Hoe ben ik hierin beland: Carola 2 (Ah, zo dus!)

Verleden

Omdat ik nu terugkijk op het geheel, weet ik, dat ik er volkomen naast zat met mijn theorie over wie er wel en niet verantwoordelijk was in de parenclub voor het laten verdwijnen van Anita en naar ik nu weet, andere vrouwen. Mijn vragen, hoe voorzichtig ook, hadden hier en daar toch alarmbellen laten afgaan. Terugkijkend realiseer ik me, dat de organisatie natuurlijk op zijn hoede moet zijn geweest, na wat er in Madrid gebeurd was (zie deel 1). Bovendien was ik daarna opgedoken in Panama en toen ook weer in Utrecht. Ik had me niet gerealiseerd hoe georganiseerd deze mensen waren en hoeveel spionnen en contacten ze overal hadden zitten. Kort en goed: Het is een dreun voor mijn ego als onderzoeksjournaliste, maar de koude waarheid was gewoon, dat ze me allang doorhadden.

Natuurlijk was ik daar volkomen onwetend van, toen ik die avond in mijn autootje stapte om naar de club te rijden. Ik verkeerde in de volledige veronderstelling, dat ik onopgemerkt en onopvallend mijn vragen kon stellen en mijn onderzoek kon voortzetten. Ik had totaal niet gerekend op wat er die avond zou gebeuren. Sterker nog, ik verkneukelde me een beetje. Ik had het idee, dat ik op het juiste spoor zat en dat ik binnenkort wel eens een enorme scoop zou kunnen scoren. Ja. Ummm...

Het parkeerterrein was al aardig vol, toen ik er mijn Fiestaatje neerzette. Ik haalde diep adem voordat ik uitstapte en checkte even of ik alles bij me had. Toen checkte ik mezelf. Ik moest wel in het decor passen, tenslotte. Maar een donkerrood jurkje, hoge hakken, kousen met jarretelles en geen ondergoed zou voldoende overtuiging moeten zijn dat ik alleen maar kwam voor wat afleiding en plezier. En een deel van mijn wezen keek daar ook wel naar uit. Ik was van plan gedegen onderzoek te doen, maar ik was zeker niet van plan een eventuele gelegenheid op lekkere sex te laten schieten. Alleen de gedachte aan mogelijke sex liet al een aangename huivering door me heen gaan. Nogmaals haalde ik diep adem en stapte uit.

Het was inderdaad drukker dan de vorige keer dat ik in de club was. Het was een gevarieerde groep, die in het pand aanwezig was. Ik zag mensen van alle leeftijden, allerlei huidskleuren en verschillende gradaties van aantrekkelijkheid, maar niemand die ik kende. Ik slenterde wat door het gebouw. Hier en daar was de axctie al begonnen en ik moet zeggen, dat ik dingen en mensen zag, waarvan ik dacht, dat ik die best een beetje beter wilde leren kennen. Na een klein uurtje was ik terug in de bar. Ik was er redelijk zeker van dat het stel dat ik zocht (Ben had gezegd dat ze Irene en Peter heetten en had beschreven hoe ze eruit zagen) in ieder geval niet in de openbare ruimten aanwezig was. Ik besloot even aan de bar te gaan zitten. Dat was het centrale punt, daar moesten ze voorbijkomen.

Ik bestelde een witte wijn en sipte er langzaam van terwijl ik om me heen keek. De atmosfeer in zo’n club grijpt je toch altijd aan. Ik was hier voor een serieuze zaak, maar ik voelde duidelijk dat mijn lichaam een trek aan het ontwikkelen was voor de meer fysieke geneugten van een avond hier. De taferelen die ik tijdens mijn rondgang had gezien hadden daar zeker aan bijgedragen. Ik had het warm en voelde duidelijk dat mijn tepels iets steviger waren dan normaal. Het feit dat ik wellustig zonder slipje rondliep verhoogde de spanning alleen nog maar.

Wat nietsziend zat ik voor me uit te staren, terwijl ik deze sensaties door me heen voelde gaan en daardoor miste ik bijna de binnenkomst van de mensen op wie ik zat te wachten. Alleen doordat het openen nvan de deur een vlaag koelere loucht naar binnen liet tilde ik mijn hoofd op. Ik herkende hen meteen. Ben had een fabuleuze beschrijving gegeven, maar zelfs als hij dat niet zou hebben gedaan, zou ik naar hen gekeken hebben. En ik niet alleen. Bijna iedereen keek hun kant uit en terecht. Ze waren allebei prachtig om te zien. Hij was een voorbeeld van mannelijkheid, maar mijn ogen vestigden zich vooral op de vrouw.

