When the lady smiles
Golden Earring (1984)
De schemering had plaatsgemaakt voor duisternis. De zon was vervangen door een volle maan. Aan de indigoblauwe hemel fonkelden inmiddels ook enkele sterren. Dat zouden er nog meer worden naarmate de avond vorderde. Een windlicht met een brandende stompkaars gaf nog een extra dimensie aan de romantische sfeer.
In het zilveren licht zag Ruth er engelachtig uit. Het doorknoopjurkje van lichtblauwe spijkerstof verborg haar beenprothesen ditmaal niet, in tegenstelling tot de lange rokken, jurken en spijkerbroeken die ze doorgaans droeg. Het maakte Vincent overigens niet uit hoe ze gekleed was. Ze had geen opsmuk nodig om indruk te maken. In al haar onvolmaaktheid vond hij haar sowieso oogstrelend.
“Is er iets?” hoorde hij Ruth vragen. “Je bent zo stil.”
“Ik geniet van jou en van de rust. Zijn de buren op vakantie?”
“Ja, even geen schreeuwende kinderen hiernaast.”
Vincent maakte een gebaar naar de map op de tafel. “Waar werk je aan?”
“Eén van mijn klantjes. Een jonge alleenstaande moeder met twee kindjes van verschillende vaders en een schuld van bijna drieduizend gulden bij een postorderbedrijf. Als er niets verandert komt ze er nooit meer uit.”
“En nu?”
“Ik heb een brief opgesteld voor beide papa’s. Het wordt tijd dat ze delen in de kosten voor hun kroost. Daarnaast heb ik een verzoek ingediend bij het postorderbedrijf om een deel van de schuld kwijt te schelden, of op zijn minst rentevrij te maken. Ook help ik de moeder bij het vinden van een gepaste baan die meer oplevert dan haar uitkering en ik probeer haar te motiveren een cursus te volgen.”
“Waarmee ze haar kansen op de arbeidsmarkt vergroot.”
“Juist.”
“Ondersteun je je klanten ook financieel?”
“Zelden of nooit,” antwoordde Ruth stellig. “Want dan heb ik de volgende dag honderd man op de stoep staan die dat ook willen. In extreme gevallen betaal ik wel eens een rekening van een energiebedrijf of nieuwe schoenen voor een kind. Op de lange termijn biedt het echter meer perspectief als ze zelf hun problemen leren oplossen. Soms hebben ze simpelweg geen idee wat de mogelijkheden zijn of weten de weg niet. Een zetje in de goede richting of uitleg over de wirwar van regelingen, kan soms al voldoende zijn.”
“Maar jouw bemiddeling is wel gratis, toch?”
“Nee,” grinnikte Ruth terwijl ze zich ontdeed van haar kunstbenen. “Als mijn hulp vruchten afwerpt kookt het gezin in kwestie voor ons drietjes.”
“Betaling in natura.” Vincent lachte om haar gebrek aan kooktalent. “Heel slim. Doe je eigenlijk nog vertaalwerk?”
“Soms." Ze wreef met beide handen over de stompen van haar benen. "Ik neem alleen nog kleine opdrachten aan. Eigenlijk wil ik ermee stoppen omdat het saai en eenzaam werk is, maar dat snelle geld kan ik moeilijk weerstaan.”
“Is het genoeg?”
“Om van te leven bedoel je?”
Ruth keek hem doordringend aan en glimlachte ietwat spottend omdat hij zijn nieuwsgierigheid niet kon verbergen. Maar haar hoon verdween toen ze zich realiseerde dat Vincent niet alleen maar nieuwsgierig was. Hij was ook gewoon bezorgd. Na het gebeuren bij de sluis van afgelopen nacht vreesde hij herhaling. Wellicht vermoedde hij ook dat ze komende nacht liever niet alleen thuis was. En nu nam hij zelfs aan dat ze haar eigen inkomsten aanwendde om andere mensen te helpen. Dat was gedeeltelijk waar, ze kon haar onkosten nergens declareren. Maar hoeveel problemen ze ook had, over haar financiën maakte ze zich niet druk. Naar schatting bedroeg haar totale vermogen een bedrag van zeven, misschien wel acht cijfers voor de komma, afhankelijk hoe diverse markten zich ontwikkelden. De Britse belastingdienst zou voor het derde jaar op rij blij met haar zijn, terwijl belastingontduiking voorheen een hobby van haar was. Ze had niet eens de mogelijkheid om een deel van het geld aan goede doelen te schenken, want ook dat kon alarmbellen doen rinkelen.
Ze rolde haar stoel naar hem toe en legde haar hand op de zijne. “Je vergeet dat ik een goedlopend bedrijf in Londen heb. Elk kwartaal krijg ik mijn aandeel van de winst.”
Ruth verzweeg echter dat ze haar winstaandeel niet in Nederland ontving. Van haar Engelse tegoeden durfde ze geen penny op te nemen uit angst dat het geldspoor werd gevolgd. Ook kon of wilde ze momenteel niet beschikken over haar twee huizen, haar aandelenportefeuille of de Zwitserse bankrekening waar geen enkele fiscus van op de hoogte was. Ze mocht niet opvallen, geen aandacht trekken. Daarom leefde ze niet buitengewoon zuinig, maar gaf ook niet meer uit dan een gemiddeld gezin.
