De dokter 10: Ik haat je

Een dag later 

"Ik bied jullie de mogelijkheid om aan Nederland, en daarmee ook aan deze krankzinnige oorlog, te ontkomen."

De dokter keek zijn zeven overgebleven meiden beurtelings aan. Zijn vingertoppen tokkelden nerveus op het tafelblad.

"Ik heb per telegram contact gehad met Gerrit. Hij wil jullie graag helpen in Indië een nieuw bestaan op te bouwen maar ik moet het vandaag weten, want morgenavond vertrekt een vrachtschip vanuit de Rotterdamse haven. Misschien is dit jullie enige kans."

Het bleef zo stil dat het tikken van de klok onevenredig luid door de keuken klonk. Het was kwart over twaalf. Voor ons op tafel stond meer eten dan we de afgelopen maanden hadden gekend. Het leek wel een feestmaal. Er was vers brood en boter. Er waren zachtgekookte eieren, kaas, appelstroop, melk en sterke koffie. Een schaal met kersen uit eigen boomgaard zag er aanlokkelijk uit maar niemand at iets.

"En jij dan?" vroeg Madelief. "Ga jij ook naar Indië?"

De dokter glimlachte mat. Traag schudde hij zijn hoofd.

"Ik blijf hoe dan ook hier," antwoordde hij alsof hij zich wilde verontschuldigen. "Ik ben te oud en vastgeroest om te verkassen. Bij Hoek van Holland krijg ik al heimwee."

"Dus je ontslaat ons zomaar?" reageerde Anemoon geschrokken. "Ga je het Huis opdoeken?"

"Ik raad jullie aan zelf ontslag te nemen, dat is niet hetzelfde. Maar het bordeel sluiten heeft inderdaad mijn voorkeur. De Rotary Club is door de Duitsers ontbonden en ze nemen de benedenverdieping in beslag voor doeleinden waarover ze geen uitspraken doen. Ik vertrouw ze voor geen cent. Maar er komen in ieder geval geen Hollandse klanten meer."

"Alleen moffen," vulde Rosa aan.

De dokter knikte bevestigend. "Ik mag het bordeel handhaven mits de officieren er gebruik van mogen maken, maar ik voel er eerlijk gezegd niks voor om met die kerels samen te werken. Jullie welzijn en veiligheid is me meer waard."

"Duitsers zijn ook maar mannen die ver van huis en hun geliefde zijn en behoefte hebben aan seks," merkte ik op. "Schultze..."

De dokter onderbrak me. "Onderschat de bezetters niet, dames. De Rotary leden zijn zachte eitjes in vergelijking met deze gasten. Verwacht geen lieverdjes. Ze zijn gehard, gedrild en gaan desnoods over lijken. Dankzij Hitlers propagandamachine geloven ze heilig in deze oorlog. Eerlijk is eerlijk, er zullen ongetwijfeld een paar goedwillende gozers tussen zitten die veel liever thuis waren gebleven, maar ze hebben geen keus. Wie dienst weigert of deserteert wacht een strafkamp of de kogel."

Weer was het stil. De sfeer was bedrukt. De woorden van de dokter waren niet mis te verstaan. Beurtelings keken we elkaar aan. Alleen de dokter staarde in gedachten naar buiten waar een strakblauwe lucht ons wilde laten geloven dat het leven mooi en aangenaam was. Op Rosa's gezicht las ik een koppige vastberadenheid. Zij ging nergens heen begreep ik. Mooi, ik namelijk ook niet. Ik zag mezelf niet naar een ver en vreemd land gaan, zeker niet zonder Sientje. Als de dokter en Rosa hier bleven maakte dat mijn keuze makkelijk, ongeacht wat deze klotenoorlog ons nog zou brengen. Ik wisselde een blik van verstandhouding met mijn beste vriendin.

"Ik blijf," deelde Rosa kort mede.

"Ik ook," viel ik haar bij.

Daarop lieten nog vier meisjes weten dat ze het land niet wilden verlaten. Indië betekende immers een te grote sprong in het diepe. Te ver van familie en vrienden. Hier wisten we tenminste waar we aan toe waren, ondanks de bezetting. Alleen Iris twijfelde en vroeg om bedenktijd. Die kreeg ze. Tot uiterlijk morgenochtend.

"Ik neem aan dat jullie op zijn minst ander werk ambiëren," zei de dokter. "In het Sint Franciscus Gasthuis wordt vrouwelijk personeel gevraagd, van afwashulp tot ziekenverzorgster. Ik doe graag een goed woordje voor jullie. Wie?"

Toen niemand reageerde klonk er geamuseerd gegiechel.

"Samen uit, samen thuis," vatte Floor onze gevoelens treffend samen. "Als jij blijft, blijven wij ook. Zo gemakkelijk kom je niet van ons af."

De dokter keek bedenkelijk. "Dit kan niet waar zijn. Willen jullie daadwerkelijk met die rauwdouwers naar bed?"

Het antwoord luidde ja, maar uitsluitend met de officieren. In het verleden hadden we alleen de elite bediend en dat wilden we graag zo houden. Niet dat we dol op die Duitsers waren, integendeel. Maar ze waren nu eenmaal hier en we kregen op die manier de kans om bij elkaar te blijven en te doen waar we in uitblonken en wat het best betaalde; seks.

"Elke vent wil neuken," zei Lily. "Liefst elke dag. Hun leuters zijn niet minder stijf dan die van de Hollanders. En ze hebben eten."

Daarmee doelde ze op de voedselbonnen waarvan een deel van de opbrengst nu op tafel stond. Het Duitse leger kwam niets tekort en met een beetje geluk konden we daarvan profiteren. De laatste maanden had de dokter sowieso de betaalmiddelen al verruimd. Omdat voor geld weinig te koop was had hij andere betaalwijzen geaccepteerd; voedselbonnen, eten, drank, rookwaren en brandhout. Maar ook dingen die hun waarde hopelijk zouden behouden, zoals goud, zilver, edelstenen en kunst. Je kon niet weten hoe een dubbeltje rolde.

"Het is lief dat jullie zo loyaal zijn," mompelde de dokter. "Maar ik weet niet of ik daar zelf zo blij mee ben."

We waren met hem eens dat de situatie niet zaligmakend was. Toch besloten we het een tijdje aan te zien. De deuren van het bordeel sluiten kon altijd nog. De dokter zou bij Schultze informeren of de Duitsers de gedragscode van het Huis wilden accepteren. In ons aller belang moest hij grenzen kunnen stellen.

"Dan hebben we nog twee dingen nodig," knipoogde hij naar me terwijl hij het brood over de borden verdeelde en ons aanmoedigde om geen kruimel ervan te verspillen. "Glijdende olie en Duitse les. Met dat laatste gaan we nu meteen beginnen. Ja betekent in het Duits gewoon ja. En nein betekent...?"

