Deel 1
Op vrijdag de tweeëntwintigste mei was Helen jarig en ze vierde dat een dag later. Ze had inmiddels een praktijk als sexuologe en gaf daarnaast allerlei seminars en bijeenkomsten voor mensen die met zichzelf en hun sexualiteit in de knoop zaten. Uiteraard was haar verjaarsfeest een gebeurtenis waar je u tegen kon zeggen, maar door de grote hoeveelheid vreemden, geen familieleden bedoel ik, dienden we ons behoorlijk in de houden.
Ons leventje kabbelde rustig voort en ik kon tegen het einde van het schooljaar stoppen met de bijlessen van Marjan. Niet dat we elkaar minder vaak zagen, maar mijn Latijn had zo’n oppepper gekregen dat ik met vlag en wimpel zou overgaan naar het laatste jaar van het gymnasium. Dieneke stond er nog weer beter voor en we maakte al plannen voor onze studierichting en universiteitskeuze. Eerst diende er echter geld te worden verdiend voor een vakantie.
Halverwege juni werden we naar huis gestuurd en werkte ik drie weken als ploegbaas bij van Dijk’s boekenhuis in Kampen. Het betaalde niet al te veel, maar het zou voldoende zijn om met Dieneke en Evelien op vakantie naar een warm land te gaan. De twee zusters waren zich aan het verdiepen in de mogelijkheden om met z’n drieën een onbezorgde vakantie te gaan vieren en Evelien had beloofd een groot deel van de kosten voor haar rekening te nemen.
Van Helen kregen we het aanbod om het huis van een paar vrienden van haar te bewaken in de periode dat die naar Zuid Amerika op familiebezoek gingen. Het huis stond aan de Costa Brava en Helens vrienden durfden het niet onbewoond achter te laten. Het leek ons een geweldig idee, vooral toen we hoorden dat het aan zee lag en een privéstrandje had dat van de buitenwereld was afgeschermd door grillige rotspartijen. We besloten het aanbod van die vrienden met beide handen aan te grijpen.
Evelien had van haar bijlesgeld een vijf jaar oude auto gekocht en de dames hadden besloten dat we direct nadat ik met mijn baantje klaar zou zijn zouden vertrekken.
De week voordat we op pad gingen hadden we afscheid van al onze familieleden genomen en hadden we kisten vol met goede raad en zo nu en dan een biljet van aanzienlijke waarde toegestopt gekregen. Het zou ons aan niets hoeven ontbreken.
Van de foto’s van de inwijding van Marjan’s privé-neukkamertje koos ze er een tiental en die liet ik vergroten bij de vriend van Freek. Die had me kennis laten maken met de man en zodoende hoefde ik niet met het schaamrood op mijn kaken naar een reguliere ontwikkelaar te gaan. Sommige plaatjes waren toch wel erg expliciet. De foto van mijn met scheerzeep ingesmeerde onderkant en Marjan’s duim in mijn anus, samen met een stijve lul van hier tot ginder, wilde Marjan op een formaat van vijftig bij dertig centimeter hebben uitvergroot. Die zou een ereplaats krijgen in haar boudoir.
Zondag vijf juli was het zover en zwaaiden mama en papa ons uit toen we in Evelien’s Renault 16 voor vijf weken naar Spanje vertrokken. Via Antwerpen, Lille, Parijs en Lyon, reden we laat in de middag in de buurt van Nîmes en daar zochten we een hotelletje. In een dorp vonden we een auberge en namen een kamer voor drie personen. Een breed tweepersoonsbed en een enkel eenpersoons zou genoeg moeten zijn om voldoende uit te rusten om de volgende dag op onze eindbestemming aan te komen. Er was nog tijd genoeg om op het terras een drankje te nemen en terwijl we zaten uit te rusten van de reis, speelde ik wat met m’n camera.
‘Jij hebt al lang geen foto’s voor het familiealbum meer gemaakt hè Wessel’ vroeg Dieneke met haar tergend wulpse blik.
Ze leunde wat voorover en ik kreeg ruim uitzicht op haar prachtige tieten. Behaloze tieten wel te verstaan. Zij en haar zuster hadden zich voor deze vakantie aangesloten bij de feministische gedachte dat een vrouw haar beha moest thuislaten. Mijn twee gratiën waren geen feministen. Ze waren lief, maar vooral belust op lichamelijk genot en wilden bovendien zo weinig mogelijk kleren aan.
Maar ik was bij Dieneke’s tieten. Het leek wel of die het afgelopen jaar gegroeid waren. Ze waren nog net zo stevig als toen ik ze voor het eerst mocht zien en aanraken, maar ze waren inmiddels even groot als die van haar ouders zus. Die oudere zus bood me ook even uitzicht op haar voorgevel en ik werd toch weer opgewonden van het heerlijk bandeloze gedrag van mijn meisjes. Dieneke spreidde nagenoeg ongemerkt haar benen en draaide tegelijkertijd haar onderlichaam naar mij toe. Hoog tussen haar benen, in het schemerdonker van de schaduw van haar rokje, zag ik een witte streep. Ik drukte af, ook al had ze een slipje aan. Ik verwachtte dat als het net zo lekker warm zou blijven als die dag, ze hun slipjes nog wel eens thuis zouden laten. Uitbreiding van het familiealbum stond voor de deur. Dat was zeker.
Na een lichte avondmaaltijd namen we nog weer een laatste drankje en gingen daarna naar bed. Evelien lag al snel in het grote bed en keek verwachtingsvol naar Dieneke’s en mijn uitkleed- en poedelbezigheden. Dieneke was het eerste klaar en dook naast haar zuster, maar even later was ik ook zover en wilde naar het overgebleven eenpersoonsbed. Twee paar ogen keken me meewarig aan en twee paar armen spreidden zich uitnodigend naar me uit. We kusten en we zagen af van al te intieme bezigheden. We waren moe genoeg om te gaan slapen.
De volgende morgen reden we al om negen uur. Het was nog maar zo’n honderd vijftig kilometer naar de Spaanse grens en dan zouden we nog maar een stukje van ongeveer vijfentwintig kilometer naar het dorpje Cadaqués moeten. Daar ergens in de buurt lag die villa aan zee. Vol verwachting klopte ons hart.
Evelien reed als een speer naar Spanje en om elf uur passeerden we de grens. Een half uurtje later stonden we voor een hoog puntig hekwerk dat toegang verschafte tot de niet vanaf de weg af zichtbare bebouwing van ons vakantieonderkomen voor de komende vier en een halve week.
Na ons aanbellen kwam er een ongeveer dertig jaar oude man op ons toelopen die zich voorstelde als Emile. Emile Verstappen.
‘Ha Wessel’ riep hij ‘we kennen elkaar toch?’
‘Felicia en ik waren op Bernhard’s verjaardag, weet je dat niet meer? Ik ben Freek’s broer.’
Er ging me een lampje branden en ik verontschuldigde me omdat ik hem niet had verwacht. Helen had het over vrienden van haar gehad en ik had niet gerekend op een aanverwant familielid. Hij kuste me zoals ik gewend was door Freek te worden gekust en de dames kregen even later dezelfde aandacht.
‘Kom, zet je auto maar bij het huis. Gewoon het pad volgen en dan zie je het vanzelf.’
Hij drukte op een knop van het apparaatje dat hij in z’n handen hield en het zware ijzeren hek sloot geruisloos. Met Dieneke en mij aan een arm geleidde hij ons naar zijn huis en daar ontmoetten we Felicia weer. Ze had blijkbaar in de schaduw van een zonnescherm liggen luieren, maar kwam ons breed lachend tegemoet. Ze was naakt.
Toen pas herinnerde ik me hun aanwezigheid op Bernhard’s verjaardag. Emile had zich toen Dieneke en ik er waren nogal beziggehouden met Annabel en Felicia was in goed gesprek geweest met Helen. Ik had ze toen te weinig gezien om het me allemaal voor de geest te kunnen halen. Ze lieten ons de slaapkamers zien, maar met de boodschap dat we uiteraard zelf moesten weten waar en met wie we het bed wilden delen. Vrijheid, blijheid, maakte de nog steeds naakte Felicia ons duidelijk.
Tijd om verder met elkaar kennis te maken, was er nauwelijks, want Emile en zijn vrouw wilden een vliegtuig halen dat die middag om twee uur zou vertrekken. Ze moesten zich alleen nog eventjes aankleden en dan naar het vijfentachtig kilometer verder gelegen vliegveld van Gerona rijden om naar Felicia’s ouders in Buenos Aires te vliegen.
Nadat ze waren vertrokken, richtten we onze slaapgelegenheid in en trokken we ons vakantietenue aan. We trokken dus het weinige dat we nog aanhadden ook maar uit. Dieneke en ik hadden een grote slaapkamer met een gigantisch bed en twee openslaande deuren die toegang verschaften naar het in de morgen al vroeg zonbeschenen terras. Evelien koos de kamer naast de onze en die was qua afmetingen en uitrusting precies hetzelfde.
Toen Dieneke en ik naar buiten stapten, troffen we daar onze geheel blote chauffeuse aan die ons met een koel glas in de hand verleidelijk vanaf haar zonnebed, rustend op een elleboog lag aan te kijken. Haar geweldige tieten zakten vanwege de zwaartekracht naar het kussen en vormden een wal van godvergeten heerlijk vrouwenvlees waar ik even mijn gezicht in moest verbergen. Tjeezussss, wat had Evelien mooie tieten.
Na die wilde uitspatting stelde ik beide dames voor om de omgeving te gaan verkennen.
‘Ik heb gehoord dat er hier een privéstrandje bij hoort en daar wil ik wel even naar op zoek.’
Het kostte niet echt veel moeite om ze enthousiast te krijgen en al gauw stonden we aan de inderdaad diepblauwe Middellandse Zee. Tenminste, we zagen de zee en de daarop hier en daar heen en weer varende bootjes. Als we nat wilden worden, dienden we een uit de rotsen uitgehakte trap af te dalen. Vierendertig treden lager bevonden we ons op een geheel verlaten stukje strand dat aan drie zijden werd ingeklemd door steile rotsen. Daar beneden zagen we veel minder van de zee, maar een soort rif en gedeeltelijk onder water liggende rotsen verhinderden dat er boten de baai konden invaren. We zouden er zo vrij zijn als Adam en Eva ooit waren geweest. Als ik Adam was, had ik twee paradijsgenotes, in plaats van één Eva en dat vond ik wel een aardig vooruitzicht. Zonnebedden met prettige kussens stonden her en der en in de tegen de rotsmuur aangebouwde kasten lagen stapels handdoeken en badlakens. Snel lagen we gedrieën in het lauwwarme water en speelden als jonge honden.
De dagen daarna speelden we, hadden we elkaar lief, aten we, dronken we en sliepen we. Steeds in wisselende samenstelling, want Evelien en Dieneke legden regelmatig beurtelings een claim op me. Daar had ik geen moeite mee.
Na ongeveer een week verlegden we onze belangstelling en stelde Evelien voor om naar het museum in Figueras te gaan. Salvador Dalí werd daar tentoongesteld. Hij had zelfs in ons dorp, Cadaqués gewoond, samen met onder andere Pablo Picasso en Joan Miró. Wereldberoemde schilders die ik uiteraard wel van naam kende. Enthousiast geworden door Evelien’s uitleg, stegen we op die maandagmorgen de dertiende juli in haar auto en reden door het schitterende landschap van Cadaqués naar Figueras. Het was maar een afstand van hemelsbreed zo’n vijfentwintig kilometer, maar we deden er een uur over.
In het museum keken we onze ogen uit. Dieneke en ik hadden gedacht dat de schilder alleen surrealistisch werk had geproduceerd, maar we zagen legio figuratieve, maar ook non-figuratieve schilderstukken, beeldhouwwerken en keramiek. Toen Evelien stilstond bij een schilderij van Gala, Dalí’s vrouw en muze, stapte ze een paar passen achteruit om het inderdaad prachtige werk beter in zich op te kunnen nemen. Blijkbaar had ze de man die naar iets aan de andere muur stond te kijken over het hoofd gezien en botste ze pardoes tegen hem aan. In haar beste Spaans verontschuldigde ze zich en beiden gingen verder waarmee ze eerder bezig waren geweest.
Het schilderij, Galarina heette het, was werkelijk schitterend geschilderd. Het gezicht van die vrouw leek je wel indringend, een beetje gelaten ook, aan te kijken. Haar armen hield ze over elkaar heen geslagen net onder haar borsten. De handen, een beetje knokig, in ieder geval heel slank, had Dalí met uiterste precisie weergegeven. Het leek haast of je ze zo zou kunnen schudden. Haar lichtbeige bloes hing helemaal open zodat haar linkerborst, een heel mooie borst met een lichtbruin tepeltje, de beschouwer vrolijk aan leek te kijken. Evelien kocht toen we het museum verlieten een reproductie van het schilderij. Thuis, in Zwolle, wilde ze het ingelijst in haar huiskamer ophangen. Ze was er helemaal wèg van.
Via allerlei achterafweggetjes reden we terug naar Cadaqués en besloten op een van de terrassen een drankje te bestellen. Toen we neerstreken, stootte Dieneke me aan en wees me op onze buurman. Dezelfde vent waar Evelien tegen op gebotst was zat naast ons aan een zo te zien lekker koel glas bier. Even later verschoof er een stoel en stond de man bij ons tafeltje en schraapte zijn keel.
‘Pardon, maar ik hoor dat u Nederlanders bent. Mijn naam is Benjamin van Genderen, maar mijn vrienden noemen me Ben. N-n-neem m-m-me n-niet kwalijk dat ik u zo maar aanspreek, maar ik moest denken aan onze eerdere ontmoeting in het museum waar u zulk prachtig Spaans tegen me sprak’ begon onze landgenoot zijn toenaderingspoging.
Evelien en Dieneke schoven iets opzij en nodigden de man uit bij ons aan te schuiven. Hij griste het restant van zijn biertje van zijn eigen tafeltje en kwam met een rood hoofd bij ons zitten. Hij was docent kunstgeschiedenis aan de Utrechtse Universiteit en maakte een reis langs Spanje’s beroemdste musea. Hij kende alle werken wel, maar hij wilde ze successievelijk ook allemaal in het echt zien.
Bij het vertellen over zijn passie kunst, kon hij zich helemaal laten gaan. Als er een pauze optrad, wist hij eigenlijk niet waar hij zijn blikken moest wenden. Evelien droeg een ruim om haar bovenlichaam heen hangend T-shirt met een diepe V-hals en daaronder een heel kort broekje en Dieneke had alleen een half doorschijnend kort jurkje aan en dat ding had geen V-hals, maar een hele wijde ronde. Zo wijd, dat haar ene schouder bloot viel en de aanzet van haar borst goed waarneembaar was. Wat lager tekende zich een hard tepeltje af en als ze voorover boog om haar glas te pakken, bood ze de omstanders een werelds uitzicht. Ben wist toen niet wat onze kledinggewoontes waren. Hij kon dus niet vermoeden dat mijn beide meisjes bijna naakt naast hem zaten.
Stotterend en met een rooie kop informeerde hij in welk hotel we logeerden en Evelien, die hem blijkbaar wel mocht, vertelde waar we bivakkeerden. Na nog een versnapering wilden we opstappen en tot mijn niet geringe verbazing nodigde Evelien onze nieuwe kennis uit om ons die namiddag tegen een uur of vijf te komen opzoeken. Dan kon hij zelf zien hoe riant we gehuisvest waren.
Thuis, in ons vakantieverblijf, lieten we onze textiel van ons af glijden en wilden daarna zo gauw mogelijk naar het strand. Dieneke en ik maakten eerst nog snel even een meeneemlunch en brachten alle lekkernijen naar ons privéstrandje alwaar we ons tegoed deden aan een uitgebreid maal. Daarna was het tijd voor de siësta.
Toen ik en tijd later weer wakker werd, lag Dieneke naast me op het niet al te brede zonnebed en keek me geamuseerd aan.
‘Waar heb jij over liggen dromen, vies manneke?’
De grijns op haar gezicht verried geile gedachten.
‘Iedere keer als ik je over je wang streelde, sprong je pik in de houding. Volgens mij lag jij over mijn zus te dromen.’
Aangezien ik me echt niet kon herinneren waarover ik gedroomd zou kunnen hebben, kon ik haar alleen maar schaapachtig aankijken en haar even later in mijn armen nemen. Ze liet zich gewillig overweldigen en een tel later lagen we dicht tegen elkaar aan te vrijen. Voorzichtig, bijna zoals dat in het begin van onze verhouding gebeurde, tastte ze naar mijn pik. Ze vond hem geheel paraat en tot alle dienst bereid.
Mijn handen liet ik intussen ook niet werkeloos en nadat ik met mijn vrije hand haar sedert onze eerste kennismaking behoorlijk in omvang toegenomen borst een beetje gekneed had en zachtjes in haar verhardende tepel had gebeten, zakte ik af naar haar kutje. Dieneke keek me smoorverliefd aan en zuchtte dat ze er na onze heerlijke dag zo ontzettend veel zin in had.
‘Waar heb je zin in’ vroeg ik quasi onnozel.
Uiteraard begreep ik dondersgoed waarnaar ze verlangde en na haar nog even te hebben geplaagd, begon ik haar echt serieus te kussen met het doel haar opwinding sporen te geven en haar verlangen naar ons samenzijn te verhogen. Mijn meisje had natuurlijk nauwelijks aansporing nodig en al na korte tijd beval ze me mijn pik in haar inmiddels spekgladde doosje te schuiven.