Maar voordat ze Londen ontvluchtte had ze een half miljoen aan contanten opgenomen, dat ze op onvermoede plekken in dit huis had verborgen. Omdat haar hulpverlening steeds meer tijd en energie vergde ten koste van het freelance vertaalwerk, had ze niet elke maand evenveel inkomsten. Daarom wisselde ze af en toe een bedrag Britse ponden om in guldens, telkens bij een ander grenswissel- of bankkantoor en nooit meer dan vijfhonderd pond per keer. Een gehandicapte klant in een rolstoel bleef langer in het geheugen hangen.
Vincent floot tussen zijn tanden. “Dus… Eigenlijk hoef je niet eens te werken?”
“Ja en nee. Met mijn Britse nationaliteit mag ik me in Nederland vestigen, mits ik aantoonbaar financieel onafhankelijk ben en geen beroep doe op sociale voorzieningen. Daarvoor heb ik betaald werk nodig. Anderzijds biedt mijn werk ook afleiding zodat ik niet voortdurend word gekweld door heimwee. Als ik een kinderboek kan vertalen in de uren dat Kate en Sharon op school zijn, heb ik geen tijd om te piekeren.”
“Stil zitten lijkt me ook niks voor jou. Sinds je je inzet voor de minder bedeelden en meer onder de mensen komt, zit je volgens mij beter in je vel. Of vergis ik me?”
Dat laatste was een gewetensvraag. Ruth schoof haar vingers tussen de zijne en schonk hem een geruststellend glimlachje. Overdag was ze meestal druk bezig en minder zwaarmoedig dan voorheen. Maar ’s nachts… Je wilt niet weten wat er ’s nachts in me omgaat, dacht ze. Je hebt geen idee dat je me afgelopen nacht weer ervan hebt weerhouden een eind aan mijn leven te maken. Dat ga je de komende uren vermoedelijk nog eens herhalen, maar ik weet zeker dat je het kunt goedmaken. Heel goed zelfs. Haar blik gleed over de behaarde huid van zijn gespierde armen en benen en bleef hangen bij zijn korte sportbroek. In combinatie met de alcohol veroorzaakte zijn aanblik een prettig gevoel van opwinding. Een vlinderend verlangen kriebelde in haar buik. Onbewust likte ze haar lippen.
Ze zat dan wel in een rolstoel, haar lichaam mankeerde verder niks. Haar hormonen werkten prima en het gebrek aan intimiteit deed haar vaak snakken naar een minnaar. Ze was niet ongevoelig voor de knappe mannen die ze her en der tegenkwam, maar ze durfde een willekeurige ontmoeting niet om te zetten in een avontuurtje. Seks was namelijk ook een kwestie van vertrouwen. De enige betrouwbare vent die tevens tot haar seksuele verbeelding sprak, was Vincent. Hij belichaamde alles wat ze zo ontzettend miste; de aandacht, de genegenheid, de aantrekkingskracht en de belofte van woest genot in een wilde nacht. Het liefste zou ze de weinige kleding nu meteen van zijn mooie lijf rukken, maar ze zag ook zijn aarzeling. Het nerveuze knijpen in haar hand leek een uiting van onzekerheid. Durfde hij het initiatief niet te nemen?
Ja, in theorie wist ze dat ze verkeerd bezig was. Zijn getrouwde status zou een brug te ver moeten zijn. Hem verleiden was niet sjiek en ze was er ook niet trots op. Maar was zijn huwelijk niet op de eerste plaats zijn verantwoordelijkheid? Ze zou hem nergens toe dwingen, noch een geheime relatie met hem aangaan. Of hij Sophie wilde bedriegen of niet, was uitsluitend zijn keuze. Trok hij de grens bij zijn trouwbelofte? Er was maar één manier om daarachter te komen.
Vincent liet de laatste slok wijn over zijn tong glijden. Ruth’s glas was al leeg.
“Wil je nog?” vroeg hij.
“Geen wijn.”
“Iets anders?”
“Jou.”
Ze verraste hem. Dit was zijn tekst, niet de hare. Tenminste, zo had hij zich dat voorgesteld.
“Wat bedoel je?”
“Vince,” zei ze terwijl ze de armleuningen van haar rolstoel neerklapte en naast hem op de tuinbank schoof. Ze haakte haar arm in de zijne. “Je bent niet de enige die één en één kan optellen. Sophie is niet thuis en mijn meiden evenmin. Je komt bewust niet met de auto om te voorkomen dat één van je collega’s vannacht toevallig langsrijdt en ontdekt dat je niet in je eigen bed ligt. Waar of niet?”
“Oké, ik beken schuld,” gaf hij schoorvoetend toe. “Ik zou graag vannacht bij je blijven om… om te voorkomen dat iemand je weer aan of in het water aantreft. Maar… dat wil niet zeggen… Als jij niet wil… We hoeven niet… Ik slaap wel op de bank.”
Ruth legde een hand in zijn nek en trok zijn hoofd naar zich toe. “Wie heeft het over slapen?”
