Hoe ben ik hierin beland: Carola 7 (Jij?)

Ik wist dat ik me niet kon haasten. Mijn overgave moest volkomen natuurlijk lijken. Dat betekende dat ik moest beginnen met af en toe laten merken dat ik weg wilde, wat de consequenties ook mochten zijn, om vervolgens mezelf langzaam te laten  “breken “ en toch, diep van binnen, mijn onafhankelijkheid bewaren. Tegelijk moest ik me alle ins en outs van mijn omgeving eigen maken. Ik moest de routines leren kennen, ik moest de mensen leren kennen, ik moest... De lijst was eindeloos lang en ik kon hem nergens opschrijven, maar moest alles in mijn hoofd doen. Ik mocht ook niemand vertrouwen en ik moest werken met de veronderstelling dat alles wat ik zei of deed op de een of andere manier gemonitord werd.

Dat betekende, dat ik tegelijk eenzaam en sociaal moest zijn. Ik moest op twee niveaus gaan functioneren. De Carola die iedereen te zien kreeg en de Carola, die bezig was met het plannen van haar ontsnapping. Het probleem was, dat ik natuurlijk werkte met een grote hoeveelheid onbekende factoren. Zo wist ik niet eens waar op de wereld ik precies zat. Was ik überhaupt wel in het Midden Oosten of stond dit luxueuze paleis ergens in Azië? En hoe ver was ik van de bewoonde wereld? En was de bewoonde wereld wel de beste plek om naartoe te gaan of zou iedere persoon die ik tegen zou komen me linea recta terugbrengen naar de Sjeik, met alle gevolgen voor mezelf van dien?

De dagen regen zich aaneen tot weken, de weken tot maanden. Omdat we geen kalenders of dat soort dingen hadden, had ik geen idee welke dartum het op elke gegeven dag was. Ik wist wanneer ik gekidnapt was, dus ik kon er een redelijke schatting van maken, maar omdat ik in het begin hier niet mee bezig was geweest, was mijn bijhouden van de tijd op dit moment allesbehalve nauwkeurig. En omdat het weer elke dag hetzelfde was, had ik ook geen idee van seizoenen. Niet dat het er veel toe deed. De mens is toch al teveel een slaaf van de tijd, maar een ingesleten gewoonte laat je niet zo snel gaan.

Ik wist dat ik ergens een verjaardag moest hebben gemist en ik wist in ieder geval dat ik al minimaal zes weken de gevangene van de Sjeik was op het moment dat ik met mijn plan begon. Ik gaf die dag de datum 0 en ging vanaf daar tellen. Zoals gezegd, het was niet nauwkeurig, maar het gaf me een gevoel van vastigheid.

Naarmate de tijd verstreek begon ik meer en meer gegevens te verzamelen. In de harem was een ruim voorziene bibliotheek en we hadden de mogelijkheid om boeken aan te vragen als we in een bepaald onderwerp meer geïnteresseerd waren. Ik probeerde zo veel mogelijk kennis op te doen van de cultuur van het Midden Oosten, in de hoop en op de gok dat ik daar inderdaad zat, zodat ik mezelf kon laten opgaan in de omgeving, mocht het me lukken weg te komen.

De taal leren was geen moeilijke opgave. Ik gaf aan dat ik de Sjeik wilde plezieren door in zijn moedertaal met hem te kunnen praten en Fatima was bereid me te leren hoe het Arabisch moest worden uitgesproken en begon me een woordenschat te leren. In eerste instantie waren dat gewoon de woorden die een haremdame het meeste nodig had. Het waren phrases van beleefdheid, van onderdanigheid, maar ook zaken op sexueel gebied. Ik denk dat niet veel studenten van de taal en cultuur in hun eerste lessen al geleerd hebben hoe ze  ‘Mag ik u pijpen? ‘ moesten zeggen. Tijdens de lessen spraken we ook over andere zaken en zo pikte ik ook zinnen en woorden op die ik buiten de poort goed zou kunnen gebruiken. Na enkele weken kon ik, zij het haperend en met een pracht van een accent, in eenvoudige zinnen met haar praten over eten, drinken, familie etcetera.