Moeiteloos gleed ik in haar wachtende grotje en ze pakte mijn gezicht tussen haar zachte handen. Woordloos neukten we in het door een enkel wolkje getemperde zonlicht dat ervoor zorgde dat we niet helemaal van ons inspanningszweet van het bed afglibberden. Haar handen gaven mijn hoofd geen enkele bewegingsvrijheid en ik werd gedwongen haar gedurende de hele periode dat we in elkaar verstrengeld waren aan te blijven kijken. Er zijn ergere straffen denkbaar. Heel langzaam voelde ik mijn orgasme naderen en aan de gezichtsuitdrukking van mijn liefste merkte ik dat het hare niet ver meer was. Ze was sneller dan ik en drukte me, toen haar climax zich manifesteerde, met beide benen zo dicht mogelijk tegen zich aan. Eindelijk liet ze m’n hoofd los en sloeg ze haar armen om mijn nek. Samen hijgden we gelukzalig nagenietend van alwéér een goddelijk hoogtepunt. Hoogtepunten waarvan wij, snotneuzen als we waren, er al zoveel van gekend hadden.
Minuten lagen we nog in en bij elkaar, maar uiteindelijk floepte mijn slap geworden lul uit haar gleufje en werd onze samensmelting verbroken. Zonder mijn ogen van de hare te wenden, pakte ik haar op van het bed en liep ik met haar in mijn armen de zee in. Toen het water tot mijn borst kwam en haar billen ook nat werden, liet ik haar voorzichtig in het lauwe water zakken. Klodders sperma gleden uit haar kutje en we vermaakten ons over de visjes die van nergens vandaan opeens overal toe kwamen schieten om de in het water wegdrijvende spermatozoïden op te happen.
‘Zijn jullie zover’ klonk het vanaf het strandje.
Evelien stond daar en onze nieuwe kennis stond ernaast. Evelien was naakt, Ben had dezelfde kleren aan als eerder op de dag. Dezelfde khaki broek, hetzelfde bloesje en hetzelfde rode hoofd. Evelien had de arme man zowat een hartverzakking bezorgd, denk ik.
‘Ben en ik kwamen de trap af, maar jullie hoorden niets. We hebben lang staan wachten, maar toen je Dieneke het water indroeg, zijn we maar vast verder gelopen. Hij doet het nog steeds erg goed, hè meis?’
De gluipaard knipoogde betekenisvol naar ons beiden. Ben stond daar als aan de grond genageld en begreep er, net zoals al onze andere vrienden die niet van onze vrijbuitermentaliteit op de hoogte waren, geen snars van. Dieneke, nog nadruppend van het heerlijke zeewater, liep op hem toe en begon aan de knoopjes van zijn bloesje te frunniken. Onze kunstminnende vriend was totaal van de kaart en stribbelde tegen. Hij wilde echt niet dat die naakte nimf aan zijn kleding stond te trekken.
Met open mond gaapte hij haar aan en keek vertwijfeld van de ietwat teleurgestelde Dieneke naar mij en vervolgens naar Evelien, die zich in mijn armen had genesteld.
‘W-w-wat z-z-zijn jullie voor vrijgevochten bende?’
Ben stotterde van verontwaardiging en maakte aanstalten om de trap weer te beklimmen. Dieneke ging achter hem aan en Evelien en ik vonden dat we haar niet alleen moesten laten gaan en verkasten dus ook naar boven.
Op het terras stonden twee mensen tegenover elkaar en de een leek de ander min of meer vijandig op te nemen. Een prachtig bloot meisje, mijn meisje en een verbouwereerde malloot die een ultimatum stelde.
‘Als jullie niet iets aantrekken, wil ik hier niet langer blijven. Ik weet niet waar ik moet kijken met al die blote vrouwen hier, en die daar’ brieste hij zowat en wees daarbij naar mij.
‘Ik ben geen homo, naakte mannen hoef ik al helemaal niet!’
Giechelend reikte Evelien naar een over een stoel hangend jurkje en wilde dat aantrekken. Dat gebaar ging me te ver. Veel te ver.
‘Evelien, ga je weer terug naar waar je vandaan komt’ vroeg ik haar zachtjes.
‘Trek je je weer terug in je veilige cocon en pas je je weer aan aan wat anderen eventueel zouden kunnen denken? Wij zijn hier de enige bewoners van dit goddelijke paradijs. We zullen niemand dwingen om zich aan ons aan te passen, maar omgekeerd gaat dat ook zeker niet gebeuren. Over mijn lijk. Als Ben er niet tegen kan, passen we blijkbaar niet bij elkaar. Dat is jammer, maar meer niet. Ik denk dat hij zich aan zijn woord moet houden, of zijn beslissing heroverwegen,. Iets anders kan niet.’
Evelien, die haar jurkje al bij mijn eerste tegenwerpingen terug had gelegd, draaide zich helemaal naar me toen en sloeg haar armen om mijn nek en kuste me hartstochtelijk.
‘Je hebt helemaal gelijk lieverd. Ik ga zeker niet meer terug naar mijn donkere jaren’ fluisterde ze hard genoeg dat ook Dieneke en Ben het konden horen.
Dieneke stak een hand uit naar onze bezoeker en vertelde dat ze het jammer vond dat we onze vakantie verder met zijn drieën zouden gaan vieren. Ze maakte aanstalten om hem naar de poort te begeleiden. Ben stond bedremmeld te kijken, maar nam Dieneke’s hand aan en nam op dezelfde wijze van Evelien en mij afscheid. Evelien vond toch dat ze de arme man nog iets te vertellen had.
‘Even goede vrienden Ben. Als we elkaar nog ergens tegenkomen, trakteer ik op een terrasje, goed?’
Met afhangende schouders liep hij achter Dieneke aan, die snel een zogenaamd poortjurkje omsloeg, zodat we geen aanstoot gaven als we iemand uitlieten, dan wel binnen nodigden. Voor dat doel lagen er altijd twee jurkjes en een sportbroekje gereed op een stoel vlak voor de laatste struik bij de poort.
‘Jammer’ zuchtte Dieneke toen ze weer terug kwam gelopen ‘het leek zo’n aardige vent. Je hebt wel helemaal gelijk Wessel. We gaan, na alles wat Helen en de familie ons hebben geleerd, niet meer terug. We moeten juist vooruit. Toch heb ik het idee, dat we het laatste van die meneer Ben niet gezien hebben. Hij keek met veel meer dan normale belangstelling naar mijn moeder, hè zus?’
De rest van de dag vermaakten we ons zoals het hoort tijdens een zonbeschenen vakantie.
De volgende morgen vertrokken we nogmaals voor een ontdekkingstocht. Naar Barcelona deze keer. Evelien wilde per se de in aanbouw zijnde kathedraal van Antoni Gaudí zien. De Sagrada Famila, de heilige familie, heette dat project, waar al sinds 1882 aan gebouwd werd. Ik kende het niet en liet me graag leiden. Dieneke was altijd al in voor uitstapjes met culturele of historische achtergrond. Ook op dat gebied pasten we naadloos op elkaar.
De dames kleedden zich heel decent voor dat bezoek aan het in aanbouw zijnde godshuis. Een niet al te strak zittend T-shirt en een ruim om de heupen vallende en vooral kleurrijke rok maakte hun tenue compleet. Oh nee, ze droegen ook nog oorbellen en slippers. Meer niet. Het familiealbum zou die dag aanvullingen krijgen.
Na een rit van ruim honderd kilometer stonden we voor een immens grote bouwplaats waar her en der torens uitstaken en overal delen in de steigers stonden. Kaartjes hadden we zo en daarna konden we de binnenkant bezichtigen. In de onbegrijpelijk grote kerk verdrongen zich honderden toeristen en dat terwijl de bouwwerkzaamheden gewoon doorgingen. In een brochure stond dat er gebouwd werd als er geld was. Bijna al het geld werd opgebracht door de mensen die het bouwwerk kwamen bezichtigen.
Her en der vielen ferme lichtstralen de kerk in en ik stelde voor dat we ons en beetje van de hoofdmeute afzonderden voor een foto. Onmiddellijk begrepen de dames wat de bedoeling was en stelden zich tegen een van de vele pilaren op en tilden de zoom van hun rokjes op en trokken hun T-shirt strak om hun borsten heen. Hun beider tepels verhardden zich onder mijn goedkeurende blikken. Waarschijnlijk speelde de kans dat we gesnapt zouden kunnen worden ook mee. Het zag er in ieder geval schitterend uit. Hun gladde spleetjes werden hartverwarmend door de zon beschenen en in korte tijd maakte ik een aantal plaatjes. Raar idee eigenlijk. Sommige mensen zouden een dergelijke uitspatting in een kerk absoluut afkeuren. Ik daarentegen vond het een uitermate goede omgeving om die twee vrouwelijke altaren te verenigen met het altaar van die andere religie.
Toen we alles in ons opgenomen hadden, liepen we terug naar de auto. Evelien wilde nog naar de binnenstad van Barcelona, naar de Ramblas. Dat is een verzameling straten en pleinen die in elkaar overlopen. Zodoende wordt een enorm lange ruimte gecreëerd die vol staat met eettentjes, marktkramen, straatartiesten en nog veel meer. Dat alles bevindt zich onder een weldadige schaduwgevende bomenrij en ziet er schitterend uit. Uren liepen we daar rond, zo nu en dan een terrasje pikkend. Evelien en Dieneke kochten snuisterijtjes voor zichzelf, maar ook voor onze familieleden thuis in Zwolle.
Als we ergens zaten uit te rusten, kon Dieneke het niet laten zo nu en dan de argeloze voorbijgangers een glimp van haar gladgeschoren vrouwelijkheid te laten zien. Ze werd hoe langer de vakantie duurde een steeds extravertere exhibitioniste en ik vond het prachtig. We genoten van de reacties die ze ontving van diverse mensen die blijkbaar openstonden voor ons gedag.
Doodmoe kwamen we tegen vijf uur weer bij de auto aan en ruim een uur later schoven we aan op een terrasje in Cadaqués. Evelien wilde eerst een glas Sangria en haalde ons over om met haar me te doen. Ze liet een kan van dat spul komen en al gauw werd de stemming weer jolig. De paella die we aansluitend bestelden smaakte heerlijk en gelukkig was het nog maar een kilometer rijden voordat we thuis kwamen in ons vakantieverblijf. Het was me het dagje wel geweest.
Voor de grap maakte ik de brievenbus open en vond een handgeschreven envelop. Ik dacht er verder niet bij na en legde het poststukje op de tafel waaraan we altijd zaten te eten en zette er een kandelaar op om het niet te laten wegwaaien. Doodmoe lagen we nog wat op het nog steeds warme terras na te praten en gingen omstreeks half elf naar bed.
De volgende morgen, de vijftiende juli, haalde ik al om zeven uur brood en stapte een kwartiertje later het terras op waar mijn meisjes aan een mok koffie zaten te nippen. Evelien hield een brief in haar hand en ik herinnerde me de envelop die ik de avond daarvoor uit de brievenbus had gevist.
‘Was dat post voor jou’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Ik had gedacht dat het voor Emile of Felicia zou zijn.’
Glimlachend keek ze me aan en vertelde dat Dieneke waarschijnlijk gelijk zou krijgen met haar observatie dat we het laatste van Ben niet gezien zouden hebben.
Hij schreef dat hij zich schaamde voor zijn optreden en zijn openlijke vijandigheid jegens beide dames, maar ook ten aanzien van mijn persoon. Nadat hij op hoge poten het terrein verlaten had, werd hij bij iedere stap die hem verder wegbracht, rustiger en rustiger. Eenmaal aangekomen bij zijn hotel, had hij zitten nadenken en relativerende beschouwingen op zijn ervaring van die middag losgelaten.
Het verbaasde hem dat hij wel naar tweedimensionale of zelfs driedimensionale kunst kon kijken, ook naakten, maar geschokt raakte door echte blote mensen. Neukende mensen zelfs. Wat hem nog het meest gestoord had, was nadat ik met het eerste meisje klaar was, de andere al stond te wachten om in mijn armen te zwijmelen van overduidelijk genot. Het had hem allemaal ten zeerste bevreemd, maar was uiteindelijk tot de slotsom gekomen dat we er eigenlijk niemand kwaad mee deden en dat hij zich een beetje benepen en vooral hypocriet had aangesteld.
Hij bood zijn excuses aan en meldde dat hij hoopte dat, als hij die excuses in persoon zou komen maken, er iemand bereid zou zijn om de poort voor hem te openen als hij die middag omstreeks vijf uur weer zou langs komen.
We keken elkaar aan en ik vroeg hoe Evelien, maar ook Dieneke daarover dachten. Dieneke moest al weer lachen om de wanhopige onzekerheid van die Ben die er allerlei ongerijmds had uitgekraamd en verheugde zich eigenlijk op een voortzetting van de eerste kennismaking.
‘Eigenlijk ben ik wel een beetje nieuwsgierig hoe hij neukt.’
Mijn bijna altijd aan sex denkende meisje lachte ze me schalks toe. Niet eens om me te plagen, geloof ik. Die tijd waren we al heel lang voorbij. Ik stond op en bracht haar een kusje.
‘Als je maar blijft nadenken, liefste van me.’
Evelien zat nadenkend met die brief in haar handen en keek een beetje verstoord op toen ik ook haar vroeg hoe ze erover dacht.
‘Weet je, toen ik in dat museum tegen hem aanliep, heb ik hem niet eens goed bekeken. Later op dat terrasje hier in het dorp had ik die gelegenheid wel en ik moet zeggen dat het me beviel wat ik zag. Toen hij ’s middags bij ons kwam en ik hem meenam naar ons strandje, voelde ik een enorme rust over me komen alsof ik met een vertrouwd iemand die trap afliep. Ik was zó teleurgesteld dat hij zo benepen bleek en uiteindelijk zelfs eisen begon te stellen. Ik was er nog bijna ingetrapt ook. Je hebt me er net op tijd van weerhouden jongen.’
Ze keek me met haar begripvolle blik aan en vervolgde haar verhaal.
‘Nu ik dit lees, het feit dat hij heeft nagedacht wat er nu precies is gebeurd, geeft me weer een beetje moed.’
Hierbij zakte het volume van haar stem een beetje en Dieneke en ik konden nog nèt horen dat ze zei dat ze eigenlijk warme gevoelens voor Ben had.
‘Ooohhh, is het zó met je gesteld’ riepen Dieneke en ik in koor.
‘Dan moet jij hem straks maar ophalen als hij aanbelt.’
Ze lachte onzeker als een bakvis en de rest van de dag speelden we. We plaagden elkaar als mensen die intens van elkaar houden.
Om half vijf vertrok Evelien stiekem naar boven en liet Dieneke en mij op het strandje achter. Toen ze goed en wel boven was, stootte ik mijn meisje aan en gebaarde dat we ons familielid daar niet alleen konden laten zitten. Evelien zat moederziel alleen en had haar poortjurkje al aan. Dieneke en ik keken elkaar aan en ik fluisterde dat haar zuster het behoorlijk te pakken had van die Ben. Ze zat daar maar en had niet eens iets te drinken. Ik zette haar zusje naast haar en haalde een glas wijn voor Evelien en Cola voor Dieneke en mijzelf. We keuvelden wat en ik probeerde grapjes te maken, maar Evelien was er met haar gedachten niet bij. Heel gespannen zat ze op het geluid van de bel te wachten.
Om vijf over vijf klonk dan eindelijk het lang verwachtte geklingel en sprong ze op om naar de poort te rennen. Nog net op tijd kon ik haar bij een pols grijpen en haar duidelijk maken dat ze zich op die manier volslagen belachelijk maakte. Zij had overwicht en dat moest wel zo blijven. Met een snelle blik van verstandhouding keek ze me aan en beende toen rustiger naar de poort. Een paar minuten later kwam ze samen met Ben terug en stond ik op om hem te verwelkomen en hem iets te drinken aan te bieden.
Toen ik even later terugkwam zat hij daar met een rood hoofd naast die twee onverbeterlijke naaktlopers. Die gedoodverfde homo kwam ook nog eens in zijn adamskostuum een drankje brengen en het werd er voor hem bepaald niet gemakkelijker op. Hij dronk zijn glas in één teug leeg en stond toen op.
‘Willen jullie me wel vergeven om wat ik er eergisteren allemaal heb uitgekraamd’ hijgde hij van de zenuwen.
‘Ik was zó overstuur van jullie totale ongeremdheid, dat ik vergat waar het eigenlijk om ging.’
Ik informeerde waar hij dan dacht dat het over ging. Hij stond daar nog steeds alsof hij voor een examencommissie stond en bracht tenslotte uit dat hij na lang nadenken tot de slotsom was gekomen dat hij drie mensen had ontmoet die zich niet lieten leiden door conventies en die zichtbaar zielsveel van elkaar moesten houden.
‘Bravo!’ riepen Evelien en Dieneke tegelijk en klapten enthousiast in hun handen.
‘Je hebt het helemaal door. Ben, je bent verwelkomd door een drietal mensen die geen enkel gevoel van naijver of jaloezie ten opzichte van de ander voelen. Evelien en haar dochter zijn beiden vriendin van mij en ik houd van beiden evenveel. Met Dieneke ga ik echter verder als mijn maatje. Evelien doet dan even een stapje terug, ook al is dat tijdelijk.’
‘Ik zag dat zij in jouw armen kroop toen je uitgevreeën was met Dieneke. Betekent dat, dat je ook met Dieneke’s moeder vrijt?’
Evelien antwoordde in mijn plaats en vertelde zonder de minste gêne hoe bij ons de vlag erbij hing. Ik realiseerde me hoeveel er in dat jaar dat we elkaar nu kenden veranderd was. Zo timide als ze een jaar eerder was geweest, zo zelfverzekerd stond ze naakt en totaal onbevangen aan een betrekkelijk vreemde uit te leggen dat ze van vrijen hield, dat ze van liefkozen hield en dat ze van neuken hield en dat niemand haar op andere gedachten zou kunnen brengen.