Het is moeilijk te beschrijven, wat haar nou zo mooi maakte. Waren het haar ravenzwarte haren? Haar blauwe ogen? De vorm van haar mond? Haar figuur, dat ronduit spectaculair was en benadrukt werd door de jurk die ze droeg? Haar benen, gebruind, gespierd en drie meter lang? Of was het gewoon de optelsom der dingen? Ik weet het niet, maar het was er. Zij was er. Mijn ogen verslonden haar en hem en ik nam een forse slok wijn. Mijn taak was misschien iets moeilijker dan gedacht. Hoe kwam ik met dit stel in contact?

Ze werden door meerdere mensen begroet. Er werd gekust, handen geschud, gelachen. Maar onderwijl zag ik hun ogen rondgaan. Ze gleden over me heen, zonder te stoppen, maar zelfs dat korte contact was genoeg om em een schok te geven. Mama mia. Ik draaide me om en bestelde nog een glas wijn. Het leek plotseling nog wel warmer geworden te zijn hier binnen. Ik staarde in de diepte van mijn glas en pijnigde mijn hersens. Hoe kwam ik met deze mensen in contact? Zij waren degenen die ik wilde spreken, maar gezien hun binnenkomst en de vele mensen die ze al leken te kennen, vreesde ik, dat ik met een probleem zat.

“Mag ik een rode wijn?”

Een vrouwenstem. Zacht, beschaafd zonder geaffecteerd te zijn, vol. Keurige dictie, bedacht ik en keek even opzij. Had ik moeten verwachten dat het de vrouw was, waarvan Ben me gezegd had dat ze Irene heette? Dichtbij was ze net zo mooi. Haar ogen glansden, haar lippen waren vol, haar neus perfect. Ik zie er niet slecht uit, maar naast haar voelde ik me een lelijk jong eendje. Terwijl ze wachtte op haar wijn keek ze ook even opzij en ik werd getrakteerd op de volle laag uit die ogen.

“Hallo,” zei ze vriendelijk en ik zag kans om op een normale manier ‘hallo’ terug te zeggen.

“Ik heb jou nog nooit gezien hier,” zei ze, “Nieuw?”

Ik knikte. Verbazend genoeg had ik gewoon een stem.

“Het is mijn derde keer hier,” zei ik en ze glimlachte.

“Je bent een aanwinst.”

Ze kreeg haar wijn, maar maakte geen aanstalten om weg te lopen. Integendeel, ze gleed op de kruk naast me en sipte nadenkend aan haar wijn, terwijl ze me aankeek. Ik voelde me blozen als een schoolmeisje en ze lachte.

“Ben je verlegen?”

Haar ogen gleden over me heen.

“Dan ben je het eerste verlegen meisje, dat ik zonder ondergoed in een parenclub ontmoet,” lachte ze.

Ze stak haar hand uit.

“Irene.”

“Carola,” zei ik en voelde mezelf wat bedaren.

“Wat zoek je hier, Carola?” vroeg ze en ik knipperde even met mijn ogen. Ze was wel direct. Ik draaide dus mijn ‘pas gescheiden’ verhaaltje weer af.

“En lukt het je om lol te hebben?’ vroeg Irene en ik voelde me weer blozen.

“Dat lijkt me een duidelijk antwoord,” glimlachte ze. Over mijn schouder keek ze ergens naar en ik draaide me om. Haar partner stond een eindje verderop te praten met een blondine, die duidelijk al een plezioertje had gehad, want ze droeg nauwelijks kleding en haar haren zaten wat wild. Haar borsten waren duidelijk niet puur natuur, maar wel van een indrukwekkend formaat en ik kreeg de indruk dat Peter daar wel gecharmeerd van was.

“Is dat niet jouw man?” vroeg ik onschuldig en Irene knikte.

“Dat is Peter. En die vrouw waar hij mee praat is Sandra. Die komt hier ook al heel vaak en we hebben al heel wat keren samen leuke dingen gedaan. Je zou het op dit moment niet zeggen, maar ze is heel intelligent. Radiologisch laborante of zoiets. Maar af en toe wil ze los. En dan komt ze hierheen.”

Die opmerking gaf me een kleine opening en ik dook erin.

“Dat hoor ik vaker,” zei ik, “Deze club heeft een goede naam, blijkbaar. Ik heb hier ook al een leuke man ontmoet en die zei hetzelfde. En een andere vriendin van me kwam hier ook wel en die gaf er ook altijd hoog van op.”

