Spoorloos 08 - I want you to want me

I want you to want me

(Cheap Trick - 1979)

Londen, juni 1971

“Trouw je met me?”

Lui draaide Kian zich op zijn zij en keek vanuit het luxe tweepersoonsbed in het Savoy Hotel naar de waterval aan blonde lokken die over Ruby's blote schouders viel. Daarna dwaalde zijn blik naar de omgekeerde hartvorm van haar billen. Wat had ze toch een volmaakt kontje, dacht hij. Ze stond spiernaakt over de diepe vensterbank gebogen en keek door een kiertje tussen de vitrage, zich hardop verbazend over de hoeveelheid koffers van enkele vroeg vertrekkende hotelgasten.

Er kwam geen reactie op zijn vraag, maar Kian twijfelde er niet aan dat ze hem gehoord had. Het viel hem mee dat ze niet meteen met een onverbiddelijk 'nee' antwoordde, want hij wist hoe ze over dit onderwerp dacht. Ruby wilde nog geen vaste verbintenis, niet met hem, noch met wie dan ook. Ongeduldig keek ze uit naar de dag dat ze volwassen zou worden en eindelijk kon doen en laten wat ze wilde. Vrijheid! Want het frustreerde haar mateloos dat ze altijd en overal te jong voor was. Maar haar zwijgen betekende hopelijk dat ze over zijn vraag nadacht.

Kian pakte zijn horloge van het nachtkastje. Het was even na zessen. Het liefst zou hij zich weer omdraaien om nog een uur of meer te slapen, want daarvan was afgelopen nacht niet veel terecht gekomen. Hij grinnikte geluidloos om de uren die achter hen lagen, die afwisselend wild en teder waren geweest. Vanaf het moment dat hij gisteren op Heathrow was geland en eindelijk zijn meisje weer in zijn armen had gesloten, was de erotische spanning tussen hen bijna tastbaar. Opgelucht had hij vastgesteld dat Ruby weer helemaal zichzelf was en zich niet meer zo neerslachtig gedroeg als voor zijn vertrek. Wat daar ook de oorzaak van was geweest, ze had het kennelijk achter zich gelaten.

Met het gespaarde geld dat hij tijdens de tournee had verdiend had hij haar gisteravond in de watten gelegd. Het was een genot haar van een verworven stukje rijkdom te laten meegenieten. Eerst een etentje in een romantisch restaurant waarbij hij al haar vragen had beantwoord over zijn belevenissen in het buitenland. Daarna hadden ze zich in het Londense nachtleven gestort. Ze dansten tot hun benen het dreigden te begeven. En toen... Toen had hij haar subtiel in de richting van het Savoy Hotel geleid. De verrukking op haar gezicht, toen hij vertelde dat haar vader toestemming had gegeven om samen de nacht door te brengen, was goud waard. Maar bij het betreden van de hotelkamer had Ruby hem opeens fronsend aangekeken.

"Wat kost dit grapje eigenlijk?"

Kian schaamde zich opeens. Ze had hem eerder die dag verteld dat ze tijdens zijn afwezigheid in enkele musicaltheaters had bijgebeund door voorafgaand aan de voorstelling de kapsels, pruiken en make-up te verzorgen. Met dat extra verdiende geld, dat ze beweerde niet nodig te hebben, deed ze zaken met een lokale groenteboer die elke dag een kist appels afleverde bij de basisschool waar Ruby's vader onderwijzer was. Omdat een kist niet genoeg was om alle leerlingen een appel te geven werd het fruit in stukken gesneden en zo eerlijk mogelijk verdeeld.

"Ik probeer een manier te vinden die nog meer oplevert," legde ze uit. "Zodat ik elke dag een hele appel voor alle kinderen kan betalen. Op termijn hoop ik het nog verder te kunnen uitbreiden."

Vervolgens had ze haar ideeën uit de doeken gedaan om de meest kwetsbare groep arme sloebers aan gezond, maar vooral voldoende voedsel te helpen. Aanstaande moeders, zuigelingen en peuters, ouderen en zieken. Zoals gewoonlijk waren haar doordachte plannen minutieus uitgewerkt en wist ze precies hoe ze haar doelen wilde vormgeven. Het enige wat ontbrak waren de financiële middelen.

Terwijl Ruby twee slecht betaalde baantjes had en meer dan twaalf uur per dag werkte om buurtkinderen een extraatje te kunnen bieden, had Kian zijn makkelijk verdiende geld grotendeels aan zichzelf en zijn meisje besteed. Het rode jurkje dat hij uit Italië had meegebracht sloot als een tweede huid om haar lichaam, maar had wel een lieve duit gekost. Dat hij in Dublin bovendien een Ierse Claddagh liefdesring voor haar had gekocht, durfde hij haar nog niet te bekennen. Misschien had hij met een goedkoop hotelletje genoegen moeten nemen, dacht hij enigszins schuldbewust. Ze hadden weliswaar allebei speciale herinneringen aan het Savoy Hotel, maar nu wist hij opeens niet meer zo zeker of hij wel de juiste keuze had gemaakt. Hoeveel hongerige magen had hij kunnen vullen voor het bedrag dat hij had uitgegeven? Terwijl hij zich het gevoel van een lege maag donders goed kon herinneren. Sukkel!

Hij greep naar zijn portemonnee, haalde er zijn laatste bankbiljetten uit en drukte deze in Ruby's handen.

"Alsjeblieft, zakenvrouwtje van me. Vanaf nu sponsor ik je initiatief."

Jezus, wat had hij zijn buurmeisje gemist, bedacht Kian voor de zoveelste keer. Wat was hij een geluksvogel dat hij haar nog steeds zijn vriendin mocht noemen. Twee maanden in het buitenland hadden voor zijn gevoel een jaar geduurd. Weliswaar was de tournee met Alice M op muzikaal gebied een aaneenschakeling van hoogtepunten geweest. Het had meer opgeleverd dan Ravish, Mitch, Dave en hij hadden durven hopen, en niet alleen financieel. Ze hadden bescheiden succesjes geboekt en aandacht getrokken van enkele muzikale bobo's en media op het Europese vasteland. Er was zelfs een Engelse freelance journaliste meegereisd die uitgebreid verslag zou doen van het wel en wee van Everst tijdens deze periode. Een jonge Britse band met grenzeloze ambities; met die titel zou Elaine Miller haar verhaal verkopen aan een dag- of weekblad.

Maar voor Kian had er voortdurend een schaduw boven het hele avontuur gehangen. Al na een paar dagen verlangde hij terug naar huis, of beter gezegd, naar Ruby. Hij was gewend alles met haar te delen en te bespreken. Haar frisse blik op de gang van zaken, haar soms ongezouten mening, haar ideeën om het net iets anders aan te pakken, haar enthousiasme en bovenal haar aanwezigheid... Dat ontbrak allemaal aan deze reis. Zij ontbrak.