Na haar uitleg zeeg Ben op de dichtstbijzijnde stoel, geheel uit het veld geslagen neer en depte met een nog gevouwen zakdoek zijn zwetende voorhoofd droog. Dieneke, die het toneel geamuseerd had zitten aankijken schoof een vers ingeschonken glas in Ben’s richting.
‘Hier jongen, drink maar eens.’
Hij keek haar dankbaar aan, maar toen hij zich realiseerde dat hij naar Dieneke’s borsten zat te gapen, verschoot zijn rode kleur weer drie tinten en hikte hij van verlegenheid.
Ik wilde, voordat de vrede definitief getekend zou worden, nog even iets rechtzetten.
‘Ik denk dat jouw excuses wel aanvaard zijn, Ben, maar één ding moet me nog van het hart. Ik houd van vrouwen, maar soms heb ik ook gevoelens voor mannen. Ik ben geen homo en als ik dat wel was, zou ik het niet op prijs gesteld hebben dat je op een manier tegen me uitviel zoals je dat eergisteren deed. Homosexualiteit is niets bijzonders, het is geen ziekte en geen afwijking. Je bent homosexueel of je bent het niet. Precies hetzelfde als ik zou zeggen dat ik een vrouw was, of een man. Ik kan daar niets aan doen, zo ben ik geboren. Dat wilde ik je nog even duidelijk maken en verder zou ik zeggen: zand erover.’
Hij keek ons een voor een aan en vroeg toen timide of hij mocht blijven.
‘Graag Benjamin’ klonk het uit drie monden en we proostten hem als vrienden toe. Ik vroeg hem of hij wilde blijven eten en verbouwereerd nam hij de uitnodiging met graagte aan.
Aangezien ik Evelien met hem alleen wilde laten, spoorde ik Dieneke aan nog even een duik te nemen voordat we aan tafel zouden gaan. Ze behoefde niet veel aansporing. Beneden spraken we van en over de dappere pogingen van die meneer om toch maar vooral in de buurt van het object van zijn belangstelling te komen. Samen kwamen we tot de conclusie dat Ben evenzo gecharmeerd was van Evelien als omgekeerd. Aangezien wij hem eigenlijk ook wel mochten, leek het ons, zeker voor Evelien een aanwinst. Wat zou het prachtig zijn als die nou eens een echtgenoot, of op zijn minst een levenspartner vond. Dat een relatie mijn belofte van eerder in de war zou kunnen schoppen werd opeens een stuk minder belangrijk. Mijn schoonmoeder zou misschien niet eens bij ons in willen wonen als ze zelf een partner had. We zouden wel zien.
We zwommen een stukje in zee en toen we terugwaadden, zagen we Evelien met Ben de trap afkomen. Dieneke’s zuster had zich kranig gedragen en was nog steeds naakt. Ben daarentegen had wat aanpassingen gedaan en liep schuchter achter haar in een soort jaren vijftig zwembroekje. Zelfs op de afstand waarom wij ons bevonden leek het ding wel gebreid. Zijn witte lijf stak lijkbleek af naast het heerlijk gebruinde lichaam van mijn lieve vriendin.
We troffen elkaar bij de kring van zonnebedden en in de langzaam achter de rotsen wegzakkende zon zaten we lang te praten. Ben bleek negenentwintig jaar oud te zijn en vrijgezel. Hij had nooit de ware gevonden zei hij. Zijn opvoeding had hem in zijn keuze beperkt, want de gereformeerde richting die zijn ouders aanhingen was niet groot en er was niet veel jong volk dat bij die kerk gebleven was. Hij kende mijn vader, maar die werd in zijn kringen behoorlijk verketterd omdat hij veel te progressief zou zijn. Stiekem verheugde ik me op een ontmoeting tussen papa en Ben en ik hoopte dat die ooit plaats zou vinden.
‘Maar wat bezielt je dan, met jouw achtergrond, om bij ons terug te willen komen?’
Ik begreep dat het inderdaad een enorm dilemma geweest moest zijn.
‘Je hebt een tipje van de sluier opgelicht gezien, de vorige keer. Naar jouw idee moeten wij dus de verbeelding van Sodom en Gomorra zijn. Nogmaals, wat beweegt je om tòch terug te willen komen, Ben?’
Met een bezwete kop begon hij aan zijn betoog.
‘Ik weet eigenlijk niet waarom ik verantwoording aan een duidelijk veel jonger iemand zou moeten afleggen.’
Het leek wel of hij zich aangevallen voelde en kroop meteen in de verdediging. Hij had buiten Dieneke en Evelien gerekend.
‘Ben, luister eens.’ interrumpeerde mijn oudere minnares onze nieuwe vriend
‘Wessel is de jongste hier, maar hij is de persoon waarom ons leven draait. Ondanks zijn jonge jaren is hij véél ouder dan ik, en ik ben achtendertig. Ik raad je aan dat je je oordeel opnieuw overweegt en hem daarna gewoon antwoord geeft. Je begrijpt zijn vraag niet eens. Hij roept je niet ter verantwoording, hij is belangstellend naar jouw beweegredenen om, ondanks een misverstand terug te komen bij een stel mensen dat er een beduidend andere levensstijl op na houdt dan jij. Een levensstijl waarvan jij je in je stoutste dromen nog geen voorstelling kunt maken.’
Stomverbaasd nam Ben eerst Evelien op, die aanzienlijk ouder was dan hij, en daarna draaide zijn gezicht zich weer mijn kant op.
‘Ik begrijp er inderdaad niets van. Als ik tijdens mijn college iets vertel, wordt dat nauwelijks in twijfel getrokken. Ik ben de autoriteit.’
Op dat moment schaterden twee geheel ontklede vrouwen het uit en sloegen zich van ongeremd plezier op hun dijen. Snikkend van de lach streelde Evelien een hand langs Ben’s arm en probeerde door haar slappe lach iets te vertellen. Het lukte niet, maar na enige tijd bedaarde ze en keek ze een totaal verbouwereerde Ben opnieuw vriendelijk aan.
‘Ben, dat we zo verschrikkelijk moeten lachen is niet omdat we je kundigheid op het gebied van kunstgeschiedenis in twijfel trekken. Wel hebben wij bedenkingen bij het niveau waarop jij functioneert als het om intermenselijke relaties gaat. Luister, ik zal je wat leuks vertellen.’
Ze ging er eens goed voor zitten en sloeg een been over het andere en kruiste haar armen onder haar tieten voor haar borst zodat die als op een tafeltje leken te worden gepresenteerd.
‘Wij kennen een gymnasiumlerares’ hikte Evelien met die prachtige snokkende tieten nog wat na.
‘Ze is op het ogenblik tweeënveertig jaar oud en staat zo ver boven haar stof, dat ze een autoriteit is op haar vakgebied. Een ander vakgebied is dat van lerares en ook daarin is ze een onbetwiste autoriteit. Ze houdt orde als een sergeant-majoor in het leger en duldt geen ordeverstoring. Ze kan het. Die mevrouw is als was in de handen van Wessel hier. Die mevrouw verklaart expliciet dat ze er niets van begrijpt, maar dat ze dankzij deze Wessel het leven weer aandurft. Ze is van haar in zichzelf gekeerde kwezelheid zonder vrienden of kennissen veranderd in een vrolijke extraverte vrouw met handenvol intieme vrienden. Zij verruilde haar bedompte flatje in een volkswijk voor een buitenverblijf dat onder haar supervisie werd verbouwd tot een paleisje waar ze haar vrienden onderhoudt. Bovendien is ze dolgelukkig dat deze Wessel, die dat allemaal samen met deze Dieneke hier teweeg heeft gebracht, haar zo nu en dan de hemel in neukt. Dus als jij denkt dat je meer waard bent dan Wessel en Dieneke, moet je van heel goede huize komen. Ik wil je alleen nog met nadruk op het hart binden dat ik uitsluitend mijn eigen mening uitspreek. Het kan best zijn dat Dieneke er heel anders over denkt.’
Dieneke sprong haar zuster bij en beaamde het verhaal.
Ik lachte Ben vriendelijk toe en vertelde hem dat wat hij zojuist gehoord had, helemaal op waarheid berustte. Hij hoefde ons niet te geloven. Dat was van ondergeschikt belang. Waar het ook om ging, was dat autoriteit niet aanvaard werd omdat iemand het autoriteit noemde. Wij alledrie stonden veel opener in het leven. Dat had Evelien hem duidelijk willen maken.
Het zweet stond de arme man op zijn voorhoofd en hij stotterde dat hij verkeerd begrepen werd. Hij probeerde zijn autoriteit niet op deze plek ter discussie gesteld te zien, maar had moeite met de indringende levensvraag van een puber. Levensvragen had hij zichzelf al nauwelijks durven stellen, vertelde hij. Ik begreep dat de in de knoop zittende man geholpen diende te worden.
‘Ben, ik ben geen profeet. Ik heb de wijsheid niet in pacht en eigenlijk heb je gewoon gelijk. Ik ben ook nog maar een puber. Maar ik stel wel vragen en de ellende is dat ik antwoord verlang. Van wie dan ook. Iedereen is mijn vriend, totdat iemand zich afsluit voor dialoog. Niemand hoeft het met me, of ons in dit geval, eens te zijn. We willen niemand tot onze overtuiging overhalen. Iedereen moet helemaal zelf weten wat en hoe over bepaalde zaken te denken. Als je onze levenswijze afwijst, is dat jouw keuze. Je bepaalt altijd zelf je eigen strategie. Altijd. Nu zou ik je willen verzoeken na te denken over mijn vraag en als je dat gedaan hebt, ons alsnog een antwoord te geven. Bovendien stel ik voor dat we naar boven gaan om een glas wijn te drinken. Wijn is heerlijk bij temperaturen als deze.’
Hij keek me wederom verbijsterd aan.
‘Je nodigt me uit voor iets gezamenlijks, jij bent helemaal niet ontstemd, jullie zijn niet boos op me. Hoe zit dat dan. Ik weet dat ik totaal andere opvattingen heb en jullie doen daar nogal nonchalant over. Ja, ik neem je aanbod graag aan.’
Op weg naar boven probeerde Evelien een arm in de zijne te steken en hij accepteerde haar teken van genegenheid. Dieneke en ik knepen elkaars handen. Vertrouwen was het parool.
Boven zaten we aan de grote tafel en schonk ik iedereen een glas gekoelde witte wijn in van het land waar we al ruim een week met zoveel plezier vertoefden. Ben zat daar en deed de grootste moeite om met ons mee te doen. Het zweet parelde van zijn voorhoofd en dat terwijl er en briesje uit zee opgestoken was. Op een gegeven moment werd de stilte bijna pijnlijk, maar hij hervond toch zijn initiatief.
‘Wessel, of misschien moet ik zeggen beste mensen, ik heb nagedacht over wat jullie me duidelijk proberen te maken. Eigenlijk stelde je me een heel normale vraag, maar ik voelde me in het nauw gedreven. Je stelde me een vraag die ging over mijn zieleroerselen en dat beschouw ik als mijn privé-domein. Jullie openhartigheid zette me aan het denken en gaandeweg kwam ik tot het besef dat ik zonder eerlijk antwoord geen stap verder zou kunnen komen.’
Hij zuchtte diep en keek Evelien langdurig en heel doordringend aan.
‘Mijn jeugd en daarna mijn uiteindelijke belangstelling voor kunst botste al gauw met de kerkelijke dogma’s. Vaak waren mijn aangeleerde religieuze opvattingen in flagrante tegenspraak met wat in de kunst sedert eeuwen gemeengoed is. Langzaam verwijdde de kloof tussen de kerk en mijn opvattingen over het leven. Nu doe ik tot verdriet van mijn ouders zelfs helemaal niets meer aan kerkbezoek. Door mijn orthodoxe jeugd wordt ik tot op heden nog steeds geconfronteerd met dilemma’s die voortkomen uit het verschil in levensopvatting. Vrouwelijk naakt is daarvan nog maar een enkele expressie. Tweedimensionaal vrouwelijk, maar ook mannelijk naakt kreeg in de loop der eeuwen een andere betekenis. Van de oude Grieken naar bijbelse voorstellingen tot de expliciete naakten van Lucian Freud is een hele lange weg, dacht ik. Hoe vergiste ik mij. Al in de oudheid ging het om pure sex. De Grieken maakten vazen met daarop mannen die met een gigantische erectie achter blote vrouwen aanrenden. Alles in de wereld leek op sex belust te zijn en mijn dominee preekte daarover hel en verdoemenis. En ik begreep er in de loop der jaren steeds minder van. Uiteindelijk heb ik me er bij neergelegd dat sommige mensen sexbelust waren en sommige mensen zich bepaalden tot het beschouwen van erotische uitingen vanuit een kunstzinnige achtergrond. Tot die laatste categorie voelde ik me sedert jaren aangetrokken en ontleende er autoriteit aan. Ik leefde en doe dat eigenlijk nog steeds, ascetisch. Natuurlijk ontmoette ik wel eens een aardig meisje, maar steeds stond mijn vermeende autoriteit in de weg van een menselijke relatie. Steeds weer.’
De arme man keek vertwijfeld ons kringetje rond, maar niemand zei wat. Alleen Evelien schonk hem een glas ijskoud water in en schoof hem het glas toe.
‘Dank je wel Evelien’ klonk het schor ‘ik heb een verschrikkelijk droge mond en ik ben nog niet klaar.’
Gulzig dronk hij het glas voor de helft leeg en zette het daarna voorzichtig weer voor zich.
‘En paar dagen geleden botste er iemand tegen me aan in dat museum in Figueras. Een van de schilderijen die ik daar had staan analyseren, betrof een vrouw in een landschap, niet eens zijn muze Gala, maar een onbekende schoonheid. Die vrouw droeg op dat schilderij een korte broek met rafels en een hele wijde bloeze, zoals ze die hier in de streek tot voor kort allemaal droegen. Zeker een half uur heb ik er naar staan kijken en ik raakte in de war van de uitgesproken sexuele uitstraling die Dalí aan die vrouw had weten mee te geven. Drie tellen later botste die vrouw tegen me op en dacht ik dat ik gek werd. Ze lachte tegen me en excuseerde zich in haar prachtige zangerige Spaans en dat maakte me nog meer van streek. Ik dacht echt dat het dezelfde vrouw van het schilderij was, alleen waren haar haren iets korter en blonder. Met stomheid geslagen stond ik daar voor het schilderij waarvoor ik me had opgesteld, maar ik zag niets meer. Toen ik eenmaal bij m’n positieven kwam, was de zaal leeg en kreeg ik een moment het idee dat ik had gedroomd. De tweedimensionale vrouw was uit het schilderij gestapt en had zich in levende lijve aan me vertoond en was daarna weer teruggekropen in haar tweedimensionale wereld. Net zoiets als Erik in dat boekje van Godfried Bomans. Die tweedimensionale vrouw vond ik prachtig, maar de driedimensionale moest ik vaker zien. Ik wilde met haar praten.’
Snel dronk hij de tweede helft van zijn glas leeg en vroeg of hij nog wat mocht hebben. Evelien haastte zich naar de koelkast en kwam even later met het gevraagde terug.
‘Vind je mijn uitleg niet vervelend worden’ vroeg Ben onzeker rondkijkend.
Ik greep mijn beide meisjes bij een hand en vertelde hem dat dit nou precies was wat ik had bedoeld met mijn vraag. Ik sprak namens ons alledrie dat we echt belangstellend waren naar zijn redenen en opvattingen. Gerustgesteld hervatte hij zijn betoog.
‘Waar was ik gebleven. Oh ja, die driedimensionale vrouw. Ze was weg. Het moest wel een droom geweest zijn. Gedesillusioneerd keerde ik vlak na die ontmoeting terug naar mijn hotel, kleedde me om en begaf me naar het terras. Daar zat ik net aan een koel glas bier toen ik die vrouw van mijn schilderij aan zag komen. Dezelfde sexuele uitstraling als op het schilderij. Je vindt het toch hopelijk niet erg dat ik dat zeg hè’ vroeg hij geschrokken van de expliciete uitleg van zijn eigen sexuele gevoelens die er dus wel degelijk waren.
Lachende gezichten werden zijn deel en hij begreep er waarschijnlijk nog weer iets minder van dan even daarvoor. Voordat hij die persoonlijke waarneming uitte, had hij min of meer in trance zitten vertellen over zijn belevenis, zijn eigen zeer persoonlijke kunstzinnige waarneming. Hij had zich laten gaan en had zijn professionele waarnemingsvermogen laten beïnvloeden door iets werkelijks, iets levends. Een echte vrouw van vlees en bloed. Schoorvoetend ging hij weer verder.
