen uit naar de aanwezige wandelaars. Vooral de elegant geklede dames trokken mijn aandacht. Bij hen vergeleken voelde ik me een boerenknol.

"Rug recht, borst vooruit en kin omhoog," fluisterde de dokter alsof hij haarfijn aanvoelde wat ik dacht. "Je bent niets minder dan zij."

"Maar..."

"Het gaat er niet om hoe je eruit ziet, maar wat je uitstraalt."

Ik dacht aan zijn lesje zelfbewustzijn voor de spiegel in zijn slaapkamer en volgde zijn advies op. "Zo beter?"

"Heel goed. Je buigt je hoofd voor niemand, behalve voor de koninklijke familie."

In een winkeltje kocht hij ranja en een zakje nootjes voor me. "Dan hou je tenminste even je mond," knipoogde hij.

Zelf nam hij een biertje. Kijkend over de reling naar het kolkende water onder de promenade zette hij het flesje aan zijn mond.

"Laat je me dat niet proeven?" vroeg ik.

"Nee, niet hier. Een dame drinkt geen alcohol in het openbaar."

Ik verslikte me bijna in een nootje. "Dame?" hikte ik. Ik keek om me heen of niemand ons gesprek kon meeluisteren. "Volgens mij ga je juist alles behalve een dame van me maken."

"Joke, het ene sluit het andere niet uit. Een visser hoeft in zijn vrije tijd niet naar zijn werk te stinken en een bouwvakker kan op zondag best een mooi pak aantrekken. Mijn meisjes gaan in het openbaar keurig gekleed en gedragen zich beschaafd en netjes. Je bent niet wat je doet, liefie."

Ik vergat enthousiast te zijn over een school vissen die onder de stellage door zwom. Het klonk in theorie wel logisch wat hij zei, maar over de praktijk was ik niet zo zeker.

De dokter knipte met zijn vingers. "Kijk me aan en vertel waarom je me niet gelooft."

Ik bloosde weer. "Omdat... omdat er straks mensen zijn die weten hoe ik mijn brood verdien. En omdat ik geen mooie kleren kan betalen."

"Onzin. Je ouders zullen echt niet rondbazuinen dat hun dochter in een bordeel werkt en de klanten hebben er, nog veel meer dan jij, belang bij dat hun aanwezigheid daar niet uitlekt."

Met een fronsende blik keek hij naar de donkere wolken die in de verte kwamen aandrijven. "Wat het geld betreft... Zodra je eenentwintig bent bepaal je zelf of je je familie nog wil ondersteunen. Tot het zover is geef ik je ouders genoeg om van te leven met het hele gezin. Alles wat je meer verdient is voor jou."

Meer?

"Hoeveel?" vroeg ik nieuwsgierig.

"Genoeg," antwoordde hij. "Voor een meisje is trouwen met een rijke stinker de snelste manier naar een beter leven, maar vrijgezelle rijkaards liggen helaas niet voor het oprapen. De tweede optie is het bordeel. Je moet je rijkdom echter wel vergaren als je jong bent. Naarmate de jaren vorderen wordt de spoeling dunner... Kom, we krijgen regen."

De eerste druppels bereikten de grond. De dokter versnelde zijn  pas. Ik kon hem nauwelijks bijbenen. Toen de regen opeens met bakken uit de lucht kwam greep hij mijn hand en samen zetten we het op een lopen. Buiten adem bereikten we de auto.

In stilte zetten we de rit voort. Loodgrijze wolken en een gordijn van regen maakten de wereld kleurloos en somber. Ik leunde achterover en liet de uitspraken van de dokter op me inwerken. Maakte hij de dingen mooier dan ze waren? Wilde hij me paaien? Of meende hij het echt? Ik wilde dolgraag geloven dat ik een kapitaaltje bij elkaar kon sparen en ooit als een dame door het leven kon gaan.

<> <> <>

Het Huis was niet zomaar een huis. In mijn ogen was het een paleis. De eigenaar moest minstens van adel zijn. Ik werd er helemaal stil van. Ik waande me in een andere wereld. Dat was het eigenlijk ook.

"Je krijgt een werknaam," had de dokter me onderweg verteld. Om mijn privacy en die van mijn familie te beschermen want soms was de wereld kleiner dan je dacht. "Alle meisjes hebben bloemennamen. Wat denk je van Jasmijn? Zo'n teer wit bloempje past wel bij je."

