Ik werd de volgende ochtend bijna geradbraakt wakker. Het deed me wel wat denken aan mijn eerste ochtend hier, toen ik ontdekte waar ik was. Maar deze keer was het niet alleen mijn hoofd dat pijn deed. Mijn hele lichaam was een bron van prikkels, pijntjes.. Mijn dijbeenspieren protesteerden, mijn armspieren waren gevoelig en daarnaast had ik een enorm beurs gevoel tussen mijn dijen. Maar tegelijk gloeide mijn lijf met een aangename loomheid, een diep-gevoelde tevredenheid, een totale bevrediging en met gesloten ogen lag ik even mijn orgasmes te herbeleven.
“Dat was lekker, zeg,“ mompelde ik en bedacht me toen dat er iemand naast me moest liggen die datzelfde voelde, dus langzaam draaide ik me op mijn zij. Het bed was leeg. Maar de plek was nog warm, dus hij kon nog niet lang weg zijn. Direct schoot de paniek weer door me heen. Was ik weer bedrogen? Had hij me weer leugens verteld? Had ik mijn gevoelens blootgegeven aan dezelfde sadist die me hier had laten belanden? Wat als hij me alles had voorgelogen, alleen om me in bed te krijgen zonder dat ik hem zou vermoorden? Had hij me alleen die valse hoop gegeven om daarna toe te kijken hoe de hoop verdween en ik zou instorten? Kon een mens zo sadistisch zijn?
Maar hoe wakkerder ik werd, hoe beter mijn zintuigen gingen werken en eindelijk was ik er genoeg bij om te horen wat ik al direct had moeten horen: Het ruisen van de douche. Mijn hartslag daalde direct naar een aanvaardbaarder niveau, hoewel ik nog steeds angstig was. Had Ben me de waarheid verteld? Was het licht aan het eind van de tunnel de uitgang of een aanstormende trein? Ik was en bleef doodsbang. Hoe twijfelachtig ook, Ben was op dit moment mijn enige strohalm op weg naar de vrijheid.
Het wachten was nu op zijn plan. En het ontbijt. Ik realiseerde me plots dat ik rammelde van de honger en lag te bedenken waar ik trek in had, toen het water stopte met ruisen. De deur van de badkamer ging open en Ben stapte naakt naar binnen. Zijn lichaam benam me weer de adem. Hij was gespierd en zijn pik was half stijf en mijn hart sloeg meteen weer op hol, terwijl de vlinders in mijn buik weer fladderden. Ik was verder heen dan ik beseft had, bedacht ik me en voelde mijn lichaam, ondanks de vermoeidheid en pijntjes, op slag reageren op de aanblik.
“Goeiemorgen,“ zei hij kortaf en even voelde ik mijn hart breken, tot ik me realiseerde dat hij nog steeds zijn rol moest spelen. Of liever, ik hoopte dat dat de reden was en niet dat ik nu de echte Ben zag, die me de afgelopen nacht had voorgelogen. Het vocht glinsterde nog op zijn lichaam toen zijn hand omlaag ging en zijn pik pakte. Met wat strelingen en zijn blijk gericht op mijn naaktheid, stond hij al snel weer fier overeind. Deze man beschikte over een groot libido als hem dat lukte na de nacht die we net achter ons hadden.
“Kom hier.“
Zijn commando ging vergezeld van een priemende vinger naar de rand van het bed en ik kroop erheen, mijn borsten hangend, maar hij moest zien dat mijn tepels weer fier en parmantig overeind stonden. Zodra ik voor hem zat wilde ik me omdraaien zodat hij me kon nemen maar hij schudde zijn hoofd en zette me zittend op de rand. Ik wist toen wat hij wilde en opende mijn mond, zodat zijn hand zijn nu helemaal stijve tussen mijn lippen kon geleiden. Ik sloot mijn ogen en hoorde mezelf wellustig kreunen toen het harde vlees over mijn tong gleed. Mijn hand gleed tussen mijn dijen, maar ik had allen gelegenheid om te voelen dat ik nat was, voordat hij me commandeerde mijn handen op mijn rug te houden.