‘Toen die vrouw bijna naast me kwam zitten, brak het zweet me aan alle kanten uit. Ze was wel in gezelschap van twee andere mensen maar die telden niet. Ik had me dus tòch niet vergist. Al na drie seconden bleek dat ze helemáál geen Spaanse was, maar Nederlandse. Toen, voor de eerste keer in mijn leven raapte ik alle moed bij elkaar en repeteerde ik wel tien keer wat ik zou gaan zeggen. Ik stelde mezelf voor. Ik moest praten met die vrouw! Ze was heel attent en nodigde me uit om bij haar te komen zitten. Toen pas kreeg ik haar medetafelgenoten in het vizier. Toen pas keek ik zoals ik naar een schilderij of ander kunstwerk kan kijken. De vrouw uit het museum zat bijna naakt aan dat tafeltje. Ik kon haar zo, uit mijn hoofd, helemaal ontkleed voor de geest halen. Die vrouw die naast haar zat vereiste nòg minder voorstellingsvermogen. Als ze iets voorover boog, kon ik haar borsten zien. Helemaal, wel tot aan haar bruine buik en haar prachtige kleine naveltje. Verward heb ik waarschijnlijk allerlei onzin uitgekraamd, maar aan het eind werd ik uitgenodigd om bij die vrouw op bezoek te komen. Nadat ze was vertrokken met haar volgelingen, rende ik naar mijn kamer om het opgegeven adres te noteren en verviel ik in een staat van totale ontreddering. Waar ik mee bezig was, had niets te maken met kunst. Aan de andere kant was een wezen dat zó gracieus op deze wereld rondstapte eigenlijk ook weer wèl kunst, wat de dominee er ook van mocht denken. Die verdere dag vocht ik het ene na het andere dilemma in mezelf uit en keek ik iedere drie minuten of het al tijd was om naar die vrouw toe te gaan. Tien voor vijf liep ik hier al buiten de poort, maar ik wilde niet al te gretig overkomen en verbeet me een kwartier lang. Pas vijf over vijf belde ik aan. Mijn gebeden werden verhoord. Die vrouw, die prachtige vrouw kwam zelf aan de poort en liet me binnen. Tijdens de weg naar dit terras, liet de vrouw haar jurkje van zich afglijden en greep ze me alsof het de gewoonste zaak van de wereld was bij de hand en leidde me naar dat strandje. Onderweg keuvelde ze over van alles en nog wat, maar ik hoorde haar niet. Ik keek naar haar, maar ik leek me wel net zo traag te bewegen als in een droom. Het was allemaal heel onwerkelijk. Eenmaal bij de trap aangekomen, begonnen we die af te dalen, maar halverwege stopte ze. Beneden ons lagen haar twee volgelingen op een zonnebed. Het leek wel of ze lagen te paren. Natuurlijk begreep ik wel wat daar beneden ons aan de gang was. Ik kende tekeningen van Rembrandt en van andere schilders die de daad afgebeeld hebben. In het echt had ik het nog nooit gezien en de totale onbeschaamdheid sloeg me keihard tegen de borst. De vrouw uit het museum stond het paar geamuseerd te observeren en wachtte toen het meisje werd opgepakt en in zee gedragen werd. Pas toen verbrak ze haar stilzwijgen en wekte ze me met haar kreet uit mijn droomtoestand. Ze riep of die man, of die jongen het nog steeds goed kon. Ze kende die jongen dus blijkbaar zelf ook op die manier. Ik wilde op dat moment weg. Ik begreep dat ik in een dergelijke omgeving niet zou kunnen functioneren en wilde echt maar één ding. Weg van dit Sodom en Gomorra. Ja, Wessel, ik dacht inderdaad aan waar jij het daarstraks over had. Alleen begrijp ik nu dat er meer is dan de lessen van mijn dominee.’
Wat rustiger dan de vorige keer, greep hij naar zijn glas en dronk met langzame teugen het restant op. Nu was het Dieneke die vroeg of hij meer wilde. Hij bedankte en vertelde dat hij zich inmiddels zeker genoeg voelde om een slokje wijn te proberen. We proostten hem bemoedigend toe. Het moet ook wel aangenaam voor hem geweest zijn dat hij zijn verhaal kon doen zonder in de rede te worden gevallen. Wat dat betreft had hij in geen beter gezelschap terecht kunnen komen. Eigenlijk kreeg ik steeds meer bewondering voor deze verkreukelde persoonlijkheid en zag hoopgevende potenties in hem.
‘Mag ik nog even doorgaan, ik ben er bijna hoor. Daar op dat strandje begon dat meisje dat even tevoren de paringsdaad had liggen uitvoeren aan mijn shirtknoopjes te trekken en werd het me zwart voor de ogen. Mijn museumvrouw had zich in de tussentijd in de armen van die jongen genesteld en werden mijn ergste vermoedens bewaarheid. Hij zou dus ook wel cohabiteren met mijn museumvrouw. Dat was voor mij de druppel en ik vluchtte naar boven. Daar hield het jongere meisje me nog eventjes op maar ik explodeerde van frustratie. Toch hoorde ik, vlak voordat ik echt vertrok twee dingen die me de dag daarna achtervolgden. Het eerste was wat jij tegen mijn museumvrouw zei Wessel. Wat je zei over teruggaan naar waar ze vandaan kwam en vooral ook haar reactie. De manier waarop ze je aankeek. Die avond begreep ik dat jullie van elkaar houden. Het tweede wat me die dag bezighield waren jouw woorden en uitgestrekte hand. Ten eerste die hand. Je vertoonde geen rancune, je bleef lachen en je bevestigde wat er eerder gezegd was. Je bevestigde dat mijn mening de mijne kon zijn ook al waren jullie het er niet mee eens. Bovendien constateerde je dat wij niet voldoende overeenkomsten hadden om samen vakantie te vieren, maar dat je me graag zou trakteren als we elkaar buiten de poort zouden ontmoeten. Jullie brachten me en brengen me nog steeds in verwarring. Die dag, die dagen eigenlijk hebben een excuusbrief opgeleverd en nu wordt ik hier toch weer ontvangen en jullie luisteren naar me. Ik begrijp het inderdaad niet. Waar het uiteindelijk om gaat is dat het me zó verschrikkelijk veel moeite kost om tegen jullie te zeggen dat ik terug gekomen ben omdat Evelien, mijn museumvrouw, zo’n prachtige vrouw is die ik zo graag beter zou willen leren kennen.’
Het bleef even stil aan tafel toen Ben uitgesproken was. Evelien was de eerste die reageerde. Ze stond op en boog zich naar Ben toe. Die schrok zich een hoedje en wist niet hoe snel hij van zijn stoel moest opstaan. Tegelijkertijd botsten die twee tegen elkaar op en hij kon haar armen niet meer ontwijken. Haar kus ook niet meer. Ze trok hem stevig tegen zich aan en haar borsten pletten zich tegen de zijne.
‘Dank je wel Benjamin. Ik vind het heel dapper dat je na al die jaren eindelijk probeert zelf na te denken. Je bent hier welkom jongen. Welkom bij mij, want ik wil je ook graag beter leren kennen, maar ook welkom bij Dieneke, mijn dochter, en Wessel, haar vriendje, maar ook mijn minnaar. Ja, ik zie je weer verkrampen, maar zo gaat het nu eenmaal bij ons. We zijn totaal eerlijk tegenover elkaar en als het kan ook tegen anderen. Dat geeft soms rare situaties, maar het geeft zo ontzettend veel waarde aan ons leven. Als je echt in mij en mijn kinderen geïnteresseerd bent, zul je menige schok te verwerken krijgen. Denk er bij iedere schok dan aan hoeveel wij van elkaar houden en hoe graag wij jou daarbij willen betrekken. Maar je zult zelf initiatieven moeten nemen. Wij gaan je niets voorschrijven. Hier, maar ook bij ons thuis in Zwolle, gedragen we ons zoals we dat doen. Als jij daaraan mee wilt doen, is dat geweldig, heb je daar geen zin in, bestaat de kans dat onze wegen scheiden. Wij hebben reeds gekozen, jij mag dat ook doen.’
We dronken ons glas leeg en Evelien stelde voor om de nodige etensvoorbereidingen te gaan uitvoeren. Zij zou zich in de keuken bezighouden, of Dieneke en ik even de tafel wilden dekken. Het was al tegen negen uur voordat we aan tafel zaten en het werd uiteindelijk nog wel gezellig ook. We plaagden Ben regelmatig en de meisjes brachten hem keer op keer in de problemen door, soms zelfs ietwat overdreven, met hun wiebelende borsten te koketteren. Om elf uur vroeg Evelien wat onze gast van plan was. Bleef hij slapen, of wilde hij liever naar zijn eigen hotelkamer. Besluiteloos stond hij zijn gedachten te ordenen en vroeg toen, niet geheel onbegrijpelijk, of hij misschien in een logeerkamertje kon blijven.
‘Nee, helaas Ben, dat kan niet, je ziet wel hoe klein behuisd we hier zijn, je kunt alleen bij Wessel en Dieneke in bed, of bij mij. Je kiest maar.’
De aangesprokene stond op en vertelde dat hij dan toch maar liever naar zijn hotel terug ging. Hij smeekte zowat of hij de volgende dag nog weer terug mocht komen. Uiteraard stemde Evelien toe, maar vertelde hem wel dat we van plan waren om naar het Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, het museum voor hedendaagse kunst te gaan. Als hij mee wilde, kon dat uiteraard, maar dat was wat wij die volgende dag zouden gaan doen. Hij hoefde niet lang na te denken en nam de uitnodiging met beide handen aan. Hij wenste ons goede nacht en stapte toen op. Evelien bracht hem in haar poortjurkje weg en kwam even later huppelend naar ons terug.
‘Die vent gaat nog veel leren’ juichte ze bijna.
‘En ik ga het hem allemaal bijbrengen. Alles wat ik van jou en Helen en Trudy en Ger heb geleerd, ga ik hem duidelijk maken. Ik ben ervan overtuigd dat het me gaat lukken. Ik heb hem daarnet tòch weer verrast door mijn tong diep in zijn mond te steken. Hij verstijfde.’
Mijn zo ontzettend veranderde minnares grijnsde satanisch. Na een laatste glaasje kropen we gedrieën in Evelien’s bed en sliepen al gauw.
De volgende morgen, donderdag de zestiende juli, stond Ben al om acht uur voor de poort en keek verbaasd naar ons. Voor onze excursie hadden we ons natuurlijk aangekleed, maar hij zou die dag nog wel de nodige leermomenten ervaren. Evelien en Dieneke zagen er heel netjes uit met hun decente jurkjes met krap bemeten decolletés. Ben kon niet vermoeden dat de knoopjes die op dat moment nog alle gesloten waren, in de loop van de dag stuk voor stuk los zouden raken en dat bij de dames van ondergoed die dag ook absoluut geen sprake was. Het zou nogmaals een dag voor ons familiealbum worden. Mijn tenue daarentegen was van Hollandsche degelijkheid. Stevige korte broek en een strak T-shirt en Nikes aan mijn voeten. Ben droeg weer een khaki lange broek en een geruit overhemd met lange mouwen. Ik verwachtte dat hij het warm zou krijgen die dag.
Een uur later stonden we achter het museum en kochten we kaartjes. Eigenlijk hadden we ontzettend geluk dat Ben meegegaan was. Hij kon bij nagenoeg alle tentoongestelde kunstwerken iets vertellen. Vaak kende hij de kunstenaar, maar in ieder geval kende hij de stroming en wist daarover veel interessants te vertellen. Zijn autoriteit werd op dat moment geen enkele maal betwist of in twijfel getrokken. Andere Nederlandse bezoekers kregen al gauw door dat Ben er het een en ander vanaf wist en er vormde zich een hele groep om ons heen.
We zagen hem groeien en het leek me een geweldig plan foto’s van hem te maken, maar dan wel met de meisjes in compromitterende poses ernaast of in ieder geval in de nabijheid van hem en zijn luisterend publiek. Ik fluisterde Dieneke mijn plan in en ze stelde zich met Evelien als achterste van de groep op en tilden hun jurkjes op. Het hele gezelschap stond aandachtig te luisteren en mijn twee godinnen stonden daarachter op hun tenen en boden uitzicht op hun perfecte halve bollen. Hun heerlijke billen wel te verstaan. Snel draaiden ze zich om en ik kon net voordat de groep zich naar een volgend kunstwerk verplaatste hun gladde gleufjes op de gevoelige plaat vastleggen. Toch meende ik een vage stopppelwaas te zien en ik nam me voor om weer eens een scheerfestijn op touw te zetten.
Uren brachten we door in het museum en aan het einde waren we uitgeput van het slenteren. Ik had drie rolletjes volgeschoten en hoopte dat er leuke aanvullingen voor ons album bij zouden zijn. Het leukste vonden wij met z’n drieën dat Ben er helemaal niets van meegekregen had. Als hij Evelien’s vriend zou blijven, zou hij nog weer verrast worden als we in Zwolle waren.
De exhibitionistische terrassituatie van een aantal dagen eerder herhaalde zich en ook nu had Ben niets door. Op een gegeven moment hadden beide meisjes vijf of zes knoopjes van hun jurk open gedaan en de foto die ik toen maakte gaf twee complete tieten te zien, één van iedere nimf en ook Evelien’s kutje kwam op de gevoelige plaat terecht. Eindelijk kreeg onze kunstkenner wat door. Hij keek achterdochtig van mij naar de meisjes die met een strak gezicht naar het voorbij komende verkeer leken te kijken. Ik vermoed dat hij een borst van zijn museumvrouw in zijn geheel kon zien en Dieneke’s gapende decolleté moet hem ook opgevallen zijn. Hij reageerde instant, stond op en ging beschermend voor Evelien staan.’
‘Evelien’ stotterde hij ‘eehhh, eehhh, e-e-er zijn een paar knoopjes van je jurk open geraakt. Doe ze maar weer even dicht. Wat moeten de mensen wel niet denken.’
Naast me hoorde ik half hikkende, half snikkende geluiden van Dieneke die het niet meer had van de lol. Evelien keek quasi verbaasd op en schudde haar hoofd in ongeloof.
‘Nee Ben, mijn knoopjes zijn niet losgeraakt. Die heb ik helemaal zelf opengemaakt. Dat is lekker luchtig en bovendien interesseert het me geen zier wat andere mensen er van denken. Wil je alsjeblieft weer gaan zitten, ik kan bijna niets zien en je staat in mijn zon.’
Ze verschoof op haar stoel en trok daarbij haar jurk op zodat haar kutje door de middagzon werd beschenen en oplettende voorbijgangers een geil uitzicht kregen op haar heerlijke vrouwelijkheid. Ben zat naast haar met een knalrode kop en wist zich van ellende geen houding te geven. In de auto begon hij er weer over en hield pas op toen hij geen echt serieus antwoord kreeg op zijn vragen. Ik had nog wel geprobeerd hem het spannende van onze uitspatting duidelijk te maken, maar hij kon, of wilde het niet begrijpen.
Deel 2
Thuis zette Evelien de auto op zijn plaats en riep wie het eerst in het water zou liggen. Omdat zij en Dieneke al nauwelijks iets aanhadden, renden zij al naakt vooruit, hun slippers van hun voeten schoppend. Ik werd goeie derde en Ben deed niet mee, want hij had geen zwembroek meegenomen. Toen we na een half uurtje gespetter weer naar het strandje waadden, zat Ben daar nog steeds geheel gekleed. Fluisterend stelde ik voor dat Dieneke en ik zouden verdwijnen en dat Evelien zou proberen Ben uit zijn kleren te praten. Als ze zover waren zouden ze naar boven komen en zou ik klaarstaan met een koel glas witte wijn. Ze hoefde zich niet te haasten, want ik wilde met Dieneke in bad voor een intieme scheerbeurt. Giechelend stemde mijn oudste vriendin in met mijn voorstel en we zwaaiden ten afscheid naar Ben.
In de keuken pakten we eerst een blikje Cola en dronken dat samen op het terras op. Dieneke lag genietend van het koele drankje en de Spaanse namiddagzon op haar zonnebed en ik begon vast met het bad. Toen ik klaar dacht te zijn haalde ik mijn meisje op en droeg haar naar onze badkamer. Straalverliefd kusten we en even later waren we weer zo glad als pasgeboren baby’s. Met de roze gedroogde en gedepte Dieneke in mijn armen, kwamen we niet verder dan ons bed. De openstaande deuren lieten een fris zeebriesje door en we voelden ons heerlijk verkwikt.
‘Wessel’ vroeg mijn meisje zachtjes ‘ga je me nu minetten?’
‘De hele dag hebben we ondeugend gedaan, maar kon ik je niet echt aanraken waar ik dat wou. Nu kan dat wel en verlang ik zó naar je tong. Alsjebliiiiiiiiiieft.’
Met een kussen onder haar verrukkelijke billen presenteerde ze haar heerlijkheid aan mijn willige tong. Op mijn knieën kroop ik tegen het bed en tussen haar benen en eenmaal juist gezeten begon ik me met verve van mijn taak te kwijten. Mijn net geschoren lul richtte zich schoksgewijs op bij iedere vleug van Dieneke’s goddelijke parfum die vanuit haar vrouwelijkheid mijn neus binnendrong en stootte tegen de bedrand.
Mijn pik werd zo hard dat ik er wel een deuk in de bedplank mee kon slaan, dacht ik. Zachtjes hoorde ik mijn meisje kreunend genieten en kon ik aan haar versnellende ademhaling merken dat ze hard op weg was naar weer een hemels orgasme. Ze draaide haar hoofd met gesloten ogen van links naar rechts en weer terug en haar handen streelden en knepen zacht in haar inmiddels behoorlijk hard geworden tepels. Bij ieder likje op of rond haar clitoris stootte ze haar bekken opwaarts en kreunde net weer iets harder. Omdat ik haar zo lang mogelijk wilde laten genieten van een uitgesteld hoogtepunt, besteedde ik na ieder clitlikje weer uitgebreid aandacht aan de binnenkant van haar kleine schaamlipjes en daarbuiten nog weer aan de randen van haar gladde flamoes.
Toen haar climax nauwelijks meer uit te stellen was, perste ik, en ik hoopte dat ik het op het juiste moment deed, twee vingers in haar schede en draaide mijn tong uitgebreid wellustig om haar gezwollen clitoris. Die twee behandelingen, mijn vingers en mijn tong rond haar clit waren teveel van het goede en Dieneke kwam bijna huilend van geilheid klaar onder het geweld van mijn tong en vingers.