Ze greep de rugleuning van de tuinbank vast, trok zichzelf eraan op en draaide een kwartslag. Balancerend op haar ene geschaafde knie sloeg ze haar andere been over hem heen zodat ze op zijn schoot terechtkwam. Meende ze dit serieus of nam ze hem in de maling, vroeg Vincent zich af. Zelfs de maan leek over Ruth’s schouder knipogend naar hem te grijnzen. Welke krachten werden ook alweer aan de volle maan toegeschreven? Als het om eb en vloed ging was het momenteel springtij in zijn kruis.
“Ben je wel eens vreemdgegaan, Vince?”
“Ja, maar dat was voordat ik Sophie kende. En jij?”
“Nooit,” antwoordde Ruth eerlijk.
“Echt niet?”
“Nee. Mijn buddy was de eerste en de enige… Tot nu toe.”
Hoe kon ze vreemdgaan als ze gescheiden was, dacht Vincent. Maar haar woordkeuze was nu niet belangrijk want haar vingers kamden weldadig door zijn haren en streelden de contouren van zijn gezicht. Ze scheen de stoppels op zijn wangen en kin niet onprettig te vinden. Op zijn beurt legde hij zijn handen behoedzaam op haar heupen omdat hij niet te gretig wilde toehappen. Nog niet. Hij durfde amper te geloven dat hij dit niet droomde.
“Luister,” zei ze. “Als je je geweten schoon wil houden geef ik je welgeteld twee minuten om te vertrekken.”
“En zo niet?”
“Dan ben je vannacht van mij…”
Zijn hart maakte vreugdevolle sprongetjes van geluk. Zijn stoutste fantasie stond op het punt waarheid te worden. Ze wilde hem! Ze wilde de nacht met hem doorbrengen!
“Maar…”
Maar wat…? Ze wist het wel spannend te maken.
“Ik verlaag me niet tot het niveau van een minnares. Tegen beter weten in gun ik ons beiden een slippertje… Een onenightstand, met de nadruk op ‘one’. Hoe het ook uitpakt, er komt geen tweede keer. Niet op korte, noch op lange termijn. Het is volstrekt eenmalig. Deal?”
“Oké.”
Had hij een keus? Ja, maar zijn besluit was al veel eerder genomen. Als zijn vader gelijk kreeg zouden de komende uren hem genezen van zijn fascinatie voor Ruth. En zo niet, dan kon niemand hem de ervaring nog ontnemen.
“Je bedenktijd is om,” hoorde hij haar zeggen.
Vincent grijnsde van oor tot oor. “Ik ga nergens heen.”
Ze lachte triomfantelijk. Had hij haar ooit zo blij gezien? Haar ogen twinkelden als de sterren aan de hemel.
“Dan mag ik nu mijn cadeautje uitpakken. Happy birthday to me!”
In een ruk trok ze zijn T-shirt over zijn hoofd. Terwijl ze onstuimig tongzoenden dwaalden Ruth’s handen over de naakte huid van zijn bovenlijf. Een nagel krabde over zijn tepel. Ze kroelde in zijn borsthaar en betastte zijn sixpack.
“O Lord, thank you so much for creating men,” verzuchtte ze.
Vincent vergat bijna dat hij ook een rol had in dit spel. Hij verplaatste zijn handen naar haar billen, verstevigde zijn grip en trok haar nog dichter naar zich toe zodat ze pontificaal op zijn erectie zat. Weliswaar gehinderd door enkele lagen kleding, maar dat was slechts een kwestie van tijd. De nacht was veelbelovend en nog maar net begonnen.
Eén voor één opende hij de knoopjes van haar jurk. Langzaam, omdat geen detail hem mocht ontgaan. Zo zag hij haar decolleté steeds iets dieper worden tot een effen witte bh tevoorschijn kwam. Geen kant, geen motiefjes en niet bijzonder sexy, zoals hij van Sophie gewend was. Omdat Ruth zelf haar rolstoel voortbewoog gaf ze waarschijnlijk de voorkeur aan degelijk draagcomfort boven de luxe niemendalletjes. Hij vond haar keuze wel verfrissend, vooral toen ze even later een soortgelijk wit slipje bleek te dragen. Ook hier geen tierelantijntjes.
Het leek alsof hij degene was die een cadeautje mocht uitpakken toen haar jurk volledig open viel en het katoentje van haar schouders gleed. Voor een moeder van twee had ze een opvallend strakke buik, eveneens een direct gevolg van de lichamelijke inspanning die de rolstoel van haar vergde. Nu kon hij ook de tatoeage op haar arm beter bekijken. Het was een bloeiende rode roos waarvan de stengel precies over het lelijke litteken was aangebracht. Aan weerszijden bevonden zich twee rozenknopjes, enkele blaadjes en ook… doornen?
“Symboliseert die roos je man?”
“Yep. En de knopjes zijn onze meiden. Vind je het mooi?”
“Ja. Heel smaakvol ook. Het litteken is nagenoeg onzichtbaar geworden, maar... Waarom die doornen?”
“Geen lief zonder leed, nietwaar?”