“Alleen je mond gebruiken, Carola,“ zei hij afstandelijk, “Zachtjes, want het is gevoelig. Gebruik je tong.“
Ik voelde me bijna beledigd. Ik was een haremdame, ik wist echt wel hoe ik een man moest plezieren. En dat zou ik hem laten voelen ook, besloot ik en wierp al mijn expertise in de strijd. Mijn ogen gesloten liet ik mijn mond alle kunstjes doen waarvan ik wist dat ze lekker waren. Ik zoog, likte, speelde, knabbelde, liet hem bijna tussen mijn lippen uit glijden, zoog hem dan weer tot in mijn keel en ik bijna kokhalsde, om daarna mijn tong door het spleetje te laten glijden. Ik werd beloond met goedkeurende geluiden en een pik die steeds harder leek te worden. Kleine druppels voorvocht vielen op mijn tong en lieten me duizelen. Zonder dat mijn handen betrokken waren, voelde ik mijn kutje kleine krampjes ondergaan, alsof mijn vingers ermee speelden. Mijn tepels tintelden, zo hard als knikkers en ik denk dat ik evenveel genoot als Ben.
Door alle sex van de nacht ervoor duurde het langer, maar de druppels voorvocht werden snel meer en meer, zijn pik begon te trillen en zijn ademhaling verried dat mijn mond deed wat hij wilde. En toen zijn handen mijn hoofd grepen en stilhielden was ik erop voorbereid. Het spleetje in de kop opende zich onder mijn tong en straal na straal warm sperma gutste mijn keel in, waar ik het gelukzalig opdronk. Het gevoel maakte dat mijn kutje nog harder krampte, al kwam ik niet echt helemaal klaar. Toen de stroom stopte hoorde ik mezelf een teleurgesteld kreuntje slaken en mijn tong likte de allerlaatste druppels van zijn eikel, alvorens ik hem met tegenzin uit mijn mond liet glijden. Mijn lichaam zoemde nu van verlangen en ik voelde een druppel vocht langs mijn dij glijden. Ik liet me achterover vallen en spreidde mijn benen zodat Ben duidelijk kon zien hoe ik eraan toe was.
Hij negeerde me, draaide zich om en verdween weer in de badkamer waar ik hem zijn pik hoorde wassen, voordat hij weer verscheen. Ik had me intussen liggen afvragen of het me toegestaan zou zijn om mezelf even klaar te maken.
“Ga je douchen en kleed je aan, “ zei hij, weer net zo koel en afstandelijk, “Onze tijd is om. Wees maar niet bang, ondanks wat je gisteren gezegd en gedaan hebt, zal ik de Sjeik vertellen dat ik tevreden over je ben. “
Zonder mij of mijn openstaande hunkerende poesje nog een blik waardig te gunnen liep hij naar de kast en begon zijn kleren aan te trekken. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Was dit nog steeds toneelspel of was ik volkomen ingepakt en beduveld door deze man? Langzaam stond ik op van het bed en liep de badkamer in, waar de douche al snel warm water over me heen stortte. Mijn lichaam hunkerde nog steeds naar verlossing, maar mijn hoofd was niet meer in de stemming. Ik waste me dus grondig en hoewel mijn lichaam zijn best bleef doen me te verleiden, droogde ik me grondig af, trok mijn slip en beha aan en liep terug de kamer in.
Ben was inmiddels helemaal aangekleed en zat in de stoel met een krant. Inmiddels had iemand ook een ontbijt gebracht en ik realiseerde me, dat ik omviel van de honger, dus trok ik snel mijn jurk aan en gleed aan tafel. We ontbeten zwijgend en ik voelde mijn hart zwaarder en zwaarder worden. Mijn euforie van afgelopen nacht verdween en ik voelde me meer en meer verlaten en verraden. Ben sprak slechts één keer tijdens het ontbijt.
“Ik zal de Sjeik vragen of je vanmiddag weer mijn gezelschapsdame mag zijn. Je snapt, dat dit betekent dat je vannacht weer bij me slaapt. “
Ik knikte zwijgend en vocht tegen mijn tranen. Hij leek het niet te zien en zodra het ontbijt gegeten was, liep hij naar de deur. Daar keek hij om.