Kian had zwaar onderschat hoe groot haar aandeel was in zijn leven. Hij miste zijn maatje, zijn klankbord, haar lach, haar sprankelende ogen, de manier waarop ze hem van repliek diende, de chemie tussen hen beiden en zelfs hun meningsverschillen en - soms knallende - ruzies. En dan zweeg hij nog over haar prachtige lijf en het opwindende effect dat ze op zijn libido had. Verdomme! Hij had niet weg mogen gaan. Niet zonder haar.

Gedurende de tournee had hij een paar keer naar huis gebeld, maar ze was telkens niet thuis geweest. Uiteindelijk was hij de afterparty's na het optreden steeds vaker gaan mijden. Alleen met zijn gitaar op zijn hotelkamer vonden zijn emoties een uitweg in het schrijven van nieuwe liedjes. Eén ervan, waarin hij zijn frustratie uitte omdat hij niet samen kon zijn met zijn geliefde, had intussen een plekje gekregen in hun playlist en werd goed ontvangen door het publiek. Kian was benieuwd hoe Ruby erop zou reageren. Want vandaag was ze erbij als Alice M haar tournee afsloot met de twee laatste concerten in de Royal Albert Hall, uiteraard met Everest in het voorprogramma. Kian had verwoede pogingen gedaan om één of twee nummers met Ruby te mogen zingen, maar de tourmanager had zich onverbiddelijk getoond. Het antwoord was en bleef nee. Ruby was alleen welkom tijdens de voorbereidingen en achter de coulissen, mits ze zich terughoudend gedroeg. Dat laatste had Kian haar wijselijk niet verteld.

"Ik heb zin in koffie," zei Ruby terwijl ze het raam de rug toekeerde. "Denk je dat we al kunnen ontbijten?"

"Vast wel. Begin maar met mij."

Kian bekeek haar nu van beneden naar boven; haar smalle voeten, haar welgevormde benen, de korte krulletjes op haar venusheuvel en de uitdagend priemende tepels op haar borsten, tot hun blikken elkaar kruisten.

"Heb je nog niet genoeg gehad?" grijnsde ze.

Als een jong veulen sprong ze op het bed en kroop vervolgens op hem. Hij kon nog net voorkomen dat zijn ballen onder haar gewicht werden geplet. Hebberig trok hij haar tegen zich aan en kuste haar alsof het de eerste keer was. Een onmiskenbare sekslucht dampte van haar lichaam. Nee, geslapen hadden ze nauwelijks.

"Van jou krijg ik nooit genoeg," fluisterde hij.

Haar priemende blik boorde zich langdurig in de zijne. "Zeg me dat het een geintje is."

Hij zweeg veelbetekenend omdat ze allang had gezien dat hij serieus was.

“Trouwen?” mompelde ze peinzend. “Je bent niet lekker.”

“Dank je, schat," reageerde hij cynisch. "Dat is precies het antwoord dat ik wilde horen.”

Ze peilde zijn gelaatsuitdrukking. "Dus het is menens?"

"Ja," antwoordde hij ernstig. "Ik wil het dolgraag. Tenminste... Als jij dat ook wilt natuurlijk."

"Je weet hoe ik over het huwelijk denk."

"Klopt," beaamde Kian kalm. "Maar ik wil je vragen die mening te heroverwegen. Dit..."

Met zijn armen en benen omstrengelde hij haar tengere gestalte nog steviger. "Dit wil ik elke dag. Samen slapen, samen wakker worden, alles samen delen. Ik heb zo verschrikkelijk naar je verlangd, snap je dat?"

"Jij wilt... Jij wilt," zuchtte Ruby terwijl ze zich van hem losmaakte en op haar rug liggend naar de ornamenten aan het plafond staarde. "Dat is precies wat ik bedoel. Ik laat me geen andere wil opleggen, ook niet die van jou. Zodra ik volwassen ben volg ik mijn eigen weg."

Kian ging op zijn zij liggen, legde een hand op haar blote buik en zocht haar ogen.

"Waarom kunnen we jouw en mijn weg niet samen afleggen? Want in wezen verschillen die wegen weinig of niets van elkaar. Jouw droom is ook mijn droom."

"Hou op! Je bent mijn beste en liefste vriend, mijn geile minnaar. We hebben samen veel gemeen en veel lol, maar wie zegt dat een vaste relatie stand houdt? Ik ben zeventien, Kian. Mijn leven begint pas. Stel dat ik hoteldebotel verliefd word op iemand anders? Als ik de ware liefde tegenkom... Of jij...? Wat dan?"

Kian kon een diepe zucht nog net onderdrukken. Hij voelde een pijnlijke steek in zijn maagstreek omdat ze suggereerde dat hij niet de ware voor haar was. Andersom was dat wel het geval. Juist in de afgelopen periode had hij zich gerealiseerd dat er geen andere vrouw voor hem was dan Ruby. Ze was meer dan zijn soulmate. Behalve dat hij niets liever wilde dan zijn leven met haar delen had hij nog veel meer romantische en sentimentele redenen om in het huwelijksbootje te willen stappen. Hij hield van haar, al wilde ze geen liefdesverklaring horen. Zeventien was inderdaad jong, besefte hij. Ze had het voornemen om de wereld te ontdekken zodra ze de kans kreeg. Maar het ene sloot het andere niet uit.

"Meisje," begon hij terwijl hij zich naar haar toe bewoog en een hand losjes op haar blote buik legde. Zijn stem klonk plotseling schor. "Ze hebben echtscheiding uitgevonden voor stellen die bij nader inzien een verkeerde beslissing..."

Hij brak zijn zin af omdat hij ontsteltenis op haar gezicht las.

"Absurd," zei ze hoofdschuddend. "Met die gedachte moet je er überhaupt niet aan beginnen. Je gaat er helemaal voor of helemaal niet."

Nu zuchtte Kian alsnog. Haar woorden sneden hout, moest hij met tegenzin toegeven. Ook voor hem was 'voor altijd' niet te overzien. Hij kende zijn plannen voor volgende week niet eens. Maar toch...

"Je kent me langer dan vandaag, Ruby. Het is niet mijn bedoeling je mijn wil op te leggen of eeuwige trouw van je te verlangen. Tot nu toe hebben we steeds vrijwillig elkaars gezelschap opgezocht en samen allerlei dingen ondernomen. Dat verandert niet. Ik leg je niet aan de ketting en ik eis niet dat je zes kinderen baart..."