"Nee," riepen we in koor.

"Sofort aufhören," vervolgde hij. "Iemand?"

We staarden hem onbegrijpend aan.

"Onmiddellijk stoppen," vertaalde hij. "Knoop die woorden goed in jullie lieve oortjes want jullie zullen ze ongetwijfeld nodig hebben."

Om de beurt liet hij ons het zinnetje net zo lang herhalen tot we het op de juiste manier uitspraken en het nooit meer zouden vergeten.

<> <> <>

Het was zo stil in de slaapkamer dat ik een spin over de houten vloer kon horen lopen. Het andere, bijna onhoorbare geluid was de regelmatige ademhaling van de dokter in mijn nek. We lagen lepeltje-lepeltje hoewel het daar eigenlijk te warm voor was. Het lichte briesje dat door het open raam naar binnen waaide bood onvoldoende afkoeling, maar desondanks wilde ik zijn lijfelijke aanwezigheid voelen. Zijn arm, die roerloos over mijn middel lag, gaf me een veilig gevoel waar ik rustig van werd. In ieder geval aanzienlijk rustiger dan de voorafgaande uren.

Ik wist niet of hij wakker was of sliep. We hadden al zeker een half uur niet meer gesproken of bewogen maar ik was nog klaarwakker. Mijn ogen, intussen gewend aan het donker, dwaalden langs de vage contouren van het interieur. Het was de zoveelste keer dat ik niet in staat was om mijn gepieker een halt toe te roepen en mezelf over te geven aan de nacht. Overdag kon ik mezelf redelijk staande houden door afleiding te zoeken, maar de nachten waren hels. Voor zover ik al in slaap viel werd ik achtervolgd door nachtmerries over oorlog, Duitse soldaten, vallende bommen en brandende woonwijken waaruit ik niet kon ontsnappen. Ik hoorde de stemmen van mijn familie om hulp schreeuwen maar het lukte me niet om bij hen te komen, wat ik ook probeerde. Met die vernietigende onmacht werd ik dan badend in mijn eigen zweet wakker.

Maar wanneer ik niet kon slapen drongen de herinneringen aan ons gezin zich evengoed aan me op. Mijn brein bleef zonder ophouden malen. Wat als ik thuis was geweest op die onheilsdag? Wat als die bommen ergens anders waren neergekomen? Wat als we honderd meter verderop hadden gewoond? Wat als...?

Verstandelijk wist ik wel dat het zinloos was mezelf te kwellen want de tijd liet zich niet terugdraaien. Niemand had deze tragedie kunnen voorzien maar toch bleven de vragen in mijn hersens rondtollen. Het deed ook zo verrekte pijn. Het verdriet beperkte zich niet enkel tot mijn hoofd. Als ik bed lag, alleen met mijn gedachten en herinneringen, leek het alsof mijn hart doormidden brak. Alsof mijn hele wezen werd verscheurd door monsters die verdacht veel op oorlogstuig leken.

Het afgelopen etmaal was rampzalig geweest. Ik had een bizar slechte dag achter de rug die gepaard was gegaan met heftige huilbuien en woede-uitbarstingen. De dokter zei dat ik niet elke Duitser verantwoordelijk mocht houden voor het bombardement maar ik kon het ene niet los zien van het andere. Het was het directe gevolg van die ellendige oorlog dat Sientje en ik wees waren. Dus was het de schuld van de moffen. Ik snapte niet waarom Hitler zo nodig ons land wilde toevoegen aan zijn Derde Rijk. Kon hij ons niet gewoon met rust laten? Waarom moesten zoveel onschuldige mensen sterven? Wat had Nederland hem misdaan? Wat had Rotterdam hem misdaan? Wat hadden wij op ons geweten dat hij ons liet lijden onder zijn grillen?

Mijn ervaring met Schultze had achteraf nogal wat negatieve gevoelens veroorzaakt en het gesprek tijdens de lunch was evenmin zonder emotionele gevolgen gebleven. Het idee dat de dokter het Huis, ons thuis, het liefst wilde sluiten sloeg de bodem onder mijn voeten vandaan. Dat hij ons een veilige toekomst in een vrij land gunde begreep ik wel, maar dat de groep meiden zo abrupt van elkaar gescheiden zou kunnen worden was hemeltergend. Na het verlies van mijn familie vroeg ik me af op wie ik nog kon bouwen. Er waren al drie meiden vertrokken en Iris werd nummer vier. Ze ging het Indische avontuur helemaal in haar eentje aan. In haar plaats zou ik het besterven.

Ik was bang, doodsbang voor de toekomst. Bang wat de volgende dag zou brengen. En elke dag daarna. Mijn leven leek als los zand tussen mijn vingers te glippen. Mijn wereldje stortte geleidelijk als een kaartenhuis ineen. Van het gevoel van zekerheid dat ik had ervaren toen ik nog thuis woonde, was niks meer over. Ik was tot de conclusie gekomen dat zekerheid niet bestond en die wetenschap was angstaanjagend.

Vanavond had ik herhaaldelijk het bloed onder de nagels van de dokter vandaan gehaald. Met engelengeduld had hij mijn buien over zich heen laten komen, tot hij Rosa opdroeg me naar zijn kamer te brengen.

"Jij slaapt vannacht bij mij," zei hij op een manier die geen tegenspraak duldde.

"Nee! Ik heb geen zin in seks," dreinde ik als een lastige kleuter. "Neuk maar een andere kut."

Hij wachtte met reageren en telde in gedachten tot tien. Ik zag het hem doen.

"Wie heeft het over seks? Moet ik je soms uitleggen wat slapen betekent?"

"Ik slaap toch niet," zei ik nukkig. "En ik ken je langer dan vandaag."

"Dan ken je me nog niet goed genoeg, liefie."

Toen hij later zelf naar boven kwam was mijn boze bui gezakt maar ik voelde me eenzaam en alleen op deze verschrikkelijke wereld. Na zich te hebben gewassen kroop hij achter mijn rug op het matras. Lakens en dekens konden we in deze zwoele nacht niet verdragen maar hij ging ondanks de warmte lepeltje-lepeltje tegen me aan liggen. Ik liet het laatste restje onvergoten tranen over mijn wangen lopen.

"Als ik kon toveren zou ik elke traan in een lach veranderen," fluisterde hij. "Ik mis mijn vrolijke kleine meisje. Kon ik je verdriet maar van je overnemen. Ik zou het zo graag makkelijker voor je maken."