“De Sjeik zal iemand sturen om je op te halen en je terug te brengen naar de haremvleugel. “
Toen was hij weg.
Een uur later lag ik op het bed in mijn eigen appartementje en huilde mijn ogen uit mijn hoofd. Het was een combinatie van woede, vernedering en haat, gekoppeld aan een enorme heimwee en het duurde zeker een uur voor ik een beetje tot bedaren kwam. Ik had me weer laten neppen. Ik had me laten inpakken door een knappe man omdat hij beweerde van me te houden. Het ergste was nog, dat ik wel degelijk van hem hield. Of gehouden had, ik wist niet zeker wat mijn gevoelens nu waren. Gelukkig maakte het niet uit of de camera’s dit zagen. Het was normaal dat ik overstuur zou zijn na deze ontmoeting.
Ik moet in slaap gevallen zijn want ik schrok op van een hand op mijn schouder. Vera stond naast het bed. Haar ogen toonden bezorgdheid en even, heel even, leek ze op mijn moeder na mijn zoveelste gefaalde relatie. Dat gevoel hielp niet echt om me weer op de been te krijgen en ik voelde de tranen weer opkomen.
“Carola, we zijn ongerust over je, “ zei ze en ging op de rand van het bed zitten, “Waarom ben je zo overstuur? “
Ik kon even niet geloven dat ze dit meende, maar toen barstte de dam weer en ik kon me alleen maar in haar armen gooien en in haar nek mijn verdriet uitsnikken. Mijn heimwee, mijn verlangen naar mijn moeder, mijn vrijheid. Ik was nog wel zo slim om niets te zeggen over mijn gevoelens voor Ben, maar verder liet ik het er allemaal uit. Ze vouwde haar armen om me heen en hield me stevig vast. De ironie ervan ontging me zelfs op dat moment niet. Ze hield me stevig vast om me te troosten voor het feit dat ze onderdeel was van de organisatie die me hier stevig vasthield. Toch belette me dat niet haar ook stevig vast te grijpen en een beetje troost te putten uit dit intermenselijke contact.
Langzaam bedaarde ik. Een mens heeft maar zoveel tranen en de mijne droogden op, hoewel mijn lichaam bleef schudden onder de snikken. Vera’s jurk was op haar schouder drijfnaten ook haar huid glom van mijn traanvocht.
“Sorry, “ snikte ik, “Het is me allemaal even te veel. “
Haar armen werden losser en ze hield me even van zich af.
“Dat begrijp ik, Carola. Maar ik kan je niet helpen en je niets beloven. Je bent hier en hier zul je blijven. Die keus heb je zelf gemaakt toen je met je onderzoek begon. Andere organisaties hadden je waarschijnlijk gewoon vermoord, wij hebben je laten leven en geven je een leven van luxe en sex. Wat is beter? “
Ik rukte me los.
“Wat wil je dan, Vera? “ gilde ik, “Dat ik jullie dankbaar ben? Nou, sorry, dat ben ik niet. Jullie mogen denken dat je iets goeds gedaan hebt, maar ik was liever dood geweest dan dat ik mijn leven lang als hoer gebruikt wordt door een stel misdadigers en hun vrienden. Ik hou van sex, maar dan wel van sex met mensen die ik zelf uitkies. Niet met mensen die denken dat ze mij sex kunnen opdringen. Ga weg! Laat me met rust! “
Haar gezicht stond droevig toen ze opstond.
“Je bent van streek. Ik zal de Sjeik vragen je door de dokter te laten onderzoeken. Ik zal hem ook vragen je een paar dagen niet op te roepen. “
Ze liep naar de deur.