Om te voorkomen dat Vincent meer vragen kon stellen drukte ze haar lippen op zijn mond. Het spel dat hun tongen en lippen speelden maakte woorden overbodig. Wat overbleef was de wederzijdse hunkering waaraan ze zich nu zonder schroom overgaven. Lichamelijke processen namen de regie over en kenden geen weg terug.
Toen Vincent haar ontblote huid verkende, kruisten hun blikken. Haar ogen glansden, haar wangen gloeiden en haar vochtige lippen waren half geopend. Onder invloed van haar diepe ademhaling rees en daalde haar boezem. Hij reikte onder haar armen naar haar rug om haar bh los te maken, maar zijn vingers stootten onverwacht op een oneffenheid. Was het mogelijk dat hij onder de huid iets van metaal voelde?
Blijkbaar had ze zijn hapering opgemerkt, want ze schoof de bandjes van haar bh zelf langs haar armen omlaag en gooide het kledingstukje nonchalant op de grond. Haar melkwitte borsten, die een schril contrast met de zongebruinde huid van haar armen, hals en decolleté, eisten nu zijn aandacht op. Samen met de kleine dieproze tepels mocht Vincent ze nu in volle glorie bewonderen. Ze hadden ietwat toegegeven aan de zwaartekracht, maar dat stoorde hem niet in het minst. Ruth was haar eigen natuurlijke zelf. Ouder worden vond ze geen probleem. Ze had geen behoefte aan camouflage van imperfecties of cosmetische ingrepen. Juist die zelfverzekerde uitstraling vond Vincent een verademing in vergelijking met veel andere vrouwen.
“Je bent beeldschoon,” liet hij zich ontvallen.
“Dank je. Jij mag er ook wezen.”
Voorzichtig, alsof ze zomaar konden breken, pakte Vincent haar borsten met beide handen beet. Zijn duimen draaiden rondjes om de harde puntjes. Ruth sloot haar ogen, kantelde haar hoofd achterover en slaakte een lange zucht. Het was fenomenaal haar zo te zien. Zijn hele lichaam hunkerde en tintelde tot in de kern van elke lichaamscel. Was het de wijn, de spanning die zich al maanden tussen hen opbouwde, of het taboe van zijn overspel? Hij behoorde hier niet te zijn, niet toe te geven aan de verleiding, maar hij twijfelde geen seconde.
Ruth trok zich opnieuw aan hem op, zodanig dat haar onderlichaam een paar keer ferm over zijn stijve wreef. Vincent gromde genoeglijk toen ze daarbij tevens zijn hoofd vastgreep en zijn neus tegen haar boezem duwde. De hint was helder. Hij kuste haar borsten beurtelings om vervolgens een tepel tussen zijn lippen te zuigen en de licht zoute smaak ervan te proeven. Haar handen woelden ruw door zijn haren toen hij vrijpostig verder op onderzoek uitging. Hij bewoog zijn vingers langzaam naar beneden en omvatte haar billen. Eerst kneedde hij ze over het slipje heen, maar toen hij zijn duimen onder de stof haakte en het omlaag wilde schuiven, hield ze hem tegen.
“Straks,” ademde ze in zijn oor.
Weer kusten ze. Haar gewicht op zijn kruis veroorzaakte een beknelling van zijn gezwollen lid, al voelde dat verre van onaangenaam. Onophoudelijk genietend van haar lippen en tong zette hij de verkenning van haar lichaam voort door zijn rechterhand naar de binnenkant haar dijen te verplaatsen. Ruth stopte hem niet toen hij steeds hoger tussen haar benen streelde tot hij een vochtig stukje stof raakte. Een zacht kreuntje moedigde hem aan om zijn wijsvinger onder het elastiek van haar slipje te wringen. Bij de ontdekking van korte stugge haartjes op haar heuveltje lachte hij. Waarom verbaasde hem dat niet?
“What you feel is what you get,” fluisterde ze. “Take it or leave it.”
Leave it? Geen denken aan. Hoe vaak had hij niet erover gefantaseerd? Dit was wat hij het allerliefste wilde, ook al was het moreel niet goed te praten. Eén keer, suste Vincent zijn geweten. Dit zou geen vervolg hebben en verder zou niemand het ooit weten. Morgenochtend zou deze nacht een dierbare herinnering worden die hij nooit meer vergat. Want al zouden ze de slechtste seks ooit hebben, of zelfs helemaal geen seks… Al zouden ze de nacht slapend doorbrengen… Al zouden ze hooglopende ruzie krijgen en zou Ruth hem weer de deur wijzen… Zelfs dan wist hij zeker dat hij morgen meer van haar zou houden dan vandaag.
“No problem,” beloofde hij.
De lach die ze hem schonk en de verliefde blik in haar ogen deden zijn euforie nog verder stijgen. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en ademde in zijn nek: “Please… Go on.”