Ik vond Jasmijn prachtig. Veel mooier dan Joke. 

Het statige landhuis aan het einde van een doodlopende weg was omgeven door een grote parkachtige tuin. Op strategische plekken bevond zich dicht struikgewas om zowel de bezoekers als de bewoners van het Huis optimale privacy te bieden. Zelfs de parkeerplaatsen bevonden zich uit het zicht vanaf de straatkant.

"Je krijgt van mij een eenmalige rondleiding," zei de dokter. "Omdat ik weet hoe nieuwsgierig vrouwen kunnen zijn. Daarom is dit de eerste en de laatste keer dat je door de voordeur naar binnen gaat. De dienstingang is aan de achterkant. Mocht iemand het ooit vragen, dan werk je in de keuken."

Dat klonk aannemelijk. Je stelde jezelf niet voor als meisje van lichte zeden.

We liepen samen de stenen trappen op naar een zware eiken voordeur die de dokter voor me opende. Met open mond nam ik het luxe interieur van de indrukwekkende hal in me op. De schitterende kroonluchter aan het hoge plafond, de olieverf schilderijen met zeezichten en jachttaferelen, de houten lambrisering, dikke tapijten op een natuurstenen vloer, de hoge ramen, enkele leren fauteuils en een onbemande balie met een koperen bel. Het rook er naar boenwas en sigaren. Vervolgens liepen we een gang door en een trap af waar zich een voorraad-, wijn- en waskelder bevonden. In de eetkeuken konden de meisjes de hele dag terecht voor een maaltijd of versnapering. Dit was de enige kelderruimte waar de meisjes mochten komen.

"Om twaalf uur 's middags lunchen we hier allemaal samen. Aanwezigheid is verplicht, tenzij je vrij hebt of van mij ontheffing krijgt. Zondag wordt jouw vrije dag zodat je met je familie naar de kerk kunt."

Ik rolde met mijn ogen. De kerk kon me gestolen worden. "Laat me raden, op verzoek van moeder?"

"Gedeeltelijk. Zondag is sowieso geen drukke dag. De meeste klanten brengen die dag bij vrouw en kinderen door en spelen de voorbeeldige huisvader."

"Lekker schijnheilig."

Hij sloeg een arm om mijn middel en leidde me weer naar boven. "Zo werkt het nu eenmaal in de hogere sociale klasse, liefie. Zodra het gewenste aantal kinderen is bereikt houdt mevrouw de benen bij elkaar en moet de heer des huizes maar zien dat hij aan zijn trekken komt. Maar jij en ik verdienen een dik belegde boterham aan dergelijke hypocriete lieden."

Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken. Dit was niet langer een ongrijpbaar plan dat mijn voorstellingsvermogen oversteeg. Nu ik hier werd rondgeleid begon mijn nieuwe loopbaan concrete vormen aan te nemen. Alles wat hij me tot nu toe had laten ervaren was slechts kinderspel bij wat er nog ging komen. Elke man die het zich financieel kon veroorloven mocht me binnenkort inhuren voor een half uur, een uur of langer. O mijn god!

Ik streed tegen een paniekaanval. "Moet ik... Moet ik echt alles doen wat een klant van me... van me vraagt?"

Hij keek me onderzoekend aan toen ik letterlijk stond te trillen op mijn benen. "Haal je niet de vreselijkste dingen in je hoofd, Joke. Je zult merken dat het allemaal wel meevalt. We werken met hoge tarieven en een gedragscode zodat niet elke ongelikte beer hier binnen wandelt."

"Wat is een gedragscode?"

"Regels waaraan onze gasten zich dienen te houden. Hygiëne en respect staan bovenaan het lijstje. Een klant die de regels in lichte mate overtreedt krijgt een waarschuwing. Na drie waarschuwingen is hij niet meer welkom. Wie zich te buiten gaat aan geweld, vernedering of ander ongewenst gedrag, pak ik hoogstpersoonlijk bij kop en kont en zet hem buiten de deur, hoe voornaam of rijk hij ook is."

Dat er grenzen waren stelde me ietwat gerust . De dokter beloofde me plechtig dat ik voldoende tijd zou krijgen om te wennen en om 'het vak' te leren. Hij gooide me niet in het diepe voordat ik kon zwemmen, maar volgens hem zou ik de smaak snel te pakken krijgen.