“Vanmiddag zul je je helaas nog een keer moeten vermannen, “ zei ze, “Ben heeft nogmaals om je gezelschap gevraagd en de Sjeik heeft daarin toegestemd. Dat kan helaas niet meer ongedaan gemaakt worden. Ik vertrouw erop, dat je tegen die tijd jezelf weer onder controle zult hebben. “
Zonder op mijn antwoord te wachten gleed ze door de deur, vlak voordat mijn waterglas tegen diezelfde deur in duizend scherven uiteen spatte. Vreemd genoeg leek dat de laatste opvlieger te zijn. Ik voelde me leeg en uitgeput en plofte achterover op het bed. Mijn hersenen maalden als een wilde in het rond. Ik wilde zo graag nog steeds Ben geloven. Ik wilde geloven dat hij me hier weg zou halen, maar ik kon me geen plan voorstellen dat dit zou kunnen bewerkstelligen. Ik zuchtte en kwam overeind. Ik zou maar beginnen met een douche.
Het werd later en later die dag en nog steeds was er niemand gekomen om me te halen. Ik begon al te vrezen (hopen?) dat de Sjeik toch van gedachten veranderd was en Ben het met een ander zou moeten doen. Ondanks alles maakte dat dat ik me groen voelde worden van jaloezie. Grote God, wat had ik het van die man te pakken, ondanks alles. Genoeg om jaloers te zijn op andere vrouwen. Ik had me intussen gedoucht, aangekleed, een lichte lunch gegeten enwas gaan lezen om mijn hoofd leeg te krijgen, maar ik kon me niet focussen. Ik zag de schaduwen over de muur glijden terwijl het later en later werd en had mijn schoenen alweer uitgeschopt en zat er net over te denken om mijn jurk ook weer in de kast te hangen toen er op de deur geklopt werd en deze openschoof.
“Het is tijd om te gaan, Carola. “
Vera zag er net zo koel en beheerst uit als altijd en even benijdde ik haar haar innerlijke rust. Mijn geest leek een borrelende vulkaan, ik stelde me voor dat die van haar een kalme blauwe lagune moest zijn.
Ik gleed van het bed en in mijn pumps, streek mijn jurk glad en knikte.
“Ik ben klaar. “
Ze bekeek me zorgvuldig.
“Hm. Je hebt een verbazend herstelvermogen, Carola. Er is nauwelijks iets aan je te zien. Dat doet me plezier. “
Onverwacht kwam haar hand omhoog, gleed achter mijn hoofd en trok het naar zich toe. Haar lippen gleden op de mijne en ze kuste me. Het was zo onverwacht, maar verraste me zo positief, dat ik mijn ogen sloot en haar terugkuste. Haar tong speelde met de mijne en ik voelde mijn lichaam, nog steeds gespannen van de onvervulde geilheid van die ochtend, op slag reageren. Ergens in mijn achterhoofd zei een stemmetje, dat dit wel moest bevestigen dat we lustopwekkers toegediend kregen, want een normaal mens... Vera’s tong en haar hand op mijn borst legden het stemmetje rap het zwijgen op. Toem liet ze me los en hijgend keken we elkaar aan.
“Dank je, “ zei ik en haalde diep adem, “Dat had ik nodig. “
Voor het eerst sinds ik haar kende, glimlachte ze een oprechte glimlach en even zag ik een flits van de Vera die ze ooit geweest moest zijn. Ze vermande zich, trok haar jurk recht en draaide zich om.
“Kom. “
Ik volgde haar door de gangen en opnieuw kwam ik in gedeelten waar ik nog nooit geweest was. Uiteindelijk opende ze een deur en stonden we buiten. Er was een groot zwembad, omringd door palmen, een bar.. Het leek op een vakantieoord op Ibiza, vond ik.
“Je had kunnen zeggen dat ik mijn badpak aan moest trekken, “ merkte ik op, maar ze schudde haar hoofd.
“Dit is alleen de verzamelplek. Jullie blijven niet hier. “
Jammer. Het water in het zwembad zag er aanlokkelijk uit onder de hete zon en ik had ook wel trek in een cocktailtje uit de bar. Vera draaide zich om.