Ik vergaf hem dat hij me een klein meisje noemde omdat zijn zachte stemgeluid, zijn gemeende medeleven en zijn strelende handen een troostende uitwerking op me hadden. Hij was zo geduldig en begripvol dat ik wenste dat ik de tijd stil kon zetten. Ik wilde dat dit zo kon blijven, hij en ik samen. Alleen met zijn tweetjes. Zou dat kunnen, vroeg ik me af. Misschien als op een goede dag deze afschuwelijke oorlog tot het verleden behoorde?

Het was een illusie, een droom. Maar hoeveel zin had mijn leven als ik niets meer voor mezelf mocht wensen en zelfs afstand moest doen van mijn dromen?

"Kan ik iets voor je doen, Joke?"

"Heb je een slaapmiddeltje voor me?"

"Dat krijg je niet, dat weet je, maar ik haal beneden een stevige borrel."

Hij maakte zich van me los en wilde opstaan, maar ik greep zijn arm vast.

"Nee, niet weggaan. Blijf asjeblief bij me."

Zelfs in mijn oren klonk het als een wanhoopskreet. Mijn stem beefde. Hij vouwde zijn beide armen onmiddellijk om me heen en trok me weer tegen zich aan.

"Niet bang zijn, Joke. Ik laat je niet alleen. Nu niet en ook niet op de langere termijn. Zelfs in het allerergste geval, als ik iedereen zou moeten ontslaan, zet ik jou niet op straat."

Het was onvoorstelbaar hoe goed hij mijn angsten wist te doorgronden. Een sprankje hoop gloorde aan de horizon.

"Echt? Mag ik dan bij je blijven?"

"Ja natuurlijk."

Zo natuurlijk vond ik dat niet. Ik was slechts één van zijn meiden maar hij repte met geen woord over mijn collegaatjes. Daarnaast was hij een vrijbuiter die zijn eigen weg ging zonder daarbij door wie dan ook gehinderd te willen worden. Of begreep ik hem verkeerd?

"Waarom?"

"Omdat ik..." Hij stopte abrupt en zocht kennelijk naar woorden. "Omdat je al genoeg tegenslag hebt gehad en nog te jong bent om op eigen benen te staan. Je blijft onder mijn hoede tot de dag dat je stevig genoeg in je schoenen staat om de wereld op eigen kracht aan te kunnen. Tenzij... Tenzij je intussen een beter alternatief vindt."

Ik hoorde hem moeizaam slikken. Op de één of andere manier had ik de indruk dat hij iets anders had willen zeggen. Dat hij me niet kwijt wilde bijvoorbeeld. Of dat hij om me gaf, zoals een grote broer of een soort peetoom. Al kon dat natuurlijk niet omdat familieleden niet met elkaar mochten seksen. Maar wat hij ook bedoelde, ik voelde me plots een stukje beter. Een warme sensatie stroomde door mijn aderen. Niet het soort warmte dat door zomerse hitte werd veroorzaakt, het was iets wat vanuit mijn binnenste kwam. Voor het eerst in maanden bespeurde ik iets van opluchting. De last op mijn schouders leek iets lichter te worden.

"Je bent lief," hoorde ik mezelf zeggen, een uitspraak die me spontaan ontglipte.

"Kon ik van jou maar hetzelfde zeggen," plaagde hij.

We mochten geen licht maken vanwege het open raam. Verduisteren was een fenomeen dat samen met de oorlog in ons leven was geïntroduceerd. Ik keek achterom over mijn schouder maar herkende in het donker enkel de zachte glans in zijn ogen en zijn vochtige lippen die een glimlach vormden. Ik negeerde de broeierige hitte en het zweet dat uit onze poriën ontsnapte, en duwde mijn achterwerk nog wat dieper in de curve van zijn lichaam. Ik registreerde geen zwelling van zijn kruis, niet eens een klein beetje. Hij wilde me ontzien en de bedoeling was dat ik zou slapen, maar toch stoorde het me dat zijn lichaam niet op mijn naakte aanwezigheid reageerde. Had ik mijn verleidende kunsten verloren? Of vond hij me niet meer seksueel aantrekkelijk nu ik bijna dagelijks sikkeneurig was?

"Zal ik je aftrekken of pijpen?"

Ik voelde de behoefte mijn wangedrag van vandaag enigszins goed te maken.

"Nee liefie, je hoeft je niet verplicht te voelen mij te plezieren. Ik wil alleen seks met je als jij dat net zo graag wil als ik."

Ik was er momenteel niet zeker van dat ik geen seks wilde. Geil was ik niet, maar ook niet onontvankelijk. Met een beetje aanmoediging achtte ik het niet ondenkbaar dat hij me alsnog zover kon krijgen. Als iemand mijn lusten kon wekken, was hij het wel. Daarom draaide ik op mijn rug en sloeg mijn armen om zijn nek.

"Krijg ik dan een kus van je?"

"Eentje maar?" lachte hij.

Langzaam bewoog hij zijn hoofd naar me toe en drukte zijn lippen behoedzaam op de mijne. Zijn tong deed niet mee. Ik beantwoordde zijn kus op dezelfde wijze, zacht en met tederheid. Zonder woorden kuste hij het puntje van mijn neus, mijn voorhoofd, een oorschelp, mijn wang en langs die weg naar mijn kin om daarna opnieuw mijn mond te zoenen. Intussen kamden mijn vingers door zijn haren en streelde mijn andere hand zijn gezicht, hals en nek. Zijn stoppelbaard schuurde in mijn handpalm. Ik hield van die prikkende sensatie op mijn huid. Kwam het omdat we in het donker geen optimaal oogcontact konden maken? Hoewel we niets anders deden dan elkaar kussen en strelen voelde dit anders. Ik vond dit heerlijk. Wat mij betrof mocht hij nog uren zo doorgaan.

Af en toe proefde ik zijn tong, niet meer dan het puntje dat tussen mijn lippen gleed en zich dan weer terugtrok. Terwijl onze lippen elkaar bleven opzoeken dwaalde mijn hand af naar zijn torso. Dat zijn huid net zo klam was als het mijne merkte ik amper. Ik was geheel op ons samenspel gericht en was me er nauwelijks van bewust dat mijn zorgen, angsten en ellende intussen naar de achtergrond verdwenen. Alsof ik op water dreef en me gewillig met de stroming liet meevoeren.