Het was moeilijker om de veiligheidsinrichting van het paleis te achterhalen. De bewakers was simpel. Die zag je gewoon staan en een beetje observatie leerde me al heel snel hun routine van wisseling van de wacht enzovoort. Maar de rest was een ander verhaal. De sloten op de deuren waren elektronisch en werden ergens centraal bediend. Ik had ook ontdekt dat er heel dunne draden in de ramen verwerkt waren en vermoedde, naar later bleek terecht, dat het breken van een raam onmiddellijk een alarmsysteem zou activeren. Ik was er inmiddels ook van overtuigd dat we met camera’s en microfoons werden geobserveerd en had op een dag het geluk dat bevestigd te krijgen toen ik uit de bibliotheek kwam en in een klein kamertje een technicus bezig zag met het vervangen van een camera, die blijkbaar in het plafond verborgen was. Ik liet niets merken en liep door, maar begon wel onopvallend te proberen de locaties te vinden.

Ondertussen moest ik mezelf blijven gedragen zoals men van me gewend was. Dit betekende af en toe een huilbui, wat niet moeilijk was daar ik op gezette tijden echt wanhopig naar huis verlangde, maar het betekende ook dat ik gewoon mijn  plichten als haremdame moest blijven uitvoeren. Ik leerde, dat een haremdame niet alleen voor sex diende.  De Sjeik ontbood nu en dan een van ons voor een gewoon diner en wilde dan niets anders dan praten, een beetje zijn ei kwijt. Het waren echter altijd gesprekken die over van alles gingen behalve over hemzelf of over zijn manier van leven. Ik wist na maanden niets meer van hem dan ik in het begin wist. Ik wist niet eens zijn naam. Hij was de Sjeik, de Meester.

Natuurlijk was de sex wel de belangrijkste taak. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na de eerste twee keer lang zo bang en zenuwachtig niet was als ik ontboden werd bij de Meester zelf. Wat de meiden mij in het begin verteld hadden, klopte volkomen: De man had je wel in zijn macht, maar als hij sex met je had, liet hij je dat vergeten. Hij besteedde uitgebreid aandacht aan je wensen en verlangens, en elke haremdame verliet zijn slaapkamer met een voldaan gevoel en een bevredigd lichaam. Als hij me niet ontvoerd had en me hier gevangen hield, had ik een zeer bevredigende relatie met hem kunnen hebben, want hij was ook een knappe en erudiete man.

Na ruim zes maanden op mijn kalendertje lag ik op een avond in bed en zoals gewoonlijk liep ik in mijn hoofd mijn resultaten na. En ik ontdekte dat ik verdomd weinig voortgang boekte. Ik wist nog steeds niet waar ik was, ik wist nog steeds niet hoe ik de deuren open kreeg, ik wist zelfs niet hoe groot het complex nu eigenlijk was. Ik begon het idee te krijgen dat ik mezelf voor de gek hield. Vroeger had ik veel gelezen, ook over krijgs- en andere gevangenen en hun ontsnappingen, maar ik begon te beseffen dat de 21e eeuw met al zijn electronica en dergelijke het spel volkomen veranderd had. Geen gevangene had Colditz uit kunnen komen als de Duitsers de beschikking hadden gehad over de zaken die mij nu hier hielden.

Ik gleed uit bed en ging aan mijn kaptafel zitten. Met mijn hoofd in mijn handen staarde ik naar mezelf in de spiegel. Ik beduvelde mijzelf. Het was onmogelijk hier weg te komen. Misschien had Fatima gelijk. Misschien was het beter om hier te blijven. Niet omdat ik wilde, maar omdat ik niet anders kon. Nog twee weken van onderzoek en pogingen om zwakke plekken te vinden versterkten mijn gevoel van wanhoop. Ik kwam geen stap verder en geen milimeter dichterbij een mogelijkheid om te ontsnappen en mijn gedachten begonnen donkerder en donkerder te worden. Ik raakte gevaarlijk dicht bij een depressie en voelde de duisternis me insluiten. Zelfs de steun en de sex die ik van de vrouwen om me heen kreeg waren daar geen afweermiddel tegen.