Hij had geen aansporing nodig. Zijn vingers hadden haar gleufje al gevonden. Glibberig vocht kleefde aan zijn hand. Ze was nat. Ze was geil. De geur van haar opwinding bereikte zijn neus. Heerlijk. Zijn harde lid popelde om de vochtige duisternis van haar schoot te mogen verkennen... Straks… Vannacht ging het gebeuren, dacht Vincent verheugd toen hij het lustknopje beroerde dat elke vrouw tot extase dreef. Er ging een schokje door haar lichaam, bijna onmerkbaar, maar hij had het gevoeld. Ze sloot haar ogen en hijgde nu warm in zijn nek. Ingetogen gaf ze zich over aan het lustopwekkende kietelen van haar klit.
“No! Don’t stop,” protesteerde ze toen hij zijn vingers even stil hield.
Daarna kweet hij zich weer van zijn taak en korte tijd later werd zijn ijver beloond. Op het moment dat haar adem stokte trok een siddering door haar lichaam. Onmiddellijk duwde ze zijn hand weg bij haar overgevoelige knopje. Vervolgens blies ze de ingehouden adem uit, sloeg haar ogen op en gunde hem een sprankelende glimlach. Hoewel het maanlicht geen optimaal zicht bood, herkende Vincent de omfloerste glans in haar ogen en de blosjes op haar wangen, die zo spreekwoordelijk gepaard gingen met een vrouwelijk orgasme.
“Wow Vince… Dit is voor herhaling vatbaar.”
Terwijl hij even aan zijn vingers rook en er eentje in zijn mond stopte om haar te proeven, gaf Vincent zichzelf in gedachten een schouderklopje. Na een monogaam huwelijk van acht jaar was het behoorlijk spannend om een andere vrouw te behagen. Het voelde enigszins onwennig omdat ze niet op elkaar ingespeeld waren, maar het eerste succesje had hij al geboekt. Intussen was de spanning op zijn trillende erectie bijna niet meer te verdragen. Een tweede poging om het slipje van haar billen te trekken werd echter nogmaals afgeweerd. Hoe wreed kon ze zijn?
“Ruth… alsjeblief,” smeekte hij.
“Breng ons naar bed, Vince.”
Eindelijk!
Het tweepersoons bed, slechts opgemaakt met glanzende witte lakens, zag er uitnodigend uit.
Nights in white satin, neuriede Vincent, never reaching the end...
Als dat laatste eens waar was… Prachtig nummer. Van wie ook alweer? Moody Blues, toch?
Met ontroering sloeg Vincent de tengere vrouw gade die op de rand van het bed zat, slechts gekleed in het slipje dat ze vooralsnog weigerde uit te trekken. De gordijnen in de slaapkamer waren dicht op een smalle kier na. Een geopend klapraampje moest voor ventilatie zorgen en een leeslampje verspreidde net genoeg licht om elkaar en het interieur te onderscheiden. Er klonk zachte klassieke vioolmuziek uit de wekkerradio. Helaas geen Moody Blues, maar White Satin galmde nog wel in zijn gedachten. Routineus trapte hij zijn sportschoenen en sokken uit.
“Kom bij me,” fluisterde Ruth. Ze reikte naar zijn polsen en trok hem dichterbij, zodat haar gezicht zich vlakbij zijn gezwollen kruis bevond. Met een geile blik keek ze naar hem op.
“Mag ik me… snel even douchen?”
“Nee.” Ze schudde haar hoofd. “De mierzoete geurtjes ruiken die mijn dochters me laten kopen, mag jij niet gebruiken. Dat zou een afknapper zijn.”
Bij de gedachte aan Kate en Sharon knikte Vincent. Ze had een punt. Maar verder besteedde hij er geen aandacht aan omdat ze de bult in zijn sportbroek begerig betastte. Hij zuchtte en kreunde nog harder toen ze zijn broek en slip van zijn heupen trok en haar sierlijke handen zich om zijn ontblote mannelijkheid sloten.
“Dat ziet er gezond uit, Sherlock. Geef je me alles wat je hebt?”
“Alles,” beloofde hij plechtig.
“Dan mag je nu mijn slipje aan flarden scheuren.”
Wat? Had hij dat goed verstaan? Hij gluurde twijfelend tussen haar licht gespreide dijen. Het natte kruisje had zich aan haar schaamlippen gehecht zodat de contouren zich aftekenden. Geil!
“Ik meen het,” moedigde ze hem aan. “Trek het kapot.”
Alleen al het idee wekte primitieve gevoelens in hem op. Enthousiast reikte hij naar het witte katoentje, dat niet veel nodig had om te bezwijken onder zijn kracht. Het scheurende geluid gaf een extra impuls aan zijn lusten. Toen de stoffelijke resten ervan op het parket landden, werd zijn aandacht onmiddellijk getrokken door de mysterieuze lettercombinatie die hem al zoveel hoofdbrekens had gekost… KODRA! Vijf donkergroene hoofdletters waren in een boog van ongeveer vier centimeter doorsnee in haar lies getatoeëerd met daaronder een sierlijk rood hartje, omgeven met een eveneens donkergroene schaduw.
Met twee vingers onder zijn kin dwong Ruth hem tot oogcontact. “Deze nacht is van ons, Vince. Vrij met me tot het ochtendgloren. Maak me geil en gek tot ik om genade smeek. Kus en lik me waar je wil, maar niet dáár.”
Ze wees naar het plekje waar haar geheim meestal voor iedereen verborgen bleef.