Ik kwam een van zijn tepels tegen en kraste er zachtjes met mijn nagel overheen. Tot tegen mijn heup iets bewoog, nauwelijks waarneembaar maar toch... Zijn pik begon te zwellen. Glimlachend stelde ik vast dat onze gevoelens gelijk opgingen want ook in mijn lijf ontwikkelde zich een geleidelijk toenemende hunkering. Op de tast zocht ik zijn hand en legde hem op mijn borst. Zijn vingers bleven daar werkeloos liggen maar ik was volkomen tevreden met alleen zijn aanraking. Ik genoot van onze volgende zoen. Merkwaardig genoeg was geen van ons beiden doelgericht bezig lustgevoelens bij de ander op te wekken. We hoefden geen moeite te doen. Het ging gewoon vanzelf. De sfeer tussen ons was apart, zo anders dan ik tot nu toe gewend was. Dit had niks met seks te maken, maar alles met intimiteit. Het was niet zijn lichaam dat ik nu begeerde, maar zijn hele wezen. Ik wilde hem niet platvloers neuken, ik wilde hem beminnen en door hem bemind worden.

We spraken geen woord, slaakten geen zucht, geen kreun ontsnapte aan onze lippen. We deden niets wat de magie van dit moment zou kunnen verbreken. Ik waande me in hogere sferen. Vergeten was de plek waar we ons bevonden. De wereld om ons heen vervaagde. De oorlog, de Duitsers, de slapende meiden in de aangrenzende kamers, de mensen die we moesten missen, de zomerse hitte, het besef van tijd, alles leek op dit moment te verdwijnen uit ons brein en uit onze waarneming. Wat overbleef waren hij en ik. Twee mensen die zich onmetelijk met elkaar verbonden voelden, ongeacht de grote onderlinge verschillen. Samen in perfecte harmonie.

Ik voelde slechts zijn hete adem op mijn huid en hoe hij met het puntje van zijn tong mijn tepels hard liet worden. Gedachteloos tastte ik naar zijn kruis en nam zijn pik in mijn hand die bij elke hartslag harder en dikker werd zonder dat ik noemenswaardige handelingen verrichtte. Mijn hart bleek in precies dezelfde frequentie en ritme te slaan als het zijne, wat ik in mijn huidige beleving volkomen logisch vond. Twee zielen, één gedachte. Twee handen op een buik.

Automatisch weken mijn benen uiteen toen hij op me kwam liggen. Routineus omstrengelden we elkaar met onze ledematen. Hij hoefde niet te controleren of ik wel nat was. Dat wist hij allang. Zijn pik gleed dan ook moeiteloos in me maar verder verroerde hij zich niet. Tegen zijn gewoonte in stootte hij niet in me, neukte hij me niet naar een orgasme. Alleen zijn pik klopte hartstochtelijk in mijn binnenste en mijn kut pulseerde er net zo krampachtig omheen. Nog meer dan anders voelde het als thuiskomen. Geen andere man gaf me hetzelfde immense genot als de dokter. Geen andere pik vulde me zo optimaal en scheen zo naadloos in mijn kut te passen als die van hem. Ik vroeg me al een poosje af of de oorzaak daarvoor lag in het feit dat hij de eerste was die me had geneukt. Had zijn pik mijn kut naar zijn formaat gevormd? Ik vroeg het hem niet omdat een eerlijk antwoord mijn zeepbel mogelijk uiteen zou doen spatten. Ik wilde dolgraag geloven dat het waar was.

Onze monden bleven zoenen, nog inniger dan voorheen. We omhelsden elkaar alsof het de allerlaatste keer was. Opnieuw wenste ik vurig dat ik de tijd stil kon zetten want ik wilde deze speciale ervaring voor altijd vasthouden. Dit was zo puur, zo uniek. Hoewel gehinderd door de duisternis keken we elkaar diep in de ogen, hoewel we nu geen zintuigen nodig hadden om elkaar te doorzien. Het was net zo vanzelfsprekend als onwerkelijk dat we elkaars gedachten konden raden, elkaars emoties feilloos leken aan te voelen. Op dat moment drong het besef tot me door wat hij me eerder duidelijk had willen maken, al zou hij de woorden nooit hardop uitspreken. Hij kon het namelijk niet waarmaken. Onmogelijk. Hij zou nooit een blijvende verbintenis aangaan, ook niet met mij. Juist niet met mij. Juist om die reden.

Omdat hij me liefhad.

Hij besefte dat ik het wist en ik begreep dat hij het wist. Ik opende mijn mond om iets te zeggen maar hij legde een sussende vinger over mijn lippen. Nauwelijks zichtbaar schudde hij zijn hoofd. Niet praten. Niet nu. Weer zoenden we, lang en onstuimig. Ik wist niet dat het kon maar het geil droop uit mijn kut zonder dat er enige stimulatie plaatsvond. Zijn pik werd eveneens bikkelhard terwijl we niets deden om dat te bewerkstelligen. Ik weet niet hoeveel tijd er was verstreken toen ik merkte dat ik spoedig ging klaarkomen. Maar hoe? Had ik daar niet meer voor nodig dan slechts een stijve lul in mijn kut? Was een orgasme mogelijk, enkel en alleen op basis van penetratie en een grenzeloos gevoel van saamhorigheid? Was het waar dat twee zielen in een gezamenlijke trance met elkaar konden versmelten?

Samen leverden we het bewijs. Op hetzelfde moment dat zijn lichaam schokte golfde mijn orgasme eveneens door elke vezel van mijn lijf. Het duurde langer en was heviger dan ik tot dusver had ervaren. Ik onderging het zonder ook maar het geringste geluid te maken, evenals de dokter die hard op zijn onderlip beet. Maar de ononderbroken stilte benadrukte juist de sereniteit van dat ongeëvenaarde moment van gelukzaligheid.

We bleven onbeweeglijk liggen. Ik voelde zijn pik gaandeweg verslappen en mijn hoogteput wegebben. Terwijl zijn zaad zich een uitweg zocht en via mijn bilnaad op het onderlaken lekte voelde ik een druppel op mijn wang vallen. In de veronderstelling dat het zweet van het gezicht van de dokter gutste veegde ik hem weg. Maar toen ik naar hem opkeek meende ik iets anders te zien. Ik keek nog eens, turend in het donker. Het was echt waar. Er biggelde nog een tweede stille traan langs zijn wang. Ik nam zijn hoofd tussen mijn handen en kuste hem weg. De zoute smaak bleef achter op mijn lippen terwijl mijn ogen zich ook weer vulden. Maar ditmaal huilde ik niet van wanhoop of verdriet. Dit waren gelukstranen.

<> <> <>

De volgende dag was het een paar graden koeler dankzij de onweersbuien van afgelopen nacht, al had ik blijkbaar zo diep geslapen dat ik er niets van had gemerkt. Ik moest vrijwel meteen zijn ingedut en ik kon me niet herinneren dat iets of iemand me daarbij had gestoord. Zelfs mijn dromen hadden me met rust gelaten.