"Kinderen?" Ze schoot opeens paniekerig overeind en greep naar haar handtasje. "Gezinsuitbreiding is sowieso onbespreekbaar," reageerde ze onverwacht fel. "Ik weet niet of ik zelf ooit wel een kind wil. Ik moeder al vijf jaar over Chrisje, en hoeveel ik ook van dat mannetje houd, ik ben blij dat hij naar school gaat zodat ik meer bewegingsvrijheid heb."

"Geen probleem," zei Kian rustig.

Hij nam een sigaret van haar aan en liet zich vuur geven. Simultaan bliezen ze de eerste rookwolk omhoog. Hij was niet ontevreden. Tot dusver had ze hem niets nieuws verteld. Maar dat ze een standpunt innam over zijn kinderwens betekende dat ze verder in de toekomst dacht dan het jawoord. Voor nu besloot hij zijn pleidooi even te staken. Het had geen zin haar onder druk te zetten of te bestoken met nog meer argumenten. Zijn vraag was gesteld en nu gunde hij Ruby tijd om het te laten bezinken. Met geduld bereikte hij waarschijnlijk meer dan met pushen. Als ze ja zei moest dat vanuit haar eigen overtuiging gebeuren, en niet om hem een plezier te doen.

"Kom, we gaan dat grote bad nog eens vullen en dan ontbijten," zei hij terwijl hij opstond en Ruby mee trok naar de badkamer. "Eet zoveel je kunt, want lunch zit er niet in vandaag. We moeten ons om twaalf uur bij de Royal Albert Hall melden voor de repetitie, de soundcheck en de rest van het circus."

"We?" echode Ruby.

"Ja, we hebben je mening al lang genoeg moeten missen."

"En wat doen we na het ontbijt? Het is pas zeven uur."

"Wat denk je?" grinnikte Kian ondubbelzinnig. "Daarna bevuilen we dit bed en elkaar nog een keer."

<> <> <>

Natuurlijk, Ruby had het kunnen weten. Echt welkom was ze niet in de Royal Albert Hall. Ze was weliswaar uitbundig door Ravish, Mitch en Dave begroet, maar de mannen hadden verder geen tijd voor haar. Ze waren nerveus en werden opgeëist door hun verplichtingen en door mensen die op de een of andere manier aan de touwtjes trokken. De crew van Alice M had haar nieuwsgierig bekeken terwijl ze in haar eentje ronddoolde in het beroemde ronde gebouw, maar de pracht en praal ervan kon haar momenteel niet bekoren. Ze voelde zich nutteloos omdat ze niets kon doen. Een kerel, die naar zijn nette kleding te oordelen waarschijnlijk tot de organisatie behoorde, vroeg haar wie ze was en wat ze kwam doen.

"Alleen kijken en je nergens mee bemoeien," zei hij op een bevelend toontje. "Anders laat ik je verwijderen."

Ze slikte een brutaal antwoord in omdat ze er niets mee opschoot. Kian stelde haar aanwezigheid op prijs en daarom bleef ze, maar ze had deze verloren uren zoveel beter kunnen besteden. Verveeld plofte ze neer op een willekeurige rood gestoffeerde stoel in de tribune zodat ze het reilen en zeilen op het podium van een afstandje kon volgen. Even legde ze haar hoofd achterover tegen de leuning en sloot haar ogen. Kian's aanzoek hield haar al uren bezig. Ze had zijn vraag niet zien aankomen. Waarom, dacht ze. Waarom nu? Als hun relatie bleef zoals het was zou ze na verloop van tijd misschien wel met hem willen trouwen. Over een paar jaar of zo. Ze dacht aan Chris, haar broertje. Zou ze ooit in staat zijn zich van die kleine handenbinder los te rukken? Ja, ze wist heus wel dat ze zijn zus was, en niet zijn moeder. Chris was haar verantwoordelijkheid niet, maar zo voelde het wel.

Haar vader was al twee jaar hevig verliefd op Emma, een gescheiden vrouw uit de buurt. Het werd hoog tijd dat hij vaste vormen gaf aan hun relatie, want zijn vriendin liet zich niet eindeloos aan het lijntje houden. Ruby had geen innige band met haar potentiële stiefmoeder, maar beide vrouwen hadden ook geen hekel aan elkaar. Daarentegen was Chris dol op Emma. Als Ruby het ouderlijk huis wilde verlaten hoefde ze zich geen zorgen te maken over die kleine bengel. Maar toch vond ze dit niet het juiste moment om die stap te nemen.  

Trouwens, peinsde Ruby, waar moesten ze wonen? Behalve het feit dat er ellenlange wachtlijsten waren voor een eenvoudig flatje, konden ze zich dat niet eens veroorloven. Inwonen bij één van beide ouders zag ze niet zitten. In gedachten schudde ze meewarig haar hoofd. Zij was Engels en protestant. Kian was Iers en katholiek. De Engelsen waren niet dol op de katholieke Ieren omdat ze vaak onterecht werden geassocieerd met de IRA. Het Ierse republikeinse leger verzette zich met geweld en terrorisme tegen de Britse heerschappij over Noord-Ierland. Maar Kian had helemaal niks te maken met de burgeroorlog, die hij juist verafschuwde.

Ruby slaakte een diepe zucht. Om te kunnen trouwen had ze de toestemming van haar vader nodig en hun beider ouders zouden aandringen op een kerkelijk huwelijk. Maar in welke kerk? De angelicaanse of de katholieke? Had Kian zich gerealiseerd dat ze bij een eventueel huwelijk een aantal obstakels op hun weg zouden vinden?

Nou ja, de vier mannen van Everest waren gelukkig weer heelhuids thuis en volgende week zouden ze waarschijnlijk weer een normale baan moeten zoeken. Zover ze wist wees niets erop dat er iets groots stond te gebeuren. Binnenkort stond Everest weer in kroegen, zaaltjes en misschien een enkel festival te spelen. Ruby kon niet wachten tot het zover was, want dan mocht zij haar oude plek als zangeres weer innemen en werd alles als vanouds.

Nee, niet alles, dacht ze. Een band die een buitenlandse tournee had gemaakt, had natuurlijk wel een hoger prijskaartje. Terwijl ze in gedachten een snelle rekensom maakte, schrok ze opeens op omdat iemand een mok dampende koffie onder haar neus hield.

"Jij moet Ruby zijn," zei een mollige brunette met hazelnootkleurige ogen. "Dat jurkje heb ik eerder gezien. Het past alsof het voor je gemaakt is en die wijnrode kleur staat je echt beeldig."

Het klonk gemeend.

"Dank je," reageerde Ruby ietwat verlegen.