“Heeft dat met hem te maken?” vroeg hij, doelend op haar ex-man.
“Alles,” beaamde ze.
Nu hij de tattoo met eigen ogen mocht bekijken kreeg Vincent een ingeving.
“Het is niks raadselachtigs, hè? Het zijn jullie initialen.” Hij wees naar de R. “Dit is jouw voornaam en je echte achternaam begint met een A.”
Ruth zweeg in alle talen. Met een geamuseerd lachje om haar lippen bestudeerde ze de denkrimpels op zijn voorhoofd. Hij had genoeg aanwijzingen. Als hij het nu zou raden, zou ze het dan nog langer ontkennen? Dit mocht geen nacht van leugens worden, maar van eerlijke en oprechte saamhorigheid. De komende uren zou de liefde eenmalig zegevieren. En morgen… Daar wilde ze nu niet aan denken.
“Mag ik je echte voornaam weten?” bedelde hij. “Het blijft tussen ons. Echt, ik zweer het. Kom op, ik heb nog nooit een vrouw bemind wier voornaam ik niet kende.”
“Drie keer raden,” zei Ruth toegeeflijk.
“Dat is te weinig. Tien keer, oké?”
“Vijf.”
“Jemig, wat ben je streng. Acht dan?”
“Zeven is mijn limiet.”
“Goed dan... Even denken… Rosie vind ik wel een goede naam voor je. Of Rosanne.”
Ruth schudde nee.
“Rachel? Rebecca? Roxanne? Eh… Ramona?”
“Nog eentje.”
“Dat is niet eerlijk. Rosie en Rosanne zijn in wezen dezelfde namen, net zoals Rose.”
Ruth lachte. “Alle varianten van Rose zijn fout. Vooruit, omdat jij het bent. Nog twee.”
“Godsamme. Help me een beetje. Hoeveel lettergrepen?”
“Twee.”
Vincent peinsde. Het was niet eenvoudig om nog twee meisjesnamen met een R te bedenken.
“Ricky,” gokte hij.
“Helaas.”
“Ah! Ik weet het… Robin. Ja toch? Zeg me dat het waar is. Die naam past perfect bij je.”
Ruth hield haar adem in. Robin… Robijn… Ruby… Hij was er zo dichtbij dat ze er hartkloppingen van kreeg.
“Sorry,” zei ze verontschuldigend.
Ietwat teleurgesteld ging Vincent op zijn rug liggen met zijn handen onder zijn hoofd. Hij dacht hardop: “Soms ligt de waarheid heel dicht bij de leugen. Waarschijnlijk heet je daadwerkelijk Ruth. Of Ruthie. Als je een andere identiteit aanneemt is het handig om een gelijkluidende naam te kiezen, want dat went sneller. Under cover agenten gebruiken die tactiek ook.”
“Misschien,” reageerde Ruth quasi onverschillig om hem op een dwaalspoor te houden, want hij sloeg de spijker feilloos op zijn kop. Zijn volgende gok kon zomaar de juiste zijn. En omdat Vincent de toenmalige Ruby in een ver verleden had ontmoet zou de betekenis van KODRA zich spontaan voor hem ontvouwen en daarmee ook haar ware identiteit en verleden. Het was te link, besloot Ruth, want hij was een smeris en zij…
“En je man?” ging Vincent onverstoorbaar verder. “K O D… Drie letters. Heeft hij een dubbele voor- of achternaam?”
Ruth was er klaar mee. Geen speurwerk meer, maar neukwerk. “Mijn buddy was een immigrant,” onderbrak ze hem. “Geen Engelsman.”
“Dat meen je niet! Dat raad ik natuurlijk nooit.”
Dat was ook niet de bedoeling. Vastberaden klom ze boven op zijn naakte lijf. “De K van KODRA betekent keihard kezen en knettergeil klaarkomen. I want you, Vince. Let’s get laid now. Fuck me to heaven or hell.”
Haar schunnige woordkeuze had meteen het gewenste effect. Vincent’s half verslapte lid pulseerde in luttele seconden weer naar zijn maximale omvang. Hij liet zijn handen vrijpostig over haar lichaam glijden terwijl ze elkaar weer gulzig kusten. Ze was zacht en hitsig, ze rook heerlijk, ze was zijn natte droom. Een droom die uitkwam.
“Wil je niet liever…?” vroeg hij terwijl hij enigszins overeind krabbelde met de bedoeling samen om te rollen. “Op je rug is makkelijker voor je.”
“Straks,” reageerde ze op een toon die geen tegenspraak duldde. “Ik wil eerst boven.”
Toen ze de laatste keer seks had, waren haar mooie benen nog intact. Standje ‘woman on top’ was voorheen nooit problematisch geweest. Maar nu wilde Ruth weten of ze het zonder haar onderbenen ook nog kon. Steun zoekend met haar handen op zijn ribbenkast zocht ze naar de beste positie. Vincent keek half lachend en half gespannen toe hoe ze – schrijlings over hem heen zittend - met haar enige knie nog net het matras raakte, maar met het knieloze been niet.
“Damn!”