Het rook lekker fris buiten. De boombladeren en het gras waren nog nat. Ik trof de dokter achterin de diepe tuin van het Huis aan, nonchalant leunend tegen de stam van een oude kastanjeboom. Blijkbaar was dat zijn favoriete plekje want hij was daar vaker als hij even rust zocht. Hij staarde in de verte, de rook van zijn sigaret met kracht voor zich uit blazend, diepe denkrimpels in zijn voorhoofd. De zon bescheen zijn gebruinde gezicht en de armen die uit zijn opgestroopte hemdsmouwen staken. Gebiologeerd sloeg ik hem stiekem gade.

Toen hij mijn aanwezigheid opmerkte schonk hij me een brede lach.

"Goeiemiddag, schone slaapster. Ben je eindelijk wakker?"

Hij sloeg een arm om mijn nek en ik kreeg een smakzoen op mijn voorhoofd. Op mijn beurt legde ik mijn armen om zijn middel en mijn wang tegen zijn borstbeen. De peuk van zijn sigaret mikte hij in een modderpoel.

"Waarom heb je me niet gewekt voor de lunch?"

"Je had die extra uurtjes slaap blijkbaar hard nodig. Hoe voel je je?"

"Als herboren," antwoordde ik.

Dat was niet gelogen. Vergeleken met gisteren was ik een ander mens. Ik keek naar hem op en zocht zijn ogen.

"Ik zie het. Je lacht zelfs weer naar me. Heb je gegeten, liefie?"

"Nog niet."

"Kom." Hij pakte mijn hand en vouwde zijn vingers tussen de mijne. "Dan hou ik je gezelschap in de keuken. Alleen eten is zo ongezellig en ik wil sowieso even met je praten."

Met gemengde gevoelens liep ik met hem terug naar het Huis. Ik wenste dat hij gewoon zei wat op zijn hart lag. Wat wilde hij bespreken? Hij ging me toch hopelijk niet vertellen dat wat zich vannacht tussen ons had afgespeeld een droom was geweest? Ik had het me niet verbeeld. Toen ik een half uur geleden wakker werd plakte zijn zaad nog tussen mijn benen en billen.

Toen de deur van de keuken achter ons dichtviel omhelsden we elkaar weer. Onze tongzoen was als vanouds. Geen magie meer, dacht ik een beetje weemoedig. De tijd tikte door.

"Je was weergaloos vannacht," fluisterde de dokter.

"Ik niet alleen."

"Joke, ik wil niet dat..."

Ditmaal was ik degene die hem het zwijgen oplegde door mijn vingertoppen over zijn mond te leggen.

"Ik begrijp het heus wel, dokter. Alles blijft bij het oude. Ik bedoel... Het is oorlog en ik ben pas zeventien..."

Zichtbaar opgelucht blies hij zijn ingehouden adem uit.

"Het is onvoorstelbaar hoe volwassen je al bent. Als ik je vergelijk met een half jaar geleden... Luister liefie, je moet me iets beloven."

"Wat dan?"

"Doe je hart op slot en gooi de sleutel weg. Er is nu geen plek voor liefde en romantiek. Doe je werk, leef je leven maar hou elke man op gepaste afstand. Ook mij. Als goede vriend heb je veel meer aan me. Als ik je kan helpen doe ik dat, vandaag of over twintig jaar. Maar ik ben een ouwe lul..."

Ik wilde protesteren maar hij hief zijn hand op.

"Ik ben een ouwe snoeper," benadrukte hij nogmaals. "Ik zou je doodongelukkig maken want ik verlies mijn wilde haren niet en jij verdient beter. Schenk je minnaars je kut, maar bewaar je hart voor een bijzonder heerschap die je meer kan bieden dan seks. Iemand die een echte dame van je maakt. Maar wacht alsjeblieft tot die rotmoffen weer opgerot zijn."

Hou je tranen binnenboord, Joke, zei ik stilzwijgend tegen mezelf. Je hebt al een zee aan tranen vergoten de laatste tijd. Je kunt niet aan de gang blijven. Het wordt tijd dat je je volwassen gaat gedragen.

"Is goed," knikte ik dapper. "Beloofd. Mijn hart gaat nu op slot en ik gooi de sleutel weg."

Ik maakte een symbolische draaibeweging bij mijn hartstreek en gooide iets denkbeeldigs over mijn schouder.

"Mooi," zei hij schor. "Dan kunnen we nu overgaan tot de orde van de dag. Eerst eten."

Gehaast draaide hij zijn rug naar me toe. Ik verdacht hem ervan dat dit op het oog nuchtere gesprekje hem meer deed dan hij liet merken. Hetzelfde gold voor mij, maar wat moesten we anders in de huidige situatie? Zolang ik minderjarig was had het geen zin om over mijn toekomst na te denken. Voorlopig moesten we eerst die godvergeten oorlog zien te overleven. Hoe lang nog?

Terwijl ik een ketel met schoon water vulde en op het fornuis zette, sneed hij twee sneden van een brood, beboterde ze en belegde eentje met kaas en eentje met jam. Het verbaasde me al niet meer dat hij mijn voorkeuren kende, zelfs tot in de kleinste details.

"Mijn doktersassistente gaat trouwen," zei hij terloops terwijl ik een thee-ei vulde dat ik vervolgens in de theepot hing.

"O ja?"

Waarom besprak hij dat met mij? Wat had ik met zijn assistente in zijn Rotterdamse praktijk te maken? Ik schonk kokend water in de pot, pakte twee kopjes van een rek en nam plaats op de stoel naast hem.

"Dom wicht," ging hij onverstoorbaar verder. "Ze trekt in bij haar schoonouwelui op een kamertje. Je kunt op je vingers natellen dat ze binnen een paar maanden zwanger is. Wie wil er in oorlogstijd in hemelsnaam trouwen en kinderen op de wereld zetten? Maar ja, ik mag me er niet mee bemoeien. Het is haar leven."

Ik nam een hap van mijn boterham en vulde de theekopjes. Nog steeds snapte ik niet waar hij heen wilde met zijn verhaal, behalve dat hij een nieuwe assistente nodig had. Op de dag van hun huwelijk verloren vrouwen immers automatisch hun betrekking. Als toegewijde huisvrouw werden ze geacht zich volledig aan hun man en gezin te wijden.

"Wil jij het niet leren, Joke?"

Hij schepte een zuinige hoeveelheid suiker in zijn thee en een royale schep in de mijne.

"Wat?" Ik verslikte me bijna in een korstje brood.

"Waarom niet? Je bent er slim genoeg voor. Buiten de muren van dit Huis gedraag je je welgemanierd, ik vertrouw je en om eerlijk te zijn wil ik je niet op de werkvloer hebben als ik er niet ben. Het mes snijdt dus aan twee kanten."