"Ik wed dat ik je nog moet afremmen."

Die overtuiging deelde ik niet met hem. Ik vreesde dat ik niet aan zijn hooggespannen verwachtingen kon voldoen en dat ik hem zou teleurstellen.

De rondleiding ging verder via een vergaderruimte van de Rotaryclub, de bibliotheek, een kantoortje en een grote huiskamer met comfortabele zithoeken waar kaartspellen, schaak- en damborden en kistjes met sigaren en sigaretten op de tafeltjes stonden. Hij wees me tenslotte de garderobe en de herentoiletten. Een mannenwereld.

Tussen de regels had ik begrepen dat het bordeel zich op de eerste en tweede verdieping bevond. Met knikkende knieën liet ik me meevoeren, de brede houten trap op. Zodra zijn aanwezigheid werd opgemerkt werd de dokter door acht uitdagend geklede jonge vrouwen uitbundig begroet. Het was meteen duidelijk dat ze op hem gesteld waren en hij op hen. Zonder mijn hand los te laten kuste hij ze allemaal en liet ook niet na in een paar borsten en billen te knijpen. De vrouwen lachten, giechelden, kirden en slaakten kreetjes.

We bevonden ons in een zaal waarin de lange bar een dominante plek innam. Ontelbare glazen en allerlei flessen sterke drank blonken in het volle licht terwijl de rest van de ruimte schaarser verlicht was. Er was een bescheiden dansvloer en langs de muren bevonden zich, op gepaste afstand van elkaar, een aantal tweezits bankjes. Ergens klonk swingende muziek.

De dokter duwde me naar voren. "Dames, dit is Jasmijn."

Ik werd voorgesteld aan Margriet, Madelief, Viola, Iris, Anemoon, Lilly, Floor en Marjolein. Met nieuwsgierige blikken werd ik van top tot teen bekeken, maar ook bijzonder hartelijk begroet met omhelzingen en kussen op mijn wangen. Een deel van de spanning viel van me af bij het zien van al die lachende gezichten. Het lukte me een verlegen lachje tevoorschijn te toveren. Pas toen ik vingers van de dokter onder mijn kin voelde besefte ik dat ik weer naar de grond keek. Oogcontact maken bleef moeilijk als ik niet op mijn gemak was. Toch hief ik nu mijn hoofd en keek verlegen de kring rond.

"Ben je niet erg jong?" vroeg Floor. "Hoe oud ben je, Jasmijn?"

Ik opende mijn mond maar de dokter was me voor. "Zeventien. Bijna achttien. Jasmijn is nog onervaren. Daarom gaan we haar geleidelijk inwijden in de geheimen van het Huis. Jullie hulp en tips zullen daarbij niet alleen gewenst, maar ook noodzakelijk zijn."

"Is ze nog maagd?" vroeg Lilly ongelovig.

"Trut," reageerde Anemoon ad rem. "Als ze op zijn behandeltafel heeft gelegen kan ze geen maagd meer zijn."

Ik kleurde van oor tot oor. Kennelijk vonden mijn kersverse collega's het normaal om over elkaars intimiteiten te praten, maar ik was niet gewend het seksuele middelpunt van de belangstelling te zijn. Het liefst was ik door de grond gezakt.

"Maar als ze nog nooit heeft geneukt, wat doet ze dan hier?" vroeg Margriet.

"Hetzelfde als jullie; geld verdienen," antwoordde de dokter in mijn plaats. "Zodat de rest van haar familie niet verhongert."

"Ach gut, meissie toch."

Die opmerking kwam van Viola. Ik schatte dat zij de oudste van het stel was, hoewel ze niet veel ouder kon zijn dan vijfentwintig.

"Wees lief voor Jasmijn, dames. Weten jullie trouwens waar Rosa is?"

"Drie keer raden," antwoordde iemand.

De kamerbrede donkerrode gordijnen bedekten geen ramen, zoals ik aannam, maar verborgen een zaaltje met een podium in de vorm van een halve cirkel. Er stonden enkele tientallen stoelen omheen. Strategisch geplaatste spiegels zorgden ervoor dat degene die op het podium stond aan alle kanten zichtbaar was voor het publiek. Dat laatste kon ik met eigen ogen vaststellen toen ik samen met de dokter naar Rosa keek, die op dat moment haar striptease oefende.