"Iemand fluisterde in mijn oor dat je regelmatig een shot cafeïne nodig hebt."

"Klopt," beaamde Ruby lachend terwijl ze de beker dankbaar aannam. "Dan ben jij ongetwijfeld Elaine,"

Kian had niet overdreven. Hij had de nieuwe vriendin van Ravish beschreven als een schat van een meid. Elaine Miller, die als freelance reporter een verslag over Everest maakte en daarvoor enkele weken met de tournee was meegereisd, bezat inderdaad een lieve en zachtaardige uitstraling. Qua uiterlijk was ze de tegenpool van Ruby en naar schatting een jaar of tien ouder. Ze was vrij lang en stevig gebouwd, met brede heupen en een forse boezem, maar dat maakte haar geenszins onaantrekkelijk. Ze had grote sprekende ogen, een hartvormig gezicht, fijne gelaatstrekken en een lieftallige glimlach.

"Pak een stoel," zei Ruby uitnodigend en verplaatste haar eigen spulletjes naar de andere kant. "Ze zijn nu nog vrij."

Ruby rook aan de koffie. Het gloeiend hete vocht dampte in haar gezicht. Voorzichtig nipte ze eraan. Verrukkelijk.

"Is er iets?" vroeg ze toen ze Elaine nieuwsgierig naar haar handen zag kijken.

"Geen ring," antwoordde ze. "Je hebt Kian's aanzoek afgewezen? Hij..."

"Een ring?" onderbrak Ruby haar stomverbaasd. "Welke ring?"

"O jeetje," mompelde Elaine geschrokken. "Ik dacht... Nu heb ik iets verklapt wat blijkbaar een verrassing moest zijn. Sorry."

"Geeft niet." Ruby fronste haar wenkbrauwen. "Ik heb nog geen ja gezegd, dat is iets anders dan een afwijzing. Kian heeft me nogal overvallen met zijn wilde plan. Dat hij bij voorbaat een echtscheiding incalculeert is niet bepaald een doorslaggevend argument om luidkeels ja te roepen. En ik mis nog een zinnetje van vier woorden."

"Heeft hij het L-woord niet eens uitgesproken? Dat meen je niet!"

"Mannen zijn horken," glimlachte Ruby. "Maar Kian is wel een lieve hork."

Elaine lachte. De beide vrouwen zwegen een poosje, elk in hun eigen gedachten verzonken.

"Heeft Kian je niet verteld hoe erg hij je heeft gemist?" vervolgde de brunette.

Ruby staakte de serie slokjes die ze van haar koffie nam. "Dat weten we van elkaar zonder er woorden aan vuil te maken. Ik heb hem ook gemist. Waarom denk je dat ik drie baantjes had en veertien uur per dag werkte om mijn gedachten af te leiden? Als ik 's nachts de weken, dagen en uren telde tot zijn terugkomst, dacht ik dat ik krankjorum werd. Ik voelde me incompleet zonder hem. Ik..."

Ze haperde omdat ze een brok in haar keel moest wegslikken en wist haar tranen nog net te bedwingen. Er was geen reden meer om terug te kijken. De afgelopen vierentwintig uur in zijn gezelschap hadden aangevoeld als een warm bad, als thuiskomen. Vanavond wilde ze blij en vrolijk zijn, zich verheugen op het concert en helemaal uit haar dak gaan op de muziek.

"Ik wil niet weer mijn mond voorbij praten," vervolgde Elaine. "Ik wil geen ruzie met Kian..."

Ruby keek haar gealarmeerd aan.

"Wat? Is er iets met Kian? Iets wat ik moet weten? Zeg het, Elaine. Alsjeblieft!"

"Hij is er letterlijk ziek van geweest. Naarmate de tijd verstreek zagen we hem somberder worden. Hij sliep slecht, at amper en kroop steeds verder in zijn schulp. En dan de songteksten die hij schreef... Hartverscheurend gewoon."

"Had hij heimwee?"

"Niet naar huis. Naar jou. Halverwege de tour wilde hij er opeens mee kappen. Ravish heeft uren op hem ingepraat om hem op andere gedachten te brengen. Michael Winscott zou gehakt van hem hebben gemaakt."

Onwillekeurig rilde Ruby bij het horen van die naam. Ze zei niet hardop dat ze graag gehakt van die schoft wilde maken, maar ze wist genoeg. Kian had informatie achtergehouden en een veel te optimistisch beeld geschetst van zijn ervaringen. Zo enerverend als hij haar had voorgespiegeld was het voor hem persoonlijk niet geweest. Maar waarom was hij niet gewoon eerlijk tegen haar?

"Hoe deed hij het op het podium?" vroeg ze.

"Fenomenaal," antwoordde Elaine met enthousiasme in haar stem. "Tijdens het optreden kon je niet aan Kian merken dat hij ongelukkig was. Hij is een podiumbeest in hart en nieren, en weet hoe hij het publiek moet bespelen. Ze hebben veel geleerd, alle vier. Gaandeweg de tour hebben ze zich ontwikkeld tot een band die niet onderdoet voor andere professionele Britse artiesten. Misschien geloof je me niet, maar ik hoor soortgelijke uitspraken om me heen. Het is geen kwestie meer óf, maar wánneer ze een platencontract aangeboden krijgen en door wie."

Ruby knikte stilletjes en slikte iets weg. Dat was het, dacht ze. Dit was waar Kian bang voor was. En zij niet minder.

De aandacht van beide vrouwen werd plotseling getrokken door hernieuwde activiteit op het podium. Als een levende barbiepop trippelde Alice M heen en weer. Ruby bekeek de beroemde zangeres eens goed. Alice was een schoonheid met lange geblondeerde haren en een figuur dat menig mannenhart sneller deed slaan. Haar weelderige boezem priemde bijna door de dunne stof van haar bloesje en de strakke hotpants verhulde weinig van haar voluptueuze heupen en billen. Maar ze was veel te zwaar opgemaakt, stelde Ruby met een kennersblik vast. Een artieste van haar kaliber zou zich toch wel een styliste kunnen permitteren? Maar zingen kon ze, bewees Alice even later. Denkend aan de griezel die de blondine beroemd had gemaakt, probeerde Ruby er niet bij na te denken wat deze vrouw er wellicht voor over moest hebben om daar te mogen staan. Seks met Winscott in ruil voor succes? Gold dat ook voor Alice?

"Kom," hoorde ze Elaine zeggen. "Onze mannen zijn zo aan de beurt voor de soundcheck. We gaan ze van dichtbij bekijken. Ga je mee?"