In die maanden waren we versterkt met twee nieuwe meisjes. Een Duitse, Anna en een Indisch meisje, Desi. Allebei, zoals alle dames in de harem, beeldschoon en met een hoog libido. Onze gezamenlijke avondjes werden heviger en we hadden meer plezier met elkaar. We waren er inmiddels zeker van dat al onze uitspattingen gefilmd werden en door de Sjeik bekeken werden, maar dat interesseerde ons niet. We moesten de spanningen kwijt, de druk in onze hersenen op ons erotische centrum moest verlicht. Tijdens die avonden (en middagen) was het mogelijk onze situatie even te vergeten en even vrij te zijn, al was het maar in ons hoofd. Erna raakte de werkelijkheid mij des te harder en vele middagen heb ik huilend op bed doorgebracht.

Nee, het ging niet goed met Carola. Toch deed ik mijn best het allemaal te verbergen. Waarom? Ach, het blijft toch een taboe. Je wilt het allemaal zelf oplossen, je wilt geen last zijn. Maar we weten allemaal, dat je dit niet alleen kunt. En ik vrees dat het erg slecht met me afgelopen zou zijn als het noodlot niet een beetje medelijden met me had gekregen. Soms gebeuren er dingen, die volkomen maf lijken en achteraf volkomen logisch. Maar dat wist ik toen nog niet.

Hoe dan ook, mijn ontsnappingsplannen leken gedwarsboomd. En dus was mijn leven terug waar het begon. Ik was niets meer dan een sexslaaf voor de Sjeik en voor wie hij me aan wilde geven. Dit laatste gebeurde gelukkig niet vaak. Ik kreeg een beetje de indruk, al sprak ik die nooit uit, dat er een soort rangorde werd aangehouden in de groep haremdames. Jenny werd veel vaker als bedpartner voor 1 nacht aan een bezoeker gegeven, dan ik of Suzette. En als wij gekozen werden, waren het meestal wat oudere mannen, mannen die macht hadden en dat uitstraalden. Nog dieper van binnen gaf me dat het idee dat vrouwen als Suzette en ikzelf geacht werden beter te zijn dan bijvoorbeeld Jenny, omdat we ook een gesprek konden voeren en meer ervaring hadden.

Twee keer was het zelfs voorgekomen, dat ik in de slaapkamer gezelschap gekregen had van Vera, de oudere vrouw die mij op mijn eerste dag had opgevangen. De eerste keer dat dat gebeurde was ik volledig overdonderd door haar. Ze was prachtig. Haar figuur was om te zoenen, ze had onberispelijke manieren en eenmaal in bed bleek ze technieken te beheersen die zowel mij als onze gast volledig verrasten. Ze was ook niet bang om zichzelf te geven en ik weet nog dat ik de ochtend erna met een grote glimlach wakker geworden was. Ze was fenomenaal. Helaas had ik nooit gelegenheid haar beter te leren kennen, al had ik weinig aan haar gehad in mijn toen nog zeer actieve ontsnappingsplannen. Ze was volledig opgeslokt door deze wereld, ze was gelukkig.

Dit alles betekende, dat ik minder vaak opgeroepen werd voor, zoals wij het noemden, gasten-dienst. De meeste van mijn sessies waren met de Sjeik, hoewel ik ook al een keer naar de appartementen van zijn vader was gebracht. De oude Sjeik (hij was misschien net 60) was in alles het evenbeeld van zijn zoon. Ook in zijn liefdeskunsten. En toch was het anders. Hij was afstandelijker, strenger en, hoewel ik niet gedacht had dat het kon, hij leek me dodelijker dan de Sjeik. Zijn ogen bleven koud, leeg en donker, zelfs in de hoogtepunten van onze passie. Deze man kon doden zonder enig gewetensbezwaar. Maar hij neukte goddelijk, al had hij wel wat rare wensen, waar ik hier niet verder op in zal gaan.