"Als er meer klanten zijn dan meisjes kunnen we hier het wachten veraangenamen," legde de dokter uit. "Eén meisje kan hier een groot aantal mannen tegelijk amuseren."

Rosa was in alle opzichten mijn tegenpool. Ze was een mollige meid met een zigeunerachtig uiterlijk, een dikke bos zwart haar en donkere ogen in combinatie met een blanke huid. Haar kleding bestond op dat moment uit een lange paarse avondjurk die helemaal op haar weelderige vormen was toegesneden. Op het ritme van de muziek repeteerde ze een act waarbij ze telkens meer van haar lichaam liet zien via een diep decolleté en de splitten in haar jurk die tot haar heupen reikten. Met toenemende bewondering zag ik hoe sensueel en soepel ze bewoog, waarmee ze de erotische spanning wist op te voeren. Als ik mijn ogen niet van haar af kon houden moesten mannen er zeker opgewonden van worden.

"Rosa is erg populair bij de klanten," fluisterde de dokter. "Ik ga jullie voorlopig aan elkaar koppelen. Als ik er niet ben is zij je eerste aanspreekpunt. Ze gaat je wegwijs maken en de typische vrouwendingen leren waar ik geen verstand van heb. Kleding, make-up, danspasjes, hoe je uitdagend beweegt, hoe je de aandacht van een man trekt en vasthoudt. Dat soort dingen."

Ik knikte zwijgend. Mijn aandacht werd opnieuw getrokken door Rosa, die nog slechts in een zwart kanten behaatje, bijbehorend broekje, jarretelgordeltje, netkousen en hooggehakte pumps over het podium danste. Ze zwaaide met haar fraaie benen, wiegde met haar adembenemende kont, liet haar borsten wippen, maakte wulpse gebaren, lonkte met haar ogen en straalde een enorme dosis seks uit. Gefascineerd keek ik toe toen ze haar ronde borsten ontblootte waarvan de bruine tepels eigenwijs naar voren wezen. Niet veel later verdween ook het broekje en toonde ze zonder blikken of blozen haar kaalgeschoren venusheuvel. Alleen het gordeltje, de kousen en schoenen hield ze aan. Toen de muziek stopte beëindigde ze haar act in een spagaat, waarbij haar halfopen spleet een vochtige afdruk op de podiumvloer achterliet. Onbewust likte ik mijn lippen.

"En?" vroeg de dokter.

"Ze is beeldschoon."

"Wat indruk maakt is haar uitstraling. Dat is precies de reden waarom ik haar heb gekozen om je in te werken. Ze is zo brutaal als de nacht. Wat jij aan zelfvertrouwen tekort komt, heeft zij teveel. Als ik niet uitkijk deelt zij de lakens uit en heb ik hier niks meer te vertellen."

Hij lachte vrolijk terwijl hij zijn blik op Rosa richtte die als een levensgrote kat op handen en knieën in onze richting kroop. Haar borsten schommelden tussen haar armen waarbij haar tepels bijna de vloer raakten.

"Ik hoop eigenlijk dat jij haar wat terughoudendheid kunt bijbrengen en dat jij een beetje van haar ongeremde gedrag overneemt."

"Dokter, kon je de weg nog vinden?" vroeg Rosa terwijl ze wijdbeens op de rand van het podium plaatsnam en hem een wellustige tongzoen gaf.

"Ik had mijn handen vol."

"Ik zie het," zei ze met een ongegeneerde blik op mijn boezem. "Je komt zowaar handen tekort."

Ze knipoogde ondeugend naar me. Al bij het eerste oogcontact voelde ik dat het goed zat tussen ons. Ik vergat zelfs mijn verlegenheid.

Ik stak mijn rechterhand naar haar uit. "Hallo, ik ben Joke."

"Jasmijn," verbeterde de dokter.

"Joke! Wat fijn dat je er bent. We zijn al dagen razend nieuwsgierig naar je, maar laat dat formele gedoe maar achterwege."

Ze drukte haar rood gestifte mond op die van mij waarbij ze haar naakte lichaam ongegeneerd tegen mijn kleding drukte. Ik glimlachte verlegen.