Ruby keek haar ogen uit in de aanloop naar het daadwerkelijke optreden. Niet alleen alle facetten van de voorbereidingen intrigeerden haar, ook de manier waarop Kian, Ravish, Dave en Mitch feilloos hun weg daarin vonden en precies wisten wat van hen werd verlangd. Ze kenden intussen het klappen van de zweep. Ruby daarentegen niet. Ze had het gevoel voortdurend in de weg te lopen. Daarom zocht ze een onopvallend plekje tussen de coulissen met overzicht op de bühne.

Het rumoer in de zaal nam toe. Het publiek werd ongeduldig. Het officiële aanvangstijdstip was al overschreden. Aan de andere kant van het podium zag Ruby haar vrienden achter het decor staan. In een oogopslag zag ze hoe enorm zenuwachtig ze waren. Aan zijn onrustige blik en de manier waarop hij zijn handen steeds samenkneep wist ze hoe vooral Kian als een veer gespannen stond. Eén verkeerd woord en hij ontplofte. Heel even vonden hun blikken elkaar. Ze zag hem onopvallend zijn wijs- en middelvinger kruisen, het afgesproken gebaar waarmee hij haar een kus op afstand gaf. Ruby deed hetzelfde, maar hield haar gekruiste vingers op schouderhoogte. Vervolgens stak ze haar duim omhoog. Je kunt het!

Dit was zijn droom, dacht ze. Dit moest zijn toekomst worden. Het was haar opeens duidelijk wat er ging gebeuren als iemand Everest engageerde, zoals Elaine zo stellig beweerde. Contracten, verplichtingen, nog meer optredens buiten Londen en wellicht ook weer buiten Engeland. Kian zou veel van huis zijn en zij zou telkens op zijn terugkomst mogen wachten om hem korte tijd later weer te moeten uitzwaaien. Haar terugkeer bij Everest was een illusie geworden, besefte ze opeens. Haar kansen waren voorgoed verkeken. Al die talentscouts wilden immers de band die ze de afgelopen weken bezig hadden gezien, geen gewijzigde samenstelling.

Never change a winning team.

Ruby sloeg hen gade toen de eerste noten werden ingezet en haar vrienden meteen los gingen. Het publiek reageerde onmiddellijk op de gewenste manier. Kian trok met zijn stemgeluid en opvallende uiterlijk alle aandacht naar zich toe en zweepte de hele zaal op. Mensen sprongen op van hun stoelen en begonnen op de maat van de muziek mee te bewegen en te klappen. Ruby gaf Elaine gelijk. De muziek die Everest vanavond ten gehore bracht en de show die ze weggaven, was het kroegencircuit ontgroeid. Het was hun gelukt. Ze waren beter dan ooit. Hun performance was weergaloos!

Ze trok zich verder terug in de schaduw zonder haar vrienden uit het oog te verliezen. Maar inwendig kromp ze in elkaar bij de gedachte dat zij daar had kunnen staan. Niet Kian, maar zij had de plek in het midden moeten innemen en haar stem had door de zaal kunnen schallen. Zij had over het podium moeten springen en het applaus in ontvangst moeten nemen. Maar er was geen weg terug meer. Hun glorie betekende haar ondergang binnen de band. Slechts een enkeling zou zich herinneren dat Everest ooit een piepjong zangeresje had met een gouden keeltje. Tranen prikten achter haar oogleden. Nee, ze voelde geen afgunst. Ze gunde Kian, Ravish, Dave en Mitch de vooruitgang die ze hadden geboekt en de belangstelling die ze wellicht nog zouden krijgen. Maar ze had er zelf zo dolgraag deel van uitgemaakt.

Haar emoties onderdrukkend zette Ruby een flesje bier aan haar lippen. Iedereen verwachtte een grandioze avond en ze wilde dit niet verpesten. Elaine was intussen met haar camera aan de slag gegaan om het optreden van Everest op de gevoelige plaat vast te leggen toen plotseling een hand op haar schouder werd gelegd.

“Miss Adams, ik wist wel dat ik je hier zou treffen.”

De woorden werden in haar oor gefluisterd door iemand die onopgemerkt achter haar was komen staan. Alsof hij wist hoe dramatisch slecht zijn timing was.

Ruby bevroor. Haar hart miste een paar slagen en ze voelde hoe het bloed uit haar gezicht week. De impuls om hem te ontvluchten was groot maar haar ledematen weigerden mee te werken. De afgelopen tijd had ze krampachtig geprobeerd hem te vergeten maar desondanks achtervolgde hij haar nog steeds tot in haar nachtmerries. Een diepgewortelde haat jegens Mike Winscott had zich inmiddels in Ruby’s binnenste genesteld. Behalve verkracht had hij haar ook het vertrouwen in de medemens, haar dromen en haar idealen voor de toekomst ontnomen. Vergeven zou ze hem nooit.

Toch had ze besloten dat het voorval geen blijvende gevolgen mocht hebben op haar leven. Ze weigerde haar denken en doen te laten beïnvloeden door een eenmalige negatieve ervaring en geleidelijk begon dat streven vruchten af te werpen. Vooral nu Kian weer thuis was voelde ze zich weer vrolijk en onbevangen. Maar als ze had kunnen voorzien dat haar kwelgeest vanavond hier zou zijn, had ze waarschijnlijk gekozen voor een plekje tussen het publiek.

Verman jezelf, prentte Ruby zichzelf in terwijl ze strak voor zich uit bleef kijken. Hij zal je nu niets doen. Er lopen hier immers teveel mensen rond. Laat niet merken dat je bang voor hem bent. Gun hem dat plezier niet.

“Wat moet je van me?” snauwde ze kortaf terwijl ze haar schouder onder zijn hand vandaan trok.

“Dat weet je best. Mijn wensen wat jou betreft zijn niet veranderd.”

Ze verstevigde haar grip op het bierflesje. Als hij iets zou proberen zou ze het kapot slaan en de scherven in zijn keel persen. Of in zijn andere oog.

“Doe me een plezier en doe het nu meteen. Ik kan niet wachten je weerzinwekkende smoel eindelijk van je romp te scheiden."

Hij bleef stoïcijns. “Je hebt humor, kuttekop. De volgende keer zul je geen kans krijgen jezelf te verdedigen. Je gaat me om genade smeken. Urenlang. Ik twijfel nog of ik je daarna in leven zal laten. Een lichaam spoorloos laten verdwijnen is niet zo eenvoudig, weet je.”