Op de middag waar ik het over wil hebben zat ik in de tuin. Ik had een boek vast, maar mijn ogen zagen niets. Mijn gedachten wervelden alleen maar in het rond over mijn situatie en de hopeloosheid van mijn positie. Ik begon er zelfs al over te denken, gewoon een poging te wagen en me dan maar te laten doodschieten of verkopen op de slavenmarkt. Wellicht kwam ik dan ergens terecht, waar ik wel kans zou zien de benen te nemen. Deze gedachten overvielen me steeds vaker en tot nu toe had ik er weerstand tegen geboden. Het was de oplossing niet.

Een schaduw viel over mijn boek en ik keek op. Tot mijn verbazing stond de Sjeik zelf voor me en ik wist niet hoe snel ik mijn boek moest laten vallen, van mijn ligbed rollen en voor hem neerknielen, mijn hoofd gebogen. Ik verachtte mijzelf om mijn onderdanigheid, maar was te laf om meer onafhankelijkheid of verzet te tonen. Terwijl ik voor hem zat maalden mijn hersenen als een dolle. De Sjeik kwam hier zelden en meestal was het slecht nieuws als hij wel kwam. Had ik iets misdaan? Waren mijn gedachten zichtbaar geweest? Wist hij van mijn hunkerende drang naar de vrijheid?

Niets van dat alles. Ik voelde zijn hand tegen mijn wang en keek op.

 “Sta op, Carola, “ zei hij vriendelijk en op trillende benen kwam ik overeind.

 “Ik kom je halen, “ zei hij toen en even, heel even verwachtte ik dat hij erachter aan zou zeggen,  ‘Ik heb besloten je naar huis te sturen. ‘ Maar uiteraard kwamen die woorden niet. In plaats daarvan hoorde ik:

 “Vanavond wil ik dat je bij mij te gast bent. Er is iemand gekomen, die ik aan je wil voorstellen en waarvan ik hoop, dat jij hem als een vriend zult verwelkomen. “

Dit betekende, in gewone mensen praat, dat er iemand zou komen, met wie ik die nacht het bed zou moeten delen. Zoals gezegd gebeurde dat wel vaker, maar dit was de eerste keer, dat de Sjeik persoonlijk de betreffende dame kwam ophalen. Dat kon goed of slecht zijn en mijn gedachten maalden als een dolle door mijn hoofd, terwijl mijn maag direct in de knoop sloeg. Ik liet echter niets merken, hield mijn hoofd gebogen en zei allen maar:

 “Zoals u wilt, meester. “

Zijn hand kwam onder mijn kin en tilde mijn hoofd op. Zijn gezichtsuitdrukking was geamuseerd toen hij me aankeek.

 “Carola, soms stel je me teleur. Waar is dat vurige dametje gebleven, vol met vragen? Je brandt van nieuwsgierigheid, maar zegt alleen maar  ‘Zoals u wilt, meester ‘. Kom, kom. Stel je vragen. “

Ik slikte.

 “Waarom ik, meester? En waarom komt u me persoonlijk halen? “

Hij lachte nu voluit.

 “Kom, Carola. Volg me. Onderweg zal ik je vragen beantwoorden. “

Hij liep langs me heen in de richting van de grote schuifdeuren die het paleis in voerden. Ik wachtte en volgde hem op gepaste afstand, zoals ons verteld was. Na twee stappen bleef hij staan en draaide zich om.

 “Je kunt naast me lopen, Carola. Laten we beleefd zijn en elkaar aankijken als we met elkaar praten. “

Ik begon me nu echt zorgen te maken. Dit was zulk afwijkend gedrag, maar ik gehoorzaamde en nam mijn plaats naast hem in, maar nog net een twintig centimeter naar achteren. Ik leerde het heus wel.