"Laat jij Jasmijn de rest zien?" vroeg de dokter aan Rosa. "Ik heb zo meteen een afspraak. O ja, probeer haar wat ouder te doen lijken als je wil."

"Heet dat tegenwoordig een afspraak?" spotte Rosa. "Inwendig onderzoek bij Iris, toch? Als je hulp nodig hebt roep je me maar."

"Zie je wat ik bedoel, Joke? Die meid bezorgt me grijze haren. Ze is de nagel aan mijn doodskist."

Lachend gaf hij ons allebei een snelle kus op de wang en liep weg. Rosa bekeek me vervolgens van kop tot teen.

"Nou meid, we gaan eerst eens iets aan je uiterlijk doen. Zo kun je je hier niet vertonen."

Een uur later had ik een gedaanteverwisseling ondergaan. Rosa had mijn haren opgestoken, mijn ogen koolzwart en mijn lippen vuurrood gekleurd. Ze had mijn oksels en benen met een scheermes gladgeschoren en in haar opdracht had ik zelf de haartjes tussen mijn benen zo kort mogelijk geknipt.

"Als je de klanten een harige kut voorschotelt zullen ze je niet likken," zei ze. "Terwijl het juist zo tyfusgeil is als ze dat wel doen. Daarom maken we die drempel zo laag mogelijk. Met een kale pruim maak je de meeste kans om te worden gebeft."

Wat voor haar gesneden koek was, was voor mij nieuw en angstaanjagend. Toch had ik in korte tijd al heel wat grenzen verlegd. Enkele dagen geleden durfde ik mezelf in het diepste geheim en in het donker amper aan te raken. Vandaag zat ik wijdbeens op de rand van een bad terwijl ik mijn schaamhaar kortwiekte in het bijzijn van een andere naakte vrouw, die me daarbij gadesloeg en me zonder blikken of blozen vertelde hoe ik mijn kut moest verzorgen.

Rosa gaf me een ragfijn rood onderbroekje en een bijpassend rood jurkje dat mijn boezem en billen amper bedekte en weinig te raden overliet. Deze 'bedrijfskleding' was vele malen bloter dan ik gewend was. Het resultaat was ronduit... hoerig. Ik herkende mezelf bijna niet meer toen ik in de spiegel keek, maar ik viel niet uit de toon. De andere meisjes waren eveneens gekleed in weinig verhullende jurkjes, bloesjes en rokjes, allemaal afkomstig uit een breed gesorteerde gezamenlijke garderobe. Een koopman stalde zijn koopwaar ook zo mooi mogelijk uit volgens Rosa. Wij verhuurden onszelf en daarom moesten we er sexy en verleidelijk uitzien zodat de kerels al hard werden bij onze aanblik. De vergelijking met koopwaar deed me rillen. Alsof ik een stuk vee op een veemarkt was. Gelukkig had ik tijdelijk uitstel van executie.

De rode kleur van mijn jurk had een betekenis. Rood werd gedragen als een meisje niet of slechts gedeeltelijk beschikbaar was voor seks, bijvoorbeeld als ze ongesteld was. In het rood mocht ik zelf bepalen hoe ver ik ging met een man. Ik mocht zelfs alles weigeren. De klanten wisten dat ze een in het rood gekleed meisje niet zomaar mochten kussen of betasten. Dat moesten ze eerst vragen.

"Als je rood draagt sta je achter de bar want er moet natuurlijk wel gewerkt worden," legde Rosa uit terwijl ze zichzelf in een korte zwarte rok en een knalroze bloesje hees. Haar borsten puilden er bijna uit en haar tepels tekenden zich af in de stof. Een broekje liet ze achterwege.  

Met gemengde gevoelens volgde ik haar toen ze me op de tweede verdieping enkele peeskamers liet zien. Ze waren niet groot, maar wel luxe. Elke kamer bezat een eigen toilet en een stortbad, een tweepersoons bed met mooie lakens en meerdere kussens, nachtkastjes voorzien van schemerlampjes, twee stoelen en een kapstok met kleerhangers. De ramen waren voorzien van zware gordijnen. Aan de muren hingen reproducties van erotische kunst, vooral vrouwelijk naakt.  De grootte van de spiegels varieerde per kamer omdat niet elke klant getuige wilde zijn van zijn eigen overspel. Wat ontbrak waren sloten. Aan de deur hing alleen een houten bordje dat aangaf of de kamer vrij of bezet was.