Afwachtend keek hij me aan. Ik kon mijn oren nauwelijks geloven. Doktersassistente? Was ik daar geschikt voor? Peinzend nipte ik aan de gloeiendhete thee.

Hij legde een hand op mijn blote knie. "Ik wil geen nieuw meisje aannemen omdat ik niet weet of ik haar kan aanhouden. Doordeweeks neem ik je 's middags mee naar de praktijk. 's Avonds en in het weekend werk je hier zodat je op seksueel gebied niks tekort komt, mits de moffen zich aan hun afspraken houden."

Glimlachend stopte ik het laatste stukje brood in mijn mond. In zijn gezelschap zou ik niet snel iets tekort komen.

"Je mag ze niet, hè?"

"Verre van dat," beaamde hij. "Ze voelen zich boven alles en iedereen verheven en zetten ons hele leven op zijn kop, maar wat er ook gebeurt, tussen deze vier muren blijf ik de baas. Schultze heeft dan wel toegezegd dat mijn regels gerespecteerd worden maar ik moet het eerst zien voor ik het geloof."

Ik legde mijn hand op de zijne. Het idee om dagelijks met hem mee te mogen naar Rotterdam stond me wel aan. Hij wilde me hier niet onbeschermd achterlaten en ik wilde niets liever dan in zijn nabijheid blijven. Na elk luchtalarm tijdens zijn afwezigheid was ik blij wanneer hij 's avonds weer veilig thuis was.

"Zeg gewoon ja." Zijn hand verplaatste zich nauwelijks merkbaar een stukje omhoog langs mijn been. Mijn hand volgde. "Ga morgen mee naar Rotterdam. In de komende drie maanden leer je alles wat je moet weten. Als mij iets zou gebeuren heb je in ieder geval een eerzaam beroep geleerd waarmee je verder kunt."

Geschrokken liet ik mijn theekop bijna uit mijn vingers glippen. "Wat bedoel je? Wat zou er met jou kunnen gebeuren?"

De dokter liet mijn been los en duwde een wispelturige haarlok achter mijn oor.

"Je weet donders goed dat ik regelmatig met vuur speel. Niet alles wat ik in mijn praktijk uitvoer verdraagt het daglicht. Tot nu toe ben ik de dans steeds ontsprongen maar het is niet ondenkbaar dat het vroeg of laat een keer fout gaat. En als dat gebeurt..."

"Moet je dan naar de gevangenis?"

Mijn maag kromp ineen bij de gedachte aan een dergelijk doemscenario maar zelf scheen hij er nogal laconiek onder te blijven. Hoe lang hield hij al rekening met die mogelijkheid?

"Dat zou zomaar kunnen, liefie. Maar dat merken we wel als het ooit zover komt. Het gaat al vijftien jaar goed en ik heb vooralsnog geen reden aan te nemen dat het de komende vijftien jaar mis zou kunnen gaan. Mijn grote geluk is dat ik uitsluitend met vrouwen te maken heb. Hoewel er wordt beweerd dat ze roddelzieke tantes zijn en geen geheim bij hen veilig is, zwijgen ze als het graf over hun eigen seksualiteit."

De dokter streek geruststellend over mijn haren maar zijn woorden kalmeerden me niet. Integendeel, in minder dan een seconde voelde ik de frustratie in me opborrelen. Laaiend sprong ik op van mijn stoel en kruiste mijn armen onder mijn borsten. Ik zocht zijn blik, die verre van onder de indruk was van mijn reactie. Jezus, ik meende zelfs een geamuseerd lachje te herkennen, wat me nog nijdiger maakte.

"Waarom doe je zulke dingen als je daarmee zoveel risico loopt? Waarom lap je willens en wetens god en gebod aan je laars? Stop er dan ook mee voor het mis kán gaan."

Als de nuchterheid zelve haakte hij mijn armen los en nam mijn handen in de zijne.

"Dat kan ik niet."

Zijn zelfbeheersing had juist een averechts effect want ik raakte zowat buiten zinnen. Niet kunnen? Hoezo niet kunnen? Was hij gek geworden? Levensmoe?

"Joke, ik hoef toch niet meer uit te leggen dat ik een zwak heb voor vrouwen?"

Gezeten op zijn stoel trok hij mijn armen naar zich toe en legde ze op zijn schouders. Vervolgens greep hij mijn heupen vast en duwde zijn neus in mijn decolleté.

"Weet je wel hoe geil je me maakt als je boos op me bent?"

Met een kwajongensachtige grijns keek hij naar me op. Ik zou hem een fikse draai om zijn oren moeten geven omdat hij weigerde me serieus te nemen, maar zijn ondeugd was tevens één van zijn charmes. Hij mocht dan een zwak voor vrouwen hebben, ik had een zwak voor hem. De zich opbouwende opwinding in mijn lijf liet daar geen twijfel over bestaan, vooral toen hij het koordje los trok dat mijn geel gebloemde jurkje bijeen hield en hij mijn borsten ontblootte. Gretig hapte hij naar een tepel. Oef!

"Ik snap het niet," volhardde ik koppig.

Hij liet mijn borst los.

"Het is niet nieuw voor je dat ik gevoelig ben voor de drama's die zich in veel vrouwenlevens afspelen. Moet ik die smekende blikken weerstaan als de zoveelste afgepeigerde huismoeder me vertelt dat ze haar man de seks niet kan of wil weigeren, maar dat ze haar achtste, tiende of twaalfde kind echt niet meer wil krijgen of groot kan brengen? Moet ik het leven van een vijftienjarig meisje laten ruïneren omdat ze zwanger raakte van haar opa, die zijn gore tengels niet van haar af kon houden? Moet ik die vrouwen uitleggen dat ik een pasklare oplossing voor ze heb, maar dat ik ze niet kan helpen omdat kerk en wet me dat verbieden?"

Het verhaal van de wanhopige moeders kende ik. Dat van de zwangere tiener niet. Ik was er zo door geschokt dat ik hem ruw van me af duwde.

"Je... Je maakt zo'n ongeboren kindje toch niet d... dood?"

"Mijn god, Joke. Uit jouw mond klinkt het alsof ik een afgrijselijk monster ben."

Hij ontkende het niet eens. Mijn maag draaide zich om.

"Als je dat doet... Als je daartoe in staat bent, dan... Dan bèn je ook een monster."

Ik wilde weglopen maar hij greep mijn pols. "Luister even naar me."

"Nee! Ik haat je!"