Haar handen, die ze al die tijd rond en op haar tepels had gehouden, flitsten naar beneden en grepen mijn haar vast. Ze trok mijn hoofd al zuchtend naar boven en ik moest wel snel meegeven, anders zou ik vanwege haar onbeheerste wellust gescalpeerd worden. Toen ze me seconden later hijgend lag aan te kijken, voelde ik haar hand zachtjes tegen een wang gedrukt worden.
‘Lieve, lieve Wessel’ fluisterde ze ‘jij bent voor mij de enige.’
‘Ik vind vrijen met Freek of Bernhard of met een van onze vriendinnen altijd heerlijk, maar jij laat me iedere keer weer het mooiste vergezicht zien. Als jij me met jouw tong verwent, voel ik me zoals jij je voelde toen Marjan een vinger in je anus duwde op het moment dat je klaarkwam. Weet je dat nog?’
En òf ik dat nog wist. Voor zover ik me kon herinneren, was die keer mijn heftigste klaarkomervaring. Ooit.
Ze was nog niet klaar met haar ontboezemingen.
‘Weet je, lief jong van me, ik fantaseer vaak over anale sex. Evelien heeft zich in haar rectum laten neuken door Freek en draagt vaak een buttplug, dat wist je toch wel? Wessel, dat wil ik ook wel eens proberen, zullen we Evelien eens vragen hoe we dat het beste kunnen aanpakken?’
Dat leek me een goed plan en we namen ons voor om haar ernaar te vragen als de gelegenheid zich voordeed.
Loom kuste mijn meisje me en dicht tegen elkaar aan, lagen we simpelweg te genieten van elkaars aanraking. Meer was niet meer nodig. Mijn keiharde erectie was ietwat verslapt, maar ik hoefde op dat moment niet zo nodig aan mijn eigen sexuele verlangens toe te geven. Zoals het op dat moment was, vonden we het Nirvana. Hemels zou er en ander goed woord voor zijn. Of we toen in slaap gevallen zijn, of dat we gewoonweg in elkaars armen lagen te zwijmelen van geluk, weet ik niet met zekerheid te zeggen. Op een gegeven moment schrokken we op van een over de tegels schurende stoel. Blijkbaar waren Evelien en Ben van het strandje naar boven gekomen.
Evelien stak haar hoofd de kamer in en stapte als voelde ze zich betrapt, onze kamer in. Ze ging aan de andere kant van het bed naast Dieneke’s hoofd zitten en fluisterde dat ze met Ben gepraat had en dat hij haar zelfs gekust had. Met zijn handen op zijn rug! Ze had hem niet kunnen overreden al zijn kleren uit te trekken, maar tot zijn onderbroek was hij na lang aandringen wel gegaan. Ze hadden samen, keurig naast elkaar zwemmend, een beetje in het lauwe zeewater vertoefd. Terug op een van de zonnebanken had hij haar zijn gemoedstoestand met betrekking tot haarzelf uit de doeken gedaan en had toen gevraagd of ze alsjeblieft niet boos zou zijn om zijn openbaring. Ze had haar armen om zijn nek geslagen en toen eindelijk, had hij haar gezicht durven aanraken.
Evelien keek ons eigenlijk een beetje wanhopig aan en vroeg wat ze moest doen, of zou kunnen doen om de zaken een beetje te bespoedigen.
‘Neem hem mee in bad’ stelde Dieneke voor.
‘Ja, neem hem mee in bad, dan moet hij zijn broekje wel uittrekken en daarna heb ik er alle vertrouwen in dat jij hem zover krijgt dat er met zijn tot nu toe verborgen gereedschap ook iets leuks te doen is. Ga je scheren, of vraag of hij dat bij jou wil doen. Verzin wat leuks! Denk maar aan hoe Helen en Freek jou hebben geholpen zusje.’
Er schoot me nog iets te binnen en ik vroeg of ze nog even naar me wilde luisteren.
‘Meisje, probeer hem, als je lekker tegen hem aanzit in dat heerlijk warme bad, te overtuigen dat hij goedkoper bij jou kan slapen dan in zijn hotel. Probeer hem zijn kamer daar te laten opzeggen. Als hij hier in huis is en je wilt echt wat met hem, is het hier veel gemakkelijker. Als extra geruststelling zou je hem kunnen vertellen dat wij er absoluut geen bezwaar tegen hebben dat hij bij ons intrekt, mits hij meebetaalt aan de huishouding.’
Gesteund door nieuwe ideeën en inzichten, stapte ons liefste zusje, annex minnares op om aan haar verovering wat meer vaart te geven. Nogmaals hoorden we een stoel verschuiven en maar iets later hoorden we water in het bad lopen. Dieneke draaide zich zachtjes giechelend naar me toe en fluisterde dat ze zó hoopte dat haar zus aan deze vakantie een echte liefde overhield.
‘Ik gun het haar zo van ganser harte’ fluisterde ze.
We slopen onhoorbaar naar het terras en installeerden ons op twee zonnebedden in de schaduw van het grote zonnescherm. Dieneke las een boek en ik lag naar de schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen in mijn directe omgeving te kijken. Mieren die heen en weer lopend hun voedselvoorraad aan het aanvullen waren, vlinders die van bloem naar bloem fladderden, er was genoeg te zien. Anderhalf uur nadat we Evelien geadviseerd hadden over wat ze mogelijkerwijs zou kunnen doen, waren die twee nog steeds in de badkamer. Dieneke en ik keken elkaar aan en glimlachten slechts. Het leek de kant op de gaan die Evelien voor zichzelf had uitgestippeld.
Nog weer een half uur later, het was inmiddels bijna acht uur, hoorden we voetstappen. Evelien liep voorop, haar prachtige gebruinde lichaam bewoog soepel en sensueel en daarachter volgde Ben ietwat schuchter in een van mijn ruimvallende sportbroekjes.
‘Mag ik jullie voorstellen? Benjamin van Genderen, mijn nieuwe kamergenoot. Vanaf morgenochtend zal hij hier zijn intrek nemen en zullen we met zijn vieren zijn. Heeft er iemand bezwaar?’
Dieneke en ik stonden op en omhelsden een tot aan zijn kruin blozende Ben. Dieneke kuste hem op zijn wangen, ik gaf hem alleen maar een hand.
‘Welkom Ben’ zeiden Dieneke en ik in koor.
Vilein voegden we daaraan toe dat hij wel voorzichtig diende te zijn met Dieneke’s moeder en mijn aanstaande schoonmoeder.
‘Heb jij een rijbewijs’ vroeg Evelien opeens weer zakelijk geworden aan haar amant.
Toen deze haar vraag bevestigend beantwoordde, gaf ze Dieneke haar portemonnee en Ben de autosleutels.
‘Gaan jullie dan maar eens wat te eten halen in het dorp’ was de opdracht die ze aan die twee verstrekte.
Dieneke begreep haar zuster’s bedoeling onmiddellijk en Ben dacht dat hem een gunst werd verleend. Toen die twee waren vertrokken, zaten Evelien en ik even later achter een koel glas witte wijn aan tafel. Ze keek me zielsgelukkig aan en vertelde hoe ze ons advies vorm gegeven had.
Ze had hem de badkamer ingesleurd en hem min of meer bevolen zich naast haar in de ruime badkuip te installeren. Een tijdje hadden ze zitten praten en tijdens hun gesprek had Evelien haar handen quasi nonchalant over zijn benen gewreven. Zogenaamd per ongeluk had ze zijn pik aangeraakt. Zijn pik was keihard geweest. Zachtjes had ze hem doelbewust af zitten trekken, maar wel heel voorzichtig. Heel subtiel eigenlijk. Ze had zo nu en dan zijn voorhuid over zijn eikel heen en weer bewogen en verder had ze gewoon haar verhaal afgemaakt alsof haar hand niets met de conversatie van doen had. Al na vijf woorden en drie of vier strelingen was Ben heftig spuitend klaargekomen en had zich vol schaamte van haar afgekeerd. Hij had haar stotterend proberen duidelijk te maken dat wat ze even tevoren had gedaan, bijzonder zondig was. Evelien had daarop al haar pas onlangs zelf ontdekte tegenargumenten in de strijd geworpen. Ook had ze Ben na een heftige discussie kunnen overtuigen van Helens en mijn stelling dat niets wat twee mensen met elkaar kunnen en willen doen vies, zondig of anderszins kwalijk kan zijn, mits er absolute overeenstemming tussen die twee bestond.
Als een geslagen hond had hij naast haar gezeten en was pas tot zijn positieven gekomen toen ze zijn slappe lul nogmaals had beetgepakt. Meteen was zijn lid weer stijf geworden en toen had ze hem op de man af gevraagd of hij zichzelf nooit aftrok. Haar zelfverzekerde en geen ontwijkend antwoord duldend optreden had hem ertoe gebracht dat hij haar, naar haar vaste overtuiging, een eerlijk antwoord had gegeven.
Hij trok zich eigenlijk iedere dag af, maar sinds hij zijn museumvrouw had ontmoet, wilde hij zuiver blijven. Wat hij daarmee precies bedoelde, werd haar evenwel niet duidelijk, maar ook bij hem bleek er nauwelijks idee te bestaan van het nut van zijn abstinentie. Zonder zijn leuter los te laten, was ze dichter tegen hem aangekropen en had hem onder druk gezet. Ze had hem voor een hypocriete zeloot uitgemaakt en hem op zijn eigen, volslagen legitieme verlangens, gewezen en hem verteld van haar eigen ontdekkingsreis van het afgelopen jaar.
Al die tijd had ze zijn pik vastgehouden en uiteindelijk ontspande hij. Toen Evelien haar overtuiging volledig had uitgedragen, was Ben haar met een vertrokken gezicht om de hals gevallen en had gevraagd of ze alles wat ze daarnet verteld had ook echt meende. Uit de grond van haar hart had ze hem kunnen verzekeren dat er geen letter van gelogen was en ze had hem eigenlijk vanaf dat moment voor zichzelf.
Hij vloog voor haar en aan alle verzoeken voldeed hij zonder tegenwerpingen. Hij wilde echt alles voor haar doen, als ze hem maar aardig vond. Dat was het moment geweest dat ze hem duidelijk had gemaakt dat ze geschoren wenste te worden en ondanks dat hij had voorgewend dat hij niet wist hoe hij te werk moest gaan, had hij Evelien op de tederste manier helemaal glad gemaakt. Daarna was hem overhalen om zijn hotelkamer op te geven en bij ons in te trekken slechts een futiliteit geweest.
‘Die jongen is zo geil als boter’ lachte mijn schoonmoeder ‘maar nog vreselijk belast door zijn verleden. Oooohhhh Wessel, ik hoop toch zó dat ik hem kan leren plezier aan sex te hebben, net zoals jij mij dat hebt geleerd. En als het dan lukt, heb ik er een minnaar bij, maar jij mag me nooit in de steek laten. Beloof je me dat, jongen?’
Ze boog voorover en kuste me over de tafel heen. Haar geweldige tieten hingen vrij boven die tafel en ik kon niet anders dan haar prachtige prammen in mijn handen te nemen. Haar hard wordende tepeltjes vertelden me dat ze al lang weer geil was, maar we besloten onze wederzijdse hunkering voor dat moment maar even uit te stellen. Het zou voor Ben een te grote belasting worden. Onze levensstijl zou hem later wel duidelijk worden en ik beloofde mijn eigen Evelien inderdaad nooit te laten vallen.
Even later hoorden we de auto het pad oprijden en stegen een uitgelaten Dieneke en een schuchter kijkende Ben uit de auto. Ze hadden pizza’s gekocht, maar ook een glas wijn tijdens het wachten genuttigd. Ze waren vrolijk. Gezamenlijk vierden we de thuiskomst van Ben en pas na elven verdwenen Evelien en Ben naar hun slaapkamer. Dieneke en ik sliepen pas nadat ik haar op de hoogte had gebracht van Evelien’s wedervaren met haar aanwinst.
De volgende morgen zat ik als eerste met een mok koffie buiten in de ochtendzon en hoorde ik beweging vanuit de keuken. Ben bleek bijna even matineus als ik te zijn en kwam schuchter naar de tafel lopen.
‘Goeiemorgen Wessel’ fluisterde hij zowat ‘vind je het goed als ik bij je kom zitten?’
Met een uitnodigend gebaar heette ik hem welkom bij mijn ochtendritueel. Stilzwijgend slurpten we van onze koffie, maar al snel probeerde hij een gesprek aan te gaan.
‘Mag ik je wat vragen?’
Ik knikte welwillend en maakte hem met mijn uitnodigende lichaamstaal duidelijk dat hij zijn hart uit moest storten.
‘Ik geloof dat ik me een beetje als een idioot heb aangesteld’ begon hij haperend.
‘Mijn eerste kennismaking was niet echt het toppunt van wellevendheid, maar mijn tweede ontmoeting met jou en jouw familie ook niet. Toch heb je me nooit vijandig tegemoet getreden, ondanks mijn starre opstelling. Wat me echt dwars zit, is dat jij, maar ook Dieneke wel, als beduidend jongere mensen over zoveel meer levenswijsheid lijken te beschikken. Jullie lijken veel meer dan ik in staat om dingen in de juiste proporties te zien en onbehouwen opmerkingen te relativeren. Ik geloof dat ik een heel klein beetje begin te begrijpen wat Evelien bedoelde toen ze zo vreselijk moest lachen toen ik gezegd had dat ik niet gewend was dat mijn autoriteit in twijfel werd getrokken. Zeker niet door een onvolwassen puber. Ik moet helaas bekennen dat ze voor zover ik dat nu kan beoordelen, gelijk had. Je bent een bijzonder ongewoon mens en ik zou het op hoge prijs stellen als je mijn vriend zou willen zijn.’
Min of meer geschokt door Ben’s ontboezemingen die hem toch zeker de nodige moeite moeten hebben gekost, stond ik op en liep naar zijn kant van de tafel. Hij kwam ook overeind en stak zijn hand uit. Ik pakte zijn hand, maar trok hem tegen me aan en kuste hem zoals Freek dat de eerste keer bij me had gedaan. Heel eventjes maar en mijn tong hield ik binnenboord en ik betastte zijn pik niet. Daar zou ik later wel mee beginnen.
‘Ik heb je gisteren al verwelkomd Ben, maar ik begrijp dat je het er even persoonlijk met me over wilde hebben. Voor mij verandert er niets, voor jou verandert de hele wereld, maar ik heet je nogmaals van harte welkom in de onze.’
Hij stond me als aan de grond genageld aan te kijken en blijkbaar kostte de verwerking van een kus van een man, jongen eigenlijk, hem de nodige moeite. Dat had het mij ook gedaan die eerste keer met Freek.
‘Je kust me, bijna als een meisje en daar schrik ik van. Het is omdat Evelien me gisteren zoveel heeft verteld van hoe jullie met elkaar omgaan. Ik kon het moeilijk geloven en heb haar mijn woord gegeven dat ik haar geloofde. Nu zie ik het zelf. Jij kust me wel, maar dat heeft niets met sexualiteit te maken. Ik voel vriendschap. En dat raakt me. Dank je wel Wessel, ik geloof je nu. Ik hoop en ik verwacht dat Evelien me gaat helpen mijn bekrompen wereldbeeld te herzien, maar ik ben er zeker van dat jij en Dieneke daarin een even groot aandeel in zullen hebben.’
Dieneke, die zich uitrekkend bij ons voegde, had die laatste woorden van Ben blijkbaar gehoord en keek hem na haar laatste geeuw vriendelijk aan.
‘Dag Ben, lekker geslapen? Ik hoorde nog net wat je daarnet zei, ik heb het hele verhaal niet gehoord, maar die laatste opmerking wel. Ik kan je verzekeren dat wij je zullen helpen. Als we dat niet zouden doen, verknallen we namelijk een heleboel van ons eigen plezier en dat willen we tot iedere prijs voorkomen. Kom, kus me eens goedemorgen, dat zijn we zo gewend hier.’
Ze bood hem haar lippen en hij kuste haar hartstochtelijk. Op haar wangen. Met zijn armen naast zijn lichaam en een bobbel in mijn sportbroekje.
‘Wat ben jij toch en onuitputtelijke grapjas. Weet je hoe wij elkaar goedemorgen kussen? Ik zal het je laten zien. Kom hier.’
Ze stelde zich recht tegenover hem op, sloeg een arm om zijn nek en perste haar lippen op de zijnde. Haar vrije hand gleed over zijn borst en zakte wat later af naar die bobbel in mijn sportbroekje. Heel even masseerde ze hem en toen was het al te laat. Er verscheen een donkere vlek in mijn broekje en arme Ben verschoot zeven kleuren en hijgde een verontschuldiging.
‘Kijk, zó zijn we dat bij ons gewend. Alleen kunnen mijn minnaars beter overweg met hun orgasme, maar dat leert Evelien je wel en anders doe ik dat er wel bij’ hikte ze van de lach.
Ben zeeg, met zijn handen voor zijn kruis neer op de dichtstbijzijnde stoel en keek mijn meisje niet begrijpend aan.
‘Maar dit is toch je reinste aanranding’ bracht hij er uiteindelijk verbouwereerd uit.
‘Nee Ben, dit is je reinste liefkozing. Elkaar goedemorgen wensen kan met woorden, maar wij worden graag fysiek. Zo zullen wij elkaar altijd begroeten. Niet alleen hier, maar ook in Zwolle en dat gebeurt bij alle familieleden, maar dat leer je later wel. Mijn advies is: Wen er maar aan en leer je orgasme te beheersen’ sneerde ze met een lachend gezicht.