"De dokter houdt niet van afgesloten deuren," vertelde Rosa. "Het gebeurt gelukkig maar zelden, maar als een klant niet lekker is of door het lint gaat moet iemand ongehinderd hulp kunnen bieden."

Ik knikte begrijpend maar hoopte zoiets nooit mee te maken.

De derde verdieping bestond uit twee delen. De rechter helft leidde naar de bescheiden privé slaapkamers van de meisjes. Ik deelde met Rosa een kamertje met twee smalle eenpersoons bedden en een fraai uitzicht op het omliggende natuurgebied. Ze had de sobere inrichting opgefleurd met kleurrijke plaatjes aan de muren, plantjes op de vensterbank, gehaakte kleedjes en andere prullaria.

"Zodra je je draai hebt gevonden krijg je je eigen kamer," vertelde Rosa. "Maar de dokter vindt het beter dat je nu nog niet alleen bent en voor deze ene keer deel ik zijn mening."

Ze grinnikte en ik gniffelde ook. Ze mocht dan een kruidje-roer-me-niet zijn, ze droeg het hart op de juiste plek. Ik vond haar steeds aardiger.

De linkerhelft van deze verdieping bestond uit de privé vertrekken van de dokter.

"De deur is alleen op slot als hij weg is," zei Rosa. "Maar als hij hier is mag je altijd bij hem binnenlopen met een prangende vraag of probleem." Ze opende de deur zonder kloppen. "Ook als hij ligt te stoeien," zei ze met stemverheffing zodat de twee ontklede gedaantes op het bed hun liefdesspel onvrijwillig onderbraken.

"Rosa!" schreeuwde Iris woedend. "Lazer op! Zeg er wat van, dokter. Dit flikt ze me nou altijd."

Hoewel het me niet had moeten verbazen schrok ik toch van het schouwspel. De dokter lag op zijn rug op het bed en Iris zat wijdbeens over hem heen. Het duurde even voordat ik doorhad dat zijn pik zich diep in haar kut moest bevinden terwijl zij hem bereed. Verlegen met de situatie keek ik snel weg.

De dokter verbeet heimelijk een glimlach. "Dames, laat ons alsjeblieft even alleen en ga naar beneden. We komen zo bij jullie."

Breed lachend en met een ondeugende twinkeling in haar ogen haakte Rosa haar arm in de mijne. "Iris kan niet tegen plagen maar ik vind het heerlijk om haar te jennen omdat ze altijd zo fel reageert."

"Je lijkt mijn broer Jan wel. Hij pest mij ook altijd."

Bij de gedachte aan thuis moest ik even slikken. Ik dacht aan Sientje die het nu tegen Jan moest opnemen. Als oudste meisje zou zij nu het mikpunt zijn. Ik zuchtte. Zouden zij en de kleintjes me al missen? Of waren ze blij dat er een herriemaker minder in huis was?

"Hoe heet de dokter eigenlijk?" vroeg ik om me niet te verliezen in heimwee en emoties. Het was een vraag die ik hem niet durfde te stellen.

Terwijl we de trap naar beneden namen haalde Rosa haar schouders op. "Dat is het best bewaarde geheim van het Huis. Iedereen noemt hem dokter, zelfs de klanten. Soms hoor ik iemand Willem tegen hem zeggen maar ik betwijfel of hij echt zo heet."

"Waarom doet hij er zo geheimzinnig over?"

"Snap je dat dan niet?" vroeg Rosa. "De dokter is niet bepaald het braafste jongetje van de klas. Hij lapt nogal wat regels en wetten aan zijn laars. Dit hele bordeel is illegaal en wat hij in zijn praktijk in Rotterdam uitvreet heb je zelf mogen ervaren."

Ik knikte alsof ik het begreep. Tijd om erover na te denken kreeg ik niet want we waren weer bij de bar. Rosa duwde me achter de toog, waar Lilly handig een paar ijsblokjes in een glas mikte. Ook zij was in het rood gekleed. Intussen waren twee goed geklede mannen binnen gekomen. Eentje had alleen maar aandacht voor Marjoleins blote borsten die hij uit haar jurkje had gevist. Ze zat op zijn knie en stond toe dat hij een tepel tussen zijn duim en wijsvinger rolde. Zijn andere hand wreef ijverig over haar billen, daarbij aangemoedigd door Marjolein zelf. Ze kuste zijn gezicht en likte zijn oorschelp met het puntje van haar tong. Onopvallend masseerde ze zijn kruis over de stof van zijn pantalon. Vervolgens fluisterde ze een paar woorden die hem in lachen deed uitbarsten. Ik moest mezelf bekennen dat het schouwspel me niet koud liet.