Mama, help! Ruby klemde haar vrije hand om het medaillon van haar moeder. Ze voelde haar knieën knikken maar de adrenaline hield haar overeind. O, ze haatte deze satan vanuit het diepst van haar ziel. Een allesoverheersende woede deed haar bloed koken. Het bierflesje brandde in haar hand. Ze hoefde het slechts... Maar ze besefte net op tijd dat hij haar trachtte te provoceren. Daarom probeerde ze haar angst weg te drukken en keek hem vernietigend aan. Met het zwarte lapje voor zijn linkeroog leek hij op een piraat. Op de een of andere manier putte ze een merkwaardig genoegen uit dat feit. Nu was hij ook aan de buitenkant herkenbaar als een bandiet.

Winscott grinnikte vals. "Hij weet het niet, hè? Je hebt hem niks verteld."

"Als Kian het wist had je al lang onder de groene zoden gelegen."

"Je hebt helemaal niemand iets verteld. En weet je waarom? Je geilt op dit kat en muis spel. Stiekem verlang je ernaar dat ik je te pakken neem. Elke vrouw is een hoer en jij bent geen uitzondering."

Ruby gooide haar haren in haar nek en wierp hem nogmaals een dodelijke blik toe.

"Je bent een misselijkmakend mannetje."

“Hey Mike,” zei Elaine toen ze zich bij hen voegde. “Het betekent meestal goed nieuws als jij bij een concert komt opdagen. Ga je Everest onderbrengen bij je platenlabel?”

“Ik kom alleen kijken of Alice M nog steeds de moeite waard is voordat ik haar contract verleng. Maar wat vind jij, poes? Denk je dat je vriendjes genoeg talent en capaciteiten hebben om de concurrentie met wereldsterren aan te gaan?”

Ruby keek naar het podium waar op dat moment het volgende nummer werd ingezet. Het viertal was volledig in hun element. Ze speelden de zaal helemaal plat. Wie durfde te beweren dat dit een amateuristisch optreden was, was doof en blind. Maar dat was waarschijnlijk niet wat Winscott wilde horen.

Ze haalde onverschillig haar schouders op. “Het kan altijd beter,” antwoordde ze.

“Inderdaad. ze zijn er nog niet. Maar wil je dat ik hen een kans geef?”

“Mijn mening doet er niet toe. Ik heb me laten vertellen dat er minstens drie andere gegadigden wachten tot morgenavond het huidige contract afloopt.”

"Drie nog wel?" herhaalde Winscott spottend. "Mij neem je niet in de maling, katje. Je bluft te vaak, dat maakt je ongeloofwaardig en voorspelbaar."

Elaine gebaarde dat ze verderop iemand had gezien met wie ze dringend iets moest bespreken. Ruby knikte instemmend, hoewel met tegenzin. Ze hoopte van harte dat Winscott zijn contract ergens zou stoppen waar de zon nooit scheen, want dan verdween hij uit beeld. Maar haar vrienden wilden juist niets liever dan met hem in zee gaan omdat hij een icoon was in zijn vakgebied, de meest succesvolle in heel West-Europa. Toch zou ze al het mogelijke doen om dat te voorkomen als ook maar één andere partij een evenredig aanbod zou doen.

Ruby huiverde en wenste dat Winscott zou oprotten. Hoewel ze het liefst bij hem weg wilde lopen weigerde ze de eerste te zijn. Als dit een kat en muis spel was, zoals hij het noemde, wilde ze de kat zijn en niet de muis. Mentaal moest ze hem het hoofd bieden, anders was ze bij voorbaat verloren.

Ze verzamelde al haar zelfbeheersing en richtte haar blik weer op Kian, die een knappe meid uit het publiek had gehaald en een liefdesliedje tot haar richtte. Bah, dacht ze. Zij wel.

“Kijk nog maar eens goed naar je vriendje,” grijnsde Winscott boosaardig. “Nu het nog kan. Als hij beroemd wordt vechten duizenden wulpse vrouwen om zijn aandacht en ziet hij jou niet meer staan.”

Ditmaal liet ze zich niet uit het veld slaan. Zelfzeker schudde ze haar hoofd.

“Om onze vriendschap te vernietigen is meer nodig dan een paar duizend meiden of een hufter die denkt dat hij god is.”

Bewust gebruikte ze het woord vriendschap in plaats van relatie. Want hun vriendschap was gebouwd op een bredere en rotsvaste basis, die overeind zou blijven, ook als hun liefdesrelatie geen toekomst zou blijken te hebben.

“Kattekop, wat ben je toch naïef. Jouw kut is echt niet natter dan al die andere poezen, en je lieve vriendje is niet uit graniet gehouwen. Alice had in ieder geval niet veel overredingskracht nodig.”

Alice M? Bedoelde hij dat...? Nee, dacht ze. Kian viel niet op barbie look-a-likes. Geloof die zakkenwasser niet. Vertrouw hem niet. Waarschijnlijk probeerde hij hun relatie te vergiftigen met zijn insinuaties.

“Let op mijn woorden,” ging Winscott verder. “Ik ken geen enkele gezonde vent die in staat is weerstand te bieden aan al die geile wijven. Binnenkort ben jij niet meer dan een herinnering.”

Vervolgens draaide hij zich om en beende naar de artiestenuitgang. Hij kwam niet terug toen Alice M het podium betrad, waaruit Ruby opmaakte dat hij wel degelijk voor Everest was gekomen. Hij zag brood in deze band en voor deze ene keer kon ze hem geen ongelijk geven. Ze hoopte echter vurig dat hij niet de enige zou zijn.

Het twee uur durende optreden van Alice M was volledig aan haar voorbij gegaan omdat ze Winscott's uitspraken niet uit haar gedachten kon bannen. Mentaal had het intimiderende gesprek haar uitgeput, maar ze voelde zich eveneens strijdlustig. Ze zou zich niet klein laten krijgen, zeker niet door hem. Het enige wat ze koste wat kost moest voorkomen was met Winscott alleen in dezelfde ruimte belanden.

Met de smoes dat ze ontzettend moe was hield ze zich afzijdig van haar vrienden, die euforisch waren omdat ze in de legendarische Royal Albert Hall hadden gespeeld. Ze hingen backstage aan de bar en lieten zich de drank goed smaken. Alleen Ravish en Elaine vertrokken al vrij snel naar huis. Ruby dronk geen alcohol, maar limonade. Het leek haar beter haar hoofd helder te houden voor het geval dat... Welk geval? Waar hield ze rekening mee?