“Hulp nodig?” vroeg hij. “Met je prothesen gaat het misschien beter.”
Ze rolde met haar ogen. Haar kunstbenen in bed? No way! “Nee. Laat me maar even. Ik moet alleen mijn evenwicht vinden.”
Dat ging niet lukken, zag Vincent, maar hij hield wijselijk zijn mond. Koppig mens, dacht hij, in zichzelf grinnikend. Maar mede daarom hield hij van haar; omdat ze stug volhield en niet opgaf. Ze steeg in zijn waardering toen ze erin slaagde zich over zijn stijve te laten zakken, ondanks haar wankele evenwicht en weinige houvast. Maar de smaak van de samensmelting was zoet als honing. Vincent gromde genoeglijk toen haar billen zijn ballen raakten. Zijn erectie klopte op de maat van zijn hartslag in haar glibberige schede, die zijn gezwollen geslacht volkomen naadloos omsloot. De beleving was weergaloos. Zijn nacht kon nu al niet meer stuk.
“Nee wacht,” verzuchtte Ruth toen hij in haar probeerde te bewegen. “Laat me even genieten. Ik was bijna vergeten hoe verslavend lekker dit voelt.”
Een dun laagje zweet bedekte haar gezicht en bovenlijf. Haar tepels waren hard als kiezelsteentjes en haar borsten rezen en daalden met haar ademhaling mee. Ze hijgde kort en snel, likte langs haar lippen, haar ogen gesloten. Ademloos keek Vincent toe. Hij prentte die aanblik in zijn geheugen zodat hij het nooit zou vergeten.
“Zal ik je vasthouden?” informeerde hij nog eens.
“Nee, het gaat goed.”
Het ging niet goed.
Toen Ruth probeerde op te wippen verloor ze haar evenwicht en viel zijdelings van hem af. Vincent, die dit min of meer had voorzien, greep haar razendsnel vast en voorkwam daarmee dat ze onzacht naast het bed terechtkwam.
“Eigenwijze tuttebel,” mopperde Vincent, meer geschrokken dan boos.
“Tuttebel?” echode Ruth. Ze begon onbedaarlijk te lachen. “Wat een idioot woord!”
Haar gierende lach was zo aanstekelijk dat Vincent wel met haar mee moest lachen. Hun geklungel was inderdaad komisch. Hun schaterlachen kaatste tegen de muren. Elke poging ermee te stoppen mislukte. Ze hoefden elkaar maar aan te kijken om opnieuw de slappe lach te krijgen. Als twee naakte pubers rolden ze samen over het bed met de lachtranen op hun wangen. Heerlijk, dacht Vincent. Humor in de slaapkamer was de kers op de taart. Malle meid. Maar dat laatste zei hij niet hardop. ‘Mal’ stond wellicht ook niet in haar vocabulaire.
De eerste die een beetje bij bezinning kwam was Ruth. Ze kroop tegen Vincent aan, kuste de zoute tranen van zijn gezicht en wreef haar wang tegen de zijne. Ze hield van dat licht schurende gevoel van zijn stoppels op haar huid. Hopelijk zou ze het straks ook op andere delen van haar lijf voelen. Hmm…
“Ik wil een herkansing.”
“Niet op jouw manier,” wierp Vincent tegen. “Ik wil niet met je naar de Eerste Hulp vanwege een seksblessure. Ze kennen me daar. Maar als je zo nodig bovenop wilt…”
Er lagen maar liefst vier hoofdkussens in Ruth’s bed. Vier! Waarvoor had een alleenstaande vrouw zoveel kussens nodig? Maar ze kwamen wel van pas. Hij stapelde ze tegen het hoofdeinde en ging er half rechtop tegenaan zitten.
“Als ik zit kun je steun zoeken bij mijn armen of schouders en kan ik jou ook in balans houden.”
“Je bent geniaal.” Met haar bekende spottende blik en bijbehorend lachje keek ze hem aan.
“Maar…?”
“Je hebt een slappe lul.”
“Uitstekende waarneming,” grapte Vincent. “Maar daar weet je vast wel raad mee.”
Ruth opende haar mond en deed plagend een paar overdreven kaakoefeningen. “Blowjob?”
Vincent prees zichzelf gelukkig. “Be my guest.”
Terwijl Ruth op haar buik tussen zijn benen ging liggen, legde hij zijn hoofd achterover in het kussen en sloot zijn ogen. Hij nam zich voor om haar niet langer met Sophie te vergelijken want de verschillen tussen beide vrouwen konden niet groter zijn. Zijn eigen vrouw ging bij het pijpen meteen tot de aanval over om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Ruth nam daarentegen uitgebreid de tijd om zijn scrotum te kietelen met haar tong. Met lichte kusjes op zijn stam werkte ze zich langzaam naar boven en verwende zijn ballen intussen met haar slanke vingers. Nog voordat ze zijn eikel ook maar had aangeraakt was hij keihard en lekte hij voorvocht. Zijn bloed pompte sneller door zijn aderen. Zijn huid transpireerde. Steeds meer zuurstof zoog hij in zijn longen. Zijn zaad had het kookpunt al bijna bereikt. De hunkering naar een hoogtepunt steeg naar ongekende hoogte, maar ze gunde het hem nog niet. Haar geduld versus zijn ongeduld.