“Ben komt zo hierheen. Wacht hier op hem.“
Ik knikte en ze liep terug langs het zwembad en verdween om een hoek van het gebouw. Ik keek nieuwsgierig om me heen. Het zwembad lag in een open ruimte, omgeven door vleugels van het paleis. Het was een bad van een meter of 20 lang, ideaal om lekker korte baantjes in te trekken of een beetje rond te dobberen. Ik staarde naar het glinsterende water en schrok op van een hand op mijn schouder. Ben stond achter me en weer sloeg mijn hart op hol toen ik in zijn ogen keek.
Hij was niet alleen. Naast hem stond Anita, ook in een sjieke jurk en pumps.
“Kom. We hebben geen tijd te verliezen.“
Meer zei hij niet, maar liep langs het zwembad in de richting van de westelijke vleugel. Anita en ik keken elkaar aan en volgden zo snel als onze hakken het toelieten. Ben scheen te weten waar hij heen wilde en opende een deur, waardoor we het paleis weer in kwamen. De koelte van de airco daalde op ons neer, maar we kregen geen tijd om ervan te genieten, want Ben stapte linksaf. Onze hakken klikten op de marmeren vloeren en Ben stopte even en draaide zich om.
“Doe je schoenen uit. Je komt sneller vooruit op je blote voeten. “
Weer keken we elkaar aan en stapten uit onze hakken. We schoten nu inderdaad sneller op en konden Ben bijhouden.
“Waar gaan we heen? “ vroeg ik een beetje buiten adem, maar hij gaf geen antwoord, maar liep door. Het vile me wel op, dat hij bij elke kruizing, elke hoek zorgvuldig om zich heen keek. Deze vleugel leek echter volledig verlaten te zijn. Uiteindelijk stopte hij bij een deur en wij stopten naast hem.
“Luister, “ zei hij zacht, “We gaan ervandoor. Jullie en ik. Doe precies wat ik je zeg, geen vragen, geen tegensputteren. We hebben heel weinig tijd. Achter deze deur ligt het begin van de ontsnapping. “
Ik voelde mezelf knikken en zag hem diep ademhalen. Zijn hand greep de knop van de deur, maar toen aarzelde hij even, wendde zijn hoofd naar mij en duwde zijn mond op de mijne.
“Ik doe dit voor jou en mij, “ zei hij, “Ik wil je meenemen en van je houden voor de rest van mijn leven. “
Voordat ik iets kon zeggen had hij de deur opengedaan en we glipten achter elkaar naar binnen. Het was er donker en het rook er sterk naar... beesten? Onder mijn voeten voelde ik geen marmer meer maar beton, koud en ruw. Ook de airco verdween. Langzaam wenden mijn ogen aan het licht en tegelijk hoorde ik de geluiden. Geluiden van dieren. Ik zag de silhouetten van paarden, kamelen... Er stonden kooien langs de muur en tot mijn afgrijzen zag ik daarin roofdieren liggen. Leeuwen, luipaarden, panters. Ben greep mijn hand en trok me mee.
“Kom. We hebben niet veel tijd. “
Ik graaide achter me en kon Anita’s hand pakken en zo renden we door deze stal. Opnieuw zagen we niemand, maar toch waren er mensen. In een rare houding lag er een wachter tussen de kooien en ik realiseerde me met een schok dat hij dood moest zijn, Ik had echter geen tijd om erover na te denken, want Ben stopte plots voor een open stal en rukte de deur open.
“Kom. “
Hij sleurde me naar binnen en ik voelde stro onder mijn voeten en keek op naar een kameel die in de stal stond. Een kameel is veel groter van dichtbij dan als je ze in de dierentuin ziet. Deze kameel stond te herkauwen en keek met wat minachting op ons neer. Op zijn rug had hij een vreemde contraptie, die leek op een soort hemelbed en aan weerszijden waren pakken en bundels vastgemaakt.
“Een kameel? “ vroeg ik en Ben grijnsde.
“Een kameel, “ zei hij, pakte een stokje en tikte tegen de knieën van het beest. De kameel gromde en knielde voor ons neer.
“Kamelen raken niet zonder benzine en ze kunnen water ruiken, “ legde hij haastig uit, “Ook kunnen ze op plekken komen waar auto’s niet kunnen. En ze hebben geen gps zendertjes. “
Hij gebaarde naar het hemelbed.