De andere man had plaatsgenomen aan de bar. Hij was kalend, had een rond gezicht en een dikke buik. Zweetparels glommen op zijn voorhoofd toen hij zijn whisky van Lilly aannam. Daarna richtte hij zijn brutale kraaloogjes op mij. In mijn achterhoofd echoden de woorden van de dokter. Hij had gelijk toen hij zei dat ik voortaan anders bekeken zou worden. Alsof ik een delicatesse op zijn bord was.

"Kijk eens aan... Vers neukvlees," zei hij smalend. "Kom, geef ome Bertus eens een zoentje, wijfie."

Met zijn worstenvingers reikte hij over de toog heen maar ik deinsde verschrikt achteruit. Zijn bulderende lach schalde door de ruimte. Als mijn bibberende benen me hadden kunnen dragen had ik op dat moment rechtsomkeer gemaakt. Wat had ik in mijn hoofd gehaald? Hoe had ik me hierin laten luizen? Ik zou dit soort mannen nooit leren verdragen. Ik kon dit niet. Dit leven was niets voor mij. Ik stierf liever een hongerdood.

Rosa nam plaats op de kruk naast hem. "Wat is dit, Bertus?" reageerde ze op scherpe toon. "Heb je weer gezopen? Zijn we vergeten wat we met elkaar hebben afgesproken? De dokter zal niet blij met je zijn als hij dit hoort."

"De dokter is nergens te bekennen," grinnikte hij. "Wat kost ze?"

"Schrijf dat maar op je dikke buik, vlegel. Jasmijn komt de bar versterken, meer niet. Je zult het met mij moeten doen."

Rosa frunnikte zijn stropdas losser en schurkte haar lichaam verleidelijk tegen hem aan. Zonder het gewenste resultaat want hij bleef mij aanstaren, waardoor ik nog angstiger werd.

"Jou heb ik al zo vaak geneukt. Ik betaal het dubbele voor haar. Zo'n bang vogeltje is precies wat ik graag wil."

Ik wilde dat ik mezelf onzichtbaar had kunnen maken. Wat een vreselijke vent. Ik voelde me vernederd tot op het bot.

"Je bent niet kleurenblind, Bertus," hoorde ik de stem van de dokter naast me. Met zijn hand op mijn schouder voelde ik me weer een beetje veiliger. "Jasmijn is niet beschikbaar en dat blijft voorlopig zo. Je kunt met Rosa of Floor naar boven als je wil."

Maar de dikzak gaf het niet zo makkelijk op. Hij nam nog een flinke slok van zijn whisky. "Ik wil haar. Dat rode jurkje stelt niets voor als de juiste prijs wordt geboden. Ik geef je het vijfvoudige."

Nee! Ik kromp in elkaar. De dokter zou toch niet...?

"Niet het tienvoudige, niet eens het honderdvoudige. Ga naar huis en kom niet terug voordat je volkomen nuchter bent. Rosa, begeleid jij Bertus even naar de uitgang?"

Onder luid protest droop de kerel af. Ik had bewondering voor Rosa die zich niet liet intimideren en hem zonder pardon naar buiten werkte. Toen hij weg was haalde ik opgelucht adem.

"Ik wil naar huis," zei ik bedremmeld zonder de dokter aan te kijken. "Ik meen het. Ik had hier nooit aan moeten beginnen."

De dokter negeerde mijn wens. "Je gelooft het niet, Joke, maar Bertus is een prima kerel als hij de sterke drank achterwege laat. Ik zal met hem praten. Hij komt er niet meer in als hij een slok op heeft."

Het maakte niets meer uit. Ik had genoeg gezien en gehoord. "Ik blijf hier niet," hield ik vol.