 “Ik heb jou gekozen, Carola, omdat deze man uit jouw land komt. Dat is de eerste reden. Daarnaast heb ik hem gekozen, omdat hij in jouw land mijn beste agent is. Hij heeft mij veel winst gebracht en ik vind dat hij daarvoor beloond moet worden. Een deel van die beloning ben jij. “

Mijn hand ging even onwillekeurig naar de ketting met de diamant die ik droeg. Ik wist dat deze man een gewetenloze schurk was, die waarschijnlijk de levens van vele mensen had verwoest. Maar tegelijk had deze man een onberispelijke smaak en wist hij mensen op gepaste wijze te belonen. Als ik een deel van een beloning was, moest ik of heel goed zijn of de beloning was niet zo groot als hij deed voorkomen.

 “Ik haal je persoonlijk op, “ vervolgde de Sjeik,  “Omdat ik zeker wil weten dat je in optimale conditie bent en dus geschikt om deze man van dienst te zijn. “

Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen, dus zweeg ik en volgde hem gedwee. We volgden een route die ik niet kende, maar eindigden in een groot appartement. Het was bijna net zo luxe als het appartement van de Sjeik zelf, maar waar hij computers en telefoons had, ontbraken die hier. Ik keek toch met ontzag rond.

 “Dit is jouw verblijfplaats voor dit weekend, “ zei de Sjeik vanachter mijn rug en toen ik me omdraaide, zag ik dat hij naar me keek.

 “Ja, meester, “ zei ik.

 “Na het diner zul je mijn gast hier ontvangen en het hem in alles naar de zin maken. “

Ik knikte en keek omlaag langs mijn lichaam. Ik had in een bikini buiten gezeten en dat leek me geen dracht om een dineetje in bij te wonen. Ook was het wel mooi, maar niet goed genoeg voor een subtiele verleidingsact. Hij zag me kijken en glimlachte.

 “In de kasten zul je gepastere kleding vinden, Carola. Ik zou het waarderen als je vanavond een jurk zou dragen en geen haremkostuum. “

Hij zou het waarderen. Dat was code voor  ‘Je kunt maar beter... ‘. Maar het zou heerlijk zijn weer eens een jurk te dragen en mezelf meer te bedekken, dus ik knikte opnieuw.

 “Zoals u wenst, meester. “

 “Goed, “ zei hij en bekeek me.

 “Hoe lang heb ik je al niet ontboden, Carola? “

Ik dacht na.

 “Ongeveer drie weken, meester, “ zei ik en ik voelde (vervloekt nog aan toe) een traan in mijn ooghoek. Het was waar dat ik me een beetje verwaarloosd voelde en me zorgen maakte. Was ik niet goed genoeg meer, niet aantrekkelijk genoeg? Maar ik troostte mezelf met het idee, dat er twee nieuwe dames waren en dat hij daar waarschijnlijk druk mee was.

 “Vind je dat erg? “

Zijn stem rukte me uit mijn gedachten.

 “Ja, meester, “ fluisterde ik en op dat moment verloor ik eigenlijk mijn innerlijke strijd om mijn onafhankelijkheid. Dat moment van overgave, de bekentenis dat ik niet zonder deze man kon was eigenlijk mijn laatste veldslag en die verloor ik.

De Sjeik stapte naar voren en nam me in zijn armen. Ik voelde zijn warme, gespierde lijf door zijn gewaad heen tegen het mijne en snoof zijn geur op.

 “Zou je willen dat ik met je vrij, Carola? “

 “Alstublieft, meester. “

Hij zei verder niets, maar ik voelde zijn handen mijn bikini losmaken. Mijn hartslag ging omhoog en ik voelde me gelukkiger worden. Toen vonden zijn lippen mijn warme huid en trokken een spoor van kippenvel over mijn lichaam. Tegen mijn buik voelde ik hem hard worden en dat gevoel deed mijn sappen direct vloeien. Ik herinnerde me de vorm en het gevoel dat zijn penis mij in het verleden gegeven had en huiverde van verwachting.