Ik rukte me van hem los, rende de keuken uit en vervolgens alle trappen op naar mijn kamertje. Eenmaal daar aangekomen wist ik me geen raad. Wat moest ik hier? Alsof ik me in dit benauwde hok beter zou voelen. Niet dus. Ik sloeg een paar maal met mijn vuisten in mijn hoofdkussen en slaagde erin mezelf flink pijn te doen. Dat bood ook geen verlichting. Met mijn oor tegen de deur luisterde ik of hij me zou volgen maar ik hoorde geen voetstappen. Geen ander geluid dan in de verte het lachen van de meiden in de bar. Verdomme, hij liet me gewoon in mijn eigen sop gaarkoken. Klerelijer!

Om het verstikkende gevoel te verjagen opende ik een raampje. Met een blik naar beneden ontwaarde ik tussen het gebladerte van een boom een glimp van de dokter. Met zijn handen gevouwen om een brandende lucifer stak hij een nieuwe sigaret op. Net op tijd deinsde ik achteruit toen hij plotseling opkeek en mijn raam zocht.

Met honderd malende gedachten in mijn hoofd pakte ik een beduimeld boek van een plank en liet me op het bed vallen. Ik had 'Jane Eyre' al driemaal verslonden maar nu dansten de letters voor mijn ogen. Waarom, vroeg ik me af. Waarom deed de dokter zulke nare dingen met vrouwen? Ik wilde hem niet als een babymoordenaar beschouwen maar de herinnering aan mijn jongste broertjes en zusje, die al kort na hun geboorte aan mijn zorgen werden toevertrouwd, liet zich niet verdringen. Kleine hulpeloze wezentjes, zó schattig en onschuldig. Moeizaam slikte ik de brok in mijn keel weg. Niet huilen, Joke. Vandaag even niet.

In mijn achterhoofd echoden de woorden van de dokter. Een meisje van vijftien. Misbruikt door haar opa en in verwachting. Ik was niet wereldvreemd meer en wist hoe kerk en maatschappij over ongehuwde moeders en bastaardkinderen oordeelden. Ik kon voor de buitenwereld mijn beroep verzwijgen, maar een vaderloos kind liet zich niet ontkennen. De schande duurde levenslang en de kans op een huwelijk was minimaal. Geen mededogen voor een zondares, ook al was ze slachtoffer.

Ik dacht ook aan Rosa die driemaal zwanger was geraakt door misbruik. Tweemaal was haar zwangerschap afgebroken door iemand zonder medische kennis en in onhygiënische omstandigheden. Het had haar bijna het leven gekost. De derde keer had ze haar baby afgestaan maar er zou nooit een dag komen dat ze niet aan Pepijn dacht. Ook zij had levenslang.

Ik had ervaren dat de dood meedogenloos was. Maar kon de dood onder bepaalde omstandigheden ook genadig zijn? In het geval van het zwangere meisje misschien wel. Wat zou ik zelf doen? Wat zou ik Sientje aanraden als het haar overkwam?

Elke medaille had een keerzijde. De dokter gunde elke gehuwde vrouw een gezonde seksuele relatie met haar man zonder een elftal te moeten opvoeden. En een zwangere tiener was in zijn praktijk beslist vele malen beter af dan bij een zwarte weduwe met een breinaald. Zijn grootste zwakte waren vrouwen, zijn grootste valkuil was dat hij niets naliet om hun leed te verzachten. Eigenlijk was zijn hart veel te groot.

In gedachten legde ik het boek naast me neer en staarde naar het plafond. Een knie week opzij toen mijn rechterhand afdwaalde naar mijn onderbuik. Mijn decolleté hing nog steeds open en de onderkant van mijn jurkje was opgekropen. Mijn tepels verstijfden onder mijn aanraking. Het kruis van mijn broekje was vochtig. Het elastiek bood geen noemenswaardige weerstand tegen mijn zoekende vingers. Tussen mijn schaamlippen was het glibberig. Mijn eigenwijze knopje had zich alvast opgericht, wachtend om te worden gestreeld. Maar mijn handen staakten plotseling hun activiteit. Waarom zou ik genoegen nemen met surrogaat als ik iets beters kon krijgen?

Quasi nonchalant wandelde ik even later de bar binnen. Twee Duitse officieren in uniform waren in een moeizaam tweetalig gesprek gewikkeld met vier meiden. Hun ogen rolden bijna uit hun kassen bij het zien van zoveel onbedekte vrouwenhuid. Nog even en het kwijl droop langs hun kin. Het liep nog geen storm in het bordeel omdat het bestaan ervan nog slechts bekend was bij een klein groepje hoge militairen, maar waarschijnlijk was dat een kwestie van tijd.

De dokter zat op een barkruk met een leeg glas in zijn hand. Ik voelde dat zijn ogen me volgden maar ik deed alsof hij lucht was. Met rechte rug en schouders, geheven hoofd en mijn neus nuffig in de hoogte bestudeerde ik de aanwezige drankvoorraad achter de toog. Oude en jonge jenever, berenburg, brandewijn, een restje rode wijn waarvan ik wist dat die naar azijn smaakte. Mijn keuze viel op een bodempje bessenjenever. Ik zette de fles aan mijn mond en liet een flinke slok door mijn mond rollen. Meer had ik op dit moment niet nodig.

Hij wist dat ik hem zou vergeven, zoals ik hem eigenlijk nooit iets langdurig kwalijk nam. Inmiddels kende ik hem lang genoeg om te weten dat hij als arts zo zorgvuldig mogelijk tewerk ging. Als hij een vrouw steriliseerde of een ongewenste zwangerschap afbrak zou hij daar ongetwijfeld goede redenen voor hebben. Niet dat ik zijn handelwijze goedkeurde, maar mocht ik zonder enige feitenkennis over hem oordelen? Ja, hij overtrad de wet. Maar wie deed dat niet? Mijn beroep was immers ook niet legaal. Wie zonder zonden is werpe de eerste steen zei de bijbel.

"Dus je haat me," zei de dokter koeltjes.

"Inderdaad," beaamde ik terwijl ik een lach trachtte te verbijten. "Ik heb een bloedhekel aan je."

Zijn mondhoeken krulden ietwat omhoog. "Ik hoopte eigenlijk op een liefdesverklaring."

"Mijn hart zit op slot, weet je nog?"

"O ja, da's waar ook. Jammer."

Nog steeds vermeed ik hem aan te kijken maar bij het plagerige toontje hoorde een twinkeling in zijn ogen.

"Ben je nog geil?" vroeg ik zo onverschillig mogelijk.

Hij grinnikte. "Heb ik je wel eens verteld dat ik geen domme vragen beantwoord?"

Uitdagend sloeg ik mijn ogen naar hem op. Hij deed hetzelfde. Zwijgend wachtten we aan weerszijden van de toog tot de ander de blik zou afwenden. Dat gebeurde niet. Boos op hem worden was niet moeilijk, boos op hem blijven onmogelijk. Nee, ik kon hem niet haten, bedacht ik toen mijn knieën week werden. 