“Erin, snel. Allebei. Ik ben zo terug. “
Anita, die de hele tijd nog niets gezegd had, klom er direct in en ik volgde. Hijgend zakten we in de draagstoel neer en keken elkaar aan. Geen van beiden wisten we iets te zeggen, totdat ze fluisterde ‘Een kameel. ‘ Dat was genoeg om ons allebei in een gesmoord, hysterisch gegiechel te laten uitbarsten.
“Camel Royale, “ hijgde ik en we begonnen opnieuw. Het was puur de spanning, de angst. We wisten wat er zou gebeuren als dit niet lukte. We hielden elkaar vast en schokten van de lachbuien die we niet konden stoppen. Plots bewoog de kameel en kwam overeind. We lieten elkaar los en zagen Ben de halster van de kameel pakken en hem de stal uit leiden. Een tiental meters verderop was een open buitendeur te zien en daardoor leidde hij het beest naar buiten. Weer knielde de kameel en Ben klom erop en ging voor de draagstoel zitten.
“Rrrreeeee, rrrrreeee, “ zei hij en de kameel kwam overeind en begon te lopen. Nu werd ook duidelijk waarom onze afspraak met Ben zo laat was gepland. De zon was inmiddels ondergegaan en de schemering verborg ons. Ben praatte nu over zijn schouder.
“Dit is het oefenterrein voor de dieren. Er is hier nauwelijks bewaking en die er is heb ik uitgeschakeld. We moeten weg zijn voor de aflossing van de wacht dit ontdekt. Ik heb dit voorbereid en weet waar we heen moeten. Op een paar uur afstand van hier wachten de politie en het leger ons op. Ze weten echter niet wanneer we komen en ik heb geen manier om contact te maken. Op een kameel zal dit ongeveer twaalf uur reizen zijn. Waarschijnlijk worden we wel eerder gezien door een helikopter, want ze zullen wel verkenningen vliegen. “
Het klonk logisch.
“Wat kunnen we intussen doen? “ vroeg ik en zijn grijns was geforceerd.
“Bidden. “
Een kameel is het schip der woestijn en ik ontdekte waarom. De beweging lijkt op die van een schip en ik voelde me licht misselijk na een half uur op de deinende rug van het beest. Ook Anita zag lichtgroen en we lagen allebei een beetje voor pampus in de draagstoel terwijl de kameel onverstoorbaar verder ploegde door het zand. Ik vond het niet echt snel gaan, maar vertrouwde erop dat Ben wist wat hij deed. Ondanks mijn misselijkheid besloot ik naar voren te kruipen en kwam achter hem terecht. Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte me tegen hem aan.
“Gaat dit lukken? “ vroeg ik angstig en hij schokschouderde.
“Ik weet het niet, Carola, “ zei hij, “Het is een grote gok. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk van de Sjeik’s wagenpark uit te schakelen, dus met wat geluk duurt het even voor ze achter ons aan kunnen komen. Maar ze zullen inmiddels wel weten dat we weg zijn. “
Ik kon het niet helpen, maar kuste zijn nek.
“En als ze ons inhalen? “
“Ik heb wat wapens meegenomen, “ zei Ben, “Dus dan verdedigen we ons zo goed mogelijk. “
Ik huiverde en hield hem stevig vast, terwijl de kameel onverstoorbaar verder ploegde door het mulle zand. De lucht werd donkerder en donkerder en meer en meer sterren verschenen en de temperatuur daalde rap. Ben had aan alles gedacht. In de pakken zaten warmere kleren en betere schoenen en Anita en ik verkleedden ons. Het was vreemd weer een spijkerbroek te dragen na al die maanden van haremkledij en jurken, maar het voelde ook weer echt. Alsof de droom voorbij was.