Hij tilde me op en droeg me naar het enorme bed. Daar legde hij me neer en deed een stap terug. Zijn gewaad viel aan zijn voeten en naakt stond hij naast het bed, zijn pik stram vooruit. Ik draaide me direct op mijn buik en schoof naar de rand. Kreunend van plezier schoof ik zijn eikel tussen mijn lippen door. Ik wilde hem proeven, ik wilde zijn zaad en ik wist nu, dat ik hem zonder problemen kon klaarzuigen. Zijn vermogen tot herstel was formidabel.

Ik likte, sabbelde, streelde zijn ballen die groot en zwaar onder zijn lichaam hingen. Hij had duidelijk al een paar dagen geen sex gehad want zijn pik werd al heel snel harder en met grote stralen spoot hij zijn eerste lading in mijn keel. Ik slikte, maar kon niet voorkomen dat een deel langs de stam naar buiten droop. Mijn tong zag kans alles op te likken en zijn pik nat en glanzend te houden.

De Sjeik had er zin in. Zonder iets te zeggen pakte hij me bij mijn heupen en draaide me om. Ik wist wat hij wilde en knielde op de rand van het bed. Trillend van verwachting zat ik voor hem klaar, mijn poesje nat en glimmend en uitnodigend voor hem open. Ik hoefde niet lang te wachten. Vederlicht raakte de top van zijn eikel mijn opening en dat zond al golven van plezier door me heen. Langzaam, heel langzaam drukte hij zijn eikel naar binnen en dat gevoel benam me meteen de adem. Hij stopte zodra de kop van zijn pik binnen was en trok die toen weer terug. Wanhopig kneep ik mijn spieren samen, maar kon hem niet stoppen.

Toen alleen het puntje nog tussen mijn schaamlippen stak stopte hij en langzaam begon hij weer te duwen, waardoor ik opnieuw gevuld werd. Deze keer stopte hij niet na de eikel. Verder en verder gleed het harde vlees mijn gevoelige tunnel in en zorgde voor elektrische schokjes die door mijn lichaam schoten. Dieper en dieper tot ik zijn schaambeen tegen mijn billen voelde duwen en de kop van die heerlijke pik net de rand van mijn baarmoeder kietelde.

Zo bleef hij staan. Het leken uren, maar waren vermoedelijk hoogstens een paar minuten. Toen herhaalde hij de beweging. Langzaam eruit, bijna helemaal en vervolgens langzaam ering, helemaal. Maar nu liet hij me niet wachten. Direct trok hij terug en deze keer maar half om vervolgens weer volledig in me te stoten. Sneller en sneller begon hij te bewegen en harder en harder kreunde ik onder de gevoelens die hij losmaakte. Orgasme? Ik begon met klaarkomen bij de vierde stoot en bij elke stoot werd het heftiger en heftiger tot ik jammerend onder zijn stoten, klauwend in het beddengoed, bijtend in de sprei de top van mijn hoogtepunt bereikte. Ik tilde mijn hoofd op en gilde het uit.

Achter me gromde de Sjeik en het volgende moment voelde ik, door de spasmen van mijn hoogtepunt heen de warme gloed die betekende dat hij zijn zaad in me loosde. Hij zakte op me neer en zo lagen we even bij te komen. Normaliter ging hij dan gewoon door, maar deze keer trok hij zijn nog harde pik uit me en ik jammerde even zachtjes. Ik wilde meer. Ik was eraan gewend geraakt meer te krijgen. Maar ik kreeg niet meer.