Vaag drong de laatste toegift van Alice M tot haar door. Het concert was ten einde. Het applaus verstomde, het rumoer in de zaal nam langzaam af. De begeleidende muzikanten stelden hun instrumenten veilig en de crew begon met opruimen. De zangeres zelf kwam even later de backstage ruimte binnen, nog steeds gekleed in haar showkleding; een strak zittende witte catsuit met een bijna aanstootgevend diep decolleté. Terwijl ze een cocktail bestelde haakte ze haar arm in die van Kian en boog amicaal naar hem toe om iets in zijn oor te fluisteren, waarbij een harde tepel aan het bedekkende laagje stof ontsnapte. Ze giechelde even maar deed geen moeite de borst weer te bedekken. Te oordelen naar haar lichaamstaal voelde ze zich met hem vertrouwd. Ze geilde openlijk op hem. Wellicht had Winscott toch gelijk met zijn bewering. Waren die twee met elkaar naar bed geweest?

Ruby zag dat Kian zich ongemakkelijk voelde. Haar ogen op zich gericht wetend probeerde hij meer afstand te creëren tussen hem en Alice. De hand die ze brutaal op zijn bovenbeen had gelegd, gevaarlijk dicht bij zijn kruis, schoof hij weg. Angstvallig wierp hij een blik over zijn schouder. Ruby knipoogde. Opgelucht krulden zijn mondhoeken omhoog. Hij pakte Alice bij een elleboog en kwam van zijn barkruk af. 

"Ruby, dit is Alice. Alice, maak kennis met Ruby, mijn vriendin."

Demonstratief, alsof hij wilde bewijzen waar zijn prioriteit lag, kuste hij Ruby op de wang. Ze negeerde hem om de zangeres de hand te schudden.

"Alice, wat een eer je persoonlijk te mogen ontmoeten," lachte ze liefjes. "Ik heb genoten van je optreden. Live zing je net zo zuiver als je studio-opnames."

Zonder die dikke laag make-up ben je ouder dan de drieëntwintig die de media ons laten geloven, dacht Ruby. Minstens vijf jaar ouder.

"Dank je," antwoordde de blondine plichtmatig.

Dergelijke complimenten kreeg ze waarschijnlijk dagelijks. Ze was er ongevoelig voor geworden.

"O Kian," kirde ze terwijl ze haar arm om zijn middel sloeg. "Kijk! Robin draagt het jurkje dat we samen voor haar hebben uitgezocht."

"Ik heet Ruby, niet Robin,"

"Robin of Ruby... Dat is toch bijna hetzelfde."

"Dat is het niet," reageerde Kian licht geagiteerd. Hij maakte zich van Alice los. "En dit is niet één van de jurkjes die jij voorstelde. Die waren te... Eh..."

Te bloot, vulde Ruby in gedachten aan. Het deed haar goed dat Kian tegen zijn vrouwelijke collega inging. Verliefd was hij in ieder geval niet op haar.

Het vervoer naar huis was geregeld door de organisatie van het concert, maar de chauffeur van het taxibusje verontschuldigde zich dat hij hen niet helemaal tot de voordeur bracht. Hij had slechte ervaringen met de achterbuurten van East End, al formuleerde hij dat in subtiel gekozen woorden. Geen probleem. Terwijl Mitch en Dave de weg richting Whitechapel insloegen, liepen Kian en Ruby het laatste stuk langs Victoria Park. Het was na middernacht en rustig op straat. Een paar wolken schoven af en toe voor de halve maan. Er woei een licht briesje, maar de temperatuur was aangenaam. Nabij de vijver ritselden enkele nachtdieren, vermoedelijk ratten. In de verte klonk een sirene van een ambulance. Enkele ongure types op een donkere parkeerplaats verhandelden iets wat het daglicht niet verdroeg. Ze keken even op maar lieten hen ongestoord verder lopen toen ze Kian en Ruby herkenden. In Bethnal Green kende iedereen iedereen.

Zwijgzaam droeg Kian zijn bassgitaar aan de ene schouder en een zak met stagekleding en attributen aan de andere. Ruby voelde zich min of meer medeschuldig aan zijn vermoeidheid. Achteraf gezien had ze hem afgelopen nacht meer rust moeten gunnen. De tournee was lichamelijk en geestelijk slopend geweest. Daarom stelde ze de vraag, die al uren op haar lippen brandde, uit tot later. Morgen zou weer een hectische dag worden. Er hing veel af van dat laatste optreden in de Royal Albert Hall. Er zou pers aanwezig zijn en misschien ook vertegenwoordigers uit de showbizz. Mensen die Everest verder konden helpen met hun carrière. Wat klonk dat officieel... Carrière!

"Wat is er, meisje?"

Hoe kon hij zelfs in het donker zien dat haar iets dwars zat, vroeg ze zich af. Maar het had ongetwijfeld niets met zicht te maken, maar alles met elkaar aanvoelen.

"Wat is er tussen jou en Alice gebeurd?"

Hij hield hoorbaar een paar tellen zijn adem in.

"Wat zou er gebeurd kunnen zijn? We draaiden mee in hetzelfde reizende circus en werkten tot op zekere hoogte samen. Hoezo?"

"Heb je haar geneukt?"

Abrupt bleef Kian staan en zette zijn spullen naast zich op de grond. Ze stonden in het schijnsel van een straatlantaarn en keken elkaar in de ogen.

"Wie beweert dat?" vroeg hij met stemverheffing.

Ruby merkte dat hij plotseling nerveus en gespannen was.

"Ik ben niet blind, Kian. Alice gedraagt zich wel erg vrijpostig in jouw nabijheid en jij... Je gedraagt je als een overspelige echtgenoot."

Hij ontweek haar blik en wendde zijn gezicht af. "Je ziet dingen die er niet zijn, Ruby. Dat flirten doet Alice bij elke kerel. Geen reden tot argwaan. Meer dan wat geflirt is er niet gebeurd, niet met haar en niet met welke andere vrouw dan ook."

Kian wilde zijn bass weer oppakken maar Ruby weerhield hem ervan. Haar groene ogen fonkelden nijdig.

"Lieg niet tegen me, Kian O'Donoghue! Wat je me ook vertelt...  Geen leugens!"

Gedurende enkele ogenblikken bleef hij onbeweeglijk staan. Hij opende zijn mond en sloot hem weer, voerde een innerlijke strijd met zichzelf. Toen greep hij met beide handen in zijn haren en kantelde zijn hoofd kreunend achterover.

"Het spijt me," fluisterde hij schor. "Ik schaam me zo ontzettend, Ruby. Echt, ik wou dat ik het ongedaan kon maken. Ik had thuis moeten blijven, bij jou."

"Eikel," verzuchtte ze uiterlijk onbewogen.

Op dat moment was Kian het liefst door de grond gezakt. Hoewel hij het haar vroeg of laat toch wel zou hebben opgebiecht, want zijn overspel drukte zwaar op zijn geweten. Maar de kans op haar jawoord had hij verspeeld. Het verbaasde hem overigens dat ze niet woest was en hem uitmaakte voor alles wat lelijk was. Dat ze zo wonderbaarlijk rustig bleef begreep hij niet.