‘Goh, zijn jullie er allemaal al’ hoorden we achter ons.
Evelien kwam op ons toe en bracht Dieneke en mij de gebruikelijke ochtendliefkozing. Van Dieneke’s borsten en kutje bleef ze uiteraard af, maar ze streelde wel haar lieve gezicht. Ik kreeg de volle aandacht en retourneerde die. Ben wilde opspringen toen ik Evelien’s tieten aaide en met een vinger haar kutje streelde. Nog net op tijd duwde Evelien hem terug en legde als tweede die ochtend uit hoe wij elkaar gewend waren te begroeten. Binnen vijf minuten had hij het dus twee maal te horen gekregen en tweemaal te zien gekregen. Het kwartje zou toch zo langzamerhand wel eens mogen vallen.
Evelien deed net of ze de grote donkere vlek in Ben’s broekje niet zag, maar maande hem zich even te gaan douchen en dan gauw terug te komen voor het ontbijt. Toen hij wat later terugkwam, had hij zijn lange khaki broek aan en dat ontlokte Evelien de vraag of hij zich niet wou conformeren aan onze kledingcode, hier op dat zalig zonbeschenen terras. Angstvallig hield hij zijn broekband vast en schudde van nee. Het ging hem allemaal veel te snel, denk ik.
Na het ontbijt ruimden Dieneke en ik de rommel op en vertrokken Evelien en Ben naar zijn hotel om zijn spullen te halen. Na een uurtje of drie kwamen ze weer terug en kwamen bij ons op het strandje liggen. Ben had zijn vijftiger jaren zwembroekje weer gevonden en voelde zich daarin duidelijk op zijn gemak. Hij kon zich al redelijk ontspannen gedragen tussen ons, verstokte naaktlopers. Het gesprek kwam op een gegeven moment op zijn werk en toen bleek dat hij eigenlijk nog veel meer musea wilde bezoeken. In Madrid wilde hij graag naar het Museo del Prado en toen hij geen tegenwerpingen hoorde, maakte hij plannen om met ons een paar dagen naar Madrid te gaan. Gelukkig konden Dieneke en ik hem overtuigen dat hij veel beter met Evelien alleen kon gaan, wij bleven liever hier in de buurt om zo nu en dan een terrasje te pikken en veel aan het strand te liggen luieren. We kregen onze zin.
Op maandag de twintigste zouden ze vertrekken en vier dagen wegblijven. Op donderdag zouden ze dan terugkomen en ruimschoots op tijd zijn voor mijn zeventiende verjaardag. Voordat het echter zover was, had Evelien al wat progressie gemaakt. De dag nadat Dieneke dat spontane orgasme had veroorzaakt door alleen over zijn/mijn sportbroekje te strelen, durfde Ben ’s middags na veel aandringen van zijn museumvrouw eindelijk zijn broekje uit te doen. Als hij en Evelien uit zee terug kwamen waden, spoedde hij zich nog wel naar zijn zonnebed en plofte veilig op zijn buik neer. Het leek ons het verstandigste om er verder geen aandacht aan te schenken en lieten een en ander op zijn beloop.
De zondag voor hun vertrek bleek dat Evelien hem zover had gekregen dat hij zijn schaamhaar had geschoren, of toegestaan had dat Evelien dat voor hem deed. Hoe dan ook, hij zag er een stuk beter uit en godzijdank had hij net zoals ik, nauwelijks lichaamsbeharing. Hij zag er werkelijk mooi uit en zijn eigenlijk altijd half stijve lul zou Evelien zeker van dienst kunnen zijn, als hij zich tenminste zou kunnen beheersen en haar tijd zou gunnen om klaar te komen. Ik zag Dieneke ook al met interesse naar zijn gereedschap kijken en ik moest haar een beetje intomen om niet al teveel belangstelling te tonen en hem daardoor kopschuw te maken.
‘Je krijgt hem deze vakantie gegarandeerd nog wel’ sprak ik mijn verwachting uit.
‘Ik denk echt dat Evelien hem de komende dagen goed gaat opvoeden, hij is als was in haar handen en weet niet hoe snel hij aan een wens van haar tegemoet moet komen. Ik denk dat we over vier dagen een andere Ben terug zien komen en ik kan me daar al behoorlijk op verheugen.’
Samen zaten, nee lagen, we ons te verkneukelen over Ben’s aanstaande metamorfose waarvan hij zelf het bestaan nog niet eens kon vermoeden.
Maandagmorgen zwaaiden we het tweetal uit en bepaalden ons tot het vieren van vakantie. Zo nu en dan een plonsje, zo nu en dan een goddelijke vrijpartij en zo nu en dan een terrasje in het dorp en iedere dag heerlijk eten. Wat wilden we nog meer?
Donderdagmiddag, het was ongeveer vier uur, hoorden Dieneke en ik een auto toeteren. Er wilde blijkbaar iemand toegang tot ons paradijsje. We namen niet eens de moeite om iets aan te trekken en liepen hand in hand naar de poort. Evelien zat breed lachend naast Ben en gebaarde dat we het hek open moesten maken. Langzaam reed Ben naar het huis en we verwelkomden de twee museumgangers. Ik omarmde eerst Evelien en die viel me blij om de hals. We kusten en we voelden of al onze onmisbare attributen nog intact waren.
‘Oh Wessel, ik ben zo gelukkig. Het is een kerel uit duizenden, een lot uit de loterij. Ik ga zorgen dat hij familielid kan worden.’
Na deze bemoedigende woorden liet ik haar over aan haar zusje en sloeg ik mijn armen om Ben heen. Tot mijn niet geringe verbazing beantwoordde hij mijn welkomstgebaar en liet hij zich willig kussen. Mij tong kreeg voor de eerste keer toegang tot het voorheen onneembare bastion van dogma en domineesmentaliteit.
‘Tjeezussss Ben’ hijgde ik totaal verrast ‘wat is er met jou gebeurd?’
‘Je bent maar vier dagen weg geweest, en nu dit? Je maakt me blij, echt waar.’
We nestelden ons op het terras en ik vroeg wat die twee wilden drinken.
‘Geef ons eerst maar een glas water, lief’ vroeg Evelien.
‘We willen eerst onze spulletjes opruimen en daarna willen we Champagne. We hebben wat te vieren, denk ik.’
Ik haalde snel koud water en toen ze daarvan hadden gedronken verdwenen ze met hun koffertjes naar binnen. Ik daalde af in de kelder onder het huis en vond een hele verzameling koele flessen van de gewenste wijnsoort. Emile had me gezegd dat als we er zin in hadden, we moesten doen alsof we thuis waren. Tot dat moment was er geen bijzondere reden geweest om zijn kelder te plunderen, maar de terugkomstdag was anders en gewetenloos zette ik twee flessen in de koelkast.
Een kwartiertje later kwamen de twee tortelduifjes naar buiten en kregen Dieneke en ik de tweede verrassing. Ben liep geheel nonchalant, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, bloot achter zijn liefje aan en vroeg waar de Champagne bleef. Zijn nog veel te witte lijf stak schril af tegen onze, al lang aan zonlicht gewende bruine lichamen en we waarschuwden hem om toch vooral niet te lang in de zon te blijven zitten. Zijn blijkbaar pas geleden geschoren lul hing slap tussen zijn benen en van de sexuele opwinding die we aan aantal dagen tevoren nog hadden kunnen waarnemen, was geen sprake meer. Er was het een en ander gebeurd tijdens hun uitstapje.
Dieneke zocht in allerlei kasten naar Champagnefluten en kwam even later terug met vier van die slanke glazen. Ben ontkurkte de eerste fles en schonk ons alle vier in. Het koele, sprankelende vocht, leek wel feestelijk in de glazen te dansen. Evelien hief het hare en wilde eerst eventjes iets zeggen.
‘Lieve Dien, lieve Wessel, dit hier is Ben. Hij weet het nog niet maar binnenkort wordt hij familielid. We hebben in de afgelopen vier dagen zóveel met elkaar gepraat, dat mij gebleken is dat er iets in Ben’s zienswijze aan het veranderen is. Niet dat ik daar op aandring, nee hij uit zijn eigen verwarring en komt uiteindelijk tot logische gedachten en conclusies. We hebben tijdens ons uitstapje ook heerlijk gevreeën en ik kan zeggen dat er op het gebied van bedcapriolen potentie zit in deze meneer. Het moet er alleen nog maar uitgehaald te worden, maar daar weet ik wel raad op. Proost! En laten we de laatste twee weken gezamenlijk werken aan het opnemen van Ben in onze familie.’
We dronken en het werd een vrolijke boel. Ze vertelden honderduit over hun reis, hun hotelkamers en wat ze daar allemaal uitgespookt hadden en natuurlijk ook over het doel van de trip. Evelien vertelde dat als we ooit weer in de buurt van Madrid zouden komen, we zeker naar dat museum moesten. Het barstte van de prachtigste kunstwerken en ze was er zeker van dat we ervan zouden smullen. Bij het aanbreken van de tweede fles vroeg Ben wat dat verhaal over lid worden van de familie eigenlijk inhield. Hij had erover zitten fantaseren, maar veel wijzer was hij niet geworden, zeker niet omdat er van een eventueel huwelijk tussen hem en Evelien voorlopig geen sprake zou kunnen zijn.
Wij, oudgedienden, keken elkaar aan, maar Dieneke sprak als eerste.
‘Ik denk dat ik dat het beste kan verwoorden’ zei ze en keek daarbij haar zus en daarna mij vragend aan.
‘Ik denk dat ik het meest objectieve verhaal kan doen en dat Wessel niet in aanmerking komt omdat hij een te grote rol speelt in de onderling zo sterk verweven familierelaties. Evelien is al helemaal niet objectief meer en wordt veel te emotioneel als het over haar ervaringen met de familie gaat. Mee eens?’
Evelien pakte mijn hand en samen knikten we Dieneke toe en op die manier gaven we te kennen dat ze naar ons beider overtuiging de beste oplossing gevonden had.
‘Als ik jullie reacties op het woord familie alleen al inschat’ merkte Ben enigszins beduusd op ‘gaat het blijkbaar om iets meer dan alleen de verhouding tussen een vader een moeder, kinderen en ooms en tantes, is het niet?’
We keken hem alledrie aan met een blik van Wacht maar af jongetje.
‘Er was eens een student’ begon Dieneke.
Heel nauwkeurig vertelde ze van de eerste vier familieleden. Alles wat ze wist en ze wist denk ik bijna alles wat er over de familie te weten was, kwam zonder dat ze al te expliciet werd, aan de orde in uiterst nette bewoordingen. Soms zelfs een beetje te afstandelijk, maar dat gaf niet zoveel. Ben moest langzaam worden voorbereid op de schokken die hij ongetwijfeld zou gaan ondervinden.
Toen het over mijn opleiding ging liet ze ook de al te heftige details weg. Ook over haar eigen inwijding en de eerste ontmoeting met Helen was ze summier. Wel vertelde ze over haar eerste ontmoeting met mama en papa. Halverwege haar verhaal werd het Ben blijkbaar te gortig.
‘Wil je me dus vertellen’ stotterde hij ‘dat jullie jezelf leden van een familie noemt, maar eigenlijk geen of nauwelijks bloedbanden hebt? En toch voelen jullie een innige band? Je zei, Dieneke, dat je de moeder van Wessel gezien had en dat zij jou eveneens zag. Hetzelfde was bij die Helen gebeurd. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Ik zie jou nu ook, maar dat is niet wat je bedoelt, toch?’
Dieneke lachte hem lief toe en legde uit wat er met haar was gebeurd toen ze Helen had gezien, toen ze mama had gezien en toen ze alle anderen had gezien. Ze maakte hem duidelijk dat er een wezenlijk verschil bestond tussen kijken en zien. Ze vertelde wat voor diepe, onverbrekelijke band dat had opgeleverd ondanks de totale afwezigheid van genetische verwantschappen.
Ze maakte hem duidelijk dat ik meerdere vriendinnen had, dat zij warme relaties met een paar vriendjes onderhield. Ze vertelde dat dat voor alle leden van de familie gold. Het enige wat ze er nog niet bij vertelde was dat we elkaar eigenlijk ook allemaal neukten. Ben had het wel kunnen weten, want we hadden er geen doekjes om gewonden en Evelien en ik waren vaak meer dan schoonzoon – schoonmoeder.
Hij zat daar na Dieneke’s uitleg ietwat overdonderd bij.
‘Het lijkt me ontzettend fijn om jullie familie te ontmoeten’ zei hij uiteindelijk na het slaken van een diepe zucht.
‘Dan zul je toch nog ongeveer twee weken moeten wachten tot onze huisbaas en zijn vrouw weer terugkomen’ stelde Evelien hem een beetje teleur.
‘Behoren die mensen ook tot jullie familie’ vroeg Ben verbaasd.
Ik legde de relatie uit tussen Freek en onze Spaanse huisbaas en moest lachen toen Ben daar toch genetische verwantschap in ontdekte.
We aten pas laat in de schaduw van het huis en daarna zaten we nog lang na te genieten van de prachtige dag. Toen Evelien aanstalten maakte om naar bed te gaan, stond Ben eveneens op.
‘Ben, zou jij vannacht bij Dieneke willen slapen? Ik heb Wessel zó gemist de afgelopen week. Hij en ik hebben elkaar vast veel te vertellen en ik wil dolgraag weer eens met hem vrijen.’
De aangesprokene was niet echt voorbereid op deze uitspraak en stond zowat te steigeren van onbegrip.
‘D-d-dus h-h-het is echt waar dat je ook met je schoonzoon vrijt. Je hebt dat die eerste of tweede dag wel gezegd, maar ik dacht dat je overdreef. Ik heb de laatste dagen gehoopt dat je overdreef. We hadden het toch fijn samen?’
Hij stond daar wat verloren en liet zich min of meer apathisch door Dieneke naar onze slaapkamer meetronen. Ben zou zich waarschijnlijk snel neerleggen bij de gebruiken van de familie verwachtte ik. We hoorden nog even wat tegenstribbelingen, maar het was al stil toen de deur van Evelien’s kamer in het slot viel.
Ze klom zowat in me en omhelsde me op de manier die ik me vaag uit Zwolle kon herinneren. De Evelien van de keren dat ik haar voor het eerst van haar leven tot een hoogtepunt had geneukt. Die Evelien klom op die dag weer in me. Onze tongen raakten het spoor bijster en onze ademhaling navenant. In elkaar gestrengeld en geklemd vielen we naast elkaar op haar heerlijk grote bed. Hartstochtelijk bleef ze me kussen en hijgde van geilheid dat ze me in zich wilde voelen.
Het leek me beter dat we eerst even met elkaar praatten, dat ze me eerst vertelde van haar ervaringen van de afgelopen vier dagen. Ze stemde toe, maar onder één voorwaarde. Ik moest haar dan toch in ieder geval eerst minetten. Wild graaide ze om zich heen en werkte twee kussens onder haar bekken en spreidde haar benen tot het echt niet meer verder kon.
‘Alsjeblieft Wessel, ik smeek het je, laat me eerst een keertje klaarkomen’ klonk het gesmoord.
Ik begreep dat er van een noodsituatie sprake was en liet mijn gebruikelijke voorspel met kusjes langs haar gevoelige delen achterwege en plaatste mijn lippen en tong meteen op haar van geilheid druipende kut.
‘Oooohhhhhh jongen, wat heb ik dit gemist. Het is al zóóóóó lang geleden dat je me geminet hebt, het is al meer dan een week en we zijn toch samen op vakantie?’
Gelukkig richtte ze haar aandacht op haar hand over hand toenemend genot en hoefde ik werkelijk niet veel moeite te doen om haar klaar te laten komen. Even later lag ze me daar, de kussens weer aan het hoofdeinde, verzaligd en bovenal ordinair geil aan te kijken.
‘Kom hier, minnaar van me. Kom in mijn armen, allerliefste Wessel. Kom, ik wil je kussen.’
Pas na lange tijd bedaarde ze en na een ontzettend diepe zucht draaide ze zich naar me toe en keek me verlekkerd aan.
‘Weet je jongen, Ben is een geweldige vent, maar hij is van een totaal andere planeet. Ik wil niet klagen, want we hebben een paar hele fijne dagen achter de rug en ik wil zeker verder met hem. Maar van relaties, van erotische of sexuele relaties heeft hij absoluut geen kaas gegeten. Heel langzaam komt hij los. Pas gisteren, oh nee, eergisteren toch, heeft hij me geneukt. Tenminste dat is wat hij denkt dat hij heeft gedaan. Heel teder, echt heel voorzichtig probeerde hij zijn pik in me te krijgen en ik was zo geil en nat dat het normaal geen enkele moeite zou kosten, maar hij stootte mis en kwam klaar voordat hij me gepenetreerd had. Een half uurtje later probeerde ik het nog een keer. Wat blijkt, hij is net zo geremd als ik was. Hij durft zijn eigen lul nauwelijks vast te pakken om die in mijn verlangende holletje te stoppen. Ik moest meteen aan jou denken. Weet je nog dat ik mezelf niet eens aan durfde te raken. Nou, zo is hij er ook aan toe. Oh, was Helen hier maar, die zou wel raad weten.’
Stevig hield ik haar vast en kon niet anders dan met haar meevoelen. Na en lange en innig gevoelde kus keek ik haar aan en vroeg hoe ze dan aan haar blije kreet kwam warmee ze uit de auto was gestapt.
‘Je zei toen dat het een vent uit duizenden was en dat je je sterk zou maken om hem in de familie op te nemen. Maar als ik je nu hoor, bakt hij er helemaal niets van. Hoe zit dat, meis? Wat me verbaast is, dat toen ik hem kuste op de manier zoals we dat in de familie gewend zijn, hij zich daarbij neerlegde. Hij sprak van het ontbreken van sexuele gevoelens en de door hem gevoelde aanwezigheid van vriendschap. Hij is dus wel gevoelig voor onze manier van denken.’