 “Vandaag niet, Carola, “ zei hij, alsof hij mijn gedachten gelezen had,  “Vanavond moet je volledig alert zijn om mijn vriend van dienst te zijn. Ik kan hem niet afschepen met een houri die geen kracht meer heeft of geen zin meer heeft of bij wie de liefde bedrijven pijn doet vanwege intense sex nu. “

Nou, dat was in ieder geval duidelijk, bedacht ik door mijn naroes heen. Ik was vanavond niet bedoeld om diepzinnige gesprekken te voeren, ik was bedoeld als speelding. Als sexspeeltje.

 “Over twee uur begint het diner, “ hoorde ik,  “Zorg dat je over anderhalf uur klaar bent. Je zult opgehaald worden en naar de dinerzaal gebracht. Daar zal ik je voorstellen aan je partner voor vandaag. “

Hij verwachtte blijkbaar geen antwoord, want het volgende moment hoorde ik de deur van het appartement dichtgaan. En dat was maar goed ook, want ik had op dat moment geen lucht of puf om een coherent antwoord te geven. Alles tintelde in mijn lichaam en nagenietend sloot ik even mijn ogen. Langzaam kwam ik tot rust en na een kwartiertje kon ik van het bed krabbelen, mijn bikini oprapen en mezelf naar de badkamer slepen, waar ik een heerlijke lange hete douche nam, alvorens mezelf voor de kasten te positioneren, diep adem te halen en de deuren te openen.

De Sjeik had niets teveel gezegd. Rijen met kleding toonden zich voor mijn ogen, in alle soorten en maten. Aan de binnenkant van de kastdeuren hingen keurige lijsten, zodat makkelijk te zien was, welke maat van welk kledingstuk er hing en al snel had ik de avondjurken gevonden. Ik koos een turquoise strapless jurk, zonder beha eronder, en met een split die vanaf de zoom tot bijna ter hoogte van mijn heup liep. Een discreet slipje eronder was onzichtbaar waardoor het leek alsof de minste windvlaag me helemaal kon ontbloten. Een tweede kast bevatte schoenen en een zilver paar sandaaltjes met hoge hakken voltooiden mijn outfit. De diamant hing aan zijn kettinkje en viel precies in de gleuf tussen mijn borsten. Föhn en krultang deden de rest en een lichte vorm van make-up op mijn gezicht voltooide mijn transformatie in een dame van de wereld. Ik was er klaar voor en een blik op de klok leerde me, dat ik nog een kwartier de tijd had.

En precies op tijd opende de deur en werd ik opgehaald door een van de vele bedienden. Deze mannen waren loyaal aan de Sjeik en ik had er zelfs nooit aan gedacht een van hen te benaderen om me te helpen bij een ontsnapping. Altijd volmaakt gekleed in witte boernoes, zwijgend, deden ze hun werk. Ik gleed dus van het bed waar ik was gaan zitten wachten en volgde hem door de gangen van het paleis. Voor de zoveelste keer vroeg ik me af, hoe groot dit complex wel niet was, want opnieuw kwam ik door vertrekken die ik nog nooit gezien had. Mijn hakken klikten op het marmer en plotseling, na het openen van een laatste dubbele deur, was ik terug in de 21e eeuw.

Een ruime ontvangsthal, met groepjes mensen, bijna allemaal gekleed in westerse kledij. Geroezemoes van stemmen in allerlei talen en daartussendoor gleden de discrete, onopvallende bedienden met hun dienbladen met daarop de vruchtensappen en mineraalwaters die in dit deel van de wereld de norm waren. Ik probeerde zoveel mogelijk in me op te nemen, terwijl ik achter mijn begeleider aan liep. Ik nam aan, dat ik wel zou worden afgeleverd bij mijn gast van die avond, maar in plaats daarvan bracht hij me naar een groepje, waarvan de Sjeik het middelpunt was.

Niets ontging deze man en mijn aankomst, hoe discreet ook, drong direct tot hem door. Hij brak zijn gesprek af en pakte mijn hand.

 “Carola, je ziet er geweldig uit. “

 “Dank u, meester, “ fluisterde ik en hij glimlachte.