"Waar zou je graag eens genomen willen worden?" vroeg hij op een dusdanig suggestieve manier dat een veelvoud aan geile scheuten zich in mijn kruis verzamelde.

"Buiten," zei ik zonder aarzeling. "Bij die boom van je."

"Godallemachtig, wat haat ik je. Kom!"

Ik schopte mijn schoenen uit en rende voor hem het Huis uit, over het terras en via het nog klamme gras naar de rand van het landgoed. Een omheining van dicht struikgewas voorkwam dat iemand kon zien wat zich hier onder de blote hemel afspeelde, al graasden er doorgaans alleen koeien in de aangrenzende weilanden. Half buiten adem leunde ik ruggelings tegen de boomstam van 'zijn' kastanje. De dokter bleef op twee meter afstand staan toekijken hoe mijn boezem op en neer bewoog.

"Wat ben je toch een plaatje, Joke. Ik zou je moeten laten fotograferen als een bosnimf in het groen. Of nog beter, ik wil een schilderij boven mijn schoorsteenmantel zodat ik elke dag naar je kan kijken en nooit kan vergeten hoe mooi je bent."

Ik giechelde bij het idee om naakt in de buitenlucht te moeten poseren, maar hij meende het niet serieus. Of wel? IJzingwekkend langzaam kwam hij naderbij om voor de tweede keer vandaag het koordje van mijn jurk los te trekken en mijn borsten de vrijheid te gunnen.

"Ik doe dit niet vaak," grijnsde hij toen hij eerst mijn tepels tussen zijn vingers rolde en vervolgens de panden van mijn decolleté vastgreep. "Maar geel staat je niet."

Daarop scheurde hij in één snelle ruk mijn jurk van boven naar beneden doormidden. Ik slaakte een gil van schrik.

"Wat doe je nou?"

Het zwaar beschadigde kledingstuk bleef nietsverhullend aan mijn schouders hangen.

"Wat denk je zelf?" luidde zijn wedervraag toen hij zijn handen om mijn heupen sloot en mijn onderlijf tegen zijn erectie duwde. "Jij wilde hier genomen worden. Laat je dan ook nemen."

Ik protesteerde niet. Integendeel, ik kon niet wachten tot hij eindelijk tot verdere actie zou overgaan. We wisselden een lange hete tongzoen waarna hij voor me hurkte zonder zijn ogen los te maken van de mijne. Zijn handen verplaatsten zich naar mijn knieholtes en vervolgens strelend langs mijn dijen omhoog. Genoeglijk zuchtend maakte ik hem duidelijk vooral niet te stoppen. Zijn duimen haakten onder het elastiek van mijn onderbroekje en namen het kleinood daarna in tegenovergestelde richting mee naar beneden tot het op mijn enkels hing. Zoals gewoonlijk was de sensatie van frisse lucht tegen mijn schaamlippen aanleiding tot het sneller stromen van mijn bloed. Ik zuchtte nog eens, ditmaal van ondubbelzinnig verlangen.

"Vertel me hoezeer je me haat," zei hij.

"Ik háát je."

"Hoe erg?"

Ik glimlachte en speelde het spelletje mee. "Vanuit de grond van mijn hart."

Ik verloste mijn rechter enkel uit de greep van het broekspijpje zodat ik mijn voeten verder uit elkaar kon plaatsen. Hij nam de uitnodiging aan. Natuurlijk nam hij de uitnodiging aan om zijn tong tussen mijn schaamlippen te steken en mijn klitje onfatsoenlijk lekker te verwennen terwijl zijn handen intussen mijn billen kneedden. Met gesloten ogen en mijn hoofd achterover leunend tegen de ruwe boomschors grepen mijn vingers in zijn haren om te voorkomen dat hij ook maar een centimetertje zou terugtrekken. Dit was zó gruwelijk geil. Zijn befkunsten hadden geen verrassing meer voor me maar het was telkens opnieuw alsof het de eerste keer was. Ik kon er niet genoeg van krijgen.

Net op het moment dat ik bijna klaarkwam maakte hij zich van me los en kwam overeind.

"En wat vind je nog meer van me?"

"Je bent een zakkenwasser, een rotzak," hijgde ik gefrustreerd omdat ik het peil van mijn opwinding voelde zakken.

We wisselden van plek. Op mijn beurt ging ik nu door de knieën, trok zijn riem los en maakte zijn broek open. Zijn stijve lul veerde tegen mijn wang. Ik greep in één routineuze beweging naar zowel zijn stam als zijn ballen.

"Ga door," verzuchtte hij.

"Rokkenjager, hoerenloper."

"Dat vind ik geen verkeerde eigenschap."

Hij lachte ongegeneerd. Met zijn eikel tussen mijn lippen probeerde ik juist niet te lachen. Omhoogkijkend, zoekend naar zijn blik, liet ik zijn pik langzaam tot aan de wortel in mijn mond verdwijnen. Mijn kokhalsneigingen had ik intussen leren onderdrukken. Luid kreunend moedigde hij me aan om door te gaan met pijpen. Dieper. Sneller. Krachtiger. IJverig kweet ik me van mijn taak.

Maar voordat zijn orgasme zich aankondigde liet ik hem uit mijn mond floepen.

"Schoft. Schurk. Kwakzalver."

"Au! Dat laatste is tegen het zere been, kleine heks. Tot nu toe ben ik heel aardig voor je geweest maar nu... Nu vraag je erom."

"Help!"

Met gespeelde angst krabbelde ik op en probeerde aan hem te ontsnappen. Maar uiteraard was hij sneller en sterker dan ik. Hij trok de restanten van mijn jurkje van mijn lijf en dwong me op mijn rug in het gras. Hij kwam op me liggen en terwijl we elkaar in de ogen keken was het even net zo stil als afgelopen nacht. Heel even maar.

"Lulletje rozenwater," schold ik lachend. "Slappe lul."

"Pardon? En wat is dit dan?"

Zijn pik kende de weg naar mijn baarmoeder als geen ander. Zoals gewoonlijk deed het eerste gevoel van optimale vulling me naar adem snakken. Sodeju, wat was dat toch hemels. Eerst trok ik mijn knieën op en legde daarna mijn voeten in zijn nek zodat ik dubbel gevouwen onder hem lag.

"Nou, waar wacht je op?" plaagde ik hem. "Neem me dan. Of lukt dat op jouw leeftijd niet meer, ouwe?"

"Ouwe?" herhaalde hij diep verontwaardigd. "Je mag hopen dat jij dezelfde conditie hebt als je zo oud bent als ik. Hou je vast, geil loeder."

© Fanny

De dokter 09: Bommen en soldaten

De dokter 11: Nee!