Het bleek dat hij daarvoor ook inderdaad gevoelig was, maar dat het allemaal erg traag ging. Verder was het de meest voorkomende reisgenoot, en partner. Hij rende bij ieder verlangen dat Evelien uitsprak en was de zorgzaamheid zelve. Hij had haar verteld dat hij het geweldig vond om voor iemand die hij zeer hoogachtte en zelfs liefhad te zorgen en hij wilde alleen maar liefde geven. Bovendien was hij erg onder de indruk van haar eruditie. Ze sprak haar talen en was goed geïnformeerd over kunstgeschiedenis en bezat een behoorlijke algemene ontwikkeling. Ze zouden samen een elkaar versterkende twee-eenheid kunnen zijn en zo was Evelien dat ook gaan zien. Ze hoopte allen maar dat zij, uiteraard met onze hulp, haar amant zover zouden kunnen krijgen dat hij een geaccepteerd lid van de familie zou kunnen worden. Maar voor dat moment wilde ze eigenlijk alleen maar bemind worden door een ervaren minnaar. Ze had geluk, ik was bereid.
Die nacht neukten we ouderwets. De eerste keer dat ik mijn pik in haar gleufje liet glijden, duurde het maar een minuut of vijf voordat ze haar hoogtepunt bereikte. Nog voordat ik aan mijn climax toe was, had zij er al weer twee opzitten. Om aan haar meest intieme wens tegemoet te komen, droeg ik haar na mijn orgasme naar de badkamer en speelden we net zo lang met elkaar tot we helemaal schoon waren en inmiddels ook al weer zo vreselijk geil, dat we terugkeerden naar ons bed om daar verder te vrijen. Verzaligd lag ze me aan te kijken en streelde met één hand mijn gezicht en met de andere voelde ze hoe mijn erectie zich ontwikkelde.
‘Je laat me nooit in de steek, toch Wessel’ fluisterde ze met vochtige oogjes.
‘Ik zou gek worden. Ook al wordt Ben mijn maatje, zonder jou wil ik niet. Als hij daar moeite mee heeft, gaat ons gezamenlijke feest niet door. Jij moet altijd bij me blijven, beloof je dat jongen?’
Zachtjes pakte ik haar weer rond haar hals en rug. Dicht tegen elkaar aan lagen we te genieten van elkaars aanraking en onze gelijke ademhaling gaf een gevoel van eenheid. Die eenheid wilden we nog weer op een andere manier bewerkstelligen en terwijl ik haar strak aan bleef kijken, frommelde ik een kussen onder haar billen. Al mijn handelingen leken op die keer dat Dieneke en ik ons hadden verenigd in het bed van Marjan. Daar in La Chapelle waren we één geworden en was Marjan onze getuige geweest.
Eenzelfde stemming trof me daar in Cadaqués en heel langzaam vreeën Evelien en ik als één wezen naar een onvoorstelbaar hemelse staat. Haar hijgen, eerst nauwelijks hoorbaar, verhevigde. Met haar ogen boorde ze zich in mijn psyche en wat ze zag stelde haar gerust. Ik zag haar tot rust komen en de geilheid verdwijnen. Net zoals dat bij Dieneke was gebeurd, voelden we ons zó verenigd dat er van een soort symbiotische toestand sprake was. De een zou niet overleven zonder de ander. Met dat gevoel naderden we ons orgasme en toch kwam het nog onverwacht. Pas na uren, voor mijn gevoel dan, verkrampten wij beiden in het mooiste gezamenlijke hoogtepunt dat we ooit hadden beleefd.
Evelien huilde nu ongeremd en snikte van opgekropte emoties. Haar frustraties van de laatste week en vooral de laatste paar dagen ontwarden zich en maakten plaats voor een euforisch gevoel van samenzijn met iemand die ontzettend dicht bij haar stond. Zo verwoordde ze dat nadat we ons veel later hadden gedoucht. Na ons bad lagen we nog weer te praten en het was al ver na vieren toen we eindelijk, na een laatste innige kus, onze ogen sloten.
De volgende morgen zaten Dieneke en Ben op het terras op ons te wachten. Het was al laat, maar we hadden vakantie. Evelien kuste Ben goedemorgen en ik zag dat hij een goede leerling werd. Zijn handen verwelkomden zijn museumvrouw op de manier die zij zo apprecieerde. Ik zag haar tepels al weer verharden onder zijn nieuw aangeleerde vaardigheid.
Dieneke en ik keken het tafereel vertederd aan en kusten elkaar daarna goedemorgen. Ze fluisterde dat ze een fijne nacht had gehad. Ik hoefde haar nauwelijks in te lichten omtrent mijn nacht met haar zuster. Ze wist er alles van. Ze was familie.
Toen de meisjes iets in de keuken gingen doen, pakte Ben me bij mijn hand.
‘Weet je Wessel, ik wist me gisteren geen raad. Ik dacht dat Evelien en ik een fijne tijd achter de rug hadden en toen vroeg ze jou om de nacht bij haar door te brengen. Ik kreeg een klap van heb ik jou daar. Jouw Dieneke nam me op sleeptouw en ze maakte me duidelijk dat houden van geen alleenrecht oplevert. De autonomie van het individu blijft binnen jullie familie altijd intact. Eerlijkheid daarentegen is een vereiste en toen liet ze me zien dat wat er gebeurde niets anders was dan wat jullie me al die tijd probeerden duidelijk te maken. Ik kon het niet zien omdat ik er geen enkel begrip voor kon opbrengen. Dieneke heeft me dat begrip vannacht duidelijk gemaakt. Jullie zijn inderdaad een totaal en absoluut vrijgevochten bende. Die eerste keer, hier op het strandje, waar jij en Dieneke lagen te vrijen toen ik met Evelien de trap afkwam, heb ik jullie uitgescholden. Ik schold jullie uit voor vrijgevochten bende. Nu zie ik dat vrijgevochten gevoelens de liefde voor elkaar niet uit hoeft te sluiten en dat je vrije gevoelens kunt delen. Wessel, mag ik bij jullie vrijgevochten bende gaan horen? Ik zal echt mijn best doen om me aan jullie gewoonten te conformeren, maar laat me dichter bij Evelien komen, alsjeblieft.’
Zachtjes kuste ik hem op zijn lippen. Hij schrok er niet eens van.
‘Ben, daar ga ik niet over. Jouw weg naar Evelien’s hart moet je zelf ontdekken. Ik, niemand, kan zich daar mee bemoeien. Wat wij wel kunnen doen, is je hèlpen de juiste weg te vinden, meer niet. Je hebt met Dieneke de nacht doorgebracht en ik weet zeker dat ze je op haar tederste manier, uiteraard ook uit eigenbelang, ter wille heeft willen zijn. Dat hoort ook zo, als je iemand in je intiemste omgeving uitnodigt, heb je maar te zorgen dat die iemand zich thuis voelt. Dat geldt niet alleen voor de huiskamer, dat geldt bij ons in de familie ook vooral in bed.’
Hij keek me aan alsof er heel in de verte een lichtje begon te branden. Ik verwachtte echt dat Ben het uiteindelijk zou gaan begrijpen.
‘Maar ben jij dan niet jaloers dat ik met jouw eigen meisje naar haar slaapkamer ben gegaan? Ik was verschrikkelijk jaloers toen ik jou met Evelien zag wegstappen, gisteravond.’
Lachend vertelde ik hem dat ik volledig begreep dat hij daarmee zat. Mijn laconieke antwoord beviel hem zichtbaar niet, maar hij moest het er toch mee doen. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat jalousie een contraproductieve emotie is en dat we die negatieve gevoelens in onze familie niet kenden en ook niet toelieten. Er kon bij ons geen sprake zijn van beschadigde ego’s, omdat we er met zijn allen volledig van overtuigd waren dat we iemand anders uit onze kring nooit tekort zouden kunnen doen. De ene keer ontving de ene, een andere keer gàf die juist weer. Altijd was er sprake van evenwicht, dat echter niet altijd instant vereffend diende te worden.
‘Dus je voelt blijkbaar ook geen enkele rancune voor het feit dat ik met jouw meisje gevreeën zou kunnen hebben?’
Op dat moment gingen zijn veronderstellingen me een beetje te ver en ik moest hem tot de orde roepen.
‘Lieve Ben, jij hebt met mijn meisje in één en hetzelfde bed gelegen. Punt. Als ik mijn meisje goed ken en dat doe ik, heeft ze er alles aan gedaan om met jou te vrijen. Ga me nou alsjeblieft niet vertellen dat je uit mallotige ridderlijke gevoelens gaat ontkennen dat ze goddelijk neukt. Waarschijnlijk heeft ze je niet alleen geneukt, maar ook heeft ze je met haar mond kennis laten maken. Mijn meisje is gek op pijpen. Mijn meisje, Dieneke dus, leeft haar eigen autonome leven en is volwaardig, maar bovenal een uitermate gewaardeerd lid van de familie. Het zou me eerder teleurstellen als ze er niet alles aan gedaan had om een fijne nacht met je door te brengen. Al was het maar omdat ze daar zelf zo vreselijk veel behoefte aan heeft. Mijn meisje krijgt iedereen zover dat die met haar wil vrijen. Het maakt niet uit of je een jongen bent of een meisje. Dieneke houdt van mensen en dat is de reden dat wij bij uitstek bij elkaar passen.’
Ben had niet gehoord dat Evelien en Dieneke al enige tijd achter hem stonden met een paar dienbladen met daarop ons ontbijt. Hij kon dus niet zien dat mijn twee godinnen me liefdevol toelachten.
‘Nou, zeg eens eerlijk’ drong ik aan ‘heb ik gelijk of heb ik gelijk?’
‘Je hebt gelijk Wessel, jouw meisje is bijna net zo lief als Evelien en we hebben inderdaad een prachtige nacht achter de rug. Ik leer iedere dag weer iets nieuws en ik krijg er iedere dag meer plezier in. Ik dank god op mijn knieën dat ik na die eerste keer mijn excuses heb aangeboden en ik sta nog steeds versteld over jullie volslagen rancuneloze optreden. Niets moet, ik heb het gevoel dat jullie me zonder iets te vertellen dingen laten zien die ik uiteindelijk helemaal zelf ontdek.’
‘Dat is ook de bedoeling jongen’ sprak Evelien die zich niet langer kon inhouden.
Hij draaide zich als door een wesp gestoken om en keek in de gezichten van zijn twee minnaressen.
‘De bedoeling is dat je alles zelf gaat zien. Wij willen je tot niets dwingen, je moet het helemaal zelf doen. Luister, jij hebt op een gegeven moment je zwembroekje uitgelaten. Jij hebt me op een gegeven moment zelfs gevraagd of ik je wilde scheren. Je wilt dat dus en je doet het allemaal zelf en dat is de enige manier om onze levensstijl te aanvaarden. Je hebt een gedegen opleiding, een mooie baan, maar een beperkte kijk op het leven. Die beperkte kijk op het leven had ik door mijn bekrompen opvoeding ook, maar ik ben gered. Inmiddels weet je door wie en anders vraag je er maar eens een keer naar. Ik vind dat je op de goede weg bent. Dieneke vertelde me zojuist dat je het bij haar eigenlijk veel beter doet dan bij mij. Daar kan ik dan wèl jaloers om worden. Maar dat bedoel ik eigenlijk meer als een grapje. Jij en ik hebben nog veel te leren, maar ik heb er vertrouwen in want ik denk dat ik van je houd. Kom, kus me nou eens. Het maakt niet uit dat mijn dochter en haar vriendje erbij zijn.’
Schoorvoetend stond Ben op, nam het dienbad uit Evelien’s handen en zette dat op tafel. Toen sloeg hij zijn armen om haar heen en verborg zijn gezicht in haar hals. Aan zijn lichaamshouding en ademhaling te zien, huilde hij.
‘Niemand heeft ooit tegen me gezegd dat ze van me hield’ snikte hij.
‘Zelfs mijn ouders hebben dat nooit gedaan. Liefde was iets van de here, daar moest ik het mee doen. Jij bent de eerste mens die zegt dat ze van me houdt en daar raak ik behoorlijk door van streek. Je bent de vrouw van mijn schilderij. Mijn museumvrouw. Ik wil je mijn verdere leven koesteren, liefhebben, verzorgen en ik wil met je vrijen. Mag ik dat? Alsjeblieft Evelien, laat me je maatje worden.’
De aangesprokene keek me over de schouder van haar amant aan en ik zag haar ogen vertroebelen. Ik was ervan overtuigd dat het goed zou komen met mijn lieve minnares en haar nieuw verworven kunstkenner.
We aten uiteindelijk ons ontbijt, maar toch liep ik nog even terug naar de keuken om warme koffie te halen. Door onze lange gedachtewisseling was het eerder ingeschonken bruine vocht koud geworden en naar mijn smaak ondrinkbaar. Net had ik opnieuw ingeschonken toen de telefoon ging. Ik riep Evelien om aan te nemen, want me uiten in de taal van het land waar we ons zo vermaakten was niet mijn sterkste kant. In rad Spaans antwoordde ze de beller, maar ging vrijwel direct over op Nederlands.
‘Ja Trudy’ hoorde ik haar zeggen.
Blijkbaar was mama aan de lijn. Zou die zich vergist hebben? Ik zou pas een dag later jarig zijn. Het gesprek was blijkbaar voor Evelien, want ik hoorde haar enthousiast vertellen van haar Ben en de dingen die ze met hem beleefde. Sommige perioden was ze stil en luisterde ze blijkbaar naar wat mama te vertellen had. Soms antwoordde ze dan met korte kreten en lieve woordjes, maar ik begreep niet goed waar het over ging. Toen de hoorn op de haak werd gelegd, trok Evelien me naast zich op de bank en sloeg een arm om me heen.
‘Jouw moesje droomde dat ik een vriendje had. Trudy was ervan overtuigd dat ik een nieuwe ervaring aan het opdoen was en dat was de reden dat ze me belde. Ze kreeg een warm gevoel toen ik haar zijn naam vertelde en voorzag een lichte toekomst voor Dieneke en mij. Veel lichter dan toen ze me voor het eerst ontmoette. Wessel, jouw moeder, mijn vriendin Trudy is een heel bijzonder mens. Ze belde speciaal op om me een hart onder de riem te steken en me te overtuigen dat ik door moest zetten als er dingen in het begin niet liepen zoals ik graag zou willen. Hoe is het mogelijk, dat ze vijftien honderd kilometer verder voelt wat ik voel. Ik was heel blij met haar telefoontje en heb haar dat ook wel duidelijk kunnen maken, dacht ik. Kus me Wessel, dan gaan we weer naar buiten.’
Uiteraard voldeed ik aan haar verzoek en toen zij naar buiten liep om verslag te doen, maakt ik nieuwe koffie. Ook de voor de tweede maal ingeschonken mokken, waren al lang weer afgekoeld.
Die dag, maar ook de dagen erna, voerden we menig gesprek. Niet alleen naar aanleiding van mama’s telefoontje, waar Ben niet over uitgepraat raakte, maar ook over alledaagse zaken als onze behoorlijk fysieke behoeften. We raakten elkaar zo vaak aan, vond Ben. Hij moest daaraan wennen, maar hij leerde snel. We spraken niet alleen met z’n vieren samen, maar ook zag ik Ben zo nu en dan alleen, of met Dieneke of met Evelien. Hoe dan ook, we raakten alledrie iedere dag meer verknocht aan onze nieuwe vriend.
Op zaterdagmorgen werden Dieneke en ik wakker gemaakt door twee lieve mensen die ieder aan een kant naast ons in bed kropen. Het werd een gekus en gefriemel van jewelste en het eind van het liedje was dat we gierend van de lach gezamenlijk onder de douche stonden. Wat had Emile een geweldige waterkamer laten installeren. Met zijn vieren tegelijk douchen was geen enkel probleem en gaf aan dat ook onze gastheer wel met meer dan een enkele persoon van de badgelegenheid gebruik maakte.
Op ons terras kreeg ik van alledrie een cadeautje. Dieneke gaf me een doosje met iets zwaars erin. Het papier was er gauw vanaf en ik hield even later net zo’n buttplug in mijn handen als ik bij Evelien had gezien. Er zat ook zo’n kristal achterop, maar deze was dieprood.
‘Als jij het niks vindt’ lispelde Dieneke ‘mag jij hem er bij mij inbrengen. Als het jou wel bevalt, wil ik er ook eentje. Evelien heeft me zo verschrikkelijk nieuwsgierig gemaakt.
Evelien schoof me over tafel een dun pakje toe waarin ik ook iets hoorde rammelen. Na het uitpakken hield ik een glimmende metalen ring in m’n handen en keek ik de geefster verwachtingsvol aan.
‘Weet je niet wat dat is?’
Aan haar schalkse blik te oordelen, moest het wel iets op sexgebied zijn, maar ik begreep het eigenlijk niet. Ze vroeg of ze het even mocht hebben, ze zou wel even demonstreren waar het voor diende.
‘Kom eens even iets naar voren en doe je benen eens wat verder uit elkaar, ja zo.’
Ze greep mijn slappe leuter en schoof die ring er omheen.
‘Evelien’ schaterde ik ‘ook al heb ik een stijve, dat ding is veel te ruim. Ik heb wel een lekkere dikke lul, maar ik ben geen olifant.’