 “Heren, dit is een van mijn meest geliefde dames. Bent u het met mij eens dat zij het waard is om bewonderd te worden? “

Oh, die Oosterse breedsprakigheid. Ik moest echter toegeven, dat ik me licht voelde blozen, zeker toen de andere leden van zijn groepje instemmende geluiden maakten en ik meer dan een paar ogen goedkeurend over mijn lichaam zag glijden. Ik was benieuwd wie van hen deze avond dat lichaam zonder de omhulling te zien zou krijgen, maar al snel merkte ik, dat ik mijn prooi nog niet ontmoet had. Een voor een verdwenen de oorspronkelijke leden van de groep om vervangen te worden door andere. De Sjeik had nog steeds mijn hand vast en dat voelde eigenlijk volkomen natuurlijk. Hij voerde op gedempte toon korte gesprekken in vreemde talen met de diverse bezoekers, maar het was allemaal sociaal en aardig, want er werd gelachen, geglimlacht en als er al zaken werden besproken, dan waren het zaken waar het goed mee ging.

Na een half uurtje leidde de Sjeik me opzij naar een rustig plekje, waar hij me even aankeek.

 “Wel, Carola, je hebt me eer bewezen vandaag. Je hebt precies gedaan, wat ik van je verwachtte. Ik hoop, dat de rest van de avond en nacht evenzeer aan mijn verwachtingen zal voldoen en dat mijn vriend een belevenis zal hebben, die hij zich lang zal herinneren. “

 “Ik zal mijn best doen, meester, “ zei ik zacht en hij knikte.

 “Dat weet ik. Kom, het is tijd om je gast te ontmoeten en ons in de dinerzaal aan te sluiten. “

Ik keek rond en zag dat de hal zo goed als leeg was. De Sjeik pakte opnieuw mijn hand en leidde me naar een stel dubbele deuren, die op onze nadering als bij toverslag openzwaaiden. Erachter lag de dinerzaal, zoals hij het noemde. Een lange tafel, gedekt met wit damast waarop kristal flonkerde en blinkend wit servies met gouden randen voor elke plaats stond. Aan het plafond hingen gouden kroonluchters, die dit alles overgoten met een zacht, helder licht, waardoor al deze pracht en praal nog beter tot zijn recht kwam.

Er viel een stilte over de zaal toen de Sjeik de ruimte binnenstapte en alle ogen waren op hem en mij gericht. Een heel zacht gefluister ging door de zaal en ik vleide mezelf heel even met het idee dat dat voor mij bestemd was of in ieder geval over me ging. Ik rechtte mijn rug wat meer en priemde mijn boezem vooruit. Ik zou ze iets geven om over te fluisteren. Welbewust liet ik mijn rechterbeen steeds door de split in de jurk glijden bij iedere stap, terwijl de Sjeik mij langs de tafel leidde, op weg naar een lege plek, niet ver van het hoofd van de tafel.

Daar stond hij stil en de beide mannen die aan weerszijden van de lege plek zaten, stonden beleefd op, terwijl een bediende de stoel naar achteren schoof. De Sjeik kuste mijn hand (ik huiverde even) en liet me toen los, zodat ik kon gaan zitten.

 “Carola, je gast zit links van je, “ zei de Sjeik en even leek ik een vermaakte toon in zijn stem te horen,  “Ik hoop dat jij en hij een heerlijke avond zullen hebben. “

Hij liep langzaam weg, in de richting van het hoofd van de tafel en ik haalde even diep adem. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar links en keek mijn buurman aan. De buurman, die de belangrijkste agent van de Sjeik in Nederland zou zijn. Mijn landgenoot. Uit gewoonte keek ik eerst bedeesd omlaag, maar liet toen mijn ogen langs zijn lichaam omhoog glijden tot ik zijn gezicht zag. Ik kon alleen maar hijgen:

 “Jij?!! “

Hoe ben ik hierin beland: Carola 6 (Tussenspel met Fatima)

Hoe ben ik hierin beland: Carola 8 (Verrassing)