Hij keek me enkele ogenblikken peinzend aan. Daarna pakte hij mijn hand en nam me mee naar het gedeelte waar Rosa eerder haar striptease had gerepeteerd. We klommen samen op het podium waar hij me weer voor de spiegel zette. Ik schrok opnieuw van mijn uitdossing. Zou ik ooit kunnen wennen aan de zware make-up, die blote armen en benen, het diepe decolleté, de gewaagde kleding?

De dokter bleef achter me staan en keek mee over mijn schouder. Ik probeerde ongemerkt mijn houding te corrigeren. Rechte rug, schouders naar achter, kin omhoog. Ik had hier zo genoeg van. Man, laat me toch met rust, dacht ik terwijl ik opzij keek. Meteen hoorde ik het knippen van zijn vingers en zocht ik via de spiegel weer oogcontact.

"Je begint het al te leren."

"Wat?" vroeg ik kortaf.

"Dat je mensen moet aankijken. Want hoe noemde Bertus je zojuist?"

Ik moest even graven in mijn geheugen. "Een bang vogeltje?"

"Precies. Je liet je door hem intimideren waardoor hij zich oppermachtig voelde en je hem alle gelegenheid gaf om je te kleineren."

"Ik kan dit niet. Echt niet."

"Daarom ga je het leren."

Vanuit mijn tenen kwam ik in opstand. "Ik kan dit niet, ik wil het niet en ik wil het ook niet leren!"

In tegenstelling tot wat ik had verwacht glimlachte hij. "Zie je wel dat je het kunt. Als je op die toon op een vervelende klant reageert en hem daarbij net zo nijdig in de ogen kijkt, bindt hij wel in."

Maar voor mijn gevoel was de grens bereikt. Toen mijn lip begon te trillen sloeg hij zijn armen om mijn middel en trok me tegen zich aan. Tot mijn opluchting voelde ik geen erectie tegen mijn billen en bleven zijn handen stil op mijn buik liggen. Ik wilde niet dat hij weer intiem werd. Geen seks. Niet nu. Niet meer vandaag. Ik had er mijn buik van vol.

"Ik weet hoe moeilijk dit voor je is, liefie," praatte de dokter op me in. "Tot nu toe werd van je verwacht dat je gehoorzaam, nederig en bescheiden was en nu verlang ik opeens dat je brutaal van je afbijt. Maar het moet, Joke. Ik moet erop kunnen vertrouwen dat je grenzen kunt stellen als je met een klant alleen bent. Je veiligheid is belangrijker dan alle andere dingen die je nog moet leren. Jij behoort de touwtjes in handen te hebben, niet hij."

Zwijgend en gelaten hoorde ik de rest van zijn instructies aan. Seks was voorlopig niet aan de orde, stelde hij me op dat punt gerust. Ook het werk achter de bar had niet zijn hoogste prioriteit. Het zou hem worst wezen hoe snel ik dat onder de knie kreeg. De komende tijd moest ik vooral aan mezelf werken. Zelfvertrouwen was het sleutelwoord. Volgens de dokter kon ik dat bereiken met een zelfverzekerde houding. Ja precies, alweer die rechte rug en schouders. Hij ging erop letten dat ik oogcontact maakte, niet alleen met hem maar ook met de overige meiden en de klanten. Telkens als ik in mijn schulp dreigde te kruipen zou ik worden gecorrigeerd doordat de dokter of één van mijn nieuwe collegaatjes met de vingers knipte. Hoe geraffineerd hij me al aan dat geluid had laten wennen besefte ik nu pas.

Er was nog iets. Ik moest 'nee' leren zeggen. Weigeren was niet mijn sterkste kant volgens de dokter. Natuurlijk niet want mijn ouders hadden me geleerd zonder morren te doen wat ze me opdroegen. Meestal was gehoorzamen makkelijker dan tegenwerking want dat leidde tot discussies die ik meestal niet kon winnen. Maar aan de bar zou ik allerlei seksueel getinte vragen en opmerkingen krijgen van de klanten. Of ze me mochten kussen, of ze mijn borsten mochten zien of betasten, en of ik mijn rok even wilde optillen. Tot nader order moest ik op al deze vragen 'nee' zeggen.

"Je weigert vriendelijk maar beslist," zei de dokter. "Je zult zien dat het makkelijker is dan je denkt."

Ik vertelde hem niet hoe ik erover dacht. Dat wist hij waarschijnlijk wel.

© Fanny 2016

De dokter 03: Duivels dilemma

De dokter 05: Betrapt