De hele nacht hobbelden we voort en tegen de ochtend waren we allemaal volkomen geradbraakt. Het gehobbel van de kameel leek alle botten in ons lijf losgeschud te hebben en door de beweging en de kou hadden we ook niet kunnen slapen. Ben besefte dat ook en zodra het begon te schemeren week hij van de tot nu toe gevolgde koers af en leidde de kameel in de richting van een rotsformatie. Daar vonden we een kleine grot, waar de kameel en wijzelf allemaal inpasten en we verborgen waren voor spiedende ogen.
Met trillende benen stonden we naast ons vervoermiddel. Achterin de grot druppelde water langs de wand en de kameel kreeg een paar handenvol mais en ging liggen. Het was een onkarakteristieke kameel. Hij gromde niet, spuugde niet, beet niet, maar deed gewoon zijn werk.
Van dekens en kussens uit de draagstoel maakten we een rustplaats en daar kropen we alledrie in, uitgeput, duizelig, misselijk. En bang. Maar de slaap kwam zonder moeite en toen ik weer wakker werd was de grot helder verlicht door de zon die buiten stond te schijnen. Ik voelde me beter en keek rond. Ben sliep nog, net als Anita. We hadden ons uitgekleed tot op ons ondergoed en ik voelde me vreemd in mijn dure sexy lingerie in een grot. Maar ik voelde ook meer. Ik voelde euforie over de ontsnapping, euforie over Ben’s gevoelens voor me. Ik voelde waardering voor Anita’s heerlijke lijf, eveneens in sjieke lingerie gehuld en ik voelde me levend. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me levend. En dat vertaalde zich in mijn lichaam.
Mijn tepels stonden overeind en ik voelde zonder mijn handen te gebruiken dat mijn poesje sappig en warm was. Een vinger over een tepel deed me huiveren en ik keek opzij, waar Anita met grote ogen naar me lag te kijken. We zeiden niets. Ik klikte de sluiting van mijn beha los tussen mijn borsten en liet de cups opzij vallen. Ze glimlachte alleen en haar hand vond mijn warme vlees. Het was zo heerlijk dat ik mijn ogen sloot, waardoor ik niet zag, dat Ben ontwaakte. Ik voelde alleen plots twee handen mijn slip pakken en omlaag schuiven, waardoor mijn natte kutje de koele lucht in de grot voelde, wat me deed huiveren. Mijn benen werden uit elkaar geschoven en een warm lichaam gleed ertussen. Ik verwachtte een tong op mijn kut, maar in plaats daarvan voelde ik Ben over me heen glijden en gleed zijn harde pik zonder enig voorspel bij me naar binnen.
Het was het signaal voor een kleine trio orgie, die we nodig hadden om de spanning te verdrijven. Anita zwaaide haar been over me heen en terwijl ben’s penis me van orgasme naar orgasme bracht likte ik dat schitterende poesje en sabbelde Ben op haar formidabele borsten. We veranderden van positie, van partner en van plaats en neukten en likten wanhopig de angst en tegelijk de vreugde uit onze lichamen, tot we hijgend en bezweet naast elkaar lagen, tintelend en naakt.
De zon was inmiddels aan het zakken en loom kleedden we ons weer aan, aten van de voorraad die Ben had meegenomen en wachtten op de duisternis. Zodra die gevallen was, hervatten we onze tocht. Het kon nu niet lang meer duren voor we de veiligheid zouden bereiken en verlangend tuurden onze ogen naar voren, op zoek naar tekenen van mensen. Kleine twinkelende lichtjes aan de horizon waren de eerste tekenen, maar in de woestijn zijn afstanden verraderlijk. Het leek dichtbij, maar was veraf en op dat ogenblik kregen we het eerste teken dat de Sjeik ons niet wilde laten gaan. Het was Anita die achterom keek en een ijselijke gil gaf.
Achter ons, niet dichtbij, maar duidelijk achter ons aan, zwiepten lichtbundels door de nacht. Terreinwagens met zware motoren deden hun best ons in te halen. Ben mompelde een vloek en spoorde de kameel verder aan. Hij wilde wel, maar drie mensen op zijn rug vormden best een last en we wilden hem niet uitputten, dus veel snelheidsverschil maakte het niet. En de lampen kwamen dichterbij.