Zachtjes kermde hij van genot. Zijn handen lagen losjes op haar hoofd. Het laatste restje werkend verstand voorkwam dat zijn vingers zich stevig zouden vastgrijpen in haar korte rode haren. Hij wilde immers niet dat ze daardoor zou stoppen. Zijn vorige vriendinnen hadden hem ook met hun mond verwend, maar dit… Dit had hij nog niet meegemaakt. Niet zoals zij het deed. Van zijn kruin tot zijn tenen sidderde zijn lijf toen haar tong het randje en toompje van zijn eikel likte.
“Aah!”
“Lekker?” vroeg ze, geheel overbodig.
“Goddelijk,” snauwde hij bijna omdat haar mond zich van hem had losgemaakt. “Ga door.”
Ruth’s lippen omklemden nu zijn top terwijl haar vaardige handen zich ontfermden over zijn stam en scrotum. Ze kneep, kneedde, streelde en plaagde. Steeds nam ze hem iets dieper in haar mond terwijl haar spitse tong voortdurend gekmakende dingen met hem deed. Vincent voelde zijn zaad kolken. Hoe lang hield hij het nog tegen als ze hem zo bleef tergen? Moest hij haar waarschuwen als het zover was? Niet elke vrouw was dol op het warme witte goedje in haar mond.
“O mijn god!” kreunde hij opeens.
Omdat hij niet kon geloven dat het waar was wat hij meende te voelen, opende hij zijn ogen. Zijn verbeelding bedroog hem niet. Ze liet hem nu verder in haar keel glijden. En nog eens. Hij wist niet wat hij meemaakte. En… Jezus, haar lippen raakten zelfs zijn ballen! Hoe deed ze dat zonder te kokhalzen? Wow, wat een heerlijk wijf! Ze verdiende een medaille, de eerste plek op het podium...
“Ik trouw met je,” stootte hij uit. “Ik ga nooit meer naar huis."
Met een zwoele blik lachte ze naar hem, zijn stijve nog half in haar mond. Toen liet ze hem los, krabbelde overeind en klom lenig over hem heen. Haar handen klemde ze om zijn nek en het volgende moment verdween zijn kloppende erectie in haar warme vochtige schoot. Ze leidde zijn handen naar haar wiebelende borsten en drukte haar lippen op zijn mond. Hij proefde zichzelf op haar tong. Ze bereed hem ditmaal zonder te wankelen. Lang had ze niet nodig. Het was al snel teveel van het goede. Hij probeerde het haar te vertellen, maar omdat ze bleven tongzoenen produceerde zijn keel slechts een bromtoon. Ze snapte hem echter ook zonder uitleg.
“Kom maar, kanjer,” mompelde ze met schorre stem. “Give it to me. All of it.”
Vincent voelde zijn hele schaamstreek samentrekken toen het ultieme genot bezit nam van zijn verhitte lijf. Vijf, zes keer ontlaadde hij zich in haar en telkens voelde hij het sidderen tot in zijn poriën. Het was fantastisch. Grandioos. Subliem.
“Dank je wel,” zei hij toen hij weer op adem kwam. “Je bent geweldig.”
“Bedank me nog niet want je bent nog niet klaar,” luidde het antwoord.
Ruth danste nog steeds zachtjes op zijn pik waarmee ze zijn hardheid in stand probeerde te houden. Tot dusver lukte dat wonderwel. De mengeling van hun sappen volgde onder invloed van de zwaartekracht de weg naar buiten en plakte deels aan zijn onderlijf. De slaapkamer was gevuld met de onmiskenbare geur van seks.
“Je bedoelt dat jij nog niet klaar bent.”
“Slimme jongen.”
“Wat wil je dat ik doe?”
“Knijp in mijn tepels. Hard graag. Ik wil het in mijn tenen voelen.”
"Je tenen?" grinnikte hij.
"Niet muggenziften, Sherlock. Je bent niet aan het werk. Je snapt wat ik bedoel."
Vincent deed wat ze vroeg. “Nog iets?”
“Zak nog iets onderuit, wil je? Ja, zo kan ik mijn klit over je onderbuik wrijven.”
“Ik wil je ook wel vingeren.”
Ze zoende hem vluchtig op de mond. “Weet ik, honey. Je bent lief, maar nu wil ik het even op mijn manier, oké?”
Hoe kon hij haar iets weigeren? Hij waande zich de gelukkigste man op deze planeet en was bereid elke wens van deze bijzondere dame te vervullen. Zijn hart vulde zich met nog meer genegenheid en bewondering terwijl hij toekeek hoe ze zichzelf op zijn erectie, die nog steeds niet wilde wijken, naar een orgasme werkte. Met een paar diepe zuchten en kleine kreetjes kwam ze klaar, liet zich vervolgens uitgeput op hem vallen en omhelsde hem.
“Koffie?” vroeg ze.
(wordt vervolgd)
© Fanny, 2 juli 2021
Lees verder: Spoorloos 14 - Love hurts
Lees terug: Spoorloos 12: One of these nights