"Ben je... Ben je niet boos? Of... jaloers?"

"Heb ik daar reden toe?"

"Ja... Nee... Ik weet het niet. Kut! Ik... Ik zweer je dat ik mezelf had voorgenomen me te beheersen. Het was me bijna gelukt. Tot vorige week..."

Ruby knikte. "Ik luister."

"Er was een feestje waar we allemaal bij aanwezig moesten zijn. We waren in Zweden, of was het...? Nou ja, doet er niet toe. In ieder geval zat ik er helemaal doorheen, dronk teveel... Er werd geblowd en... Tering! Ik heb zelfs een lijntje coke gesnoven... Ik wilde het niet, maar Alice bleef maar aandringen. Ze was... geil. Ze had bijna niks aan haar lijf, niet eens een slipje. Ze... O fuck, wat heb je aan excuses? Niets! Ik ben een onverbeterlijke slappe lul die altijd alles verkloot."

Nijdig schopte hij tegen de tas voor zijn voeten. Hij wilde het ding nog een tweede trap verkopen maar een hand hield hem tegen.

"Nee Kian..." Ruby kwam dichterbij, streek zijn rode krullen uit zijn gezicht en zocht zijn ogen. "Niet doen. Wees niet zo hard voor jezelf. We hebben hierover nooit afspraken gemaakt. We hebben elkaar nooit iets beloofd wat we niet konden waar maken. Ik kan van een gezonde kerel toch niet verlangen dat hij zich twee maanden lang celibatair gedraagt en een knoop in zijn pik legt?"

Kian knipperde met zijn oogleden. Hij kon zijn oren niet geloven. Had hij haar wel goed verstaan? Zei ze nu werkelijk dat...?

"Dus je vindt het... niet erg?"

Ze glimlachte. "Niet overdrijven, lieverd. Gezien de situatie vind ik het geen ramp, dat is niet hetzelfde als goedkeuring. Maar ik snap het wel."

"Echt?"

"Wat verwacht je dat ik nu doe? Dat ik het uitmaak? Denk je dat ik onze vriendschap verbreek omdat je niet onfeilbaar bent? Alsof ik perfect ben... Nee dus! We doen allebei wel eens iets stoms waar we achteraf spijt van hebben."

Onmiddellijk haakte Kian daarop in: "O? Heb jij dan ook iets op je geweten?"

Ruby beet op haar onderlip. Hoewel ze zich niet schaamde of schuldig voelde, was dit toch moeilijker onder woorden te brengen dan ze dacht.

"Nou ja, je weet dat ik een paar keer in The Old Welshman ben geweest. George heeft een nieuwe band op vrijdagavond en de drummer... Ik vond hem wel leuk, denk ik."

Kian klemde zijn kaken op elkaar. Hij was heel wat minder begripvol dan Ruby. De pijnlijke steken die hij plots in zijn buik voelde, bewezen dat hij jaloers was. En niet zo'n klein beetje ook.

"Heb je met die gozer geslapen?" vroeg hij veel nijdiger dan de bedoeling was. "Eerlijk zeggen."

"Nee. Zover zijn we niet gekomen, hoewel ik moet bekennen... Ergens wilde ik het wel. Iemand die me vasthield en lief voor me was... en dan vrijen. Meer niet. Dus ik ben in zijn auto gestapt en toen..." Ze schudde meewarig haar hoofd bij de herinnering. "Bij jou vergeleken was hij een prutser. Blijkbaar had hij niet veel ervaring met meisjes. Achteraf bekeken was het wel komisch."

"Heeft hij je geneukt?"

"Nee, hij kwam al klaar voor hij goed en wel zijn pik uit zijn broek had. En toen kreeg ik de slappe lach en zette hij me uit de auto."

Een brede grijns verscheen op Kian's gezicht. Stiekem glom hij van trots want zo'n blunder zou hem niet overkomen.

"Wat er ook is gebeurd," ging Ruby verder. "Ik wil je niet verliezen, Kian. Ik heb je zo verschrikkelijk gemist dat het fysiek pijn deed. Hier..." Ze pakte zijn hand en legde die op haar hart. "Hier deed het pijn."

"Meisje toch."

Kian trok haar tegen zich aan, omhelsde haar en verborg zijn gezicht in haar warrige haren. Hij wist even niet wat hij moest zeggen of denken. Hij voelde slechts de golf warmte die door zijn aderen stroomde en zijn hart in vuur en vlam zette. 

"Vergeef me alsjeblieft, Ruby," prevelde hij zachtjes in haar oor. "Het spijt me echt. Ik zweer dat ik me niet eens aangetrokken voel tot Alice. Het gebeurt niet meer, dat beloof ik je. Ik wil sowieso nooit meer langer dan een dag van je gescheiden worden, al moet ik mijn gitaar ervoor aan de wilgen hangen. Want ik wil alles met jou delen. Ook mijn leven."

"In goede en in slechte tijden?" glimlachte Ruby. Haar ogen twinkelden ondeugend. "Waarom praat je over seks en echtscheiding wanneer je me een aanzoek doet? Waarom moet ik van Elaine horen dat je vanwege mijn persoontje bijna was gestopt met de tour? Waarom vertel je me niet rechtuit dat je me nodig hebt als straks alles anders wordt? Als Everest misschien meer succes krijgt en je nog veel vaker van huis bent?"

"Ik heb je nodig, meisje. Je hebt geen idee hoe ontzettend ik je nodig heb."  

Hij zakte door zijn knieën, sloeg zijn armen om haar taille en legde zijn wang tegen haar buik. Kian's hart jubelde. Een beter moment als dit zou zich misschien niet meer voordoen. Hij ging het haar vertellen. Hij ging het haar eindelijk vertellen!

"Waarom spreek je niet uit wat je al een half jaar voor me verzwijgt?" vroeg Ruby alsof ze zijn gedachten las. "Zeg het!"

Vanuit zijn knielende positie keek hij naar haar op. Op haar beurt keek zij op hem neer met een blik die zijn laatste twijfels wegnam. Met het volste vertrouwen dat ze zijn liefde beantwoordde bewoog hij zijn lippen.

"Ik hou van je, Ruby. Ik hou onvoorstelbaar en eindeloos veel van je."

"Was dat nou zo moeilijk?" vroeg ze met een ietwat spottend toontje in haar stem. "Ik ook van jou, Kian. Trouw je met me?"

© Fanny

Spoorloos 07 - You can't always get what you want

Spoorloos 09 - No woman, no cry

Plaats reactie