Ben duwde mij de teugels van de kameel in mijn handen. Waarom weet ik niet, er is geen kameel ter wereld die op teugels reageert. Hij kroop naar achteren en opende een van de pakken die aan de zijkant hing. Daaruit haalde hij een groot uitziend machinepistool achtig wapen. Twee pistolen volgden en een kleine doos.
“Extra munitie, “ zei hij en klikte iets aan het machine geweer. Een van de pistolen schoof hij in zijn riem, de ander gaf hij aan mij. Ik keek er met grote ogen naar. Ik had nog nooit een pistool gezien, laat staan vastgehouden. Over afvuren zullen we dus maar helemaal niks zeggen.
“Stop het onder je kleren, “ zei Ben en gaf me een kus, “Misschien kun je nog iets doen voordat... “
Ik slikte. Het gevaar voor mijn leven raakte me als een mokerslag en ik keekl naar de zwaaiende lichtbundels. Huiverend schoof ik het wapen achter mijn rug tussen mijn riem en hoopte dat ik het nooit nodig zou hebben. In de stilte van de wostijnnacht konden we nu vaag het ronken van de dieselmotoren horen, die dichter en dichter bij kwamen. Anita lag opgerold in een hoek van de draagstoel en ik was eigenlijk wel in staat om hetzelfde te doen.
Even, heel even, leek het erop dat we het zouden gaan redden. De bundels kwamen niet dichterbij en de korte woestijnnacht begon op zijn einde te lopen. De zon piepte over de horizon en bescheen de grote kale zandvlakte voor ons, omringd door grote zandduinen. De kameel hijgde, het mulle zand belette hem zijn volle snelheid te bereiken. En toen ratelde die helikopter over ons heen en landde op de top van de zandduin voor ons. Vier, misschien vijfhonderd meter voor ons en de deur ging open. De Sjeik stapte op het zand, zijn witte boernoes een verblindende vlek in de zon, het geweer in zijn handen een zwarte vloek op dit wit.
“Niet doen, “ zei ik tegen Ben die zijn machinegeweer oppakte, “Kijk. “
Achter ons waren nu de terreinwagens ingelopen en daalden de zandduinen achter ons af, waardoor we ingesloten waren in deze vallei van zand. De kameel scheen het aan te voelen want hij stopte en bleef met zwoegende flanken staan. Ik proefde de bittere smaak van de nederlaag in mijn mond. Zo dichtbij... De motoren achter ons zwegen, deuren sloegen dicht. Gewapende mannen stonden naast de wagens, maar kwamen niet dichterbij. Ze waren met teveel. Dit konden we nooit levend bevechten. Ben zuchtte en legde zijn wapen weg. Hij sloeg een arm om me heen en kuste me.
“Ik wilde met je trouwen, Carola, “ zei hij en de tranen schoten in mijn ogen.
“Ik had direct ja gezegd, Ben, “ fluisterde ik en hij glimlachte en kuste me opnieuw.
De kameel knielde neer en we gleden van zijn rug en keken omhoog naar het duin, waar de Sjeik stond.
“Wat doen we nu? “ vroeg ik.
“Ga naar hem toe, “ zei Ben, “Ik weet niet wat hij met je gaat doen, maar als je de kans ziet, dood hem. Ze zullen je dan doden en ik denk dat dat beter is dan enig alternatief. “
“En jij? “
Hij glimlachte droevig en keek rond.
“Ik zal hier begraven worden. Of neergelegd voor de roofdieren. Ik heb geen illusies over mijn overleven. Maar ik sterf met jouw gezicht voor me en mijn liefde voor jou in mijn hart. “
Opnieuw kuste hij me, lang en hevig en liet me toen los.
“Ga. “
“Ik wil niet. Ik wil hier met jou sterven. “
Ik zal nooit weten wat daarop zijn antwoord zou zijn geweest, want op dat moment bulderde een door een megafoon versterkte stem een bevel vanaf de top van een ander zandduin en iedereen bevroor.....
Hoe ben ik hierin beland: Carola 8 (Verrassing)
Hoe ben ik hierin beland: Carola 10 (The End)