“Gelukkig wel,” zei Irene peinzend, “Er zijn veel clubs waar ze Jan en alleman toelaten, puur voor de centen. Hier durven ze nee te verkopen en soms zelfs mensen eruit te gooien. Iedereen moet hier durven komen, iedereen moet plezier hebben. Bederf je het plezier voor een ander? Daar is het gat van de deur.”

Een snelle glimlach gleed over haar gezicht en ze schudde even haar hoofd. Ik draaide me weer om en zag Peter in een diepe kus verwikkeld met Sandra. Hij liet haar los en keek onze kant op.

“Hij wil je erbij hebben, denk ik,” zei ik over mijn schouder. Irene gleed van haar kruk met een gratie die me bijna de adem benam.

“Hmm,” zei ze, “Ik twijfel nog.”

Van opzij keek ze me aan.

“Of heb je zin om mee te gaan?”

Ik verslikte me bijna in mijn wijn.

“Ikke?”

Ze lachte hardop.

“Ja, jij. Waarom verbaast je dat?”

“Nou, we kennen elkaar net...”

Terwijl ik het zei, besefte ik hoe dom dat klonk. We waren in een Parenclub, daar deed je niet aan lange voorstelgesprekken. Hier draaide het om seks. En dus brak ik mijn zin af, slikte en knikte.

“Gelukkig,” zei Irene zacht, “Anders had ik Peter alleen met Sandra weggestuurd en had ik jou alleen meegenomen.”

Ze pakte mijn hand en willoos liet ik me meetrekken. Peter had inmiddels Sandra’s hand gepakt en wachtte ons op. Zodra we dichtbij waren liep hij een gang in en Irene en ik volgden. Hij leidde ons naar een deel van de club waar ik nog niet geweest was. Hier waren alleen maar privé-ruimtes, in een cirkel gegroepeerd om een centrale ruimte waar een kleine bar stond en een lopend buffet. Al die tijd was er geen woord gezegd en ook nu bleef het stil. Peter en Sandra wachtten in de ruimte op ons en toen Irene en ik hen bereikten, pakten ze onze handen en stonden we in een cirkel van vier.

Sandra was ook al zo mooi. Haar borsten, die zo onecht geleken hadden, bleken helemaal niet onecht te zijn. Ze hadden een natuurlijke vorm, die door een goede beha vastgehouden werd. Haar ogen waren groen, groener dan ik ooit gezien had en haar huid was geurig. Peter was een man, met hoofdletter M. Een wilskrachtige kin, een goed gebouwd lichaam. Zijn haren waren vol en glanzend en hij rook heerlijk.

“Dit is Carola,” zei Irene zacht, “Ik heb haar gekozen voor vanavond.”

Er kwam geen antwoord, slechts een tevreden glimlach van Peter en Sandra, die tegelijk onze handen loslieten en me allebei op mijn wang kusten. Tegelijk voelde ik handen over mijn jurk glijden en mijn vormen verkennen. Op slag gierde de op[winding door me heen en onwillekeurig sloot ik mijn ogen en kreunde. Alle gedachten aan mijn werkelijke reden voor het bezoek hier verdwenen, toen mijn brein zich vulde met de hormonen en een roze mist over mijn waarneming legde. Zachte lippen gleden door mijn hals, het puntje van een tong raakte af en toe mijn huid. Handen streelden me en mijn handen zochten en vonden ook dingen om te strelen.

Het was overweldigend. Ik werd verwend door de drie mooiste mensen die ik ooit gezien had. En ik was zelfs nog aangekleed, hoewel de eerste handen al hun weg zochten onder mijn jurkje en mijn brandende huid streelden. Mijn handen streelden intussen andere huid. Iedereen kuste nu elkaar, maar Irene gebruikte even haar hoofd. Ze verbrak haar kus en greep mijn hand.

“Kom,” zei ze en trok me mee naar een privékamer. Peter en Sandra volgden. Zodra de deur dicht was, gleed Irene uit haar kleren en naakt was ze alles wat ze gekleed had geleken. Haar borsten waren niet groot, maar volmaakt gevormd, met strakke tepels. Ze was niet bleek, maar ook niet gebruind en haar schaamhaar was heel kort geschoren. Terwijl ik me aan haar vergaapte werd mijn jurk van achteren losgeritst en gleed langs mijn lichaam omlaag. Irene glimlachte toen ze mijn naakte lichaam zag en haar ogen werden iets troebeler.