De omstanders zagen een en ander met belangstelling gebeuren en lachten zich slap. Evelien ging onderwijl rustig door en drukte eerst één bal door die ring en daarna een tweede. Toen zat het blinkende ding om mijn pik en balzak tegelijk en kreeg ik instant een erectie. De ring zou ervoor zorgen dat mijn erectie langer hard bleef. Later merkte ik dat ik, zelfs met een normale slappe lul, er een prettig gevoel ontstond alsof er de hele tijd iemand zijn vingers rond mijn scrotum hield.
Verrast gaf ik Evelien mijn dankbaarheid te kennen door haar liefdevol te kussen en meteen even te peilen of zo door haar handelingen zelf ook al weer wat opgewonden was geraakt. Ze was echt al weer vochtig en dat verbaasde me helemaal niets.
‘Maar meisje, hoe weet jij van dergelijke zaken af?’
Ik had werkelijk geen idee waar je zoiets überhaupt zou kunnen kopen en verwachtte ook niet dat Evelien dat wel zou weten. Ze noemde een naam en die naam maakte alles duidelijk. Helen. Als er iemand op de hoogte was van hulpmiddelen op het gebied van sex, moest het Helen wel zijn.
‘Ze liet me een dergelijke ring zien die ze voor Freek had gekocht en vertelde enthousiast dat zijn lul er harder door leek. Ze haalde me over om zo’n ding voor jouw verjaardag mee te nemen en hier heb je hem dan.’
‘Ik ben zó benieuwd of ze gelijk heeft, maar ik zal Dieneke vandaag voor laten gaan. Ik wacht wel weer.’
Quasi teleurgesteld trok ze zich in zichzelf terug. Het was maar een grapje, ze wist wel beter.
Ben had een en ander met stijgende verbazing staan aankijken en gaf me zijn cadeautje. Een plat pakje, zo groot als een opgevouwen krant. Toen ik het papier eraf had, kreeg ik een verzameling reproducties van Dalí in het oog. Er waren er een paar bij die we hadden gezien, maar ook een aantal die ik nog niet kende. Alle prenten beeldden al dan niet ontklede vrouwspersonen af en ik stelde meteen voor om ze in te laten lijsten en ze op mijn kamer aan de muur te hangen. Dieneke reageerde ook meteen enthousiast op dat idee en Ben moest toen op zijn minst de indruk krijgen dat zijn cadeau in goede aarde gevallen was. Ik kuste hem dankbaar en met zijn allen genoten we van ons ontbijt.
Mijn pik wilde maar niet tot bedaren komen en direct na het ontbijt trok Dieneke me mee naar het strand.
‘Ik ben nog nooit door een zeventienjarige geneukt. Al die tijd dat ik vrij met Jan en alleman, heb ik nog nooit een zeventienjarige leuter in mijn poesje gehad. Kom Wessel, laat zien wat je kunt.’
Ze trok me naar de dichtstbijzijnde zonnebank toe en tastte naar mijn geringde pik en ballen. Het leek wel of Helen gelijk had. De aderen van mijn lul zwollen op en stonden prominent op de schacht afgetekend. Zo hard had ik mijn pik inderdaad nog niet gezien. Eventjes nam mijn meisje haar geliefde genotstaaf in haar mond en speelde met haar tong rondom mijn eikel. Al gauw kon ze haar ongeduld niet meer bedwingen en liet ze zich ruggelings op het bed vallen met haar benen tegen haar borstkas opgetrokken. Haar heerlijke tieten werden geplet, maar het gezicht dat ze me bood, zou een dooie nog een stijve bezorgd hebben. Haar gleufje gaapte ietsje open en ik zag kleurloos vocht tussen haar binnenste lipjes.
‘Kom je’ lispelde ze botergeil en draaide sensueel uitnodigend met haar kontje.
Met mijn handen naast haar schouders positioneerde ik mijn stijve in de buurt van haar kleddernatte spleet. Ze greep mijn staf en zette mijn eikel in één moeiteloze beweging tussen haar half openstaande schaamlippen.
‘Toe lieverd, neuk me nu. Ik heb er zo’n verschrikkelijke zin in. Ik heb me hier al dagen op lopen verheugen. Evelien had me het ding in Zwolle al laten zien en al die dagen zat ik de uren af te tellen dat je hem bij mij zou gaan uitproberen. Ik vind het zo’n geil gezicht, hoe dat ding je ballen een beetje opbindt eigenlijk.’
Al bij de eerste stoot in haar poesje merkte ik verschil. Die ring duwde mijn ballen iets naar voren en als ik diep in haar kutje stootte, werden ze tegen haar anus aangedrukt, maar ook tegen mijn lichaam. Het verschafte me een geweldig gevoel en ik moest alles op alles zetten om al niet meteen gierend klaar te komen. Zaaaaaalig vond ik het. Helen had gelijk. Mijn pik was echt stijver en Dieneke hijgde dat ze echt vond dat mijn jongeheer wat dikker leek. Hij hoefde voor haar niet af te slanken.
Veel sneller dan normaal voelde ik mijn onvermijdelijk orgasme aan komen denderen. Dieneke die inmiddels zeer ervaren was in het schatten van mijn gemoedstoestand, begreep dat het niet al te lang meer kon duren en vingerde haar clitje verwoed. Haar ervaring zorgde ervoor dat ze maar net iets eerder klaarkwam dan ik. Mijn hoogtepunt manifesteerde zich in iets wat me nog nooit was overkomen.
‘Aaaarrrrggghhhhh’ weerkaatste mijn kreet tegen de ons omringende rotswanden en bij iedere prostaatkramp voelde ik dezelfde emotie als bij die eerste golf sperma die mijn lichaam als een raket verliet. Bijna voelde ik dezelfde sensatie die Marjan me bereidde toen ze die keer een vinger in mijn anus had gestopt. Hijgend viel ik naast Dieneke op het bed en lagen we verlekkerd naar elkaar te kijken.
‘Volgens mij heeft Helen een goed cadeautje aangeraden, vind je niet lieverd?’
Mijn liefste keek me weer ronduit geil aan. Mijn orgasme had zóveel van me geëist, dat we nog enige tijd bleven liggen. Pas veel later dan normaal kwam ik weer voldoende op krachten dat ik zonder het gevaar mijn liefste uit mijn armen te laten vallen, haar ongeschonden de zee in kon dragen. Na ons zoute bad bleek mijn leuter eindelijk tot normale proporties te zijn geslonken en merkte ik voor de eerste keer dat geweldige gevoel van die pseudo-hand rond mijn balzak en pik. Bij iedere stap voelde ik mijn ballen en mijn leuter. Bij iedere stap voelen dat je kloten en een pik hebt vond ik een heerlijke ervaring. Ik nam me voor die ring vaak te dragen.
Boven, op het terras, lagen Evelien en Ben te vrijen. Stil bleven Dieneke en ik op afstand staan kijken hoe Evelien zich over haar minnaar’s pik had gebogen en hem met alle expertise die in haar was, zat te pijpen. Het lijdend voorwerp zelf lag ruggelings op het zonnebed en steunde op zijn ellebogen. Zijn hoofd hing slap in zijn nek, zijn ademhaling ging tekeer en met gesloten ogen lag hij zichtbaar te genieten van de behandeling waarmee zijn museumvrouw hem verwende. Iedere keer dat zijn ademhaling onregelmatiger werd, stopte Evelien haar behandeling even en keek haar zuchtende minnaar.
Als ze dan weer verder ging, pakte ze zijn zak beet en kneedde, terwijl ze zijn lul tot het uiterste in haar keel liet glijden, met zachte gebaren zijn kloten. Het kon niet missen dat Ben gek van verlangen werd en iedere keer als ze stopte nam zijn frustratie nog weer toe. Hij wilde zó graag klaarkomen, dat konden we zien. Ben was echter overgeleverd aan een vrouw die het afgelopen jaar het nodige had bijgeleerd en op dat moment al haar trucs en handigheidjes op hem botvierde. Toen ze hem eindelijk zijn climax gunde, kwam hij ook als een vulkaan. Kreunend spoot hij zijn repeterende spermastralen in Evelien’s mond en die moest moeite doen om alles weg te krijgen. Ze hield van die man, ze slikte alles door. Toen hij eindelijk weer stil lag en zij tegen hem aankroop, durfden we naderbij te komen.
Evelien keek ons intens tevreden aan en vertelde dat Ben vorderingen maakte en niet meer zo ongecoördineerd klaarkwam. Haar trucjes om zijn orgasme uit te stellen hielpen hem zijn zinnen te beheersen en iedere keer als het lukte zwol hij haast van trots.
Ben veerde geschrokken overeind toen hij zijn minnares zo plotseling hoorde praten en wist zich even geen raad met zijn figuur.
‘Heerlijk hè Ben’ probeerde Dieneke hem gerust te stellen.
‘Zo heerlijk om zo maar in de buitenlucht te liggen vrijen. Zaaaaaalig. Weet je wat ik ook altijd leuk vind? Als we zomaar een stel tegenkomen dat ook van elkaar ligt te genieten. Eigenlijk bedoel ik te zeggen dat wij het met z’n drieën zo heerlijk vinden dat jij nu ook zo langzamerhand kunt genieten van de liefdevolle zorg die we je zo graag gunnen. Je leert het wel. Vrijen is heerlijk. Pijpen is heerlijk. Minetten is heerlijk. Neuken is heerlijk en het kan hier allemaal op alle momenten van de dag en eigenlijk kan het met alle aanwezigen al zal dat nog wel een brug te ver zijn, vermoed ik.’
Bij haar woorden moest ik denken aan mijn gevoelens voor Freek en dat hij me ooit had beloofd iets meer met me te ondernemen dan alleen een kus en een streling langs mijn lul en ballen. Het was er nooit van gekomen, maar ik fantaseerde er wel steeds vaker over. Het zou me eigenlijk wel leuk lijken om met Freek iets verder te gaan. Misschien later ook wel met Ben. Op dat moment zou dat echter even moeten wachten. Dieneke en ik wilden eerst het zout van de zee van ons afspoelen en daarna wilden we een glas wijn.
Gauw douchten we ons. Geen langdurige vrijages onder de toch wel heerlijke waterstraal. Ze kreeg alleen maar een kusje van me en zij kon niet van mijn nieuwe juweel afblijven zodat ik naar buiten stapte met een half erectiele pik.
Ben had ons juist ons eerste glas ingeschonken, toen de telefoon ging. Op dat moment was ik niet bang dat er Spaans gesproken zou worden en nam ik de hoorn zelf maar ter hand.
‘Hartelijk gefeliciteerd lieve minnaar van me.’
Marjan’s stem klonk zwoel uit de hoorn.
‘Wanneer kom je nou eindelijk eens terug. Ik verlang naar jouw trage manier van liefhebben jongen. Maar ook al zou ik je het liefst nu al bij me hebben, ik hoop toch dat je met jouw meisjes en die nieuwe vriend van Evelien nog veel plezier hebt. Nout en ik wensen je dat van harte.’
We kletsten nog eventjes verder en ik kreeg Nout ook nog even aan de lijn, maar toen moesten we ophangen, het zou anders een dure grap worden. Mijn gemoed schoot vol bij de gedachte dat er daar in het hoge noorden mensen op mij zaten te wachten tot ik terug zou komen.
Ik had het terras nog niet bereikt toen de telefoon andermaal overging. Het was mama en ze feliciteerde me uitbundig en sprak haar onvrede uit dat zij en papa er dat jaar niet bij konden zijn. Wat later kwam papa aan het apparaat en keuvelden we nog wat. Ik nam afscheid met de belofte dat we elkaar al na zo’n twee weken weer zouden zien. Die dag kreeg ik nog twee telefoontjes. Eentje van Bernhard en Annabel en uiteraard van mijn oudste vriendin, niet qua leeftijd, maar qua intieme connectie.
’s Avonds had ik wat meer glazen wijn gedronken dan normaal en was ik een beetje aan de hoogte toen het allerlaatste telefoontje voor mijn verjaardag kwam. Emile en Felicia wensten me nog een fijne avond en hoopten ons gauw weer te zien. Wat mij betrof, hadden ze nog maanden weg mogen blijven, maar dat was natuurlijk slechts egoïsme en bovendien moesten we weer naar school. Het liep tegen twaalven voordat we moe en uiterst voldaan onze slaapgelegenheden opzochten. Het woord zegt het al, we gingen slapen.
De laatste twee weken vermaakten we ons steeds ontspannener. Van enige schroom of terughoudendheid was bij Ben niets meer te bespeuren en Evelien kwam haast niet uit haar woorden als het om loftuitingen aan haar minnaar ging. Ze ontspande geheel en zag haar voornemen om Ben familielid te laten worden steeds vastere vormen aannemen. Ben durfde zelfs avances naar Dieneke te maken. Hij was er eindelijk van overtuigd geraakt dat er bij ons geen gevoelens van afgunst bestonden, mits er openlijk en eerlijk werd gehandeld.
Op de laatste avond dat met ons vieren waren, bespraken we hoe we terug zouden reizen. Ben had een vliegticket, maar liet zich overhalen met ons mee te rijden. Het kostte niet echt veel moeite om hem in de buurt van zijn liefje te laten blijven. Evelien en hij maakten al plannen voor de toekomst. Hij zou bekijken of hij bij Evelien zou intrekken. Misschien kon hij zijn werktijden dusdanig plooien dat hij met de trein zou kunnen reizen. Ik dacht dat de treinrit van Zwolle naar Utrecht hooguit een uurtje zou duren en van het station liepen er bussen rechtstreeks naar het Universiteitscentrum.
Dieneke zag het wel zitten om een vaste minnaar in haar eigen huis te hebben en plaagde dat ze mij eigenlijk niet meer nodig had, maar ze zou wel vriendelijk tegen me blijven doen als ze me zo nu en dan eens zou ontmoeten bij vrienden van haar. Toen ik informeerde wie dat dan zouden kunnen zijn, bleek dat we dezelfde vrienden hadden. Lachend vielen we in elkaars armen en kusten innig.
De volgende dag, donderdag de zesde augustus, kwamen Emile en Felicia terug uit Argentinië. Omstreeks twaalf uur ging de telefoon en vertelde Emile dat hij er een uur later zou kunnen zijn. We schoten allemaal iets aan toen het tijd werd om naar de poort te gaan en na maar een minuut of tien verscheen Emile’s auto om de hoek van de laan. We stelden Ben aan die twee voor en ik kreeg het idee dat onze nieuwe vriend direct geaccepteerd werd. Kort nadat ze zich terugtrokken om hun koffers uit te pakken en wat anders aan te trekken, verscheen eerst Felicia.
‘Oooohhhhhh, wat heb ik hier naar verlangd’ zuchtte ze.
‘Mijn ouders begrijpen er helemaal niets van dat er mensen zijn die bloot willen zijn. Emile en ik hebben ons bijna al die weken niet kunnen gedragen zoals we dat gewend zijn.’
Genietend van de felle zon plofte Felicia languit op een van de zonnebedden en lag ons daarna verheerlijkt aan te kijken in het tenue dat ze zo node had gemist. Hetzelfde tenue dat wij al snel nadat we de poort hadden gesloten ook weer aangetrokken hadden. Uitgetrokken bedoel ik eigenlijk. Emile kwam wat later en ook hij slaakte een zucht van verlichting.
‘Ach, mijn schoonouders zijn hele lieve mensen, maar zo preuts als een kapelaan in een nonnenklooster. Wat dat betreft ben ik blij dat we weer thuis zijn en ons door gelijkgestemde mensen omringd weten. Heerlijk!’
Hij wilde weten hoe wij ons hadden vermaakt en lachte enthousiast over onze escapades naar Barcelona en onze museumbezoeken.
‘Hebben ze je erg laten schrikken Ben’ vroeg Felicia.
‘Als dit jou eerste kennismaking met de familie is, heb je waarschijnlijk het een en ander te verwerken gehad, is het niet?’
Ben vertelde zonder enige gêne hoe een en ander was verlopen en hoe gelukkig hij zich bij ons voelde en hoe ontzettend blij hij was dat hij ons tegen het lijf was gelopen. Letterlijk. Samen kookten we ons galgemaal en met z’n zessen aten we het op. Het werd niet al te laat, Emile en Felicia waren doodmoe na een vlucht van ruim veertien uur en alle wachttijden daaromheen. Ze waren bijna twintig uur aan een stuk in touw geweest en wilden naar bed.
De volgende morgen wilde Evelien het liefst om acht uur al rijden. Omdat Ben ook een rijbewijs had, wilde ze de reis in één dag doen. Als ze elkaar om de paar uur aflosten, moest het te doen zijn. Die vrijdag lukte het inderdaad omstreeks acht uur te vertrekken. Ons afscheid was roerend en we beloofden te bellen als we thuis waren. Na goede reis gewenst te zijn, reed Evelien het eerste stuk. Die dag was nog steeds een feestdag en om elf uur draaide Ben de Wilhelminastraat in en pakten we onze spullen uit de auto. Na de lange vakantie waren we totaal niet verreisd en nadat ik naar papa en mama gebeld had dat we er weer waren, dronken we nog een glas op de goede afloop. Emile was blij verrast om Evelien aan de lijn te krijgen en hij wenste ons een goede nacht. Wat hij daarmee precies bedoelde liet hij in het midden. Dieneke kroop dicht tegen me aan en vlak voor onze laatste kus lispelde ze dat het toch ook weer fijn vond om in haar eigen bed te liggen. Ik denk dat we geen tien seconden later sliepen.
Gymnasium 09 (Twee kennismakingen)
Schrijvers willen dolgraag weten hoe hun verhaal wordt ontvangen. Een korte opmerking is vaak al voldoende. Wij nodigen je dan ook van harte uit om een reactie te geven op dit verhaal. Daarvoor hoef je geen lid te zijn.