“Oh ja, heerlijk,” zei ze zacht en trok me naar zich toe. Het gevoel van haar zachte lijf tegen het mijne deed mijn opwinding verder stijgen en ik was alles om me heen vergeten. Ik wilde alleen nog maar samenzijn met dit goddelijke wezen dat me in haar armen hield. Ondanks wat er later gebeurde wil ik de momenten in die kamer niet bederven door ze in detail te beschrijven. Laat het voldoende zijn om te zeggen, dat ik nog nooit in mijn leven zo heerlijk bemind ben. Ja, bemind. Irene, maar ook Sandra en Peter wisten het vrijen op zo’n manier ter doen, dat ik geen moment het idee had dat ik bezig was met iets puur lichamelijks, iets zo vulgairs als seks. Ze lieten me zweven en tegelijk genoten ze zelf op dezelfde manier van mij en van elkaar. Ik durf te beweren dat we in dat liefdesspel allemaal volkomen van elkaar hielden, diep en intens.

Ik heb geen idee, hoe lang het geduurd heeft. Tijd betekende helemaal niets in die kamer. Ik weet wel, dat mijn orgasmes me nauwelijks energie kostten. Alsof ik gevoed werd door hun begeerte, hun geven. En eindelijk, eindelijk bedaarde onze hartstocht. In elkaar verstrengeld lagen we op het door elkaar gewoelde bed, ogen gesloten, monden die elkaar af en toe vonden, handen die afwezig en toch teder over elkaar huid gleden.

En toen die prik. Die prik in mijn heup. Mijn ogen vlogen open door de onverwachtheid van dat gevoel en zoals je in zo’n geval doet gingen mijn ogen naar de plek. Ik zag de hand van Irene nog de injectienaald uit mijn lichaam trekken en worstelde in paniek om overeind te komen. Ik wilde praten, vragen, gillen, maar mijn tong weigerde al dienst. De wereld begon te zwemmen voor mijn ogen en wanhopig schudde ik mijn hoofd. In mijn hersenen gilde een stemmetje ‘Nee, nee, nee!’. Mijn armen en benen werden loodzwaar. In doodsangst probeerde ik opnieuw overeind te komen, maar meer en meer spieren waren verlamd. Aan de rand van mijn gezichtsveld begon het zwart te worden en ik voelde mezelf wegzinken. Zinken. Zinken. Mijn pogingen tot worstelen zwakten verder en verder af, het zwart omsloot me meer en meer. Het bloed bonsde in mijn oren en toen viel ik. Ik viel in een lange diepe, zwarte put.

Heden.

Met een schok ging ik rechtop zitten in het bad. Ik wist alles weer. De prik was een verdovingsmiddel geweest. Meer en meer beelden kwamen terug. Ik herinnerde me, hoe ik na korte tijd weer wakker geworden was, maar beperkt wakker. Mijn ogen waren open, ik kon zien, maar mijn tong weigerde alle dienst. Mijn hoofd zat vol watten, ik wilde alleen maar lief gevonden worden, dus deed ik alles wat me gezegd werd. Ik kleedde me aan en liet me naar buiten leiden en in een auto stoppen.

Vaag herinnerde ik me lichten. Schiphol. Een apart hek en een klein vliegtuig, ver van de terminals met vakantiegangers. Het luxe interieur. Toen weer die prik, nu in mijn arm, het opkomen van de duisternis en de slaap. Totdat ik wakker werd in het bed in de kamer, waar ik nu was.

Plotseling was het genot van het bad verdwenen en huiverde ik in het warme water. Waar was ik? Wat ging er met me gebeuren? Wie had me hierheen gebracht? Ik kwam overeind en stapte uit het warme water. Een koude knoop van angst had zich in mijn buik genesteld. Ik droogde me af en gleed in de badjas die aan de deur hing. Zo gekleed ging ik op het bed zitten en staarde voor me uit. Vermoorden zouden ze me nog niet. Daar hadden ze tijd genoeg voor gehad en dan hadden ze me niet eerst in een luxe kamer ondergebracht.

Wat zouden ze dan met me van plan zijn? Opgesloten houden? Me uithoren en daarna vermoorden? Zou ik ooit mijn familie nog zien? Zou mijn vermissing al bekend zijn? Hoeveel dagen was ik eigenlijk buiten westen geweest? Waar was ik?

Zo zat ik te piekeren. Toen klikte het slot van de deur....

Hoe ben ik hierin beland: Carola 1

Hoe ben ik hierin beland: Carola 3 (Wáár ben ik?)

Plaats reactie